Bezoek of bezoeking?

Of ze nou echt een oom en tante van me waren weet ik eigenlijk niet. Ze woonden op de Parallelweg in Meppel in een heel klein huisje. In mijn herinnering waren ze ontzettend oud.
Als ik met mijn vader en moeder in Meppel was moesten we er altijd een middag op bezoek.
We werden dan toegekeft door een heel klein zwart dwergpinchertje. Het beestje stond te trillen op zijn pootjes en bleef ons voortdurend in de gaten houden.
Oom Jasper had nog maar een paar tanden en kauwde voortdurend op pruimtabak. Als hij uitgekauwd was spoog hij dat met een boog in de kwispeldoor die achter de potkachel stond, een gewoonte die ik vreselijk smerig vond.
Tante Anna was een vriendelijke vrouw, een dikke schommeltante die op haar gemak door het huisje slofte. In huis rook het een beetje zurig alsof er nooit een raam openging en waarschijnlijk was dat ook wel zo.
Kinderen hadden ze niet, ze hadden het kleine hondje en dat werd vertroeteld als een kind.
Tante Anna schonk thee in voor de volwassenen en ik kreeg een glaasje ranja met een koekje.
Omdat het er zo vies rook wilde ik eigenlijk die ranja niet en ook het koekje leek mij niet zo smakelijk.
Maar ze hadden wel een mooi achtertuintje waar ik altijd even naar ging kijken: de ranja ging dan mee en het koekje ook. Zodra ik me uit het zicht wist van de volwassenen werd het glas ranja achter een plant geleegd. Het hondje ging altijd mee, die wist dat hij het koekje kreeg. Meestal kwam ik er op die manier vanaf maar soms schonk tante Anna een tweede glaasje limonade in als ik weer binnenkwam. Weer naar de tuin kijken zou wel al te opvallend zijn dus ik moest het wel opdrinken. Dan kwam na verloop van tijd het moment waarop het bezoek een bezoeking werd.
Ik moest dan plassen en oom Jasper en tante Anna hadden geen WC.
Achter het huis hadden ze een soort doos met een gat erin en het stonk er ontzettend. En dan heb ik het nog niet eens over de spinnen die ik daar zag zitten.
Ik kende dat helemaal niet. wij hadden een huis met een wc en zelfs een badkamer met ligbad.
Mijn moeder moest mee om de wacht te houden tot ik klaar was met plassen.
Oom Jasper en tante Anna zijn erg oud geworden.
Het hondje ging het eerst dood. Toen overleed tante Anna. Oom Jasper heeft er nog een tijdje alleen gewoond tot ook hij stierf.
Toen hij was overleden werd het huisje onbewoonbaar verklaard net zoals veel huisjes in de omgeving. En toen alle huisjes leeg waren kwam de sloper.
Ik ben later nog één keer langs de Parallelweg gelopen, maar ik herkende er niets meer.
Maar het gezicht van tante Anna zou ik nog steeds uit kunnen tekenen.