Weer terug.

Gelukkig werd het geen 12.30 zoals de assistente van de longarts voorspelde. Om 10.45 stond ik al weer buiten.
Volgens Vicky, die de onderzoeken afnam, kwam dat omdat ik goed meewerkte en omdat ze niet alles drie keer uit hoefde te leggen. We hadden zelfs nog tijd over om koffie te drinken en de fijne kneepjes van haar vak door te nemen. Ik weet nu ook alles van de pneumotachograaf.
Ik ben alleen in paniek geraakt toen ze mij met een apparaat op mijn gezicht een half uur in het donker liet liggen. Ze vertelde me dat dat moest om me helemaal basaal te krijgen. D.w.z dat alle lichaamsfunkties op de laagste stand moesten komen.Ik kreeg het vreselijk benauwd en ze besloot dat ze het dan maar zou proberen zonder apparaat en uiteindelijk is dat gelukt.