Borstkanker

Op een ochtend sta je voor de spiegel in de badkamer en dan zie je iets vreemds aan je borst.
Dat was er nooit eerder en je begint te voelen. Er zit iets hards, vreemd , zoiets komt niet plotseling.
Het moet er dus al een tijdje gezeten hebben.
Maar ik kan toch geen tumor in mijn borst hebben, denk je, een nieuwe tumor in mijn longen zou ik begrijpen maar dit niet.

Het is vrijdag, ik besluit dat als het maandag niet weg is dat ik dan naar de huisarts ga. Maar het gaat natuurlijk weg, het is vast een ontsteking.
Zaterdag durf ik bijna niet te kijken en te voelen, bang dat het erger is geworden. Nee, het is niet erger, maar het is ook niet weg. Zondag dan misschien? Nee, zondag is het nog steeds hetzelfde.
Omdat ik het ook benauwder heb dan anders maak ik een afspraak met de huisarts met het idee dat ik altijd nog kan besluiten om mijn kop in het zand te steken en er niet met hem over te beginnen.

Onzin, girl, je gaat naar hem toe en je ziet wel wat hij ervan vindt. Met lood in mijn schoenen ga ik de spreekkamer in. Ik vertel het hem en hij wil dat ik direct een afspraak maak voor de mamapoli.
'Ga ik nog kijken naar je borst?' vraagt hij. Terwijl hij kijkt houd ik hem nauwlettend in de gaten en zijn gezicht staat ernstig. 'Je moet er rekening mee houden dat het kwaadaardig is' zegt hij.
Ik krijg een verwijsbrief en hij zegt me dat ik elke moment van de dag kan bellen als ik mijn hart wil luchten of informatie nodig heb.

Dan sta ik buiten. De tranen lopen over mijn wangen of is het de regen? Nee, het zijn tranen.
Ik moet nog boodschappen doen en ik rijd naar de supermarkt met mijn hoofd in een wolk van grijze drab. Ik koop wat dingen en ik loop naar de kassa.
'Dag mevrouw alles goed?' vraagt de kassajuffrouw. 'Ja hoor, prima' ,antwoord ik. Het is natuurlijk niet prima maar dat zeg je toch altijd als iemand je dat vraagt?
Je zegt niet: “ Zojuist , lieve kassajuffrouw is mijn wereld in tienduizend stukjes gedonderd.'

Ik krijg een afspraak op de mammapoli op vrijdag. Ik word er onderzocht en daar wordt het vermoeden dat het kwaadaaardig is bevestigd. Of ik maar even foto's wil laten maken en een echo.
En dan worden mijn borsten geplet, eerst van boven naar beneden en dan van links naar rechts.
Dan naar de echo, daar worden er holle naalden in gestoken voor een punctie, gelukkig wel verdoofd.
“Nog eentje om het af te leren.” zegt de arts terwijl ze de laatste punctie doet.
Dan wordt er nog een naald in mijn oksel gestoken bij een lymfeklier die ook mee schijnt te doen bij het hele proces.
Au, dat doet pijn. “Verdoven van de lymfeklier is net zo pijnlijk “, vertelt de assistente.
Daarna krijg ik te zien hoe de biopten eruit zien.
Inmiddels krijg ik het gevoel dat mijn borsten in bezit zijn genomen door artsen en dat ze niet meer van mij alleen zijn.

Terug op de mammapoli heb ik een gesprek met de arts. Om uitzaaingen van longkanker uit te sluiten willen ze dat ik een leverecho en een botscan laat maken dus weer terug naar het ziekenhuis na drie dagen.
Gelukkig vertelt de arts die de leverecho maakt me direkt dat er niets gevonden in de lever.
Daarna ga ik naar de poli waar de botscan moet worden gemaakt. Het is de bedoeling dat ik eerst een injectie krijg met radio actieve stoffen, dan moet ik drie uuer wachten vordat de botscan kan worden gemaakt. Ik krijg de injectie en het advies om veel water te drinken in de tussentijd. Dat doe ik braaf en 'smiddags wordt de botscan gemaakt.
21 maart krijg ik de uitslag van de onderzoeken.

Dus op 21 maart meld ik me weer bij de mammapoli in de hoop dat er iets meer bekend is.
Helaas, ze weten dat de tumor kwaadaardig is maar ze willen dat ik nog een MRI scan laat maken.en ook dat ik even naar de longarts ga om dat die me even wil zien.
Wel eens een MRI scan gehad? Je ligt in een holle buis met je hele lichaam, dat is op zich al reden genoeg om het op je zenuwen te krijgen maar het apparaat produceert ook nog helse geluiden.
Ik heb anderhalf tabletje ingenomen en ik ben heerlijk in de MRI-buis in slaap gevallen, ondanks de helse geluiden.

Maandagochtend meld ik me bij de longarts. Die is al helemaal op de hoogte van alles en die vertelt mij dat het een lobulair carcinoom is en dat er totaal geen verband is met het longcarcinoom van 8 jaar terug. Ik heb gewoon voor de tweede keer kanker gekregen. Het is een hormoongevoelige kankersoort en dat geeft betere vooruitzichten.
Maar hij wil toch dat ik nog een CT scan laat maken, een hartfilmpje en een longfunctie test laat afnemen.
En weer rijd ik naar het ziekenhuis in Delft

De maandag erop krijg ik eerst in Delft de uitslag en 'smiddags in Voorburg de uitslag van de CT scan en de longfuntctie test.
Mijn borst moet worden geamputeerd, de chirurg geeft geen garantie als ze een borstbesparende operatie doen en ook worden de lymfeklieren in mijn oksel weggehaald.
Dat komt hard aan! De oncologieverpleegkundige blijft nog even zitten, geeft mij een boekje met wat extra informatie en we maken nog een afspraak voor een gesprek.

Ik ga naar huis, daar kan ik mijn tranen de vrije loop laten. En dat gebeurt ook.
Als ik uitgehuild ben is het al bijna tijd om naar de longarts te gaan.
Daar blijkt de CT scan goed te zijn, mijn longen zijn schoon, mijn longfunctie is achteruit gegaan, maar dat is iedere keer iets minder. Ik moet 2 dagen voor de operatie 20 mg prednisolon gaan slikken tot drie dagen erna en tijden mijn ziekenhuis verblijf moet ik 4 x per dag aan de vernevelaar met Combivent.

“Je hebt al bewezen dat je een survivor bent”, zegt de longarts, 'dus deze keer zorg je ook maar dat je het overleeft”.

De donderdag daarop heb ik nog een gesprek met de oncologieverpleegkundige over allerlei praktische zaken.
Geen nachthemden in het ziekenhuis want ik kan mijn arm de eerst dagen niet omhoog doen. Ik krijg een prothese mee vanuit het ziekenhuis en ik moet een sportbeha kopen want daar past de prothese in.
Ook krijg ik een kaartje voor in mijn portemonnaie met een waarschuwing dat ik geen injecties mag hebben in mijn linkerarm en ook bloedprikken mag alleen nog maar in mijn rechterarm. En ik moet altijd een flesje Sterilon en pleisters op zak hebben omdat zelfs het kleinste wondje lymfoedeem kan veroorzaken.
Het duizelt me, ik vind het heel confronterend maar wel goed dat ik het van tevoren weet.

Op 16 april gaat hij eraf, mijn linkerborst, dat is over een week. Ik kijk er elke dag naar, ik moet afscheid nemen en dat valt me zwaar. Ik ga nog een foto nemen zodat ik weet hoe ik er vroeger heb uitgezien.