En garde!

Een aantal jaren geleden toen ik nog conditie had en mijn leven nog niet bepaald werd door fysieke ongemakken heb ik schermlessen gehad van Kaspar Kardolus in Zoetermeer. Samen met Pauline, een collega van me. We schermden met de floret, aan het uiteinde zat een soort knopje zodat je je tegenspeler niet kon verwonden.
Als je het voor het eerst ziet denk je dat het niet zwaar is, je huppelt wat rond, steekt af en toe wat met die floret maar het is loodzwaar Het pak is zwaar, je gezichtbescherming is zwaar en benauwd en omdat je eigenlijk steeds springt vraag het echt behoorlijk wat van je conditie. Bovendien had je als vrouw onder dat pak nog een soort bescherming voor je borsten.
Meneer Kardolus was voorstander van een Spartaanse levensstijl, in de kleedkamers was geen verwarming en de douches waren koud. Brrrr.
Na het schermen gingen we dan nog wat drinken en kletsen aan de bar en soms gebeurde het.
De hond kwam even langs. Een hele lieve aanhankelijke, aanhalige Duitse herder.
Het erge was alleen dat die hond zo verchrikkelijk stonk. Waarnaar? Ja, naar hond.
In de verte rook je al dat hij er aankwam en als je dan wat aan het drinken was smaakte je drankje ook ineens naar hond. Ik vond het wel vreemd dat Kardolus en zijn vrouw dat zelf niet merkten, het was echt verschrikkelijk.