Borstkanker(2)

Donderdag 17 april

Hij is eraf, ik ben hem kwijt. De ochtend na de operatie komt een assistent chirurg langs in het gezelschap van een verpleegster. De chirurg kijkt naar de wond en stelt vast dat het er goed uitziet. De wond is al dicht.
Ze vraagt of ik er al aan toe ben om het te zien. Nee, ik ben er nog niet aan toe maar zal ik dat ooit wel zijn? Ik kan maar beter direkt de confrontatie aangaan.
Ik zeg dat ik het wil zien en Desirée, de verpleegster pakt een spiegel en geeft hem aan mij.
Ze halen het verband los en dan zie ik het. Op de plaats waar mijn borst zat is het nu bont en blauw met een rode horizontale streep. Op de streep zitten allemaal steunpleistertjes. Mijn linkerkant is nog helemaal oranje van de ontsmetting.
“Hij heeft het netjes gedaan”, zegt de chirurg-assistente. Desirée houdt mijn hand vast, ze merkt dat ik heftig geëmotioneerd ben. Ik kan merken dat het haar ook niet onberoerd laat.
Ze vraagt of ze de spiegel op het nachtkastje zal leggen zodat ik later nog een keer kan kijken,en zegt dat ze over 10 minuten koffie komt brengen.
De 10 minuten gebruik ik om het allemaal nog eens goed te bekijken en het tot me door te laten dringen.
Dan komt Desirée terug en ik geef de spiegel aan haar. Ik heb genoeg gezien.