De schooltandarts.

In het jaar dat ik in de eerste klas van de Lagere School zat maakte ik ook kennis met het verschijnsel schooltandarts.
Twee keer per jaar werd de rust verstoord doordat er twee vrouwen binnenkwamen met een witte verpleegstersschort en een soort koffer.
De vrouwen keken streng en zagen er niet erg toeschietelijk uit dus dat beloofde niet veel goeds.
Ze legden twee bakjes neer op de tafel van de meester en een pak kaarten met daarop een afdruk van een gebit. In het éne bakje zaten kleine ronde spiegeltjes aan een steel en een soort haakjes, ook aan een steel: het andere bakje was leeg. Dat bakje was, zo bleek,voor de gebruikte spiegeltjes en haakjes.
Eén voor één moesten we naar de tafel toe, onze naam werd gevraagd, daarna moesten we onze mond opendoen. De ene vrouw keek met zo'n spiegeltje in je mond en morrelde wat rond met een haakje, vervolgens mompelde ze iets onverstaanbaars waarop de andere vrouw begon te schrijven op een kaart. De hele klas werd op die manier afgewerkt en toen ze verdwenen gingen we weer verder met de les.
De meester vertelde dat de kinderen bij wie gaatjes waren gevonden naar de schooltandarts moesten in de Doornstraat, alleen wist hij niet wie die kinderen waren.
Iedereen had natuurlijk wel van oudere leerlingen gehoord over de verschrikkingen van de schooltandarts en de martelende onzekerheid of je inderdaad een gaatje had maakte dat je heel nerveus werd als er iemand het klaslokaal binnenkwam. Op ieder moment kon er iemand binnen komen die met het slechte nieuws kwam dat je de volgende dag mee moest naar de Doornstraat.
De eerste twee keren had ik geluk, er waren geen gaatjes maar de derde keer moest ik er aan geloven. Op de dag dat het ging gebeuren werd ik wakker met buikpijn. Ik kwam op school en daar bleek dat ik niet de enige was met buikpijn van de zenuwen. Onze klas werd overgenomen door een andere meester en wij wandelden met onze eigen meester naar de Doornstraat. Het was een half uur lopen.
De tandarts zat in een grote ruimte en om de stoel zat een wit gordijn zodat je niet gezien werd als je in de tandartsstoel zat.
Maar gehoord werd je wel! Eén van de kinderen voor mij huilde en die werd heel bars toegesproken. Ik besloot om geen spier te vertrekken hoeveel pijn het ook zou doen.
Toen ik aan de beurt was zag ik pas echt wat me te wachten stond maar vluchten was geen optie, dus ik ging zitten, deed mijn mond open en beleefde voor de eerste keer de pijn van het boren in een kies met een boor die door een draad werd aangedreven. Het was nog erger dan ik had verwacht. Gelukkig was het een klein gaatje en duurde het niet al te lang. Ik voelde me wel behoorlijk genomen en ik was best bang voor die twee krengen en die chagrijnige barse vent.
Je bent erg flink", zei een vrouw en daarna mocht ik weer bij mijn klasgenootjes gaan zitten. God, wat was ik opgelucht dat het voorbij was!
Dit drame heeft zich nog een aantal keren herhaald en ik verzuchtte vaak dat het leven leuk was als je maar nooit naar de tandarts hoefde.
Gelukkig zijn er nu andere technieken, de tandartsen zijn vriendelijker, maar ik denk dat veel mensen van mijn generatie dankzij de schooltandarts een angst voor de tandarts hebben.
Het heeft bij mij in ieder geval een aardig tijdje geduurd voordat ik er overheen was.

Alweer vegetarisch.

Omdat het met de bookmarks wat rommelig begon te worden zocht ik naar een methode om alle verzamelde links naar websites en blogs met vegetarische recepten een beetje te ordenen.
Een gedeelte van de verzameling komt van Ben waarvoor mijn dank.
De beste manier om ze bij elkaar te zetten leek mij om er een soort portal van te maken zoals je ook wel ziet bij startpagina.nl. Wat het uiteindelijk is geworden kunnen jullie hier vonden.
Ik houd me aanbevolen voor aanvullingen.

De stadsaanplakker.

Slimming

Nee, dit gaat niet over afvallen maar over iets héél anders.
Een stukje op het weblog van Jetty bracht me op een link en toen ik dat las stonden mijn haren bijna recht overeind.
De nieuwste rage: je neemt een tampon en een schaaltje met drie glaasjes wodka, je legt de tampon in de wodka. En dan? Absorberen maar!
Als de tampon vol is getrokken met wodka kan een vrouw de tampon vaginaal inbrengen en een man anaal.
Ik denk niet dat ik verder wil weten hoe zo'n man dat doet want het lijkt me niet gemakkelijk. Misschien brengt een tonic-stamper uitkomst.
En waarom zou je zoiets willen doen? Het schijnt dat je er verschrikkelijk dronken van wordt.
Voor de prijs van één tampon en drie glaasjes wodka kun je zo'n kans niet aan je voorbij laten gaan, natuurlijk.
De alcohol wordt direct in je bloed opgenomen dus van het ene op het andere moment ben je liederlijk dronken en doordat je de alcohol niet binnen krijgt kun je er ook niet dik van worden.
Dat is natuurlijk ook mooi meegenomen.
De rage is inmiddels ook tot Nederland doorgedrongen en er schijnen zelfs al feestjes te worden georganiseerd waar je gezamenlijk deze genoeglijke bezigheid kunt beoefenen.
Het leven wordt steeds leuker!

Let's fight again.

-Zeg lieverd.
-Ja?
-Wat zitten we hier gezellig he?
-Ja, zal ik een glaasje wijn inschenken?
-Doe dat. Een rode wijn graag.
-Zullen we wat herinneringen op gaan halen?
-Kunnen we niet iets anders doen? Als we herinneringen op gaan halen krijgen we altijd ruzie.
-Hoe zou dat toch komen denk je?
-Geen idee, het ligt vast niet aan mij.
-Ruzie maak je niet in je eentje schat. Daarvoor moet je met minstens twee personen zijn.
-Dat weet ik ook wel maar soms zeg je van die vervelende dingen.
-Oh, geef eens een voorbeeld?
-Nou bv als het zondag is en ik zit lekker op de bank naar sport te kijken begin jij opeens over een deur die nog geverfd moet worden of iets dat nodig opgehangen moet worden. je weet dat ik daar geïrriteerd over raak.
-Maar als ik het over dat soort dingen heb is het meestal ook wel nodig dat het gebeurt. Als jij dan met je luie kont naar de tv zit te kijken erger ik me aan die ongeverfde deur of dat boekenrekje dat nog steeds niet opgehangen is.
-Mag ik alsjeblieft op zondag naar sport kijken zonder lastig gevallen te worden over deuren en boekenrekjes? Ga lekker zelf die deur verven en dat stomme boekenrekje ophangen, je bent toch zo geëmancipeerd?
-Verdomme nog aan toe, als ik eens een keer iets verf dan zeur je over dat het niet goed gedaan is. Dan vergaat je de lust wel.
-Dan moet je het ook goed doen! En ga nou niet zitten janken, het is hier altijd gezeur en gezeik. Ik ga naar boven hoor, de gezelligheid is hier weer ver te zoeken!!

Maar wat ze nú hebben verzonnen?

Zoals veel Nederlanders draag ik de Hema een warm hart toe. Ik kan me ook geen bestaan voorstellen zonder Hema, niet dat ik daar de deur plat loop maar de Hema is er altijd geweest naar mijn gevoel.
Heel lekkere ijsjes hadden ze, vanille ijs dat even in de warme chocolade werd gedoopt als je vijf cent extra betaalde. Mijn moeder kocht er koekjes en kaas.
In de loop der jaren heeft het assortiment zich erg uitgebreid en is het een ècht warenhuis geworden.
Het is gewoon reuze handig om zo'n filiaal dichtbij te hebben, je vergeet iets bij de supermarkt, een fles wijn bijvoorbeeld en hùp, even de Hema in.


Tot mijn verbazing kwam ik gisteren op een site terecht waar werd aangekondigd dat er een musical wordt geschreven over de Hema. Ik houd niet zo heel erg van musicals, al ben ik wel naar Hair en Oh Calcutta geweest, maar ik heb geen belangstelling voor de musicals die door Joop van den Ende gepromoot worden, die maakt van alles een musical. Meestal zijn het flauwe verhaaltjes en de muziek is ook niet echt mijn smaak.
Ik weet natuurlijk niet of hij achter die Hema musical zit maar dat blijkt dan nog wel.
Het kàn gewoon heel leuk worden, ik zie in gedachten al een danse macabre van als rookworst uitgedoste dansers die op de muziek van Saint-Saëns door de de winkelstellingen dansen.
Door de muziek krijgt het dan nog iets cultureels mee en dat is in deze tijd van culturele armoe mooi meegenomen.
De Hema heeft ook al een keer laten zien door dat project El Hema dat ze ook openstaan voor de multi-culturele samenleving dus dat kan dan ook mooi in die musical een rol spelen.
Het is toch reuze leuk dat een bedrijf met als naam Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij zo'n open blik heeft.voor de samenstelling van onze samenleving?
Ik begin steeds enthousiaster te worden! Er moeten een paar ijzersterke songs worden geschreven en voor het slotlied gebruiken we de tekst : De Hema is van ons allemaal!

Geen doden en maar twee gewonden.

Vroeger toen mijn zoon nog een zoontje was wilde hij lid worden van de plaatselijke voetbalclub.
Als goede ouder bracht ik hem weg achterop de fiets en natuurlljk keek ik naar zijn voetbalprestaties. Het was al snel duidelijk dat een voetbalcarriëre er niet echt in zat maar hij had plezier en daar ging het om.
Als je dan op zo'n bankje langs de lijn zat leerde je ook de ouders van de andere voetballertjes kennen.
Behoorlijk fanatiek waren sommige van die ouders, iets te fanatiek voor mij. Als er een doelpunt gescoord werd, was het een enorm gejuich en gejoel. Er werd geschreeuwd en aangemoedigd, soms werden er dingen geroepen die mijns inziens niet door de beugel konden zoals: stamp hem in de grond of trap hem dan tegen zijn schenen.
Tijdens één van die schreeuwpartijen werd de vrouw die naast mij zat zo enthousiast dat ze met haar armen begon te zwaaien, ze vergat daarbij dat ze een broodje kroket in haar rechterhand had. Gelukkig zag ik het broodje aankomen en ik kon nog net voorkomen dat ik het in mijn oog kreeg. Er zat alleen wat mosterd in mijn haar maar een kniesoor die op dat soort dingen let.
Toen de jongetjes zo'n jaar tegen elkaar gespeeld hadden kwam iemand op het idee dat het reuze leuk zou zijn als de moeders tegen de moeders van een ander elftal zouden spelen.
Of ik mee wilde doen? 'Ja maar, ik kan helemaal niet voetballen' probeerde ik nog.
Het gaf allemaal niets want de andere vrouwen konden ook niet voetballen dus het was echt alleen voor de lol.
Zoonlief drong ook heel erg aan en ik gaf toe.
Om het toch nog een beetje op voetbal te laten lijken kregen we nog wat training en op een zomeravond was het zover.
Het had overdag geregend en er stond modder op het veld, een feestelijk begin van wat komen ging.
De voetbalspullen hadden we geleend van de vaders en het zag er prima uit.
We werden aangekondigd: de moeders van de welpjes van SV Voorburg tegen de moeders van de welpjes van Tonegido. Applaus!
De meiden van Tonegido gingen er direct met volle kracht tegenaan en toen ik 20 minuten had rondgedraafd als middenvelder kwam de bal mijn kant op, gevolgd door een speelster van de tegenpartij. Ik was vastbesloten om die bal een flinke trap te geven maar mijn tegenspeelster bleek vastbesloten om dat te voorkomen.
We waren op een nogal modderig deel van het veld en ze trok mij aan mijn haar, ik voelde dat ik uit ging glijden en ik zei tegen mezelf: ik onderuit? Dan jij ook. Ik trok ook eens
flink aan haar haar. We eindigden samen in de modder. We kregen ook een gele kaart. Er werd natuurlijk gewoon doorgespeeld en een paar minuten later liepen twee dames zo hard tegen elkaar op dat één van de twee moest worden afgevoerd met een ambulance.
Dat was wel even schrikken natuurlijk maar toen ze weg was ging de wedstrijd weer gewoon door.
De tweede keer dat de bal mijn kant op kwam vloog hij vrij hard richting mijn hoofd. Ik ving de bal op en ik was daar eigenlijk best trots op maar nee, dat was niets om trots op te zijn, dat was hands.
Het werd een strafschop. Onze keepster wist de bal tegen te houden maar ze kermde van de pijn. Zij werd door haar man naar het ziekenhuis gebracht, later bleek ze haar arm gebroken te hebben.
De pret werd verstoord doordat er een onweersbui kwam aanzetten en we moesten van het veld af. De wedstrijd werd verder afgelast.
Toen de bui over was ben ik met mijn zoon naar huis gefietst. De modder zat nog in mijn haren en toen ik thuis arriveerde stond de buurvrouw naast haar auto en zei: 'wat heb jij nou gedaan? '
'Ik heb gevoetbald' zei ik niet zonder enige trots.
'Zo te zien heb je erg veel plezier gehad', zei ze.
Ik antwoordde: ' ja hoor , het was geweldig, geen doden en maar twee gewonden. '

Rituelen

Gisteren zat ik in afwachting van het programma van Roseanne Barr te kijken naar Ned1 waar Marc Marie Huybrechts bezig was met een cabaretprogramma.
Nou wil ik het niet over Marc Marie Huybechts hebben, ik kende hem eigenlijk alleen als de sidekick met de piepstem in De Wereld Draait Door.
Hij gebruikte op een gegeven moment het woord: snuffelkatholiek.
Ik kom uit een gezin met een Ned Hervormde moeder en een atheïstische vader die toch hadden besloten om hun kinderen een Ned Hervormde opvoeding te geven.
Dat is jammerlijk mislukt want zowel mijn broer als ik zijn alletwee atheïst geworden. Ik was er wat eerder bij dan mijn broer maar ik verdenk hem ervan dat hij langer op zondagsschool is gebeleven omdat hij verliefd was op een meisje dat daar ook naar toeging.
Ik vond de kerk saai en de zondagsschool ook, zo'n hervormde kerkdienst is heel eenvoudig zonder enige poppenkast of in mijn ogen mysterieuze rituelen.
En die mysterieuze rituelen vond ik heel erg boeiend, er woonde een katholiek jongetje, Loekie, een paar huizen verderop en daar vroeg ik van alles aan over de diensten in de katholieke kerk. Eigenlijk had ik toen dolgraag eens zo'n katholieke dienst meegemaakt en van Loekie's ouders had ik wel een keer meegemogen maar mijn ouders staken daar een stokje voor.
Wij hadden geen televisie thuis dus ik kon ook niet op de televisie een kerkdienst zien.
Ik sprak erover met Petra, een vriendinnetje van me en zij vertelde me dat de katholieke kerk op werkdagen gewoon open was en dat je daar dan gewoon naar binnen kon.
Ze zei me dat je dan wel een sjaaltje om moest doen maar ze had me van alles wijs kunnen maken. En dat deed ze ook.
De sjaaltjes moesten in het wijwater worden gedompeld en we moesten ons gezicht afdeppen met het sjaaltje. Daarna met wat wijwater een kruisje slaan en toen gingen we giechelend naar binnen. Ik keek mijn ogen uit, vergeleken met het eenvoudige
interieur van een protestantse kerk was dit een een kerk vol pracht en praal.
Helaas duurde de vreugde niet lang want briesend kwam een pastoor op ons af. Wat we in de kerk deden, wilde hij weten.
Geheel naar waarheid vertelden we dat we gewoon wilden rondkijken. Dat hadden we beter niet kunnen zeggen want er volgde een lange preek. We mochten niet zomaar als niet katholieke meisjes Gods huis binnen komen om daar een beetje rond te kijken.
Hij wilde onze namen, adressen en telefoonnummers hebben dan zou hij onze ouders wel eens inlichten.
Ik heb er nooit meer iets van gehoord, hij heeft òf niet gebeld òf mijn ouders vcnden het vergrijp niet ernstig.genoeg om mij erover te onderhouden.
Ik heb er behoorlijk over in gezeten want aan de bulderende stem van die pastoor te horen hadden we ons ernstig misdragen en ik was bang dat ik ongenadig op mijn donder zou krijgen als mijn ouders het hoorden.
Niet lang daarna kregen wij een tv en kon ik een katholieke kerkdienst op de tv volgen. De rituelen hebben me mijn hele leven geboeid en ik kan me voorstellen dat als je je geloof in God kwijtraakt je dan nog best die rituelen zal missen.

Ik begijp nu ook wat Marc Marie Huybrechts bedoelde met het woord: snuffelkatholiek. Ik denk dat als ik katholiek was opgegroeid ik ook een snuffelkatholiek zou zijn geworden. Geen God, wel rituelen.

Een kattig mens

-Goedemiddag mevrouw mag ik u iets vragen?
-Ja hoor,dat is zeker naar aanleiding van mijn tv programma dat volgende week begint?
-Inderdaad, er wordt van u beweerd dat u katten temt.
-Zo zou ik dat niet willen uitdrukken meneer, ik noem mezelf kattenfluisteraar.
-Wat moet ik me daar dan bij voorstellen?
-Wel, als uw kat u niet begrijpt of u begrijpt uw kat niet dan kan ik u en uw kat nader tot elkaar brengen. Een soort Nearer my Cat to Thee,
-Hoe doet u dat dan?
-Ik communiceer met de kat en vertel hem bijvoorbeeld dat het niet aardig is om in de badkamer te gaan zitten wachten tot je uitglijdt in het bad over het stuk zeep dat erin is gevallen.
-Gebeurt dat zo vaak dan?
-Nou, niet zo vaak, wat vaker gebeurt is dat als u de ontbijttafel even verlaat de kat zich meester maakt van de plakjes zalm die u zo zorgvuldig op uw broodje hebt gedrapeerd.
Zo'n kat moet dan bijgebracht worden dat stelen niet mag en al helemaal niet van zijn eigen baasje of bazinnetje.
-Hoe communiceert u dan met zo'n kat?
-Daar heb ik een speciaal zintuig voor, een soort kanaal waarover ik met de kat kan spreken in kattentaal.
-Spreekt de kat dan ook terug?
-Ja, als de kat zich bv onheus bejegend voelt laat hij dat me weten.
-Onheus bejegend?
-Ja meneer alles staat of valt met bejegening , als u bijvoorbeeld zelf heerlijk zit te eten met een vriendin en u scheept uw kat af met een goedkoop blikje voer van de Aldi voelt hij zich onheus bejegend. Hij wil dan ook iets lekkers hebben. Maar hij kan dat niet tegen u zeggen dus gaat hij uit wraak in de gordijnen hangen of hij geeft uw lievelingsstoel een mooi rustiek uiterlijk.
En soms kotst hij het tapijt onder met zo'n air van: ik kots waar ík dat wil. Of hij pist met opzet naast de kattenbak Zo maakt hij duidelijk dat hij anders behandeld wil worden.
-En dat laat die kat u allemaal weten via die eh... kattentaal?
-Jazeker, en met een paar consulten is meestal de relatie tussen de kat en het baasje of bazinnetje weer hersteld. Behalve als er nog dieper liggende trauma's naar boven komen, dan wil het wel eens wat langer duren.
-Dieper liggende trauma's zoals?
-Ach, dat kan van alles zijn, een gevecht met een andere kat of hond, het vuurwerk tijdens de jaarwisseling of bijvoorbeeld vallen van grote hoogte. We hebben dan nog een therapiesessie of twee en dan ia het allemaal weer goed.
Maar u kunt dat allemaal zien in mijn tv programma. Dat begint volgende week vrijdag om 20.00 op rtl2.