Coming in on a wing and a prayer.

Zoals ik in mijn vorige blogje al schreef zou ik een stent in mijn slokdarm geplaatst krijgen.
Dat zou maandag 15 januari om half negen gebeuren maar op zondag voelde ik me zo ellendig dat ik me in een taxi naar het ziekenhuis heb laten vervoeren. Ik werd opgenomen en direct aan een infuus gelegd. De volgende dag zou het plaatsen van de stent gewoon doorgaan.
Van het plaatsen van die stent heb ik helemaal niets gemerkt, ze hadden het over een roesje maar voor mijn gevoel ben ik echt van de wereld af geweest.
Het zou allemaal in één dag gebeurd zijn en dan zou ik weer naar huis kunnen. Helaas besliste het lot anders en zit ik nu nog in het ziekenhuis.
Mijn kamergenoten vormen een feestelijk gezelschap, een Marokkaanse man van ongeveer 70 jaar, een homomeneer die niet veel jonger is dan de Marokkaanse meneer en een vrouw van 71 jaar, die wat later binnenkwam.
De Marokkaanse meneer bidt elke dag met zijn gezicht naar Mekka, hij schijnt te weten waar dat precies ligt vanuit Delft gezien. Persoonlijk zou ik er de voorkeur aan geven om te bidden in de speciaal daarvoor bestemde Islamitische gebedsruimte. Het moet voor die meneer een echte provocatie zijn om met een homomeneer en twee vrouwen op één kamer te liggen maar als dat zo is laat hij er weinig van merken.
De homomeneer is inmiddels vertrokken, hij kreeg een chemokuur en de avond daarvoor is zijn hoofd preventief kaalgeschoren door zijn schoonzuster onder het mom, als ik het dan toch allemaal kwijtraak dan maar in één keer. 't Was een heel sympathieke vent trouwens en zijn partner ook.
Maar goed, genoeg over het gezelschap,nu heb ik dus nu een stent. Ik dacht en hoopte dat er weer werelden voor mij open zouden gaan op culinair gebied, maar nee, de eerste dag mocht ik alleen vloeibaar voedsel hebben, en dat terwijl de bouillon en nutridrinks me al driewerf de neus uitkwamen van de periode voor de stent.
De volgende dag bracht een nieuwe verrassing bij het onbijt. Ik mocht dik vloeibaar eten.
''Wat dacht u van Brinta?' vroeg de voedingssassistente. Uit de koeling haalde ze een kuipje waarop stond dat er Brinta inzat. Moedeloos knikte ik, alweer zoete troep.
Ze verdween met het kuipje om het te verwarmen. Toen ze ermee terugkwam moest ik goed kijken. Wat was dat??
Op het deksel van het kuipje lagen sliertjes, getver, het leken wel meelwormen!
Ik vatte moed en schepte de 'meelwormen' van het deksel af. Daaronder zaten gaatjes en toen begreep ik waar de 'meelwormen' vandaan kwamen. Door de magnetron was een gedeelte van de brinta door de gaatjes geperst.
Ik haalde het deksel van het kuipje en nam een hap. Stijfsel!
Culinaire verwennerij had ik echt niet verwacht maar stijfsel? Op die manier leer je het eten wel af.
Het avondeten was ook een flink karwei. Het was een omelet met spinazie en aardappelpuree. De omelet zag er best aardig uit maar daar was dan ook alles mee gezegd. De aardappelpuree was bijzonder stevig , je kon er zo de vork rechtop in zetten en over de spinazie kunnen we het maar beter helemaal niet hebben. Ik heb er een paar happen van genomen en toen hield ik het voor gezien.
Wat wel een openbaring bleek was mijn eerste beschuitje met oude kaas. Die beschuitjes die later nog volgden waren ook lekker maar die eerste was een groot genot. Wow!
Vrijdag mag ik hopelijk het ziekenhuis uit, er is al een diëtiste langsgeweest met een lijstje van do's en don'ts en verder zien we wel waar het schip strandt.