donderdag 25 maart 2010

De Afhaallijst


Met de eetlust valt het af en toe nog een beetje tegen maar sinds kort heb ik daar wat op gevonden.
Een paar dagen geleden viel hier de afhaallijst van een Chinees-Indisch restaurant in de bus met maar liefst 215 gerechten.Nu weet ik uit ervaring dat je beter Indisch kunt gaan eten in een echt Indisch restaurant maar hier staan wel lekkere Chinese gerechten op de kaart, ook voor mensen die wel vis maar geen vlees eten en voor iemand die dol is op garnalen helemaal.
Een kleine bloemlezing:
12. Saté Oedang (grote garnalen)
172. Ma Ton Ha (grote gebakken garnalen met een honing-sesam saus)
181. Sechuan Ha Yan (Chinese grote garnalen à la Sechuan.
185. Chong Pauw met grote Chinese garnalen Wat Chong Pauw is weet ik niet maar ik laat me graag verrassen.
Zo af en toe neem ik de lijst door en dan krijg ik vanzelf weer trek.

donderdag 18 maart 2010

Coming in on a wing and a prayer.

Zoals ik in mijn vorige blogje al schreef zou ik een stent in mijn slokdarm geplaatst krijgen.
Dat zou maandag 15 januari om half negen gebeuren maar op zondag voelde ik me zo ellendig dat ik me in een taxi naar het ziekenhuis heb laten vervoeren. Ik werd opgenomen en direct aan een infuus gelegd. De volgende dag zou het plaatsen van de stent gewoon doorgaan.
Van het plaatsen van die stent heb ik helemaal niets gemerkt, ze hadden het over een roesje maar voor mijn gevoel ben ik echt van de wereld af geweest.
Het zou allemaal in één dag gebeurd zijn en dan zou ik weer naar huis kunnen. Helaas besliste het lot anders en zit ik nu nog in het ziekenhuis.
Mijn kamergenoten vormen een feestelijk gezelschap, een Marokkaanse man van ongeveer 70 jaar, een homomeneer die niet veel jonger is dan de Marokkaanse meneer en een vrouw van 71 jaar, die wat later binnenkwam.
De Marokkaanse meneer bidt elke dag met zijn gezicht naar Mekka, hij schijnt te weten waar dat precies ligt vanuit Delft gezien. Persoonlijk zou ik er de voorkeur aan geven om te bidden in de speciaal daarvoor bestemde Islamitische gebedsruimte. Het moet voor die meneer een echte provocatie zijn om met een homomeneer en twee vrouwen op één kamer te liggen maar als dat zo is laat hij er weinig van merken.
De homomeneer is inmiddels vertrokken, hij kreeg een chemokuur en de avond daarvoor is zijn hoofd preventief kaalgeschoren door zijn schoonzuster onder het mom, als ik het dan toch allemaal kwijtraak dan maar in één keer. 't Was een heel sympathieke vent trouwens en zijn partner ook.
Maar goed, genoeg over het gezelschap,nu heb ik dus nu een stent. Ik dacht en hoopte dat er weer werelden voor mij open zouden gaan op culinair gebied, maar nee, de eerste dag mocht ik alleen vloeibaar voedsel hebben, en dat terwijl de bouillon en nutridrinks me al driewerf de neus uitkwamen van de periode voor de stent.
De volgende dag bracht een nieuwe verrassing bij het onbijt. Ik mocht dik vloeibaar eten.
''Wat dacht u van Brinta?' vroeg de voedingssassistente. Uit de koeling haalde ze een kuipje waarop stond dat er Brinta inzat. Moedeloos knikte ik, alweer zoete troep.
Ze verdween met het kuipje om het te verwarmen. Toen ze ermee terugkwam moest ik goed kijken. Wat was dat??
Op het deksel van het kuipje lagen sliertjes, getver, het leken wel meelwormen!
Ik vatte moed en schepte de 'meelwormen' van het deksel af. Daaronder zaten gaatjes en toen begreep ik waar de 'meelwormen' vandaan kwamen. Door de magnetron was een gedeelte van de brinta door de gaatjes geperst.
Ik haalde het deksel van het kuipje en nam een hap. Stijfsel!
Culinaire verwennerij had ik echt niet verwacht maar stijfsel? Op die manier leer je het eten wel af.
Het avondeten was ook een flink karwei. Het was een omelet met spinazie en aardappelpuree. De omelet zag er best aardig uit maar daar was dan ook alles mee gezegd. De aardappelpuree was bijzonder stevig , je kon er zo de vork rechtop in zetten en over de spinazie kunnen we het maar beter helemaal niet hebben. Ik heb er een paar happen van genomen en toen hield ik het voor gezien.
Wat wel een openbaring bleek was mijn eerste beschuitje met oude kaas. Die beschuitjes die later nog volgden waren ook lekker maar die eerste was een groot genot. Wow!
Vrijdag mag ik hopelijk het ziekenhuis uit, er is al een diëtiste langsgeweest met een lijstje van do's en don'ts en verder zien we wel waar het schip strandt.

donderdag 4 maart 2010

Hoe moet je daar nou mee omgaan?

Ik heb me vaak afgevraagd of je nou op zo'n blog alles moet vertellen. Er gebeuren net zoals bij anderen leuke dingen, bizarre dingen en soms ook trieste dingen in mijn leven.En als ze belangrijk genoeg zijn komen ze uiteindelijk wel op je blog terecht.
Gisteren kreeg ik te horen dat ik een kwaadaardige tumor heb in mijn slokdarm. Daar ia natuurlijk wel het één het ander aan voorafgegaan. Ik kon niet goed eten de laatste weken en daardoor ben ik behoorlijk vermagerd. En toen ik uiteindelijk naar de huisarts ging en bijna direct in een mallemolen terechtkwam van spoedafspraken had ik ook wel het idee dat ze vermoedden dat het ernstig was.
Volgende week krijg ik een stent, dat is een metalen buisje dat de tumor opzij duwt zodat ik weer redelijk normaal kan eten. Op dit moment leef ik van Nutridrink (astronautenvoeding) en soep.
Onze nationale cup of soup fabrikant heeft er een goede klant bijgekregen, broccoli-crème en bospaddestoelen vind ik het lekkerst. Ik voeg daar dan nog een flinke dot room aan toe want dat mag allemaal en alles wordt opgeschreven. Calorieën tellen om te voorkomen dat ik nog meer afval.
Verder is er niet veel veranderd. Nou ja, er gaat wel iets veranderen. Dat valt hier te lezen Ik kijk net zoals bijna elke avond naar het journaal, Nova en P&W. Op de BBC kijk ik naar Masterchef en ik geniet er net zo van als vorig jaar. Ik voel me ook niet ziek.
Ik ga gewoon alleen nog doen wat ik leuk vind.
Dat zouden meer mensen moeten doen

zondag 14 februari 2010

Aardvark

Aardvark is een nieuwe door Google opgekochte dienst waaraan je vragen kunt stellen die 7 van de 10 keer beantwoord worden. Ben had me er op gewezen en hij had er ook iets over geschreven in een stukje.
Zoiets moet je natuurlijk direct uitproberen en ik heb me ingeschreven. Ze vragen dan of je zelf ook bereid bent om vragen te beantwoorden en je kunt dan de categorie van je expertise opgeven. Ik heb opgegeven dat ik vragen wilde beantwoorden over klassieke muziek en vegetarisme.
Ze vragen dan of je bereid bent om te chatten en in mijn geval heb ik dus mijn gmailadres gegeven.
Het is een Amerikaanse dienst en ze gaan ervan uit dat je in Amerika woont dus ik woon in Denver, Colorado.
En dan moet je een vraag stellen. Je kunt natuurlijk niet vragen hoe je boerenkoolstamppot moet maken of waar je een hoogwerker kunt huren dat mag duidelijk zijn.
Mijn vraag luidde: I want to build a website, what is the best Content Management System to use?
En toen gebeurde er van alles, ik kreeg er een nieuw adres bij in mijn lijst: Aardvark-g205, en ik kreeg een chatverzoek. Toen ik dat opende kreeg ik een mededeling van Aardvark dat ik drie antwoorden had op mijn vraag en die werden doorgestuurd. Net was ik van de schrik bekomen of tringg daar was weer een chatverzoek, ditmaal met twee antwoorden.
Dat waren er vijf binnen drie minuten. Tien minuten later kreeg ik nog twee antwoorden per mail binnen. Zeven antwoorden in totaal en ze waren bijna gelijkluidend.Ik heb ook drie vragen aan mij binnengekregen, ene Gary wilde weten wat de bezienswaardigheden waren in Denver.
Oeps! Ik heb maar gauw Pass ingetypt. Daarna kwam er nog een verzoek over hoe wat de beste samenstelling was van een vegetarische maaltijd,
Vaochtend om een uur of twaalf kwam er weer een chatverzoek binnen: de vraag kwam van een 22 jarige jongen die Peter heet: I hate meateaters, they are nastly people, killing innocent animals, what are your feelings about that?
Ik wilde eerst antwoorden: You are an intolerant little asshole maar ik heb keurig geantwoord:
Hating people because they eat meat is not solving the problem. It is much better to explain to them in a friendly manner why eating meat is harmful to themselves and to the animals.
Ik ben maar niet begonnen over de ecologische voetstap. Peter was nieuw had Aardvark mij verteld dus ik denk dat het ook een probeervraag was.
Aardvark is een goed idee. Het Engelse taalgebied is heel groot dus er zit heel veel expertise denk ik.

donderdag 4 februari 2010

De bus naar Heiloo


Iedere keer als ik naar Egmond ga valt het mij op hoe gemoedelijk en relaxed de mensen daar in de omgeving zijn, of je nou met de bus gaat of boodschappen doet in de supermarkt.
Als je in Den Haag in een supermarkt per ongeluk met je karretje tegen iemand aanrijdt moet je niet verbaasd zijn als hij/zij direkt roept: ken je Godverdomme niet uitkijke?
De buschauffeurs zijn ook niet buitensporig vriendelijk of behulpzaam al kan ik me wel voorstellen dat dat af en toe een behoorlijk stressvolle baan kan zijn.
Gisteren stond ik in Egmond op de bus te wachten naar Heiloo. Er kwam een bus aan waar Geen Dienst op stond. De bus stopte, de deuren gingen open en de chauffeuse vroeg: "moet je naar Heiloo?"
Toen ik zei dat dat inderdaad zo was maar dat er Geen Dienst op die bus stond zei ze dat ik gewoon in moest stappen, de computer van de bus was kapot, ze reed die route vandaag voor het eerst en niets deed het in die bus. Ze wees me op een soort Tomtom die het dus ook niet deed zodat ze niet eens precies wist hoe ze moest rijden.
Ik betoonde mijn medeleven met de situatie, kocht een kaartje en ik ging voorin zitten.
"Eigenlijk heb ik de pest aan computers," vertelde ze. "Een mailtje sturen dat lukt nog wel maar voor de rest snap ik er helemaal niets van. Mijn dochter is er heel handig mee, dan is ze bezig met copiëren en plakken en dat gaat mij allemaal veel te vlug. En van dat internetbankieren moet ik ook niets hebben. Gek hè, vroeger als we een nieuwe tv kregen of een nieuwe videorecorder had ik direct door hoe alles werkte maar nu je tegenwoordig alles met de afstandsbediening moet doen kan ik er niet meer mee overweg."
Intussen had ze er flink de sokken ingezet en ik begon me al bezorgd te maken dat ze met een rotgang het station voorbij zou rijden.
"Zie je die bushalte daar?" vroeg ze. Ja, die zag ik. "Daar woont een collega van mij die veertig jaar in dienst is en voor de gelegenheid hebben ze een bushalte voor zijn deur gemaakt. Als we dan langsrijden stoppen we even om flink te toeteren."
Ik vertelde haar dat ik het een leuk idee vond en ze vroeg waar ik eruit moest.
"Bij het station," vertelde ik.
Ze trapte keihard op de rem. "Dat is hier, was ik er toch bijna voorbijgereden. Nou goeie reis dan maar. Doei en tot ziens!
Ik heb nog even naar haar gezwaaid toen ze wegreed. Ik vond het een leuk mens.




zaterdag 23 januari 2010

De zondagsschool


Mijn vader kwam uit een atheïstisch gezin en moeder had een christelijke achtergrond.
Hoe mijn moeder het voor elkaar kreeg om mijn vader te bekeren tot het christendom is mij nooit verteld maar het resultaat daarvan was dat mijn broer en ik gedoopt zijn in de Ned Hervormde kerk en dat we op heel jeugdige leeftijd naar zondagsschool werden gestuurd.
Toen ik nog klein was vond ik dat allemaal wel interessant maar toen ik wat ouder werd werd het stomvervelend.
De leidster, juffrouw Hulsentop, een zeer dikke dame van het formaat slagschip, was wel lief maar ze kon toch niet voorkomen dat ik overwoog om te gaan spijbelen.
Ik wist alleen niet hoe ik de tijd moest doorbrengen want het was een kwartier lopen naar die zondagsschool, dan nog een kwartier terug en zo'n sessie duurde minstens een uur.
Toen het zomer werd kwamen er wat kermisattracties op de boulevard en omdat ik altijd geld meekreeg voor de collecte besloot ik dat eens uit te proberen. Het geld bleek ruimschoots genoeg te zijn voor wat rondjes in de draaimolen en de botsauto's.
Ik had de tijd van mijn leven, weg met de zondagsschool!
Dat ging een paar weken goed tot een kennis van mijn ouders ze vertelde dat ze mij in de draaimolen had zien zitten op zondag.
Uiteraard waren toen de rapen gaar en ik werd er ernstig over onderhouden.
Toen ik ze wist te overtuigen dat de zondagsschool niet aan mij besteed was hoefde ik er goddank niet meer heen.
Dat legde de grondslag voor een lang en gelukkig atheïstisch leven.

dinsdag 19 januari 2010

Wat las ik in de Volkskrant?

AMSTERDAM - Dikke mensen die willen vliegen met luchtvaartmaatschappijen KLM en Air France moeten binnenkort mogelijk dubbel gaan betalen.
Want mensen die niet goed in een stoel passen, moeten een tweede ticket boeken. Dat heeft een woordvoerster van KLM dinsdag laten weten.
'Het is nieuw beleid. De reden is de vliegveiligheid, op deze manier kunnen we die garanderen en daarnaast een stukje comfort bieden', aldus de zegsvrouw. De nieuwe regel gaat per 1 april in.
Als vanaf die datum in het vliegtuig blijkt dat iemand toch niet in een stoel past, wordt de passagier geweigerd.
Het criterium hiervoor is dat de leuningen van de stoel op en neer moeten kunnen. Dikke mensen die een tweede stoel moeten boeken, krijgen wel 25 procent korting. Als het vliegtuig niet is volgeboekt, kan de passagier zijn tweede ticket terugkrijgen.

Dan zou het eigenlijk ook zo moeten zijn dat twee heel magere mensen die in één stoel passen met grote korting zouden moeten kunnen vliegen. Maar dat zal dan wel weer niet. Leer mij de KLM-AF kennen! Gelukkig geven ze die dikke mensen nog enkele weken om wat kilo's af te vallen door het in april in te laten gaan.
De foto van die dikke meneer is genomen door een stewardess van de American Airlines. Die meneer is niet alleen dik maar ook erg lang. Misschien kan hij zijn tweede ticket van de belasting af trekken?

Mannen onder elkaar

Even inhakend op een stukje van Berend Quest met de titel: mannen onder elkaar zou ik daar graag nog wel het één het ander aan willen toevoegen. In dat stukje schreef hij o.m.

De vrouwen zijn niet gecharmeerd van onbehouwen, sexueel en derhalve denigrerend gedrag van ons.
Ik weet niet hou oud de schrijver is maar het schijnt hem toch aardig wat tijd te hebben gekost om daarachter te komen
Ik ben al tamelijk lang vrouw en ik ben het daar helemaal mee eens. Met dat vrouw zijn zeker maar ook met het statement van Berend. Maar ik heb ook lang genoeg tussen de mannen gewerkt om te weten dat als ze onbehouwen sexueel getint gedrag vertonen je ze het best op een onbehouwen manier manier kunt zeggen: Opzouten klootzak!
Dan ben je van ze af. (Dat hoop je dan)
Waar ik ook niet van gecharmeerd ben zijn mannen (en ik bedoel dan vreemde mannen, in een relatie vind ik het wat anders) die het nodig vinden om uitgebreid kond te doen van hun stoelgang.
Gisteren zat ik een paar uurtjes op twitter en ik zag daar regelmatig tweets voorbij komen waarin aangekondigd werd dat de schrijver van de tweet even moest gaan poepen of kakken.
Ik vind dat eigenlijk gewoon een afknapper en ik weet dat ik niet de enige vrouw ben die daar zo over denkt. Het wordt zomaar even als een zak oude sinaasappelschillen in iemands gezicht gegooid. Ik weet zeker dat heel veel mannen er ook niet gecharmeerd van zouden zijn als vrouwen dat doen.
Op mijn afdeling zat een vrouw die regelmatig winden liet. Daar spraken de mannen schande over. Dat een vrouw zoiets doet! Vrouwen horen dat niet te doen. Ik vond dat toch wel getuigen van een dubbele moraal. En de manier waarop ze er mee omgingen leek heel sterk op de manier waarop kleine kinderen lachen om pies en poep.
Dat wou ik even kwijt.


zaterdag 16 januari 2010

Shoplifting?


Het zal een jaar of wat geleden zijn geweest dat ik met een vriendin in de stad was en dat we Vroom en Dreesmann in wilden gaan.
Nietsvermoedend liepen we door het poortje en een venijnig penetrant gepiep werd hoorbaar.
Christine, mijn vriendin en ik keken elkaar en ze vroeg: Piep jij of piep ik? Ik wilde net even de zaak uitlopen om te kijken of ik het was maar daar kwam de bewaking al aangesneld.
Het was een gezette man en aan zijn gezicht was duidelijk te zien dat er niet met hem te spotten viel. Ook zag hij er niet uit alsof hij veel gevoel voor humor had. Maar ik heb nog nooit een bewaker gezien die eruit zag alsof hij gevoel voor humor had. Dat past denk ik ook niet bij dat beroep.
Hij pakte zijn portofoon en riep een collega op die er ook binnen de kortste keren was.
Christine vertelde heel vriendelijk dat het niet nodig was om het leger in te schakelen omdat we naar binnen gingen en niet naar buiten en dat we daarom niets gestolen konden hebben bij V&D.
De eerste bewaker verklaarde dat hij dat niet had gezien en hij wilde dat we één voor één even door het poortje liepen om te kijken wie van ons de veroorzaker was van het gepiep.
Dat bleek ik dus te zijn. Inmiddels werd het een gênante vertoning, veel mensen stonden vol belangstelling te kijken naar onze 'aanhouding' maar Christine sprak ze wel even toe.
"U kunt rustig doorlopen hoor, dames en heren, wij regelen dit wel met de bewaking".
De bewakers wilden in mijn tas kijken. Heel vervelend want in mijn tas kun je van alles vinden, ja het is toch je privéleven wat in zo'n tas zit en om daar nou zo'n vreemde snoeshaan in te laten kijken is echt niet leuk.
In mijn tas zat niets van hun gading dus vroegen ze mij om mijn jas uit te doen en nogmaals door het poortje te gaan.
En ja hoor, weer begon het poortje te piepen.
"Hebt u hier misschien onlangs iets gekocht?" vroeg de eerste bewaker.
"Ja", zei ik,"de trui die ik aanheb."
"Wilt u" begon de bewaker. "Nee", zei Christine, "verder gaat ze niet hoor, ze heeft er niets onder aan."
Eén van de verkoopsters schoot te hulp en vroeg of ze even mocht kijken.
Aan de binnenkant van de trui bleek een stripje te zitten met een stukje metaal erin. Op het stripje stond dat dit verwijderd moest worden voor het eerste gebruik. Ik gaf het stripje aan Christine en liep nog een keer door het poortje. Oorverdovende stilte!
Ik deed mijn jas weer aan en pakte mijn tas. Christine gaf met een poeslief gezicht het stripje aan de bewaker die zeer verbouwereerd keek en wij gingen weer naar buiten.
"Weet jij nog waarom we hier naar binnen wilden?" vroeg ik aan Christine terwijl we stonden te grinniken.
"Nee, laten we maar een ijsje gaan eten", zei ze.
Dat hebben we toen maar gedaan.

maandag 4 januari 2010

Treinreis,

Ik was lekker lang bij Ben in Egmond aan Zee maar vandaag moest ik terug omdat ik morgen een afspraak heb. Dus vandaag trotseerde ik moedig het weer en stapte op de bus van Egmond naar Alkmaar. Op het troittoir voor het station lag een laag sneeuw met daaronder bagger en als je dan zo'n koffer hebt met wieltjes is dat alles behalve prettig.
Maar goed, ik heb netjes een kaartje gekocht bij de automaat. Als je weet hoe dat werkt valt het allemaal wel mee maar het moet een ramp zijn voor toeristen of voor mensen die dat nog nooit eerder hebben gedaan.
Toen kwam nog het moeilijkste stuk, ik moest twee trappen af naar beneden met die zware koffer. Er stond een man de trap te dweilen en toen hij mij zag riep hij met een Surinaams accent: Wacht maar, ik ga jou helpen hoor! De schat pakte mijn koffer en zette hem beneden neer. Ik was hem zeer dankbaar want het ding was niet te tillen (voor mij dan).
En dat was dan de zoveelste keer dat een behulpzame allochtoon mij hielp met een koffer.
Ik ben ook wel eens geholpen door een lieve vrouw met een hoofddoekje om.
Eat that Geert Wilders!

zaterdag 2 januari 2010

Thank God, it's over.


En dan bedoel ik daarmee dat het kerstgedoe weer voorbij is. De ballen kunnen weer in de doos en naar de zolder, de feestverlichting kan weer weg. Opgeruimd met die kitsch! We hoeven in de winkels geen liedekens meer aan te horen over het kindeke Jezus. Over twee maanden is het weer maart, het is nog wel even doorbijten, maar 8 weken zijn zo voorbij.
Ik wens iedereen een heel gelukkig en gezond 2010!

zaterdag 26 december 2009

Kerstblues revisited.

De kerstblues is voor mij het dieptepunt van het jaar. De zondagsblues waar ik ook jaren last van heb gehad kan ik tegenwoordig wel verdrijven door de kerkklokken te negeren en in de middaguren naar de Turkse supermarkt te gaan. In de binnenstad van Den Haag zijn ook alle winkels open op zondag dus ook daar kun je de calvinistische wolk uit je hoofd laten wegwaaien.
Voor mij is het voornamelijk het idee dat het kan, dat je de keus hebt om op een zondag hetzelfde te doen als op elke andere willekeurige dag.
Ik heb ook nog een tijd gehad dat ik naar de sportschool ging op zondag en op de terugweg de gereformeerden (vrijgemaakt) tegenkwam die met mij een beschuldigende blik aankeken.
Daar heb je weer zo'n Goddeloze zag je ze dan denken.
Alleen met Kerst lijkt het wel alsof de wereld gesloten is. De dagen ervoor wordt je al doodgegooid met kerstmuzak in de winkels of waar je ook komt. De Kerstmaffia slaat weer toe. En dan komt op 25 december het absolute dieptepunt. Verlaten straten, grijze luchten.
Vrolijk Kerstfeest!

maandag 14 december 2009

Leve de trein!

Zoals altijd als ik naar Egmond ga neem ik het één en ander mee dat mijn tas of koffer behoorlijk zwaar maakt. Kleding neem ik al lang niet meer mee want mijn halve kledingkast is hier al naar toe verhuisd. Ik neem altijd 2 boeken mee en voor de rest de hoeveelheid electronica die ik denk nodig te hebben voor de duur van mijn verblijf. Deze keer was dat aardig wat omdat ik van plan was om een paar weken te blijven. En zonder oplader is zelfs het meest vernuftige apparaat niets waard dus die opladers moesten ook allemaal mee.
Ik heb een heel grote weekendtas die als je hem op zijn kant zet voortbewogen kan worden op wieltjes. Daar ging het spul in, de laptop in een paar handdoeken gewikkeld. Op weg naar de trein nog even 2 broodjes en een flesje drinken gehaald bij AH To go. En toen kwam het grote kunststuk; met handtas, weekendtas en een plastic tasje de trein instappen. Soms schiet iemand te hulp maar meestal niet. Toen dat eenmaal gebeurd was stond er nog een huzarenstukje op het programma. De Nederlandse treinen hebben twee verdiepingen dus als je ergens wilt gaan zitten moet je of een trapje af of een trapje op. Ik kies er altijd voor om de trap af te gaan omdat ik denk dat als er teveel mensen boven zitten en die trein een scherpe bocht maakt hij wel eens om zou kunnen vallen. Voor zover ik weet is dat nog nooit gebeurd maar je weet het maar nooit.
Helaas gaat het helemaal niet gemakkelijk om het trapje af te dalen met die tassen, vooral niet omdat je om de treincoupé binnen te komen ook nog door een klapdeur moet. Ik maakte een geweldige entree omdat mijn tas bleef steken in de deuropening; toen ik mijn tas in een positie manouvreerde dat hij wel door de deur kon viel mijn eerste broodje op de grond. Tijdens het oprapen van het eerste broodje viel het tweede broodje. Nadat ik alle etenswaren veilig had neergezet viel mijn weekendtas om, midden in het gangpad.
Mensen keken mij meewarig aan, dachten zeker dat ik een vrouwelijke Mr. Bean was. So what?
Ik vraag me wel eens af of ze bij Prorail wel eens hebben nagedacht over passagiers die met zware koffers reizen en die in de sneltreinen met die koffers ook nog trappen moeten lopen.
Ik weet niet hoe het in andere landen is maar dit is echt doodvermoeiend voor mensen die eigenlijk geen zware dingen kunnen tillen.
Deze keer ben ik niet in Alkmaar de trein uitgestapt maar in Heiloo. Prachtig station, geen trappen en je staat zo buiten bij de bushalte. Het scheelt ook nog zomaar een kwartier reistijd. Daar zouden ze in Castricum en Alkmaar wel een een voorbeeld kunnen nemen.

woensdag 9 december 2009

Het paard.

Vanmiddag moest ik even naar de Mediamarkt. Die zit in de binnenstad van Den Haag. Ik kom daar zelden, ik ben niet zo'n shopper. Ik besloot met de tram te gaan. Je kunt tegenwoordig in de tram ook met je OVChipkaart terecht.
Midden in de stad rijdt de tram diep onder de grond en ik reed natuurlijk een halte te ver door.
Never mind.
In de Mediamarkt was ik snel klaar en ik besloot door de Bijenkorf naar de tramhalte te lopen.
Op weg naar de Bijenkorf zag ik dat er in Den Haag een echte Chinatown zit met een prachtige Chinese toegangspoort. Helaas had ik mijn camera niet bij me anders had er een foto van boven dit stukje gestaan,
In de tram zie je nog eens wat. Als je in je auto zit hoor je op de weg te letten maar als je in de tram zit kun je heerlijk overal ongegeneerd naar binnenkijken en zo kwam dat ik langs een kantoorgebouw reed op de grens van Den Haag en Voorburg en daar zag ik het. Een levensgroot paard midden in een kantoorkamer. Het leek me geen levend paard , maar het leek verduiveld echt in die paar minuten dat de tram stond te wachten tot het licht op groen sprong.
Een paard in een kantoor had ik nog nooit eerder gezien en ik vroeg me af wat het daar deed.
Stond het daar ter decoratie? Kon je erop gaan zitten? Ik moet eerlijk zeggen dat het me al een tijdje bezighoudt. Wat moet dat paard daar? Anybody?

zaterdag 21 november 2009

For dummies

Na een flink aantal boeken bij Gutenberg en Bebook gedownload te hebben wilde ik wel eens weten of er ook wat meer eigentijdse boeken in ebook vorm te downloaden waren.
Daarvoor ben ik bij usenet gaan kijken en dat bleek inderdaad het geval te zijn.
Er stonden boeken van Harry Mulish, Jan Wolkers en van Willem Frederik Hermans.
Van elke schrijver één boek. Niet veel dus.
Maar wat ik wel leuk vond is dat er ook boeken stonden over programmeren en computers in het algemeen. Ook stonden er ook heel veel boeken uit de for dummies serie.
Het lijkt wel alsof er geen onderwerp meer is waar geen for dummies book voor bestaat.
Zo zag ik de volgende titels langs komen:
  • Cake decorating for dummies
  • Fibromyalgie for dummies
  • Schizophrenia for dummies
  • Negotiating for dummies
  • Eating disorders for dummies. (Ik weet niet of je uit dit boek kunt leren hoe een 'eating disorder' te krijgen of hoe je er één moet bestrijden.)
De laatste titel die ik zag vond ik toch wel heel erg vreemd: Grieving for dummies.
Dat schijn je dus uit een boek te kunnen leren. Ik vraag me af of je er ook examen in kan doen.
Nee, ik heb het boek niet gedownload, ook die andere vijf niet.

dinsdag 27 oktober 2009

Cut and paste!

Veel Nederlanders houden van knippen en plakken. Als er op een pak een waardebon zit kun je er in de meeste gevallen donder op zeggen dat die wordt uitgeknipt en bewaard.
Zo kwam het dat toen mijn moeder naar een verzorgingshuis ging ze mij een plastic zak gaf met allerlei uitgeknipte zegels en bonnetjes, er waren volgens mij nog Douwe Egberts punten bij uit de zestiger jaren.
Thuis heb ik ze in een la gestopt en ik heb er jaren niet meer naar omgekeken behalve als ik zelf zo af en toe een zegel uitknipte uit een koffiepak of theedoosje en dat bij de voorraad in het laatje deed.
Van de week toen ik aan het opruimen ging besloot ik ze eens te tellen en ik kwam tot 6500 DE punten.
Daarna ben ik op de website gaan kijken om te zien wat je met 6500 punten kon doen. Toen rolde ik bijna van mijn stoel van het lachen. Een theemuts, of twee oilily kopjes. Veertig jaar bonnen uit lege pakken knippen om die in te kunnen ruilen voor een theemuts, wat een enorme tijdverspilling!
Omdat ik eigenlijk wel interesse had in een expresso machine heb ik eens berekend hoe lang je punten zou moeten sparen voor een espresso pistonmachine van 299 euro.
Bij gebruik van 2 pakken van 250 gram per week kom je dan op 57,5 jaar.
Voor een luxe uitvoering, de Philips One touch komt dat dan uit op 173 jaar.
We hebben het dan over twee pakken koffie per week.
Ik gebruik 1 pak koffie per twee weken dus voor die machine van 299 euro moet ik 230 jaar blijven knippen en voor de luxe uitvoering van 899 euro wel 692 jaar.
Het begrip eeuwig krijgt zo wel een heel nieuwe betekenis. Mijn god, zo raak je toch nooit uitgeknipt?

zaterdag 24 oktober 2009

Stille hint...

Ed heeft gelijk, ik moet weer wat meer op mijn blog schrijven. Waarover dan? Over de reden waarom ik niet op mijn blog heb geschreven dan maar.
Daar zijn verschillende redenen voor. Ten eerste heb ik het nieuws over de ondergang van de DSB bank met veel belangstelling gevolgd, ten tweede hadden ze op de BBC een nieuwe serie Masterchef, die ik van mezelf moest volgen en ten derde heb ik me gestort op nieuwe studies.
Eerst een crashcursus CSS gedaan en daarna wilde ik Joomla gaan doen. Dat had nogal wat voeten in aarde want je moet dan eerst een webserver installeren met PHP en SQL.
Dat was allemaal nog niet zo moeilijk maar ik kreeg Joomla niet aan de praat. Achteraf bleek dat ik een oudere versie van PHP moest hebben omdat Joomla niet werkte met de versie die ik erop had gezet.
Maar alles werkt nu en als ik alles heb doorgrond wil ik voor mezelf beginnen met websites bouwen en templates maken voor blogger en Joomla.
Daar kun je het dus even heel druk mee hebben. Maar ik zal mijn leven beteren.

donderdag 8 oktober 2009

Lang geleden

Het is alweer enige tijd geleden dat ik iets op mijn blog heb gezet. Ik verkeer in blakende welstand dus daar ligt het niet aan. Nee, ik heb het druk met het sleutelen aan en vullen van een heel grote website.
Ter compensatie wilde ik een een mooi Youtube muziek filmpje plaatsen maar nee, de Buma-Stemra wil daar geld voor hebben. Voor 130 euro mag je 6 filmpjes plaatsen op je blog (of Hyves, of Facebook).
Als je een link naar hetzelfde Youtube filmpje plaatst hoef je daar niet voor te betalen.
Wat daar voor logica achterzit weet ik niet, misschien wil ik het ook niet weten.
Ik denk dat de Buma-Stemra het liefst Youtube helemaal zou willen opruimen maar dat zal wel niet gaan.

vrijdag 4 september 2009

Identiteitsvervreemding?


Er blijkt iemand te zijn die eindelijk eens een keer heeft uitgezocht hoe dat nu zit met Geert Wilders.
Nee, niet met zijn haar natuurlijk. Dat zit voor geen meter, dat is overduidelijk. De kapper zou beter met een tondeuse over zijn hoofd kunnen gaan voor een budgetcoupe.

Nee, Geert Wilders heeft een tweede generatie Indisch trauma volgens antropologe Lizzy van Leeuwen. Deze mevrouw heeft een boek geschreven over de ídentitetisvervreemding van veel Indische Nederlanders en hun worsteling met het verleden.
Zij heeft onderzoek gedaan naar de voorouders van meneer Wilders en daaruit blijkt dat zijn familie van moeders kant uit voormalig Nederlands-Indië kwam.
Daar had ze geen onderzoek naar hoeven doen want dat kun je gewoon nalezen in Wikipedia of misschien heeft haar onderzoek zich beperkt tot het lezen van de informatie die op Wikipedia te vinden is.
Nog steeds, zo zegt van Leeuwen zijn veel Indo's erg conservatief en verbitterd over het verloren gegane Indië van weleer.
Ook de manier waarop de PVV-leider politiek bedrijft, past volgens van Leeuwen in deze traditie. Een guerillatactiek van iets roepen en dan niet in debat gaan.
Dat was bon ton in het Indié van voor de oorlog. Tropenjournalistiek heette dat.
Ik vind dat mevrouw van Leeuwen wel een beetje doorschiet door de oorzaak van Wilders' gedrag te zien als een gevolg van de identiteitsvervreemding van zijn moeder.
Het is gewoon gedrag van een despoot. Een despoot roept iets en wil niet in debat. Maar zelfs al zou zijn gedrag voortkomen uit een tweede generatie Indisch trauma, wat moeten we dan met deze informatie?

maandag 24 augustus 2009

donderdag 6 augustus 2009

De meiden van het vlees

Alie en ik zijn nu 35 jaar. Alie is me zuster. En ik ben Miepie.Nee ze is niet mijn tweelingzus, zij is in januari geboren en ik in november van hetzelfde jaar.
Dus twee maanden per jaar zijn we even oud. Leuk hè?
We hebben ook allebei hetzelfde vak, dat komt: wij konden niet zo best leren op school en je moet toch wat doen voor de kost.
En omdat we allebei nogal stevig gebouwd zijn kwamen we in het vlees terecht.
Nee, ik zit je niet te dollen, we zitten natuurlijk ook goed in het vlees maar wij hebben van het vlees ons beroep gemaakt.
Wat wij precies doen in het vlees is het volgende: we hebben een grote bestelauto met stangen erin. Aan die stangen hangen haken en daar hangen halve koeien, halve varkens en af en toe een lammetje aan.
Die halen we op in het slachthuis en dat is nog een hele onderneming. Alie helpt mij dan om een halve koe op mijn schouders te hijsen en die hangen we samen aan de haak in onze bestelauto. Halve varkens en lammetjes kunnen we nog wel in ons eentje aan.
En als de auto vol is gaan we rijden langs de slagers. We hebben allebei een witte schort aan en een witte muts waaronder we onze haren wegstoppen.Die schort blijft natuurlijk niet lang wit, dat krijg je van al dat vlees.
Maar in onze auto liggen nog twee schone schorten en na de schaft trekken we weer een schone aan.
Laatst kwamen we bij een slager en die zei: daar heb je de mutsen weer. Die heeft meteen een dreun gekregen want dat pikken we natuurlijk niet.
Ik heb dat heel link aangepakt, hij stond naast me en ik had een half varken op mijn schouder. Even een kwart slag draaien en hij kreeg dat halve varken in ze nek. Eigen schuld. Ik heb nog wel sorry gezegd maar hij wist best dat ik het expres deed. Had-ie ze mond maar moeten houden, die droplul.
Alie stond d'r eigen rot te lachen.
Maar meestal zijn ze wel aardig hoor. We hebben altijd wel veel bekijks als we uit de bestelauto over de stoep lopen.
Ja, 't is een mooi beroep en je komt nog eens ergens.
Nee, zelf eten we niet veel vlees. Als je de hele dag met varkens en koeien loopt te zeulen hoef je dat 's avonds niet meer zo. Nou ja, een speklapje gaat er af en toe nog wel in maar meestal eten we een stukje kip of wat vis. Of in de winter lekkere erwtensoep met spek en worst.
Nou, de groeten, want we moeten weer verder.
Doeiii!

woensdag 5 augustus 2009

Cashloze supermarkten


Een week of wat geleden las ik in een krant dat supermarkten het liefst willen dat iedereen met zijn pinpas betaalt, sterker nog, men wil op de lange duur over naar cashloze supermarkten.
De reden daarvoor is dat men hoopt dat door deze maatregel het niet meer interessant is voor overvallers om een supermarkt te beroven.
Dat is natuurlijk zonder meer waar, geen cashgeld in de kassa betekent dat het weinig zin heeft om een overval te plegen.

Maar het geeft wel een aantal andere problemen. Zo zag ik gisteren een oud vrouwtje in de supermarkt een poging doen tot betalen met haar pinpas, ze had de pincode met een ballpoint op haar arm gezet want die kon ze maar niet onthouden hoorde ik haar zeggen. Ze had ook haar bril niet op en uiteindelijk moest de kassajuffrouw de pincode voor haar intoetsen.
En wat moeten toeristen die hier zijn en geen pinpas bezitten waarmee ze hier kunnen betalen?
Oh, die hoeven niets te kopen in een supermarkt? Ach ja, daar hoeven we geen rekening mee te houden natuurlijk.
En als je je zoontje van 13 vraagt om nog even bij de supermarkt op de hoek dat pak suiker te kopen dat je vergeten bent geef je hem ook gewoon je pinpas mee met de pincode. Geen enkel probleem.
En als iedereen braaf overal pint kunnen de skimmers weer vaker toeslaan, want die worden ook steeds brutaler.
Zelf pin ik niet graag. Zeker geen kleine uitgaven , die betaal ik liever contant.
Er zijn een aantal dingen die ik erop tegen heb:
  1. Je kunt het slachtoffer worden van skimmen. Je krijgt misschien uiteindelijk het geld wat ze van je rekening halen wel weer terug, maar het is een hoop ellende.
  2. Je koopgedrag wordt vastgelegd en nu gebeurt daar nog niets mee maar wie zegt dat in de toekomst levensverzekeringsmaatschappijen niet checken waar je je geld aan uitgeeft.
    Als ze kunnen zien dat je iedere dag een fles jenever koopt denken ze echt niet dat je dat aan de planten geeft. Maar ook de banken hebben inzicht in hoeveel geld je waaraan uitgeeft en je weet nooit of die gegevens niet in verkeerde handen komen.
  3. Als je veel pint krijg je elke maand een dik pak bankafschriften en als je aan internetbankieren doet is het ook niet zo gemakkelijk om overzicht te krijgen van wat je betaald hebt.
  4. Door gewoon wekelijks geld op te nemen voor je boodschappen weet je steeds hoeveel geld je nog hebt te besteden. Dat zal niet voor iedereen belangrijk zijn maar voor mensen met een krap budget is dat veel overzichtelijker. Natuurlijk kun je elke avond bij je bank inloggen om te zien wat je allemaal hebt uitgegeven maar er zijn nog steeds mensen die geen computer hebben en dus geen internet.
  5. Voor oudere mensen met een slecht geheugen is dat gepin een ramp.
  6. En last but not least het volgende: ik heb al twee keer meegemaakt dat het hele pingebeuren plat lag, één keer bij groothandel Ven en een keer bij de Konmar. Beide keren kon je alleen nog maar met contant geld betalen of je moest je boodschappen laten staan.
    Nog niet zo lang geleden was er ook een storing in de betaalautomaten van de parkeergarage in de Haagse Tramtunnel. Je kon alleen nog maar bij één automaat terecht waar je met contant geld kon betalen. En daar stond dan ook iedereen te vloeken en te tieren.
Als het in de toekomst niet meer mogelijk is om in winkels met contant geld te betalen neem ik gewoon een tweede rekening waar ik wekelijks geld op stort. Een rekening waar je niet rood mag staan. Als ik dan het slachtoffer wordt van skimmen is de schade in ieder geval beperkt.

Alleen hoe dat dan moet met die flessen jenever weet ik nog niet.




woensdag 15 juli 2009

Bookcrossing

Als je, zoals ik, overvolle boekenkasten hebt en je wilt wat boeken kwijt kun je die te vondeling leggen in een trein, een bus, een wachtkamer of een café. Er zijn mensen die een boek ergens achterlaten met hun emailadres erin met het verzoek een mailtje te sturen als je zo'n boek gevonden hebt.
Je kunt het echter ook georganiseerd doen en je aansluiten bij Bookcrossing.
Er is ook een Nederlandse site waar je uitleg kunt vinden over wat het allemaal inhoudt maar je kunt je voorlopig alleen nog maar inschrijven op de Engelstalige site.
Als je je inschrijft krijg je een eigen pagina waar je details over de boeken in kunt zetten die je de wijde wereld in gaat sturen. Elk boek krijgt een uniek Bookcrossing Id. De vinder van ht boek kan dan (anoniem) bij Bookcrossing melden dat hij of zij een boek heeft gevonden met dat Id.
Het zou het leukst zijn als de vinder van het boek het na lezing ook weer ergens achterlaat zodat de oorspronkelijke eigenaar een beeld heeft van wat er allemaal met zijn/haar boek gebeurt.
Je kunt bij Bookcrossing etiketten kopen om in de boeken te plakken, je kunt ook zelf etiketten afdrukken , een voorbeeld staat hierboven, je kunt het verhaal ook in je boeken schrijven.
Er zijn ook al enthousiaste mensen die hun eigen etiketten hebben ontworpen.
Is er trouwens een betere plaats om het boek Roodkapje achter te laten?


vrijdag 10 juli 2009

Stroomstoring!


Vanochtend viel hier plotseling de stroom uit voor één of twee seconden. Daarna ging alles weer aan. dit werd gevolgd door een dingdong van mijn laptop die overging op de batterij.
Maar ook de oven en de magnetron piepten en mijn muzikale koelkast liet een jingle horen.
Toen moest ik alle klokjes weer bijzetten , ook de wekker boven was de tijd kwijt.
Dat waren wel even vervelende klusjes want ik moest wat gebruiksaanwijzigingen opzoeken.
Maar om één uur hoorde ik op het nieuws dat er een grote stroomstoring was in de regio Den Haag en dat Den Haag, Rijswijk en een gedeelte van Voorburg zonder stroom zaten.
Trams in Den Haag stonden stil en stoplichten werkten niet.
Eigenlijk moet ik dus niet mopperen over die vervelende klusjes want een lange tijd zonder stroom zitten is natuurlijk veel erger. Er bleken ook mensen zonder water te zitten omdat ergens een pomp van de waterleiding niet werkte.
Waarom hier direct weer stroom was weet ik ook niet. Er zal wel een hulpaggregaat ingeschakeld zijn.

donderdag 2 juli 2009

De OV-chipkaart


Toen ik vorig jaar een voordeelurenabonnement nam bij de NS ontving ik een lange brief met daarin de mededeling dat het identiteitsbewijs tevens een persoonlijke OV-chipkaart was.
Op jubelende toon werd uitgelegd hoe handig dat wel niet zou zijn. Die kaart zou je op allerlei punten kunnen opladen.
Deze week ontving ik weer een brief omdat het abonnement verlengd moest worden , er stond ook in dat als ik het abonnement niet wilde verlengen ik het identiteitsbewijs altijd kon gebruiken als persoonlijke OV-chipkaart. Informatie over de OV-chipkaart zou ik kunnen vinden op de website.
Ik zag dat wel zitten, dat gehannes met die strippenkaarten vind ik niet zo handig dus húp naar de website.
Daar stond erg veel informatie over hoe je die ov-chipkaart moest gebruiken. Je moet inchecken en als je het OV verlaat moet je ook weer uitchecken, wat te doen bij verlies, wat kost een niet persoonlijke chip-kaart etcetera. Ook was er een handig kaartje waarop je kon zien in welke delen van Nederland de chipkaart al ingevoerd was met een lijstje van de OV-maatschappijen die meedoen.
In Noord-Holland en Zuid-Holland was de chipkaart inmiddels ingevoerd zag ik en de HTM en Connexxion stonden op het lijstje van deelnemende OV-maatschappijen.
Toen bleef er nog één grote vraag. Hoe krijg ik saldo op dat ding?
Welnu, bij een oplaadpunt. Dat ik daar niet eerder opkwam!
Er was ook een mogelijkheid om via internet automatisch saldo op je kaart te krijgen en als het saldo dan beneden de vijf euro liep, zou het automatisch weer aangevuld worden tot 25 euro.
Ik besloot om dat te doen en ik worstelde me door een paar schermen heen. Vlak voordat ik de transactie definitief af kon sluiten las ik dat je na de machtiging om de bedragen van je rekening af te schrijven je je chipkaart moest activeren. Daarbij stond een link met verkooppunten en oplaadpunten waar je dat kon doen. De link leidde naar een aantal adressen in Amsterdam en Rotterdam. Geen adressen in Den Haag en omstreken.
Ik besloot de transactie af te breken en maar eens op te bellen. Ik kreeg een heel vriendelijke juffrouw aan de telefoon die mij vertelde dat het klopte dat je het automatisch opladen van je OV-chipkaart alleen in Amsterdam en Rotterdam kon activeren.
Op de vraag waar ik dan handmatig saldo op mijn OV-chipkaart kon storten had ze geen antwoord. Ik moest dan maar de OV-maatschappij bellen waarmee ik wilde reizen.
Dat deed de deur dicht. Ik weet niet hoe lang ze nu al bezig zijn met die OV-chipkaart maar voorlopig lijkt het alleen in gebruik in Amsterdam en Rotterdam. En dat ze op hun website hebben gezet dat hij in heel Noord-Holland en Zuid-Holland geimplementeerd is zal wel wishful thinking zijn. Ik heb het nu al gehad met de OV-chipkaart.
Ik ga gewoon bij de supermarkt een strippenkaart kopen!

woensdag 10 juni 2009

Geeks Anonymous

Ok, ik ben een nerd. Of liever gezegd een geek. Ontkennen helpt niet. Het is begonnen op de dag dat de eerste computer hier het huis in kwam (het was liefde op het eerste gezicht) en vele computers later is het nog steeds zo. Eigenlijk is het alleen maar erger geworden.
Zelfs mijn zoon zegt tegen iedereen: m'n moeder is een nerd.

Je ziet het niet meteen, ik voldoe niet aan het algemene beeld, ik zie er redelijk normaal uit vind ik zelf en bij mij thuis ligt het ook niet vol met lege pizzadozen, frisdrankblikjes en andere verpakkingen. Ik doe gewoon de was en de afwas en ik kook elke dag.

Boven heb ik twee computers, beneden heb ik een laptop en ik heb nog een netbook voor als ik onderweg ben, want ook in de trein wil ik kunnen internetten.
Daar heb ik een Web en Walk stick voor van T-Mobile. Een handig apparaatje dat je in een USB poort kunt stoppen, het installeert zichzelf en je zit binnen een paar minuten op het internet.
Eenmaal geinstalleerd vraagt hij bij een volgende keer om een pincode , je klikt op verbinden en daar gaat-ie.
Het enige probleem dat ik met dat apparaatje heb is dat het weliswaar in de trein en hier thuis prima werkt maar zodra ik in Egmond ben is het zo traag als als een slak.
Vandaag heb ik maar eens gebeld om te vragen hoe dat komt. Ik kreeg bij T-Mobile een jongen aan de telefoon die klonk alsof hij net uit de luiers was, nee niet zoals Marc Marie Huybregts, die ziet er trouwens ook nog uit alsof hij net uit de luiers komt maar daar gaat dit stukje niet over.

Na enig heen en weer gepraat begreep hij dat ik het over mobiel internet op de pc had en niet over mobiel internet op een GSM.
Hij vertelde mij dat de dekking niet overal in Nederland optimaal was en hij vroeg de postcode van Egmond aan Zee.
Toen ik hem die gaf vertelde hij dat de dekking daar niet optimaal was maar als ik naar buiten zou gaan zou het wel beter gaan.
Dus ik zou met mijn netbook op een stoel voor de deur moeten gaan zitten. Nou, daar beginnen we natuurlijk niet aan.

Ik zie het al gebeuren:
"Ik ga buiten zitten hoor met mijn netbook."
"Je lijkt wel gek, het vriest tien graden buiten, dat is toch veel te koud"
"Ja, maar de dekking is buiten beter."
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb met hem afgesproken dat ik ga kijken hoe het op andere plaatsen werkt en als het daar ook zo traag gaat moet ik even met die stick naar T-Mobile.

Dus als je vandaag of morgen op een zonnige dag iemand aan de kant van de weg ziet zitten met een klein wit netbookje dan zou ik dat wel eens kunnen zijn.
Dan zit ik de dekkingsgraad te controleren.



zondag 7 juni 2009

Te land, ter zee en in de lucht.

Bij de TROS , onze nationale, publieke, gezellige familieomroep zenden ze al voor zolang ik me kan herinneren: Te land, ter zee en in de lucht uit.
Dat is een ontzettend feestelijk familieprogramma en het heeft een hoge amusementswaarde.
Het bestaat uit verschillende onderdelen:
  • Fiets 'm d'r in
  • Hoog en droog
  • Gein op het plein
  • Tobbedansen
  • Snel naar de hel bel
Volgen mij heeft de variant: Vlieg er eens uit ook bestaan maar helemaal zeker ben ik er niet van.
De foto boven dit stukje is een opname van: Fiets 'm d'r in. Eigenlijk is dat wel het leukste onderdeel. De bedoeling is dat je met een zelfgemaakt voertuig met trappers over een smal plankier fietst, het liefst zo gek mogelijk uitgedost. Met een glunderend gezicht zie je ze bij de start verschijnen.
Uiteraard gaat bijna iedereen roemloos ten onder met voertuig en al . Hoe sneller hoe leuker.
Er is geen beter vermaak dan leedvermaak tenslotte. Als iedereen aan de beurt is geweest en met een vergenoegd gezicht het water in is gereden worden de winnaars bekend gemaakt.
Ik weet niet welke normen ze daarvoor hanteren maar ik denk dat degene(n) die het langst uit het water zijn gebleven de winnaars zijn.
Als iedereen weer droge kleren aan heeft getrokken treedt er nog vaak een artiest op zodat de verliezers en de toeschouwers ook nog een plezierige avond hebben. De aanstekers kunnen weer aan en iedereen zingt gezellig mee.
Aan het einde van de dag, op weg naar huis, kunnen we dan vreugdevol terugkijken op een echte Hollandse feestdag.



zaterdag 6 juni 2009

Maak van uw laptop een TV!

Een tijdje geleden heeft mijn TV in de huiskamer het begeven en een nieuwe aanschaffen zag ik niet zo zitten.
In mijn werkkamer staat een portable teeveetje en dat was eigenlijk meer dan genoeg tot ik vorige week terugkeerde van een (overigens heerlijke) week bij Ben.
Het was prachtig weer en we hebben heerlijk gewandeld, op terrasjes gezeten, genoten van muziek en van elkaars aanwezigheid maar ook van het Roland Garros tennistournooi dat in Parijs wordt gehouden.
En nu ik weer in Voorburg ben mis ik behalve Ben ook het tennissen. Ik weet wel dat het zondag weer is afgelopen maar over twee weken begint Wimbledon en dat wil ik ook wel erg graag zien.
Ik heb een Acer laptop en ik ben begonnen met het bellen naar Acer om te vragen of het type laptop dat ik bezit uitgebreid kon worden met een tv card tuner.
Ja, dat kon, in een vrij slot zou ik een PCMCIA TV kaartje kunnen plaatsen, geen probleem, een kind kan de was doen.
Maar hoe kom je nou aan zo'n TV kaartje? In een paar winkels hadden ze wel een USB stick met een antenne waarmee je digitale tv zou kunnen ontvangen en bij één bedrijf in Gouda hadden ze wel wat ik bedoelde maar daar zat een levertijd op van drie weken.
Opeens bedacht ik dat Computer Collectief in Amsterdam zoiets wel zou hebben en ja hoor!
Op hun website bleek dat je het daar zó kon bestellen. Gistermiddag heb ik de bestelling geplaatst, het kaartje was op voorraad en zou binnen één à twee werkdagen bezorgd worden.
Vanochtend om half negen ging de bel en daar stond TNT al met het pakje.
Volgens de gebruiksaanwijzing kun je niet alleen TV ontvangen (digitaal en analoog) maar ook opnemen op je harde schijf. Vanmiddag en morgenmiddag kijk ik naar de finale van het Ronald Garros tounooi op mijn laptop!

donderdag 21 mei 2009

Anatomische les.


Op een blog van Ben uit 2007 las ik een keer de zin: ik legde het boek even op mijn billen.
Ik probeerde me daar toen een voorstelling van te maken en omdat ik niet beter wist dan dat je billen aan de achterkant zitten kreeg ik daar toch wel vreemde beelden bij.
Ik heb toen verder ook niet gevraagd wat hij nou precies bedoelde en in de loop van de tijd dacht ik er niet meer aan. 
Toen ik een tijdje geleden bij hem was zaten we te praten en hoe het gesprek erop kwam weet ik niet meer maar tijdens dat gesprek bleek dat hij met billen dijen bedoelt.
Ik was er even stil van. Spraakverwarring! En hoe zit het dan met billenkoek en dijenkletser?  
En die Duitse muzikanten in hun lederhosen slaan die dan op hun billen in plaats van op hun dijen? Toen ik daaraan dacht kreeg ik uiterst komische beelden voor mijn ogen.
Dit kwam allemaal weer naar boven toen ik op het blog van een Vlaamse een verslag van een voorstelling las, ik meen een cabaretvoorstelling.  Ze schreef dat het zo leuk was dat ze op haar billen sloeg van het lachen. Kijk, als je dan niet weet hoe het met die billen zit krijg je daar ook weer een heel verkeerd beeld van.

Toch zou ik wel willen weten hoe het nou precies zit als je je dijen billen noemt. Wat zijn dan je dijen?

dinsdag 19 mei 2009

Wolfram Alpha en de klerenkast.

Mijn vorig stukje over Wolram Alpha heb ik per ongeluk voortijdig wereldkundig gemaakt. Ik had er bv nog een link in willen zetten en een leuk plaatje erbij. Al mijn bevindingen stonden er ook nog niet in maar ik werd steeds minder enthousiast dus ik laat het er maar bij.
Bij deze dan de link
Van het plaatje zie ik verder maar af.
Toen ik op de blog van Madame las dat zij schoenen wilde opruimen maar uiteindelijk besloot om ze toch maar te bewaren kwamen bij mij de herinneringen boven aan vorig jaar toen ik ook een poging waagde om me te ontdoen van overbodige kleding en schoenen.
Kort daarvoor had zoonlief al eens opgemerkt dat mijn schoenenbezit op dat van Imelda Marcos begon te lijken. 
Het is mij nogal eens overkomen dat ik schoenen paste die in de winkel lekker zaten en toen ik er op begon te lopen behoorlijk begonnen te knellen. Ik heb nogal grote voeten en ik heb moeten leren accepteren dat sommige schoenen gewoon niet voor mij zijn. Grote handen heb ik ook, eigenlijk zijn het vlerken dus de meeste dameshandschoenen zijn me ook te klein.
Maar ik ben ook geen klein vrouwtje.

Met pijn in mijn hart heb ik de boosdoeners in een plastic zak gedaan, ze nog een dag laten liggen voor het geval ik er spijt van zou krijgen.Vervolgens heb ze in de Kici container gepropt en ze de zegen na gegeven.
Tja, en toen kwam ik bij de kleding. Dat vond ik nog moeilijker dan die schoenen. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat ik kledingstukken vond waarvan ik niet meer wist dat ik ze ooit gekocht had. Toen ik nog full time werkte wilde ik nooit mis grijpen als ik naar mijn werk ging en ik voerde dat als excuus aan als ik weer eens iets wilde aanschaffen.
Zelfs een mantelpakje en twee broekpakken had ik voor het geval we bezoek kregen van de Lufthansa, de SAS of Air France. 
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om die weg te doen maar toch heb ik vier vuilniszakken met kleding naar de Kici container gebracht. Het was een verschrikkelijke strijd. Wat ging er de zak in wat  niet? 
De strijd is overigens nog niet gestreden want er moet een tweede ronde komen.
Zal ik dan toch dat mantelpakje..?

zondag 17 mei 2009

Wolfram Alpha

Net als zovelen ben ik in de weer geweest met Wolfram Alpha, de nieuwe zoekmachine die geen lijst met links teruggeeft maar antwoord geeft op je vraag.

Om te beginnen moet je die vraag wel in het Engels stellen, doe je dat in het Nederlands dan vertelt hij dat Wolfram Alpha nog geen Nederlands ondersteunt. (In het Nederlands!) Ik vroeg: Hoe laat is het?
Toen ik dezelfde vraag in het Duits stelde kreeg ik als antwoord: Wolfram Alpha is't sure what to do with your input.
Omdat ik me afvroeg of WA keek naat het IP-adres en op basis daarvan bepaalde of de vraag in het Nederlands werd gesteld heb ik nog wat Duitse vragen gesteld en bij: Fahren wir ab? kreeg ik als antwoord: Wolfram-Alpha versteht noch kein Deutsch.
Ik weet dus nog steeds niet op basis waarvan hij bepaalt in welke taal je je vraag stelt.

Als je twee plaatsnamen invoert krijg je van beide plaatsen het aantal inwoners te zien, de afstand tussen die plaatsen in kilometers of mijlen, de lokale tijd en soms de vliegtijd.

Ik wilde eigenlijk weten of WA de namen van wat programmeertalen kende en ik voerde in: Cobol, Pascal, Fortran, PL/1, Java en C. Hij kende ze geen van allen.
Ik kreeg als antwoord: Wolfram Alpha is not sure what to do with your input

Voer je in; Last solar eclipse Amsterdam dan krijg je te horen dat dat op 1 augustus 2008 was om 12.21

Decimale getallen converteren naar hexadecimale getallen kan hij weer wel
Als je bv invoert: 43564 to base16 krijg je keurig als antwoord terug: aa2c 16.
Voer je daarentegen: aa2c to base 10 dan weet hij weer niet wat hij moet doen met je input.
Gelukkig weet de ingebouwde calculator van Windows wel raad met dat soort vragen


zaterdag 16 mei 2009

Frans Bauer gaat ons redden!


Ik zie een heleboel blogs over het Songfestival of liever gezegd over de voorronde waarbij de Toppers afvielen.
Ik heb van de eerste voorronde fragmenten gezien en die vond ik niet interessant genoeg om ook de tweede ronde te gaan zien.
Maar tijdens de praatprogramma's werd je toch op de hoogte gehouden en zo hoorde ik dan dat de Toppers niet mee mogen doen met het èchte werk. Dat is heel verdrietig voor ze. maar ze komen er wel weer overheen
Hier en daar zag ik nog opmerkingen over Russiche lellebellen dus het zal best een feest geweest zijn.
Ik kijk al jaren niet meer naar het Songfestival. Je moet je eerst twee avonden door de voorrondes heenworstelen en daarna kost het je nog een keer een avond om erachter te komen wie het gewonnen heeft. Dat kun je altijd nalezen op teletext.
Van mij hoeft Nederland niet meer mee te doen, ik denk niet dat er hier lellebellen zijn die ervoor in aanmerking komen.

Drie uur later:
Toen ik in de supermarkt was zag ik de kop van de Telegraaf en wat las ik daar????
Frans Bauer wil volgend jaar meedoen aan het songfestival.
Wow! Dat gaat het helemaal worden!
Niks lellebellen. Frans Bauer gaat ons redden!

donderdag 14 mei 2009

Klacht


-Goedemorgen meneer, ben ik hier aan het juiste adres om een klacht in te dienen?

-Ja, mevrouw als u even uw naam en adres geeft maak ik er direct een aantekening van. Even mijn pen pakken en een klachtenformulier, zo, steekt u maar van wal.

-Mijn naam is Zaadt (met dt), mijn voornaam is Toos en ik woon op de Kruisingalaan 9 Ik wil u verzoeken mijn buurman het recht op boven mij wonen te ontzeggen.

-En waarom wilt u dat mevrouw?

-Ik begrijp dat u wilt weten waarom, nou dat ga ik u vertellen. Die man is een viezerik, een doodgewone smeerlap, hij maakt van mijn tuin een vuilnisbelt! Ik wil dat hij daar weggaat of dat u mij een ander huis aanbiedt.

-Ik neem aan dat u het over de heer G.L.C. Van der Hemd heeft, die het pand Kruisingalaan 17 bewoont? Wij hebben nooit klachten ontvangen over de heer Van der Hemd.

-Inderdaad meneer (uw naam was?). Het gaat om de heer Van der Hemd. Mijn tuin ligt direct in zijn schootsveld.
Laatst stond hij met een haring die hij met een kerstboomhaakje aan een stuk touw had gebonden op het balkon terwijl hij die haring naar beneden liet bengelen.
Ik vroeg: "wat doet u nou meneer van de Hemd?"
"Vissen" zei hij. "Oeps daar ontglipt hij me weer" en toen lag die haring in mijn tuin.
En ik kan u vertellen, het was geen verse haring. Ik kreeg antiperiscopische bewegingen in mijn maag toe ik die haring op moest ruimen

-Pardon mevrouw, mijn naam is de Buis, Gerard de Buis.
Wij van WBV De Wonderstaete kunnen ons voorstellen dat de speelsheden van de heer Van der Hemd u niet altijd bevallen. Toch zouden wij u willen voorstellen enige ruimte aan die speelsheden te gunnen. De heer Van der Hemd is nu eenmaal zo, het is niet anders: zijn medische achtergrond laat ons geen twijfel dat het meer dan speelsheid zou zijn.
U bedoelde zeker dat u antiperistaltische bewegingen in uw maag kreeg?

-Dat zei ik, meneer de Buis, maar dat is nog niet alles!
U spreekt over speelsheden maar ik vraag me af hoe u het zou vinden als er dagelijks halve omeletten of afgekloven boterhammen door de tuin zouden vliegen. Hij krijgt eten van zo'n cateringbedrijf en als het hem niet aanstaat dan denkt hij húp, over de reling.
Hij heeft vorige week ook nog een vuilniszak over het balkon leeggegooid en toen hoorde ik hem roepen: "Even de tuin van Spermatoosje oppimpen”
Nou vraag ik u? Dat kan toch helemaal niet! Mijn tuin is toch geen biobak?
Rita, mijn kleine Jack Russel terriër wordt er ook vreselijk nerveus van, als ze die man maar hoort kruipt ze al onder het bed.
Straks lopen de ratten bij mij door de tuin!

-Ik heb even nagegaan waar u woont, en u woont op het adres Kruisingalaan 9, alhier. Inderdaad heeft u een bovenbuurman, de heer G.L.C. van der Hemd, die het pand Kruisingalaan 17 rechtens bewoont.
Ons is niets bekend van moeilijkheden die de heer Van der Hemd u, of wie ook, zou bezorgen.

-Nee, maar iemand moet toch een keer met de waarheid komen over de heer van de Hemd?.
Bovendien woont hij recht boven mij en ik heb dus de tuin die binnen zijn bereik ligt.
De andere mensen hebben waarschijnlijk geen last van hem maar ik des te meer.

-Maar waarom doet u dan geen aangifte mevrouw Zaadt?

Dat heb ik gedaan, toen is de wijkagent bij hem geweest, die heeft hem verteld dat hij dat nooit meer mocht doen. Maar een uur later lag er weer een halve karbonade in de tuin.
Ik kan er niet meer tegen meneer de Buis, ik word er zenuwziek van.

-Ik ben toch bang, mevrouw Zaadt dat wij er op korte termijn niets aan kunnen doen.

-Oh nee, meneer de Buis? Dan weet ik wat me te doen staat.

-En wat mag dat dan wel wezen mevrouw Zaadt?

-Dat zult u wel zien, meneer de Buis, ik kan u verzekeren dat u en uw woningbouwvereniging nog niet van mij af zijn.
Goedendag!

woensdag 13 mei 2009

Zo schreed de beschaving voort.


Als je op zaterdagavond uit bent geweest en je wacht op de laatste bus die je naar huis brengt laat die bus nog wel eens op zich wachten.
Geen nood, je ramt dan gewoon het glas uit de abri, dan ben je je frustraties kwijt.
Nog leuker is het om door te lopen naar de volgende halte en dan hoppa..,daar gaat het glas van de tweede abri.
Dat is allemaal heel normaal en begrijpelijk dus daar moeten we niet over zeuren.

zondag 10 mei 2009

The total woman.


Lieve dames,
U weet, de weg naar het hart van een man gaat door de maag, een ouderwets gezegde maar ook in de huidige tijd niet minder waar.
Mannen eten graag vlees. Vleesch ja.

-Wat zegt u mevrouw?

Veel vrouwen eten ook graag vlees, daar hebt u gelijk in.
Maar waar het hier vandaag om gaat is dat wij onze mannen willen plezieren door ze heerlijke maaltijden voor te zetten. Tongstrelende gerechten.
Dat is onze taak als vrouw, het scheppen van harmonie, het schoonhouden van het huis en heerlijk koken.
Natuurlijk mag het uiterlijk ook niet verwaarloosd worden maar daar hebben wij de kapper, de schoonheidsspecialiste en de modewinkels voor.

-Daar steekt die mevrouw weer haar hand op, zegt u het maar.

U vindt dat vrouwen meer in hun mars hebben dan alleen schoonmaken, koken en mooi zijn?
Nou, dat mag dan wel zo zijn maar hun voornaamste taak is het behagen van hun man en het opvoeden van de kinderen. Zo heeft onze Here dat bepaald en daar hebben wij ons als vrouw aan te houden.
Je kunt er, als je meer in je mars hebt, altijd nog hobby's op na houden. Maar carriëre maken moesten we maar overlaten aan de mannen. Die zijn daar meer voor in de wieg gelegd.
Waarom zouden wij ons vermoeien met het nastreven van een carrière als we het thuis zo gezellig kunnen hebben?
En één keer per jaar worden wij beloond voor onze diensten. Dan is het moederdag!
We krijgen dan ontbijt op bed en van manlief krijgen we meestal een mooi cadeau, zoals een nieuwe mixer , een mooi stoomstrijkijzer of misschien een heerlijke fles parfum.
Sommige mannen schenken zelfs mooie, dure lingerie aan hun lieve vrouwtje.

-Ja, u daar, u wilde weer wat vragen?

Oh, u vindt dat eigenbelang? Dit is nu al de derde keer dat u er tussendoor komt U moet gewoon niet zo zeuren.
Wat doet u hier eigenlijk? Ga dan gewoon naar een bijeenkomst van feministes maar val ons niet lastig met uw praatjes!

woensdag 6 mei 2009

Daar zaten we dan!


Omdat ik veel bij Ben zit en van plan ben om dat in de toekomst nog vaker te doen tot het moment aanbreekt dat ik niet meer wegga heb ik een abonnement genomen op mobiel internet.
Je kreeg daar een alleraardigst minilaptopje bij, zeer licht van gewicht en dus gemakkelijk mee te nemen.
Alleen toen ik het ding in bedrijf stelde bleek het allemaal zeer traag te werken. Zo traag ongeveer als het inbellen bij je provider met een 56K modem. Ik zag wel steeds een onbeveiligd netwerk in de buurt maar echt netjes is het niet om daar misbruik van te maken. Het signaal was trouwens erg zwak.
Ik heb het kleine ding alleen kunnen gebruiken om mijn mail te lezen en dat was al tenenkrommend. Zo zaten we dus naast elkaar aan tafel. Ben met zijn Olidata á grande vitesse en ik met mijn mini Samsung die niet vooruit te branden was.

Gelukkig hadden we nog veel andere dingen op het programma, zoals kijken naar de snookerfinale tussen Shaun Murphy en John Higgins, wandelen door Egmond, op terrasjes zitten, naar muziek luisteren en Youtube video's bekijken. Tijdens de vrijmarkt op Koninginnedag hoopten we nog wat interessante boeken te kunnen scoren maar die waren niet te vinden.
Er lagen wel wat curiositeiten zoals een klein dansmeesterviooltje in een vioolkistje. maar het meeste was toch gewoon troep.

Helaas brak ook het moment weer aan voor de terugreis. In de trein wilde ik even uitproberen of mobiel internet daar ook werkt en verdomd! Ik was in de buurt van Leiden en een mailtje naar Ben sturen was zo gepiept. Waarom dat ding zo traag was in Egmond is mij nog steeds een raadsel. Ook op het draadloze netwerkje hier werkt het ding uitstekend en dat is maar goed ook want ik heb erg veel problemen gehad met mijn 'gewone' laptop. die inmiddels ook weer zijn opgelost. Maar het was toch wel heel plezierig om gewoon te kunnen blijven mailen en internetten.
Op de foto een kleine impressie van de vrijmarkt in Egmond op 30 april.

zaterdag 25 april 2009

Leuk maar niet echt nodig.

Gisteren las ik bij www.blogger.com dat je met een mobiel apparaat , zoals een GSM ook kunt bloggen.
Zoiets vraagt erom om een keertje uitgeprobeerd te worden en dat heb ik dan gisteren ook gedaan.
Ik heb een G1 Android waarmee je kunt gmailen en na het sturen van een mailtje naar go@blogger.com kreeg ik een code.
Welnu, het werkt! Ik heb een nieuw mailadres gekregen waar ik mijn blogjes naar toe kan sturen.
Je kunt dan kiezen voor een nieuw blog of je kunt ze doorsluizen naar een blog dat je al hebt.
Ook kun je nog bepalen of het direct op je blog moet komen te staan of dat je ze nog even 'on hold' kunt zetten. Je kunt ook foto's meesturen die je eventueel met je telefoon hebt gemaakt.
Het is leuk dat het er is al zie ik mezelf daar nog niet veel gebruik van maken.
Dit blogje heb ik met mijn telefoon gemaakt.

donderdag 23 april 2009

De vreugde van het ongeloof


Wat is geloven eigenlijk? De bereidheid tot het opschorten van ongeloof? Het woord geloven impliceert in ieder geval dat je het niet zeker weet, anders zou het gewoon weten moeten zijn.
Sommige gelovigen beweren ook dat ze het zeker weten. En dat wat zij zeker weten is gebaseerd op iemands interpretatie van wat er in de geschriften staat en niet op wat zij met eigen ogen aanschouwd hebben. Omdat de interpretaties nogal uiteenlopen zitten we nu opgescheept met o.a. gereformeerden, hervormden, zevende dag adventisten, de pinkstergemeente, de jehova's getuigen, mormonen en er zullen er vast nog wel meer zijn. Oh ja, de volle evangelische gemeente van Johan Maasbach, die hoort er ook nog bij.
En dan hebben we het alleen nog maar over godsdiensten die op de bijbelse geschriften gebaseerd zijn.
Want we hebben ook nog de islam, die gebaseerd is op de koran.
Al die godsdiensten schreeuwen om het hardst dat ze het enige ware geloof verkondigen en vroeger sloegen ze elkaar de schedel in om hun woorden kracht bij te zetten.
Dat zouden ze misschien nu nog wel willen maar gelukkig laten ze dat uit hun hoofd.
Het elkaar de schedel inslaan wordt in sommige kringen nog wel beoefend na voetbalwedstrijden maar dat wordt toch wel als zeer primitief beschouwd.
De bijverschijnselen van al die godsdiensten liegen er ook niet om. Besnijdenis van jongetjes en ook van meisjes (ook al ligt de oorsprong daarvan niet bij de islam, het zijn alleen moslim meisjes bij wie dat gebeurt.) Een behoorlijk wrede, pijnlijke en doelloze ingreep.
Als je gelooft dat de mens geschapen is door god waarom moet je dan sleutelen aan zijn creatie?
Er zijn ook gelovigen die weigeren hun kinderen in te laten inenten tegen infectieziekten. Ook wreed, vraag dat maar eens aan iemand die zwaar gehandicapped is door polio en daarvoor niet ingeënt is omdat de ouders vonden dat dat tegen hun geloof indruiste.
Dan zijn er ook nog wat andere bijkomstigheden waarmee ze het leven onaangenamer kunnen maken.
Van sommige godsdiensten mag je bv op zondag niets want dan is het rustdag. Je moet dan naar de kerk en je mag desnoods wandelen maar verder mag je helemaal niks. Het gaat er gewoon om dat je niets leuks doet want wandelen en naar de kerk gaan is in mijn ogen niet hetzelfde als rusten. Zeker niet als je op zo'n harde kerkbank stil moet zitten.
Dan zijn er nog dingen zoals sex vóór het huwelijk, abortus, de pil, embryoselectie en vooral niet te vergeten de paus die vindt dat het uitdelen van condooms in Afrika niet een goede manier is om Aids te bestrijden.
Wat dan wel een goede manier is zegt hij niet concreet maar hij uit wat vaagheden. Hij zal wel bedoelen dat men maar in kuisheid moet leven. Hij kan het weten want dat doet hij al jaren, tenminste daar mag je vanuit gaan
Wat mij betreft mag het geloof afgeschaft worden. Lekker op zondag doen waar je zin in hebt.
De burka's uit. De zwarte kousen kunnen ook uit. Kruisjes, keppeltjes en hoofddoekjes kunnen in de kast.
Maak concertzalen of expositieruimtes van de mooiste kerken. Geen gesteggel meer over de inhoud van de bijbel of de koran. De homo's kunnen met rust gelaten worden en de moslima kunnen iedereen weer een hand geven.
Als we maar gewoon een beetje aardig voor elkaar zijn komt het best in orde.

vrijdag 17 april 2009

Holadiee!


Vanochtend ben ik naar de neuroloog geweest voor de uitslag van de MRI scan. In een vorig stukje vertelde ik dat hij Pim heette en verdomd, hij was echt een man om Pim te heten.
Na een kort gesprekje controleerde hij de kracht in mijn handen en armen, daarna ging hij met een stokje langs alle zenuwbanen en keek of er gevoel zat in mijn vingertoppen.
Vervolgens keken we samen naar de MRI. Op de plaatsen waar ik pijn heb was volgens hem duidelijk slijtage te zien maar verder geen enge dingen. Ik heb een verwijsbrief gekregen voor een fysiotherapeut. 'Het ga je goed,' zei hij toen ik wegging.
Zo langzamerhand denk ik dat er meer foto's van mijn binnenste zijn dan van de buitenkant.
Echte schoonheid zit van binnen zeggen ze. Daar wil ik nog wel eens een boom over opzetten.

dinsdag 14 april 2009

MRI-scan

Vandaag om drie uur brak het moment suprême aan. De MRI scan. De vorige keer was ik in slaap gevallen, vandaag had ik ook een tabletje ingenomen. Deze keer moest ik op mijn rug liggen. De assistente vroeg of ik muziek wilde horen, ik vroeg wat voor muziek en het bleek de radio te zijn. Ik vroeg of ik het kon uitzetten als ik het niet mooi vond. Nee, dat kon niet. 'Laat dan maar,' zei ik.
Braaf ging ik op een soort plank liggen en ik werd de MRI in geschoven. Toen ik de bovenkant van die buis zo vlek boven mijn gezicht zag, raakte ik heel even in paniek, maar ik heb mijn ogen dichtgedaan en daarna ben ik gaan denken welke stops de trein naar Alkmaar maakt als je in Den Haag instapt, wat je onderweg allemaal ziet en hoe je vervolgens naar het busstation loopt om daar bus 165 naar Egmond te nemen. Vooral niet mijn ogen opendoen dacht ik ook steeds
Het lukte wonderwel om me daarop te concentreren ondanks de harde geluiden die ik hoorde. Het waren steeds andere geluiden, ik herkende het geluid van een drilboor, een soort autoalarm en nog wat geluiden die ik niet thuis kon brengen.
En toen wass het voorbij. Ik zei tegen de assistente dat het achteraf allemaal wel meeviel en ze vond dat ik uitstekend stil had gelegen.
Toen ik thuiskwam ging mijn mobiel en een mevrouw van een uitvaartverzekering waar ik informatie over had gevraagd belde. Een perfecte timing. Ik werd toen getracteerd op de volgende vragen.

Wat wat voor kist wilt u?
Wat moet er met de as gebeuren?
Wilt u koffie met cake of koffie met broodjes?
Moeten er dankbetuigingen komen?
Hoeveel volgauto's wilt u?

Dat zijn heerlijke vragen zo op een zonnige dinsdagmiddag als je opgelucht uit het ziekenhuis komt. Ik wilde hard roepen dat ik bij nader inzien toch maar liever niet dood ging maar het eeuwige leven is alleen voor de gelovigen onder ons weggelegd.

vrijdag 10 april 2009

Goede vrijdag?


Vandaag was ik een kwartier te laat voor mijn afspraak in het ziekenhuis. Dat kwam eigenlijk goed uit want ik was direct aan de beurt. Misschien moet ik dat vaker doen.
Eenmaal binnen zei de interniste dat ze geen uitslag had van de CT scan. Ik vertelde haar dat de CT scan was afgezegd nadat de radiologe had overlegd met de longarts en dat in plaats daarvan foto's waren genomen. Ze leek daar behoorlijk ontstemd over, ze zat wat te pruttelen terwijl ze aan het schrijven was in mijn dossier. Op de botscan waren geen bijzonderheden te zien alleen een overbelaste schouder.
Ik vroeg haar of dat kon komen van teveel achter de PC zitten en dat kon. Helaas had ze op de foto's wel iets gezien, ze had het over C3 , een van de nekwervels. 'Eigenlijk zit me dat dwars', vertelde ze. Tja, mij zit het ook dwars, daarom zat ik daar uiteindelijk. Ze ging Pim bellen, zei ze.
Pim bleek een neuroloog te zijn. Ze somde alle vreselijkheden die me zijn overkomen op aan de neuroloog en ze besloten samen dat er dan maar een MRI-scan (Magnetic Resonance Imaging) gemaakt moest worden om te kijken wat er aan de hand was en wel met spoed. Dat ze dat ook echt meenden bleek uit het feit dat ik dinsdagmiddag die scan al krijg. Zo'n scan is niet echt een lolletje, je ligt in een buis en terwijl ze aan het scannen zijn hoor je een oorverdovend lawaai.
Ik heb al eerder zo'n scan gehad dus ik weet wat me te wachten staat. Ik had toen een tabletje Lexotanil ingenomen en ik ben in slaap gevallen ondanks het lawaai.
Vrijdag 17 april hoor ik de uitslag.

woensdag 8 april 2009

Bezoek of bezoeking?


Of ze nou echt een oom en tante van me waren weet ik eigenlijk niet. Ze woonden op de Parallelweg in Meppel in een heel klein huisje. In mijn herinnering waren ze ontzettend oud.
Als ik met mijn vader en moeder in Meppel was moesten we er altijd een middag op bezoek.
We werden dan toegekeft door een heel klein zwart dwergpinchertje. Het beestje stond te trillen op zijn pootjes en bleef ons voortdurend in de gaten houden.
Oom Jasper had nog maar een paar tanden en kauwde voortdurend op pruimtabak. Als hij uitgekauwd was spoog hij dat met een boog in de kwispeldoor die achter de potkachel stond, een gewoonte die ik vreselijk smerig vond.
Tante Anna was een vriendelijke vrouw, een dikke schommeltante die op haar gemak door het huisje slofte. In huis rook het een beetje zurig alsof er nooit een raam openging en waarschijnlijk was dat ook wel zo.
Kinderen hadden ze niet, ze hadden het kleine hondje en dat werd vertroeteld als een kind.
Tante Anna schonk thee in voor de volwassenen en ik kreeg een glaasje ranja met een koekje.
Omdat het er zo vies rook wilde ik eigenlijk die ranja niet en ook het koekje leek mij niet zo smakelijk.
Maar ze hadden wel een mooi achtertuintje waar ik altijd even naar ging kijken: de ranja ging dan mee en het koekje ook. Zodra ik me uit het zicht wist van de volwassenen werd het glas ranja achter een plant geleegd. Het hondje ging altijd mee, die wist dat hij het koekje kreeg. Meestal kwam ik er op die manier vanaf maar soms schonk tante Anna een tweede glaasje limonade in als ik weer binnenkwam. Weer naar de tuin kijken zou wel al te opvallend zijn dus ik moest het wel opdrinken. Dan kwam na verloop van tijd het moment waarop het bezoek een bezoeking werd.
Ik moest dan plassen en oom Jasper en tante Anna hadden geen WC.
Achter het huis hadden ze een soort doos met een gat erin en het stonk er ontzettend. En dan heb ik het nog niet eens over de spinnen die ik daar zag zitten.
Ik kende dat helemaal niet. wij hadden een huis met een wc en zelfs een badkamer met ligbad.
Mijn moeder moest mee om de wacht te houden tot ik klaar was met plassen.
Oom Jasper en tante Anna zijn erg oud geworden.
Het hondje ging het eerst dood. Toen overleed tante Anna. Oom Jasper heeft er nog een tijdje alleen gewoond tot ook hij stierf.
Toen hij was overleden werd het huisje onbewoonbaar verklaard net zoals veel huisjes in de omgeving. En toen alle huisjes leeg waren kwam de sloper.
Ik ben later nog één keer langs de Parallelweg gelopen, maar ik herkende er niets meer.
Maar het gezicht van tante Anna zou ik nog steeds uit kunnen tekenen.