Straks ga ik kijken naar De leugen regeert op Ned2 maar toen ik net mijn tv aanzette viel ik midden in een concert van André Rieu. Een ernorme happening kan ik je vertellen. Dit was een concert in Melbourne voor een zaal die echt helemaal vol zat en het was geen kleine zaal.
De man lijkt waanzinnig populair in Australië en ook in Amerika. Het is een vrolijke boel als hij optreedt, iedereen deint mee, jong en oud. Ik heb ook eens een stukje gezien van een concert in Amerika en daar begonnen mensen spontaan te walsen op zijn muziek.
Ik vind het eigenlijk heel intrigerend hoe deze man kans heeft gezien om in de semi-klassieke muziek een formule te vinden waardoor hij wereldberoemd is geworden.
Van zijn muziek ben ik geen liefhebber, zal ik nooit worden ook. Het spektakel vind ik ook matig, de grappen vind ik flauw maar hij flikt het desondanks om hele zalen mee te krijgen.
Als ik naar hem kijk en ik zie hem dirigeren en meedeinen maak ik me wel ernstig zorgen over die viool uit 1667 die hij in zijn linkerhand vrolijk mee laat deinen. Als dat maar goed gaat!
Ik denk overigens dat hij in het buitenland een stuk populairder is dan in Nederland.
Er zijn musici die geen goed woord over hebben voor zijn spektakel. Dat is ook heel begrijpelijk als je merkt dat het merendeel van de mensen toch houdt van gemakkelijker in het gehoor liggende muziek.
Dat zelfde verschijnsel vind je ook bij populaire muziek. Waarom krijgt Frans Bauer de Arena vol en bv Soesja Citroen niet? Niet omdat hij beter kan zingen.
Misschien spreekt muziek waarop je kunt meedeinen, inhaken bij je buurman/buurvrouw of met je brandende aansteker zwaaien meer aan.
Posts
10 opmerkingen:
Over smaak valt niet te twisten, zeggen de mensen vaak, over wier smaak juist wél te twisten valt. Op literair gebied zijn ze nooit verder gekomen dan de Sjors & Sjimmie, op kunstgebied houden zij van de knusse huisjes van Anton Pieck, en op muziekgebied houden ze het bij André Rieu. En je hoeft toch waarlijk geen expert op één van deze terreinen te zijn om betere en interessanter meesters te vinden.
Uiteraard moet het niet verboden worden voor de zieligen dezer aard om concerten bij te wonen van de Zangeres Zonder Naam of van André Rieu. Maar je zult toch een kind hebben dat van deze afschuwelijke dingen houdt!
Verkijk je niet op z'n populariteit hier in Nederland! Ik kom net terug van ziekenbezoek aan de oma van m'n vrouw (vanochtend heup gebroken, net geopereerd). "Hoe gaat het oma?" "Goed kind, heb je ook André de Rieu op de televisie gezien?" (Ze doet wel meer namen fout, maar haar enthousiasme is er niet minder om.) Iets over een gouden koets, en verdomd, ze had het ook over Australië.
Die Stradivariussen, daar ben ik het helemaal mee eens. Niet alleen als A. (de) R. erop speelt, ook als het violisten zijn waar ik tranen van in mijn ogen krijg. "Alsjeblieft, leg 'm in een kluis, geef 'm in bruikleen aan een museum met een goede alarminstallatie," denk ik dan. "Een ongeluk zit in een klein hoekje, en WIJ HOREN HET VERSCHIL NIET!"
Of erger nog Ben...een vader en moeder, een ganse familie! Maar daar kan je nog altijd van vluchten, als het niet te laat is. Smaak wordt met de paplepel ingeprent. Er zijn historische uitzonderingen natuurlijk, maar in 't echte leven kom ik ze nooit tegen, de fabriekskinderen die met een streepje Shubert leren relaxen na schooltijd.
Weer een fijnbesnaard stukje Hadriana.
Volgens mij komt die viool gewoon uit de violen Hema. Moet van de verzekering.
Het meedeinen regeert in de Arena's, het onderdrukte Mexican wave gevoel van de burger. In de Opera mag je je neus niet snuiten wanneer Madame Butterfly sterft, niesbuien moeten onderdrukt enz..
Of is het marketing? Dan is de volgende stap: Rieu on ice. In Australië.
Maar Masjenka,
Mijn vader was een eenvoudige loodgieter, ook in mijn familie was geen geleerd iemand te vinden, en toch houd ik van Bach, Nabokov, Magritte. En een zus van me is pianolerares!
Wat elitair allemaal zeg! Ik geef toe: er zijn duidelijke verschillen in kwaliteit te vinden tussen de zogenoemde 'hoge' en 'lage' cultuur, maar er wordt altijd maar gelijk van uit gegaan dat dit gelijk oploopt met 'goede' en 'slechte' cultuur. Is dit wel zo terecht? Wat is kwaliteit? Dat kennen wij er toch zeker aan toe? (Of niet...)
Voor de duidelijkheid: ik hou ook niet van Rieu en Bauer, en ben gek op Magritte...
Dag Grietje. Volkomen met je eens, waarde oordelen zijn nefast voor de feestvreugde. Zelf ga ik graag uit de bol op bepaalde smartlappen maar dat durf ik in sommige kringen niet hardop zeggen. In andere kringen hou ik dan weer mijn mond over mijn liefde voor klassiek omdat je dan een elitaire trut bent.'t Is overal wat.
Dag Ben. Door met vele mensen om te gaan heb ik wél geleerd dat het er verdorie toch maar sterk vanaf hangt in welk nest je wordt gedropt. Er zijn altijd uitzonderingen, jij bent er één, mijn vader is er ook één. Zijn klassieke grammofoonplaten werden in de Schelde gekieperd door zijn vader,hij mocht niet verder studeren.Dus liep hij weg. Maar niet iedereen heeft de koppigheid of de kracht of de 'intellectuele honger' om zich te 'ontplooien'. Zelfs in een tijd als nu waarin je gewoon op tv vanalles kan ontdekken.
Maar we hadden het hier over Rieu,een vreemde kronkel in het menselijk oor, die arrangementen.Ik hoorde hem eens zeggen dat hij klassiek onder de mensen wil brengen.Goedkoopste ticket 90 Euro. In de Gentse opera kan je de real stuff al horen en zien voor nog geen tien Euro.
Dag Grietje,
Het is nooit mijn bedoeling geweest om elitair te zijn.
Ik heb ook in het stukje bewust de woorden goed,slecht, hoger en lager vermeden.
Ik heb op jonge leeftijd pianoles gehad en dan maak je vanzelf kennis met klassieke muziek. Dat is gewoon heel plezierig want dat geeft je iets te kiezen.
Maar ik houd ook van Eric Clapton, Ry Cooder en J.J. Cale om maar eens een paar namen te noemen.
Ik heb trouwens op je blog gelezen dat je een heel bijzondere muzieksmaak hebt.
Even rechtzetten: sorry als ik hard overkwam door het woord 'elitair' te gebruiken: ik zie dat niet als scheldwoord, meer als vakterm. En ik doelde niet alleem op het blog, meer op de discussie in het algemeen, omdat ik die erg interessant vind. Het komt tijdens de colleges die ik volg steeds weer terug en is iets waar ik nooit uit zal komen: hoe de verhoudingen liggen tussen hoog en laag, goed en slecht. Dat maakt het extra boeiend. Ik studeer een combinatie van 'hoge' en 'lage' kunst en hou mij hier dus constant mee bezig. Wat ik vooral wilde, was nieuwe stof tot nadenken introduceren...
Ik hou van bijna alle soorten muziek, van klassiek tot rock 'n' roll. Rock 'n' roll omdat het zo lekker dansbaar is, en omdat de jeugdcultuur van de jaren '50 mij erg boeit. Het stukje over het nummer 'Shake, Rattle and Roll' schreef ik voor een rock 'n' rollblaadje, ik vond het wel leuk om ook hier te posten.
Dank je om me in je lijst te plaatsen. Groetjes Tom
Graag gedaan Tom! Jij ook nog bedankt, ik zag mijn blog ook bij jou staan.
Groetjes
Hadriana
Een reactie posten