Urn

Op 22 mei 2004 is mijn moeder overleden, ze brak haar heup op 12 maart en ze was al aan het revalideren toen het uiteindelijk toch mis ging.
Ze is gecremeerd in het crematorium in Ockenburg.
Een aantal maanden na de crematie belde het crematorium op mijn GSM om te vragen wat ik wilde met de as van mijn moeder. Ik zat op mijn werk en besloot om maar voor dezelfde dag een afspraak te maken.
Het was op een vrijdag,ik heb na mijn werk nog een paar boodschappen gedaan en toen op naar het crematorium.
Ik dacht dat het zoiets zou zijn van ophalen en wegwezen maar zo ging het niet. Nee, eerst nog een kopje koffie drinken, vertellen of de crematieplechtigheid naar wens was verlopen en daarna moest ik tekenen voor ontvangst van de urn en de cd met de opname van de crematieplechtigheid.Ik begon al te denken, cut the crap en geef die as nou maar toen ze me uiteindelijk vroeg mee te gaan naar een apart loket waar ik de urn in ontvangst nam.

Toen liep ik naar mijn auto met mijn moeder in mijn linkerhand en de papieren in mijn rechterhand.
Ik heb de doos met de urn op de passagiersstoel neergezet maar omdat ik niet zeker wist of die urn goed was afgesloten heb ik wat programmalistings uit de achterbak gehaald en de urn goed klemgezet op de voorbank. Je moet er toch niet aan denken dat je vol in de remmen moet en dan....
Mijn moeder was er dol op om met de auto weg te gaan en dan vooral in mijn auto omdat je daar zo gemakkelijk instapt. (een Smart neemt je op schoot enzo).
Bovendien vond ik het toch een beetje oneerbiedig om die urn in de achterbak te zetten.
Het leek mij dus gepast dat de as op de voorbank werd gezet.
Het is een aardig eindje van crematorium Ockenburg naar Voorburg. Ik besloot uit respect voor mijn moeder zachtjes te rijden, ik had wat mooie muziek van Bach opgezet en daar gingen we.
Onderweg wist ik niet of ik moest huilen of lachen. De absurditeit van die urn daar tussen de programmalistings, mijn moeder die voor de laatste keer naast mij in de auto was, daar moest ik eigenlijk best om lachen , maar er waren natuurlijk ook de herinneringen aan haar laatste momenten die weer waren opgerakeld.
Toen ik thuiskwam heb ik de urn op de piano neergezet. Ik heb de kinderen van mijn broer gebeld om te vragen of ze nog ideeen hadden voor wat we met die as moesten doen. Nee, hadden ze niet.
Die urn staat daar nog steeds.