No scan today

Vier uur van tevoren mocht ik niet meer eten of drinken hadden ze me verteld toen ik een afspraak maakte voor een scan van mijn wervelkolom. Dit alles omdat ik me bij een controlebezoek bij de longarts had laten ontvallen dat ik al een paar weken pijn in mijn nek had. Ik heb een heel aardige longarts die als er iets is alles tot in de finesses uitzoekt. Toen ik hem dus vertelde van die pijn vond hij direct dat er maar een scan gemaakt moest worden.
Vrijdag ben ik voor een botscan in het ziekenhuis geweest, officieel heet dat een skelet-scintigram en vandaag stond een ct-scan van mijn wervelkolom op het programma.
Toen ik arriveerde (rammelend van de honger, ik kan zo vroeg niets door mijn keel krijgen) was ik dus voorbereid op een ct-scan.
Na tien minuten kwam er een radiologie assistente de wachtkamer in die mij vertelde dat ze telefonisch contact had gehad met de longarts en dat een ct-scan niet meer zou uitwijzen dan een botscan .Ze hadden besloten om in plaats van de scan foto's te maken.
Geen enkel probleem wat mij betreft maar ik vond het wel nodig om even te melden dat ik dan voor de kat zijn viool zoveel ontberingen had geleden.
"Hadden ze dan gezegd dat u nuchter moest zijn?" vroeg ze. ''Want dat hoeft alleen maar als we contrast vloeistof inspuiten en dat waren bij u niet van plan."
Dus ct-scan of niet ik had niet nuchter hoeven te zijn, je zou haast medelijden met jezelf krijgen.
De foto's waren gelukkig snel gemaakt en daarna heb ik drie koppen koffie gedronken en een broodje gegeten in het ziekenhuis. Het was vooral die koffie die alles goedmaakte.

Zaterdag 28 maart

Vandaag ben ik jarig. Er mag gejuicht worden, geneert u zich vooral niet.
Felicitaties en goede wensen zijn uiteraard ook van harte welkom.

Gelukkig stampt-ie weer

Ik heb buren van zo'n jaar of veertig, misschien iets ouder en zij hebben een zoon die midden in de puberteit zit.
Het is best een aardige jongen, hij racet rond op een opgevoerde brommer , houdt van gabberhouse en als zijn ouders er niet zijn kun je dat horen ook. Soms heeft hij slaande ruzie met zijn stiefvader en ook dat is loud and clear. Maar goed, zo is het leven en ik maak me daar niet druk over.
Hij heeft alleen één heel vreemde gewoonte of hobby, ik weet niet hoe je het moet noemen.
Eén of twee keer per dag komt hij thuis en dan rent hij stampend de trap op en af, soms wel vijf minuten achter elkaar. De trap van de buren grenst aan mijn huiskamer dus het is goed en duidelijk te horen. Na een aantal keer begon het me te irriteren maar het is nooit langer dan vijf minuten achter elkaar en ik houd niet van zeuren dus ik liet het maar over me heen komen.
Omdat het altijd op dezelfde tijd is ging ik eraan wennen en vreemd genoeg ook op wachten. Alsof je behoefte hebt aan je dagelijkse dosis stampwerk. Het was dan bijna een verademing als hij begon.
Toen ze vorig jaar met vakantie waren was het doodstil naast ons. Toen ik na drie weken hoorde dat ze weer thuis waren en ik een paar uur nog niets gehoord had ging ik me zelfs zorgen maken.
Maar verdomd! Om zeven uur 'savonds hoorde ik hem weer.
Ik kon maar één ding denken na al die dagen van doodse stilte: gelukkig stampt-ie weer!

Man aan de deur.

U kent dat wel, er staat zo'n vent aan de deur. Wat zegt u? Oh, bij u niet? Nou, bij mij wel.
Ik begin even overnieuw. Er staat zo'n vent aan de deur , meestal is het een nog net niet afgestudeerde student, die vertelt dat hij een fantastische aanbieding heeft. Ik ga dan al meteen in watjeookzegthetantwoordisnee mode dwz ik zet me schrap en dan komt het: 'Gaat u wel eens uit eten?' Eigenlijk vind ik dat hem dat geen bal aangaat dus ik vraag; 'Hoezo?' Hij denkt dat ik ja heb gezegd en hij gaat door met zijn zorgvuldig ingestudeerde verhaal.
"Ik mag u een fantastische aanbieding doen." Hij heeft zijn mond al open om zijn verhaal verder te vertellen maar ik val hem in de rede en vraag hem van wie hij die aanbieding mag doen. Even staat hij met zijn mond vol tanden en dan komt het: "Van de mensen waarvoor ik werk."
"Oh", zeg ik, "van de mensen waarvoor je werkt, wat aardig! Wie zijn dat dan?"
Het antwoord op die vraag staat dus duidelijk niet in zijn draaiboek, hij hakkelt wat en zegt: "voor de prijs van 45 euro per jaar kunt u een pasje krijgen en daarmee hoeft u maar voor één persoon af te rekenen als met zijn tweëen uit eten gaat."
Omdat ik altijd al een keer heb willen eten bij Savelberg vraag ik hem of het pasje voor elk restaurant geldig is wetend dat Savelberg niet op dat lijstje zal staan Nee, ik zou er dan een lijstje bij krijgen van de restaurants die meedoen met die aanbieding.
Op mijn vraag of ik mag zien welke restaurants er op dat lijstje staan antwoordt hij ontkennend.
Ik vat het kort samen: "jij wilt dus dat ik 45 euro betaal voor een pasje om korting te krijgen in een restaurant maar ik mag niet niet van tevoren weten om welke restaurants het gaat?"
"Ja," zegt hij "als u dat zo wilt stellen, daar komt het wel op neer."
"'t Is goed met je en met de mensen waarvoor je werkt, gewoon oplichterij is het.
Rechtsomkeert en wegwezen. Dag hoor!"

Ry Cooder

Dat ik heel veel van klassieke muziek houd wil niet zeggen dat ik niet ook een liefhebber ben van andere muziek. Ik vind bv Ry Cooder één van de grootste gitaristen die er bestaan. Clapton is God stond er vroeger op muren geschreven en toegegeven, hij is een geweldig gitarist maar ik ben een fan van Ry Cooder. Hij wordt trouwens the Master of slide genoemd.
Het blad Rolling Stone heeft hem uitgeroepen tot één van de beste gitaristen aller tijden.
Zijn muziek is een mix van blues, folk, rock, soul en niet-westerse invloeden.

Die liefde is begonnen toen ik een keer het album Chicken Skin Music van mijn broer had geleend. Ik denk dat ik al het werk van hem wel in mijn bezit heb. Het staat verspreid over cassettebandjes, LP's en CD's en niet te vergeten MP3's.
In 1980 ben ik een keer naar een concert van hem geweest in de Doelen. Een heerlijke ervaring. Niemand bleef zitten, dat is ook wel logisch als de mensen voor je gaan staan moet je wel staan als je nog iets wilt zien. Het was één grote dansende massa. Maar toch vond ik het niet zijn beste muziek die hij daar speelde.

Zijn allerbeste CD vind ik nog steeds: Talking Timbuktu, een CD waarop hij samen speelt met de Afrikaanse gitarist Ali Farka Touré De melancholie van het gitaarspel van Ali Farka Touré vult hij wonderschoon aan met zijn slide gitaar. Helaas is er niets van te vinden op Youtube, er heeft wel iets gestaan maar dat is weggehaald.

Ik kon verder ook niets interessants vinden op Youtube, ik heb zelf geprobeerd iets te uploaden maar de video werd geblokkeerd wegens copyrights.

En toen gingen we met vakantie!

Eens per jaar moesten wij net als iedereen met vakantie. D.w.z. het moest niet maar iedereen ging en dus kon ons gezin niet achterblijven. Als je niet met vakantie ging kon je nergens over meepraten. Mijn moeder had bedacht dat kamperen reuze leuk zou zijn, ik geloof dat mijn vader daar anders over dacht maar hij gaf toe. Ik was ook liever thuisgebleven maar dat vonden mijn ouders niet goed.
We zouden naar Menton gaan aan de Franse Rivièra. Mijn vader had in die tijd een Volkswagen, een kever, en hoe ze het voor elkaar kregen weet ik nu nog niet, maar er ging een grote bungalowtent in, vier luchtbedden , vier slaapzakken en uiteraard kleding, badhanddoeken enzovoorts.
In een Volkswagen zat de motor achterin , voorin was een bagageruimte en achter de achterbank was de zogenaamde kattenbak.
Mijn moeder was erg bezorgd dat we in Frankrijk geen goed eten konden kopen dus in de kattenbak lagen twee grote zakken aardappelen, blikjes gecondenseerde melk, conservenblikken met groenten en vlees, pakken koffie en pakken thee, koekjes en kaas.. En daarmee was de kattenbak dus vol. Nee, mijn moeder vertrouwde het Franse eten voor geen cent.
De achterbank kon naar voren geklapt worden en als je hem weer rechtop zette zat hij met twee dikke elastieken bevestigd aan haakjes. Op de achterbank lagen twee slaapzakken uitgespreid dus die namen verder geen plaats in. De tent met toebehoren ging voorin met de luchtbedden en de overgebleven slaapzakken en op de imperiaal stonden twee koffers. Tussen de passagiers op de achterbank stond nog een boodschappentas.
De auto werd de avond tevoren helemaal gepakt en om 7 uur in de ochtend reden we weg. Het was zaterdag dus het was niet druk op de weg. De eerste nacht zouden we stoppen in de buurt van Parijs, daar de tent opzetten om te overnachten, de volgende dag reden we dan naar Dyon, ook daar een overnachting en de volgende dag door naar de camping aan de Rivièra.
Bij Rotterdam ging het al direct verkeerd, mijn vader moest vol in de remmen, de achterbank was niet vastgezet , mijn broer en ik schoten naar voren, de achterbank ook, dus alle rotzooi uit de kattenbak kwam naar voren.
De auto moest aan de kant, mijn broer en ik moesten eruit terwijl mijn ouders steggelden over de schuldvraag. Ik geloof dat mijn vader het liefst dat incident had aangegrepen om direct terug te keren maar met een gezicht van ikheberzwaardepestinmaarikzegniets richtte hij de kattenbak opnieuw in en toen konden we verder.
Althans dat dachten we. We werden gepasseerd door een auto die toeterde en driftig wees naar het dak van onze auto. En weer moesten we aan de kant. Het bleek dat mijn vader´s colbertjasje nog op de imperiaal lag. Hij had dat uitgetrokken toen hij bezig was met de rotzooi uit de kattenbak.
Gelukkig verliep de verdere reis zonder incidenten. Nou ja, op de camping bij Parijs struikelde mijn moeder over een tentharing en moest de EHBO koffer eraan te pas komen. Ik verbond mijn moeders voet terwijl mijn vader de tentharing uitschold. Het was voor hem genoeg geweest die dag en de tentharing kreeg de volle laag. Maar goed, na een goede nachtrust gingen we weer verder richting Dyon. We kwamen nog langs Grasse, daar zijn we ook gestopt en Montélimar waar we nougat hebben gekocht.
Maar toen we uiteindelijk bij de azuurblauwe zee arriveerden kon de vakantie niet meer kapot en reden we langs de kust naar Menton.
Wordt nog eens een keer vervolgd....