Leve de trein!

Zoals altijd als ik naar Egmond ga neem ik het één en ander mee dat mijn tas of koffer behoorlijk zwaar maakt. Kleding neem ik al lang niet meer mee want mijn halve kledingkast is hier al naar toe verhuisd. Ik neem altijd 2 boeken mee en voor de rest de hoeveelheid electronica die ik denk nodig te hebben voor de duur van mijn verblijf. Deze keer was dat aardig wat omdat ik van plan was om een paar weken te blijven. En zonder oplader is zelfs het meest vernuftige apparaat niets waard dus die opladers moesten ook allemaal mee.
Ik heb een heel grote weekendtas die als je hem op zijn kant zet voortbewogen kan worden op wieltjes. Daar ging het spul in, de laptop in een paar handdoeken gewikkeld. Op weg naar de trein nog even 2 broodjes en een flesje drinken gehaald bij AH To go. En toen kwam het grote kunststuk; met handtas, weekendtas en een plastic tasje de trein instappen. Soms schiet iemand te hulp maar meestal niet. Toen dat eenmaal gebeurd was stond er nog een huzarenstukje op het programma. De Nederlandse treinen hebben twee verdiepingen dus als je ergens wilt gaan zitten moet je of een trapje af of een trapje op. Ik kies er altijd voor om de trap af te gaan omdat ik denk dat als er teveel mensen boven zitten en die trein een scherpe bocht maakt hij wel eens om zou kunnen vallen. Voor zover ik weet is dat nog nooit gebeurd maar je weet het maar nooit.
Helaas gaat het helemaal niet gemakkelijk om het trapje af te dalen met die tassen, vooral niet omdat je om de treincoupé binnen te komen ook nog door een klapdeur moet. Ik maakte een geweldige entree omdat mijn tas bleef steken in de deuropening; toen ik mijn tas in een positie manouvreerde dat hij wel door de deur kon viel mijn eerste broodje op de grond. Tijdens het oprapen van het eerste broodje viel het tweede broodje. Nadat ik alle etenswaren veilig had neergezet viel mijn weekendtas om, midden in het gangpad.
Mensen keken mij meewarig aan, dachten zeker dat ik een vrouwelijke Mr. Bean was. So what?
Ik vraag me wel eens af of ze bij Prorail wel eens hebben nagedacht over passagiers die met zware koffers reizen en die in de sneltreinen met die koffers ook nog trappen moeten lopen.
Ik weet niet hoe het in andere landen is maar dit is echt doodvermoeiend voor mensen die eigenlijk geen zware dingen kunnen tillen.
Deze keer ben ik niet in Alkmaar de trein uitgestapt maar in Heiloo. Prachtig station, geen trappen en je staat zo buiten bij de bushalte. Het scheelt ook nog zomaar een kwartier reistijd. Daar zouden ze in Castricum en Alkmaar wel een een voorbeeld kunnen nemen.