Een rivier kwam bij een woestijn aan
wanhopig en doodsbang als ze was
om alles kwijt te raken
wat ze in haar stroom met zich mee had gevoerd
wilde ze terug.
Maar de wind fluisterde haar toe
vertrouwen te hebben,
omdat alles een diepere betekenis heeft
en je alleen kunt verliezen
wat niet echt bij je hoort.
Toen gaf de rivier zich over,
verdampte
en de wind droeg haar
naar de andere kant van de woestijn,
waar ze als regen neerdaalde
en oneindig veel rijker en wijzer
verder stroomde.
Samuel Barber
12 jaar geleden
1 opmerking:
Van wie is dit gedicht, joh?
Een reactie posten