De Afhaallijst

Met de eetlust valt het af en toe nog een beetje tegen maar sinds kort heb ik daar wat op gevonden.
Een paar dagen geleden viel hier de afhaallijst van een Chinees-Indisch restaurant in de bus met maar liefst 215 gerechten.Nu weet ik uit ervaring dat je beter Indisch kunt gaan eten in een echt Indisch restaurant maar hier staan wel lekkere Chinese gerechten op de kaart, ook voor mensen die wel vis maar geen vlees eten en voor iemand die dol is op garnalen helemaal.
Een kleine bloemlezing:
12. Saté Oedang (grote garnalen)
172. Ma Ton Ha (grote gebakken garnalen met een honing-sesam saus)
181. Sechuan Ha Yan (Chinese grote garnalen à la Sechuan.
185. Chong Pauw met grote Chinese garnalen Wat Chong Pauw is weet ik niet maar ik laat me graag verrassen.
Zo af en toe neem ik de lijst door en dan krijg ik vanzelf weer trek.

Coming in on a wing and a prayer.

Zoals ik in mijn vorige blogje al schreef zou ik een stent in mijn slokdarm geplaatst krijgen.
Dat zou maandag 15 januari om half negen gebeuren maar op zondag voelde ik me zo ellendig dat ik me in een taxi naar het ziekenhuis heb laten vervoeren. Ik werd opgenomen en direct aan een infuus gelegd. De volgende dag zou het plaatsen van de stent gewoon doorgaan.
Van het plaatsen van die stent heb ik helemaal niets gemerkt, ze hadden het over een roesje maar voor mijn gevoel ben ik echt van de wereld af geweest.
Het zou allemaal in één dag gebeurd zijn en dan zou ik weer naar huis kunnen. Helaas besliste het lot anders en zit ik nu nog in het ziekenhuis.
Mijn kamergenoten vormen een feestelijk gezelschap, een Marokkaanse man van ongeveer 70 jaar, een homomeneer die niet veel jonger is dan de Marokkaanse meneer en een vrouw van 71 jaar, die wat later binnenkwam.
De Marokkaanse meneer bidt elke dag met zijn gezicht naar Mekka, hij schijnt te weten waar dat precies ligt vanuit Delft gezien. Persoonlijk zou ik er de voorkeur aan geven om te bidden in de speciaal daarvoor bestemde Islamitische gebedsruimte. Het moet voor die meneer een echte provocatie zijn om met een homomeneer en twee vrouwen op één kamer te liggen maar als dat zo is laat hij er weinig van merken.
De homomeneer is inmiddels vertrokken, hij kreeg een chemokuur en de avond daarvoor is zijn hoofd preventief kaalgeschoren door zijn schoonzuster onder het mom, als ik het dan toch allemaal kwijtraak dan maar in één keer. 't Was een heel sympathieke vent trouwens en zijn partner ook.
Maar goed, genoeg over het gezelschap,nu heb ik dus nu een stent. Ik dacht en hoopte dat er weer werelden voor mij open zouden gaan op culinair gebied, maar nee, de eerste dag mocht ik alleen vloeibaar voedsel hebben, en dat terwijl de bouillon en nutridrinks me al driewerf de neus uitkwamen van de periode voor de stent.
De volgende dag bracht een nieuwe verrassing bij het onbijt. Ik mocht dik vloeibaar eten.
''Wat dacht u van Brinta?' vroeg de voedingssassistente. Uit de koeling haalde ze een kuipje waarop stond dat er Brinta inzat. Moedeloos knikte ik, alweer zoete troep.
Ze verdween met het kuipje om het te verwarmen. Toen ze ermee terugkwam moest ik goed kijken. Wat was dat??
Op het deksel van het kuipje lagen sliertjes, getver, het leken wel meelwormen!
Ik vatte moed en schepte de 'meelwormen' van het deksel af. Daaronder zaten gaatjes en toen begreep ik waar de 'meelwormen' vandaan kwamen. Door de magnetron was een gedeelte van de brinta door de gaatjes geperst.
Ik haalde het deksel van het kuipje en nam een hap. Stijfsel!
Culinaire verwennerij had ik echt niet verwacht maar stijfsel? Op die manier leer je het eten wel af.
Het avondeten was ook een flink karwei. Het was een omelet met spinazie en aardappelpuree. De omelet zag er best aardig uit maar daar was dan ook alles mee gezegd. De aardappelpuree was bijzonder stevig , je kon er zo de vork rechtop in zetten en over de spinazie kunnen we het maar beter helemaal niet hebben. Ik heb er een paar happen van genomen en toen hield ik het voor gezien.
Wat wel een openbaring bleek was mijn eerste beschuitje met oude kaas. Die beschuitjes die later nog volgden waren ook lekker maar die eerste was een groot genot. Wow!
Vrijdag mag ik hopelijk het ziekenhuis uit, er is al een diëtiste langsgeweest met een lijstje van do's en don'ts en verder zien we wel waar het schip strandt.

Hoe moet je daar nou mee omgaan?

Ik heb me vaak afgevraagd of je nou op zo'n blog alles moet vertellen. Er gebeuren net zoals bij anderen leuke dingen, bizarre dingen en soms ook trieste dingen in mijn leven.En als ze belangrijk genoeg zijn komen ze uiteindelijk wel op je blog terecht.
Gisteren kreeg ik te horen dat ik een kwaadaardige tumor heb in mijn slokdarm. Daar ia natuurlijk wel het één het ander aan voorafgegaan. Ik kon niet goed eten de laatste weken en daardoor ben ik behoorlijk vermagerd. En toen ik uiteindelijk naar de huisarts ging en bijna direct in een mallemolen terechtkwam van spoedafspraken had ik ook wel het idee dat ze vermoedden dat het ernstig was.
Volgende week krijg ik een stent, dat is een metalen buisje dat de tumor opzij duwt zodat ik weer redelijk normaal kan eten. Op dit moment leef ik van Nutridrink (astronautenvoeding) en soep.
Onze nationale cup of soup fabrikant heeft er een goede klant bijgekregen, broccoli-crème en bospaddestoelen vind ik het lekkerst. Ik voeg daar dan nog een flinke dot room aan toe want dat mag allemaal en alles wordt opgeschreven. Calorieën tellen om te voorkomen dat ik nog meer afval.
Verder is er niet veel veranderd. Nou ja, er gaat wel iets veranderen. Dat valt hier te lezen Ik kijk net zoals bijna elke avond naar het journaal, Nova en P&W. Op de BBC kijk ik naar Masterchef en ik geniet er net zo van als vorig jaar. Ik voel me ook niet ziek.
Ik ga gewoon alleen nog doen wat ik leuk vind.
Dat zouden meer mensen moeten doen

Aardvark

Aardvark is een nieuwe door Google opgekochte dienst waaraan je vragen kunt stellen die 7 van de 10 keer beantwoord worden. Ben had me er op gewezen en hij had er ook iets over geschreven in een stukje.
Zoiets moet je natuurlijk direct uitproberen en ik heb me ingeschreven. Ze vragen dan of je zelf ook bereid bent om vragen te beantwoorden en je kunt dan de categorie van je expertise opgeven. Ik heb opgegeven dat ik vragen wilde beantwoorden over klassieke muziek en vegetarisme.
Ze vragen dan of je bereid bent om te chatten en in mijn geval heb ik dus mijn gmailadres gegeven.
Het is een Amerikaanse dienst en ze gaan ervan uit dat je in Amerika woont dus ik woon in Denver, Colorado.
En dan moet je een vraag stellen. Je kunt natuurlijk niet vragen hoe je boerenkoolstamppot moet maken of waar je een hoogwerker kunt huren dat mag duidelijk zijn.
Mijn vraag luidde: I want to build a website, what is the best Content Management System to use?
En toen gebeurde er van alles, ik kreeg er een nieuw adres bij in mijn lijst: Aardvark-g205, en ik kreeg een chatverzoek. Toen ik dat opende kreeg ik een mededeling van Aardvark dat ik drie antwoorden had op mijn vraag en die werden doorgestuurd. Net was ik van de schrik bekomen of tringg daar was weer een chatverzoek, ditmaal met twee antwoorden.
Dat waren er vijf binnen drie minuten. Tien minuten later kreeg ik nog twee antwoorden per mail binnen. Zeven antwoorden in totaal en ze waren bijna gelijkluidend.Ik heb ook drie vragen aan mij binnengekregen, ene Gary wilde weten wat de bezienswaardigheden waren in Denver.
Oeps! Ik heb maar gauw Pass ingetypt. Daarna kwam er nog een verzoek over hoe wat de beste samenstelling was van een vegetarische maaltijd,
Vaochtend om een uur of twaalf kwam er weer een chatverzoek binnen: de vraag kwam van een 22 jarige jongen die Peter heet: I hate meateaters, they are nastly people, killing innocent animals, what are your feelings about that?
Ik wilde eerst antwoorden: You are an intolerant little asshole maar ik heb keurig geantwoord:
Hating people because they eat meat is not solving the problem. It is much better to explain to them in a friendly manner why eating meat is harmful to themselves and to the animals.
Ik ben maar niet begonnen over de ecologische voetstap. Peter was nieuw had Aardvark mij verteld dus ik denk dat het ook een probeervraag was.
Aardvark is een goed idee. Het Engelse taalgebied is heel groot dus er zit heel veel expertise denk ik.

De bus naar Heiloo

Iedere keer als ik naar Egmond ga valt het mij op hoe gemoedelijk en relaxed de mensen daar in de omgeving zijn, of je nou met de bus gaat of boodschappen doet in de supermarkt.

Als je in Den Haag in een supermarkt per ongeluk met je karretje tegen iemand aanrijdt moet je niet verbaasd zijn als hij/zij direkt roept: ken je Godverdomme niet uitkijke?

De buschauffeurs zijn ook niet buitensporig vriendelijk of behulpzaam al kan ik me wel voorstellen dat dat af en toe een behoorlijk stressvolle baan kan zijn.

Gisteren stond ik in Egmond op de bus te wachten naar Heiloo. Er kwam een bus aan waar Geen Dienst op stond. De bus stopte, de deuren gingen open en de chauffeuse vroeg: "moet je naar Heiloo?"

Toen ik zei dat dat inderdaad zo was maar dat er Geen Dienst op die bus stond zei ze dat ik gewoon in moest stappen, de computer van de bus was kapot, ze reed die route vandaag voor het eerst en niets deed het in die bus. Ze wees me op een soort Tomtom die het dus ook niet deed zodat ze niet eens precies wist hoe ze moest rijden.

Ik betoonde mijn medeleven met de situatie, kocht een kaartje en ik ging voorin zitten.

"Eigenlijk heb ik de pest aan computers," vertelde ze. "Een mailtje sturen dat lukt nog wel maar voor de rest snap ik er helemaal niets van. Mijn dochter is er heel handig mee, dan is ze bezig met copiëren en plakken en dat gaat mij allemaal veel te vlug. En van dat internetbankieren moet ik ook niets hebben. Gek hè, vroeger als we een nieuwe tv kregen of een nieuwe videorecorder had ik direct door hoe alles werkte maar nu je tegenwoordig alles met de afstandsbediening moet doen kan ik er niet meer mee overweg."

Intussen had ze er flink de sokken ingezet en ik begon me al bezorgd te maken dat ze met een rotgang het station voorbij zou rijden.

"Zie je die bushalte daar?" vroeg ze. Ja, die zag ik. "Daar woont een collega van mij die veertig jaar in dienst is en voor de gelegenheid hebben ze een bushalte voor zijn deur gemaakt. Als we dan langsrijden stoppen we even om flink te toeteren."

Ik vertelde haar dat ik het een leuk idee vond en ze vroeg waar ik eruit moest.

"Bij het station," vertelde ik.

Ze trapte keihard op de rem. "Dat is hier, was ik er toch bijna voorbijgereden. Nou goeie reis dan maar. Doei en tot ziens!

Ik heb nog even naar haar gezwaaid toen ze wegreed. Ik vond het een leuk mens.

De zondagsschool

Mijn vader kwam uit een atheïstisch gezin en moeder had een christelijke achtergrond.
Hoe mijn moeder het voor elkaar kreeg om mijn vader te bekeren tot het christendom is mij nooit verteld maar het resultaat daarvan was dat mijn broer en ik gedoopt zijn in de Ned Hervormde kerk en dat we op heel jeugdige leeftijd naar zondagsschool werden gestuurd.
Toen ik nog klein was vond ik dat allemaal wel interessant maar toen ik wat ouder werd werd het stomvervelend.
De leidster, juffrouw Hulsentop, een zeer dikke dame van het formaat slagschip, was wel lief maar ze kon toch niet voorkomen dat ik overwoog om te gaan spijbelen.
Ik wist alleen niet hoe ik de tijd moest doorbrengen want het was een kwartier lopen naar die zondagsschool, dan nog een kwartier terug en zo'n sessie duurde minstens een uur.
Toen het zomer werd kwamen er wat kermisattracties op de boulevard en omdat ik altijd geld meekreeg voor de collecte besloot ik dat eens uit te proberen. Het geld bleek ruimschoots genoeg te zijn voor wat rondjes in de draaimolen en de botsauto's.
Ik had de tijd van mijn leven, weg met de zondagsschool!
Dat ging een paar weken goed tot een kennis van mijn ouders ze vertelde dat ze mij in de draaimolen had zien zitten op zondag.
Uiteraard waren toen de rapen gaar en ik werd er ernstig over onderhouden.
Toen ik ze wist te overtuigen dat de zondagsschool niet aan mij besteed was hoefde ik er goddank niet meer heen.
Dat legde de grondslag voor een lang en gelukkig atheïstisch leven.

Wat las ik in de Volkskrant?

AMSTERDAM - Dikke mensen die willen vliegen met luchtvaartmaatschappijen KLM en Air France moeten binnenkort mogelijk dubbel gaan betalen.

Want mensen die niet goed in een stoel passen, moeten een tweede ticket boeken. Dat heeft een woordvoerster van KLM dinsdag laten weten.

'Het is nieuw beleid. De reden is de vliegveiligheid, op deze manier kunnen we die garanderen en daarnaast een stukje comfort bieden', aldus de zegsvrouw. De nieuwe regel gaat per 1 april in.

Als vanaf die datum in het vliegtuig blijkt dat iemand toch niet in een stoel past, wordt de passagier geweigerd.

Het criterium hiervoor is dat de leuningen van de stoel op en neer moeten kunnen. Dikke mensen die een tweede stoel moeten boeken, krijgen wel 25 procent korting. Als het vliegtuig niet is volgeboekt, kan de passagier zijn tweede ticket terugkrijgen.

Dan zou het eigenlijk ook zo moeten zijn dat twee heel magere mensen die in één stoel passen met grote korting zouden moeten kunnen vliegen. Maar dat zal dan wel weer niet. Leer mij de KLM-AF kennen! Gelukkig geven ze die dikke mensen nog enkele weken om wat kilo's af te vallen door het in april in te laten gaan.

De foto van die dikke meneer is genomen door een stewardess van de American Airlines. Die meneer is niet alleen dik maar ook erg lang. Misschien kan hij zijn tweede ticket van de belasting af trekken?

Mannen onder elkaar

Even inhakend op een stukje van Berend Quest met de titel: mannen onder elkaar zou ik daar graag nog wel het één het ander aan willen toevoegen. In dat stukje schreef hij o.m.

De vrouwen zijn niet gecharmeerd van onbehouwen, sexueel en derhalve denigrerend gedrag van ons.

Ik weet niet hou oud de schrijver is maar het schijnt hem toch aardig wat tijd te hebben gekost om daarachter te komen
Ik ben al tamelijk lang vrouw en ik ben het daar helemaal mee eens. Met dat vrouw zijn zeker maar ook met het statement van Berend. Maar ik heb ook lang genoeg tussen de mannen gewerkt om te weten dat als ze onbehouwen sexueel getint gedrag vertonen je ze het best op een onbehouwen manier manier kunt zeggen: Opzouten klootzak!
Dan ben je van ze af. (Dat hoop je dan)
Waar ik ook niet van gecharmeerd ben zijn mannen (en ik bedoel dan vreemde mannen, in een relatie vind ik het wat anders) die het nodig vinden om uitgebreid kond te doen van hun stoelgang.
Gisteren zat ik een paar uurtjes op twitter en ik zag daar regelmatig tweets voorbij komen waarin aangekondigd werd dat de schrijver van de tweet even moest gaan poepen of kakken.
Ik vind dat eigenlijk gewoon een afknapper en ik weet dat ik niet de enige vrouw ben die daar zo over denkt. Het wordt zomaar even als een zak oude sinaasappelschillen in iemands gezicht gegooid. Ik weet zeker dat heel veel mannen er ook niet gecharmeerd van zouden zijn als vrouwen dat doen.
Op mijn afdeling zat een vrouw die regelmatig winden liet. Daar spraken de mannen schande over. Dat een vrouw zoiets doet! Vrouwen horen dat niet te doen. Ik vond dat toch wel getuigen van een dubbele moraal. En de manier waarop ze er mee omgingen leek heel sterk op de manier waarop kleine kinderen lachen om pies en poep.
Dat wou ik even kwijt.

Shoplifting?

Het zal een jaar of wat geleden zijn geweest dat ik met een vriendin in de stad was en dat we Vroom en Dreesmann in wilden gaan.
Nietsvermoedend liepen we door het poortje en een venijnig penetrant gepiep werd hoorbaar.
Christine, mijn vriendin en ik keken elkaar en ze vroeg: Piep jij of piep ik? Ik wilde net even de zaak uitlopen om te kijken of ik het was maar daar kwam de bewaking al aangesneld.
Het was een gezette man en aan zijn gezicht was duidelijk te zien dat er niet met hem te spotten viel. Ook zag hij er niet uit alsof hij veel gevoel voor humor had. Maar ik heb nog nooit een bewaker gezien die eruit zag alsof hij gevoel voor humor had. Dat past denk ik ook niet bij dat beroep.
Hij pakte zijn portofoon en riep een collega op die er ook binnen de kortste keren was.
Christine vertelde heel vriendelijk dat het niet nodig was om het leger in te schakelen omdat we naar binnen gingen en niet naar buiten en dat we daarom niets gestolen konden hebben bij V&D.
De eerste bewaker verklaarde dat hij dat niet had gezien en hij wilde dat we één voor één even door het poortje liepen om te kijken wie van ons de veroorzaker was van het gepiep.
Dat bleek ik dus te zijn. Inmiddels werd het een gênante vertoning, veel mensen stonden vol belangstelling te kijken naar onze 'aanhouding' maar Christine sprak ze wel even toe.
"U kunt rustig doorlopen hoor, dames en heren, wij regelen dit wel met de bewaking".
De bewakers wilden in mijn tas kijken. Heel vervelend want in mijn tas kun je van alles vinden, ja het is toch je privéleven wat in zo'n tas zit en om daar nou zo'n vreemde snoeshaan in te laten kijken is echt niet leuk.
In mijn tas zat niets van hun gading dus vroegen ze mij om mijn jas uit te doen en nogmaals door het poortje te gaan.
En ja hoor, weer begon het poortje te piepen.
"Hebt u hier misschien onlangs iets gekocht?" vroeg de eerste bewaker.
"Ja", zei ik,"de trui die ik aanheb."
"Wilt u" begon de bewaker. "Nee", zei Christine, "verder gaat ze niet hoor, ze heeft er niets onder aan."
Eén van de verkoopsters schoot te hulp en vroeg of ze even mocht kijken.
Aan de binnenkant van de trui bleek een stripje te zitten met een stukje metaal erin. Op het stripje stond dat dit verwijderd moest worden voor het eerste gebruik. Ik gaf het stripje aan Christine en liep nog een keer door het poortje. Oorverdovende stilte!
Ik deed mijn jas weer aan en pakte mijn tas. Christine gaf met een poeslief gezicht het stripje aan de bewaker die zeer verbouwereerd keek en wij gingen weer naar buiten.
"Weet jij nog waarom we hier naar binnen wilden?" vroeg ik aan Christine terwijl we stonden te grinniken.
"Nee, laten we maar een ijsje gaan eten", zei ze.
Dat hebben we toen maar gedaan.

Treinreis,

Ik was lekker lang bij Ben in Egmond aan Zee maar vandaag moest ik terug omdat ik morgen een afspraak heb. Dus vandaag trotseerde ik moedig het weer en stapte op de bus van Egmond naar Alkmaar. Op het troittoir voor het station lag een laag sneeuw met daaronder bagger en als je dan zo'n koffer hebt met wieltjes is dat alles behalve prettig.
Maar goed, ik heb netjes een kaartje gekocht bij de automaat. Als je weet hoe dat werkt valt het allemaal wel mee maar het moet een ramp zijn voor toeristen of voor mensen die dat nog nooit eerder hebben gedaan.
Toen kwam nog het moeilijkste stuk, ik moest twee trappen af naar beneden met die zware koffer. Er stond een man de trap te dweilen en toen hij mij zag riep hij met een Surinaams accent: Wacht maar, ik ga jou helpen hoor! De schat pakte mijn koffer en zette hem beneden neer. Ik was hem zeer dankbaar want het ding was niet te tillen (voor mij dan).
En dat was dan de zoveelste keer dat een behulpzame allochtoon mij hielp met een koffer.
Ik ben ook wel eens geholpen door een lieve vrouw met een hoofddoekje om.
Eat that Geert Wilders!

Thank God, it's over.

En dan bedoel ik daarmee dat het kerstgedoe weer voorbij is. De ballen kunnen weer in de doos en naar de zolder, de feestverlichting kan weer weg. Opgeruimd met die kitsch! We hoeven in de winkels geen liedekens meer aan te horen over het kindeke Jezus. Over twee maanden is het weer maart, het is nog wel even doorbijten, maar 8 weken zijn zo voorbij.
Ik wens iedereen een heel gelukkig en gezond 2010!