Een dag om niet snel te vergeten

Gisterochtend werd ik rond 7.30 wakker van een geluid in de keuken. Het leek alsof er iets viel.
Slaapdronken draaide ik me nog een keer om en weer hoorde ik een geluid alsof er iets viel.
Tegelijkertijd hoorde ik alarmpiepjes uit de meterkast komen. Als ik die piepjes hoor weet ik dat de stroom uitgevallen is.
Er was iets niet helemaal pluis. Ik stond op en wilde de keuken inlopen maar de kamer stond helemaal vol rook en de keuken ook. Toen ik de keuken inliep zag ik allemaal brandende stukken kunststof van de deur van de side by side koelkast afkomen. In die deur zit een opening via welke je ijsblokjes kunt tappen en ijskoud gefilterd water.
Het enige dat ik kon uitbrengen was: Jezus Christ. Ik pakte een stapel keukenhanddoeken en maakte ze nat en probeerde de brand te blussen. Dat lukte niet best en de rook was zo scherp en walmde zo erg dat ik de deur naar buiten moest openzetten om lucht te krijgen.
Toen ging ik op zoek naar mijn GSM die ik 's nachts altijd binnen handbereik heb en ik belde 112.
Ik vroeg naar de brandweer, die ik direct aan de lijn kreeg. Ik zei: 'Brand' noemde mijn adres en plaatsnaam en een mannenstem zei : 'We komen eraan.”.
En in de verte hoorde ik de sirenes al. Binnen de kortste keren stonden er drie brandweerauto's en een politieauto voor de deur.
Imiddels had ik al haast geen lucht meer en ik rende naar buiten. Een heel rustige brandweerman zei dat hij een ambulance ging bellen, de rest van de brandweermannen draafde mijn huis in.
Aardige buren brachten me water en toen kwam de ambulance. Ik moest de ambulance in en ik werd direct aan de zuurstof gezet.en er werd een naald ingebracht voor een infuus.
“U gaat met ons naar de Eerste Hulp” zei de meneer van de ambulance. “Ja maar'' probeerde ik nog. ''Ik kan u niet weg laten gaan zonder dat u onderzocht bent” sprak de man.
“Maar laat dan iemand mijn tas pakken met mijn GSM en mijn papieren” zie ik wanhopig.
“De politie pakt uw tas en uw sleutels en brengt ze naar het ziekenhuis” stelde de man mij gerust.
Ik gaf me gewonnen, vreemde mensen in mijn huis, ik moest het laten gaan en erop vertrouwen dat alles goed zou komen.
Ik werd vastgebonden op de brancard en ze bleven zuurstof toedienen. Binnen no time waren we in het ziekenhuis en daar werd ik direct verneveld met Ventolin. Er werd bloed afgenomen, er werd een ECG gemaakt, bloeddruk opgemeten, saturatie gemeten , er werd een longfoto gemaakt.
De politie kwam de huissleutels brengen. Mijn tas met mijn papieren en mijn GSM? Nee, die hadden ze niet meegebracht.
Ach nou ja. Er kwam iemand langs van Salvage. Hij was al aan de deur geweest maar trof daar niemand aan, hij had van de buren gehoord dat ze mij met een ambulance weg hadden zien gaan.
Intussen kwam de arts me vertellen dat ik naar huis mocht en hij bood aan me thuis te brengen.
Toen we arriveerden nam hij de gegevens op, regelde een schoonmaakbedrijf die het bluswater opruimde en een apparaat plaatste om die rotlucht het huis uit te krijgen.
En toen was ik weer op mezelf aangewezen. Gelukkig maar!