De bus naar Heiloo

Iedere keer als ik naar Egmond ga valt het mij op hoe gemoedelijk en relaxed de mensen daar in de omgeving zijn, of je nou met de bus gaat of boodschappen doet in de supermarkt.

Als je in Den Haag in een supermarkt per ongeluk met je karretje tegen iemand aanrijdt moet je niet verbaasd zijn als hij/zij direkt roept: ken je Godverdomme niet uitkijke?

De buschauffeurs zijn ook niet buitensporig vriendelijk of behulpzaam al kan ik me wel voorstellen dat dat af en toe een behoorlijk stressvolle baan kan zijn.

Gisteren stond ik in Egmond op de bus te wachten naar Heiloo. Er kwam een bus aan waar Geen Dienst op stond. De bus stopte, de deuren gingen open en de chauffeuse vroeg: "moet je naar Heiloo?"

Toen ik zei dat dat inderdaad zo was maar dat er Geen Dienst op die bus stond zei ze dat ik gewoon in moest stappen, de computer van de bus was kapot, ze reed die route vandaag voor het eerst en niets deed het in die bus. Ze wees me op een soort Tomtom die het dus ook niet deed zodat ze niet eens precies wist hoe ze moest rijden.

Ik betoonde mijn medeleven met de situatie, kocht een kaartje en ik ging voorin zitten.

"Eigenlijk heb ik de pest aan computers," vertelde ze. "Een mailtje sturen dat lukt nog wel maar voor de rest snap ik er helemaal niets van. Mijn dochter is er heel handig mee, dan is ze bezig met copiëren en plakken en dat gaat mij allemaal veel te vlug. En van dat internetbankieren moet ik ook niets hebben. Gek hè, vroeger als we een nieuwe tv kregen of een nieuwe videorecorder had ik direct door hoe alles werkte maar nu je tegenwoordig alles met de afstandsbediening moet doen kan ik er niet meer mee overweg."

Intussen had ze er flink de sokken ingezet en ik begon me al bezorgd te maken dat ze met een rotgang het station voorbij zou rijden.

"Zie je die bushalte daar?" vroeg ze. Ja, die zag ik. "Daar woont een collega van mij die veertig jaar in dienst is en voor de gelegenheid hebben ze een bushalte voor zijn deur gemaakt. Als we dan langsrijden stoppen we even om flink te toeteren."

Ik vertelde haar dat ik het een leuk idee vond en ze vroeg waar ik eruit moest.

"Bij het station," vertelde ik.

Ze trapte keihard op de rem. "Dat is hier, was ik er toch bijna voorbijgereden. Nou goeie reis dan maar. Doei en tot ziens!

Ik heb nog even naar haar gezwaaid toen ze wegreed. Ik vond het een leuk mens.