Maar die toren, dat doen we niet meer!

We waren met collega's de hele week in Frankfurt geweest bij de Lufthansa en we wilden die laatste dag gaan eten op/aan/om de Post Office tower. Als je de foto ziet is het wel duidelijk denk ik.
Een enorm hoog gevaarte waarbij vergeleken de Euromast een uitkijktoren is.
Het was een geweldige ervaring zo hadden ze ons verteld, bijna bovenin is een draaiend restaurant en als je daar zit krijg je een schitterend panoramisch uitzicht over Frankfurt.
Dus òp naar de Post Office Tower.Toen ik daar beneden stond was het wel even slikken, wat was dat ding hóóg!
Moed verzamelend stapte ik in de lift met Jean en Erica, de deuren gingen dicht en het ging met een vreselijke rotvaart naar boven.
Toen we boven stonden zat mijn maag ergens in mijn keel en ik was vreselijk duizelig. Ik stond te tollen op mijn benen.
We stonden in de garderobe en het akelige gevoel trok langzaam weg. We namen plaats in het restauran en NEEEEE!
Het restaurant draaide om de garderobe heen en buiten zag je Frankfurt draaiend aan je voorbijtrekken.
Dit was teveel voor mijn evenwichtsorgaan, ik werd weer draaierig en duizelig: met een ruk stond ik op, zei dat ik wegging, ondertussen pakte ik mijn jas uit de garderobe en liep naar een deur die ik al eerder had gezien. De deur leidde naar een trap en ik wilde voor geen goud die lift meer in.
Ik begon de trap af te draven met achter mij aan Erica en Jean die steeds maar riepen.Stop nou even, wat is er nou aan de hand?
Niets kon mij tot stoppen brengen, ik wilde naar buiten en wel zo snel mogelijk.
Helaas, ik kwam een hek tegen waar ik niet door kon en waaroor ik gedwongen werd alsnog de lift te nemen. Inmiddels hadden Erica en Jean zich weer bij mij gevoegd en we namen de lift naar beneden. Nu was ik voorbereid al voelde het alsof je in een vliegtuig zat met turbulentie.
Toen we beneden stonden keken we elkaar aan en Erica zei: het was wel een mooi gezicht hoor zoals jij die trap af rende met wapperende haren.
'Ja, dat zal wel'zei ik 'maar ik ben zo blij dat ik weer beneden op de grond sta. Nooit meer zal ik enige toren in- of opgaan.'
Intussen hadden we niets gegeten en in de omgeving van die toren waren ook geen restaurants.
Wel was er een soort Griekse taveerne waar we toen maar naar binnen zijn gegaan.
Ze keken er verbaasd op maar toen we vroegen of we wat konden eten werd het één en al bedrijvigheid. We kregen een glas ouzo, er werd muziek opgezet, geen sirtakimuziek maar meer oosters klinkende muziek, de kastelein kwam bij ons zitten en we moesten van alles vertellen, er werd nog een dansdemonstrtie gegeven. Het werd uiteindelijk de leukste avond die we die week in Frankfurt gehad hebben.
Maar die toren, dat doen we niet meer.