Viola d'amore

Toen ik in de zeventiger jaren viola da gamba leerde spelen begon ook mijn interesse voor oude muziekinstrumenten te groeien. De tripjes die ik naar het Gemeentemuseum maakte waren niet te tellen.
Daar was altijd wel een tentoonstelling en daarna ging ik lekker lang op bezoek op de afdeling muziekinstrumenten waarvan het museum een grote verzameling heeft.Niet alleen strijkinstrumenten maar ook prachtige klavecimbels en spinetten waren er te vinden.
Ze hadden daar ook een viola d'amore en die had ik nog nooit gehoord. Het was pas jaren later dat ik een keer een concert voor viola d'amore hoorde. Ik begreep toen ook waarom ze het een viola d'amore noemden.
Het instrument heeft een lieflijke klank en is heel geschikt voor werken met een hoog emotioneel gehalte.
Vivaldi heeft meerdere stukken geschreven voor de viola d'amore.
Het instrument heeft zeven snaren. Onder de melodiesnaren zijn sympathische snaren aangebracht in dezelfde stemming als de melodiesnaren. Ze trillen mee met de hoofdsnaren. De kam is nogal vlak waardoor het mogelijk is om accoorden te spelen. Het lijkt me een hels karwei om het instrument te stemmen.