Ik heb buren van zo'n jaar of veertig, misschien iets ouder en zij hebben een zoon die midden in de puberteit zit.
Het is best een aardige jongen, hij racet rond op een opgevoerde brommer , houdt van gabberhouse en als zijn ouders er niet zijn kun je dat horen ook. Soms heeft hij slaande ruzie met zijn stiefvader en ook dat is loud and clear. Maar goed, zo is het leven en ik maak me daar niet druk over.
Hij heeft alleen één heel vreemde gewoonte of hobby, ik weet niet hoe je het moet noemen.
Eén of twee keer per dag komt hij thuis en dan rent hij stampend de trap op en af, soms wel vijf minuten achter elkaar. De trap van de buren grenst aan mijn huiskamer dus het is goed en duidelijk te horen. Na een aantal keer begon het me te irriteren maar het is nooit langer dan vijf minuten achter elkaar en ik houd niet van zeuren dus ik liet het maar over me heen komen.
Omdat het altijd op dezelfde tijd is ging ik eraan wennen en vreemd genoeg ook op wachten. Alsof je behoefte hebt aan je dagelijkse dosis stampwerk. Het was dan bijna een verademing als hij begon.
Toen ze vorig jaar met vakantie waren was het doodstil naast ons. Toen ik na drie weken hoorde dat ze weer thuis waren en ik een paar uur nog niets gehoord had ging ik me zelfs zorgen maken.
Maar verdomd! Om zeven uur 'savonds hoorde ik hem weer.
Ik kon maar één ding denken na al die dagen van doodse stilte: gelukkig stampt-ie weer!
Posts
2 opmerkingen:
Mensen die aan het spoor wonen, zullen dezelfde reactie hebben als de trein eens niet langs komt. Als ie weer langskomt, zijn ze dolgelukkig.
Bijna hetzelfde heb ik omdat ik vlakbij een kerk woon, die elk half uur zijn bellen doet rinkelen. Soms meer, als er iemand begraven of getrouwd moet worden.
Ik hoor die klokken al niet meer, eigenlijk, terwijl een bezoeker me vraagt over een dolle dominee.
Ja, steeds terugkerende geluiden gaan wennen.
En als je ze dan even niet hoort ga je het missen.
Fijn weekend.
Een reactie posten