Alweer een jaar voorbij.

Voor alle lezers van dit blog hoop ik dat 2009 een mooi en gezond jaar mag worden. Voor Moos, Ibella en Hendrike hoop ik dat de behandelingen het komend jaar verlichting mogen brengen.

Happy Newyear

Onderweg

Ik kon nog net in Alkmaar de trein inschieten met een grote kartonnen beker thee in mijn hand, het was zo'n trein met twee étages waar je altijd een trapje op of een trapje af moet om in een coupé te gaan zitten.
Het leek mij een wijs idee om dat maar niet te doen met een beker thee in mijn hand , de trein ging niet verder dan Haarlem en in het compartiment waar ik was ingestapt waren twee bankjes en wat klapstoeltjes.
Op de twee bankjes zaten twee oudere dames ,ik ging op één van de klapstoeltjes zitten en ik zette mijn beker thee op de grond om er canderel en melk in te doen.
De twee dames waren druk in gesprek. Ik besteedde er geen aandacht aan tot ik merkte dat één van de vrouwen wel verdomd hard praatte.
Ik keek op en zag dat zij een soort dragonder was, een zéér struise vrouw met een nogal vastberaden uitdrukking op haar gezicht.
Een no-nonsense type, kin naar voren en een triomfantelijke blik in haar ogen. Een echte battle axe. De andere vrouw was duidelijk zachtmoediger en had weinig in te brengen. De struise matrone ging steeds harder praten en langzaam ging het over in schreeuwen.
Ik overwoog nog om haar te vragen of ze wel een schreeuwvergunning had, maar het leek mij wijzer om het niet te doen. Daar zou alleen maar ruzie van komen en dit was toch wel een vrouw waarmee volgens mij niet te spotten viel. Ik besloot dus maar er het beste van te maken en het te zien als een vorm van entertainment.
Bij station Heiloo vroeg de zachtmoedige vrouw waar we nu waren en omdat ik dat traject uit mijn hoofd ken vertelde ik dat we nu in Heiloo stopten. Bij het volgende station keek ze me vragend aan dus ik vertelde dat we in Castricum waren.
Intussen werd het gesprek luidkeels voortgezet en kwam ik te weten dat de matrone de zachtmoedige vrouw had opgehaald in Heerhugowaard en dat ze samen naar Driehuis gingen naar het huis van de matrone: dat zou nog ongeveer drie kwartier duren en aan het eind van de rit wachtte ze dan een lekker kopje thee.
Ik schatte in dat ze dan in Beverwijk uit de trein zouden stappen dus ik bereidde me er op voor dat ik nog minstens tien minuten mee mocht genieten van het gesprek.
En zo kwam ik dus nog te weten dat de dikke dame anders altijd auto reed (hoe ze met zo'n lichaamsomvang nog in een auto paste begrijp ik ook niet) maar dat ze bang was voor gladheid en deze keer maar met de trein was gegaan.
En eenmaal thuis in Driehuis zou ze de laptop aanzetten want ze wilde iets laten zien. De zachtmoedige sputterde nog: 'ik dacht dat je een computer had?'
'Ách mens, een laptop ìs toch een computer,' was het vriendelijke weerwoord.
De zachtaardige vrouw keek me weer vragend aan want de trein stopte.'Uitgeest' zei ik.
'Óh ja, Uitgeest, dat zit er ook nog tussen,' sprak de dragonder. Ze ging verzitten en kermde dat haar rug zo'n pijn deed.
Dat belette haar niet om nog uitgebreid te vertellen dat ze de laatste tijd zo weinig thuis was dat Ben (whoever he is) tegenwoordig zei dat als je de directrice wilde spreken je tussen twaalf en één moest bellen want dan kwam ze thuis om te eten.
Inmiddels naderde de trein Beverwijk en met veel gesteun en gezucht kwam ze van de bank af, de dames wensten mij nog een goede reis.
'Nog een prettige middag,' wenste ik terug al had ik daar wat twijfels over.
'Dat gaat zeker lukken,' zei ze vastberaden en toen keerde de rust weer.

Ik ben even met kerstreces.

Luisteraars.

Woensdag tijdens de uitreiking van deel I en deel II van het verzameld werk van Karel van het Reve zag ik een omslag liggen met drie audio cd's met opnames van het Karel van het Reve zelf tijdens welke hij Luisteraars leest, columns die hij schreef voor de Wereldomroep.
Ben vertelde mij dat dit ook was opgenomen in het verzameld werk en ik besloot van de koop af te zien.
Achteraf had ik daar spijt van want het horen van zijn stem zou na het lezen van wat werk van hem toch wel toegevoegde waarde hebben.
Op internet zag ik dat Selexyz Verwijs de cd's op voorraad had maar toen ik daar maandagmiddag heen ging bleek het enige exemplaar dat ze nog hadden al gereserveerd te zijn.
Maar ik heb ze besteld en ik kon ze vanmiddag afhalen.
Ik heb de eerste column al beluisterd en dat wordt genieten! Hij heeft een heel karakteristieke stem die ik direct herkende. Ik moet hem dus eerder gehoord hebben.

Double D.

-Hoe was je naam ook weer?
-Ik heet Hadriana.
-Die naam bedoel ik niet, je hebt ook nog een andere naam, een bijnaam.
-Een bijnaam?
-Ja,een bijnaam.
-Oh, je bedoelt Dinah Daredevil?
-Ja, die bedoel ik, waarom noemen ze je zo?
-Omdat ik veel durf, denk ik.
-Durf je echt zoveel?
-Ik durf niet te vliegen.
-Maar je zei dat je zoveel durfde?
-Er zijn dingen die ik niet durf.
-Noem eens wat.
-Door de Velsertunnel rijden met mijn Smart.Eigenlijk durf ik helemaal niet op de grote weg met die Smart.
-Zijn er meer dingen die je niet durft?
-Nou, wat mij ook heel eng lijkt is bungee jumpen of tokkelen van de Euromast.
-Maar zijn er dan ook dingen die je wel durft?
-Ja hoor en dat wil je zeker graag weten?
-Liefst wel.
-Ik ben laatst op een zaterdagmiddag staand op mijn paard door de Kalverstraat gereden.
-Wow, toen had je zeker wel veel bekijks?
-Ja, de mensen stoven opzij toen ze me zagen. Tassen vielen op de grond en honden begonnen te blaffen.
-Dat kan ik me voorstellen.Waarom deed je dat eigenlijk?
-Het ging om een weddenschap, ik heb er duizend euro mee verdiend en een stukje in de krant waarin stond dat het winkelend publiek in de Kalverstraat werd opgeschrikt door een soort Dinah Daredevil die staande op haar paard door de Kalverstraat raasde.
-Ah, vandaar de naam.
-Inderdaad en ik mag nooit meer met een paard in de Kalverstraat komen.

Karel van het Reve.

Er is natuurlijk al het één en ander geschreven over de borrel ter gelegenheid van de publicatie van de eerste twee delen van het verzameld werk van Karel van het Reve. Ik ben er ook geweest. Het leek ons leuk om Wouter te onmoeten en Ben wilde natuurlijk ook graag de eerste twee delen van het verzameld werk in ontvangst nemen. Dat was een cadeautje voor de mensen die mee hadden geholpen met het corrigeren.
Het was nog best een ingewikkelde reis, eerst van Egmond naar Alkmaar met de bus, vervolgens met de trein naar Amsterdam. Ben dacht eerst nog dat we wel zouden kunnen lopen naar de Herengracht maar halverwege het Damrak bleek al dat ik het in ieder geval niet zou kunnen redden.
We hadden intussen tot ons grote genoegen al een man gespot met een bloempot op zijn hoofd. In de bloempot zat een plant die betere tijden had gekend. Waarom je zo´n plant nog zou willen vervoeren is mij een raadsel en wat die bloempot op zijn hoofd deed weet de man alleen.
Dit soort dingen zie je toch alleen in Amsterdam.
Ben zag een fietstaxi en kwam op het idee om de reis voort te zetten per fietstaxi. Dat was een prima idee want op die manier kon hij rondkijken en nog wat van Amsterdam zien, dat was eigenlijk ook de reden dat we wilden gaan lopen.
Dus wij stapten in de fietstaxi. het was ijzig koud maar wel zeer de moeite waard. Ik had erg veel respect voor de meneer die fietste want hij had er flink de sokken in en trapte erop los alsof hij nooit anders had gedaan.
Na ongeveer tien minuten zette de fietstaxi ons af bij de Herengracht en we hoefden nog maar een klein stukje te lopen om bij het pand te komen waar de receptie plaatsvond.
Ik had me voorgenomen om heel veel foto´s te maken dus ik had mijn Canon spiegelreflex bij me en een klein Olympus cameraatje voor het geval er iets mis zou gaan.
Het leek mij leuk om wat foto´s te maken van Wouter en Ben samen en als het was toegestaan ook van de toespraken.
We waren een beetje vroeg en we zaten te wachten op Wouter. Tot ons grote plezier had Wouter Carla meegenomen en gelukkig was er nog even tijd om wat te praten voordat de toespraken begonnen.
Toen de eerste spreker het woord nam en ik een foto wilde maken weigerde mijn Canon dus ik moest wel verder met dat kleine cameraatje. maar er zijn toch nog een paar leuke foto´s uitgekomen. Geen kunstwerken maar gewoon kiekjes. Eén daarvan is hier te zien.
Op de valreep hebben we ook nog even kennis gemaakt met Ileen Montijn. Zij heeft een prachtige blog. Als je de link volgt kom je er vanzelf.

De reis was de moeite waard, ik ben blij dat Ben met mij de reis wel wilde maken , het was best een hele onderneming voor ons allebei maar voor hem in het bijzonder.
Het is geweldig om mensen te zien die je alleen van hun blogs kent en in het geval van Carla van haar website.
Carla maakt prachtige foto´s zoals je op haar website kunt zien. Ik ben een groot bewonderaar van haar.

Schizofrenie (5)

Op 2 november 2007 heb ik hier een blogpost geplaatst over mijn zoon die schizofrenie heeft. (Ik zal hem hier R noemen om redenen van privacy.)

R is begin 2004 van de straat gehaald (hij was al vier jaar dakloos) en voor diagnose opgenomen in het Centrum voor Intensieve begeleiding in Monster. Dat was omdat niet duidelijk was of het om een borderline stoornis ging of om schizofrenie. Uiteindelijk kwamen ze toch tot de conclusie dat het om schizofrenie ging. Daarna is hij in een psychiatrisch ziekenhuis hier in de buurt opgenomen , hij werd ingesteld op medicatie en daarna ging het al snel beter met hem.
Toen er een plaatsje kwam bij een Beschermd Wonen project in Leidschendam leek het helemaal de goede kant op te gaan.

Op het moment dat ik dat schreef ging het al drie jaar goed met hem. Hij kreeg medicatie toegediend per depot (Risperdal) en hij leek vrij gelukkig met zijn situatie.
Maar aan alles komt een eind: dat dacht waarschijnlijk de psychiater ook toen ze in haar oneindige wijsheid besloot dat het met de medicatie wel wat minder kon. Ze wilde kijken of het dan goed bleef gaan.
Ondanks protesten van zijn case manager en van mij besloot ze haar plan ten uitvoer te brengen.
In het begin leek het inderdaad goed te gaan en langzaam werd de medicatie afgebouwd tot het moment kwam waarop het niet meer per depot toegediend kon worden.
M.a.w. er moesten tabletten geslilkt worden.
'Weet je wat? Het gaat zo goed met hem, ik geef hem die tabletten in eigen beheer,' zo dacht de psychiater.
Voordat ze dit deed werd ik nog uitgenodigd voor een gesprek met haar, de case manager en een persoonlijk begeleider.
Het leek een beetje op een tweekamp, aan de ene kant de case manager en ik, wij waren er vreselijk op tegen en aan de andere de psychiater en de persoonlijk begeleider die vonden dat het best kon. Als het mis zou gaan zou hij immers zo weer opgenomen kunnen worden?
Ondanks mijn protesten en die van de case manager heeft ze de medicijnen in eigen beheer gegeven. Ook ondanks het dikke dossier van R waarin stond wat er in de loop der jaren alzo was voorgevallen.
(En dat was niet weinig)
Het ging vrijwel onmiddellijk mis. Hij slikte waarschijnlijk de medicijnen niet en je kon hem met de dag verder zien afglijden.
Toen ik belde om te melden dat het mis aan het gaan was kreeg ik van de begeleider en van de psychiater te horen dat ze gesprekken met hem hadden gehad en dat ze niet vonden dat hij weer psychotisch aan het worden was. Hij bleek voor alles wat hij deed een plausible verklaring te hebben.
Ik heb toen gebeld met de case manager en die vertelde dat R verbaal zo begaafd was dat bijna iedereen erin tuinde. Ja, daar wist ik alles van, ik ben er zelf ook vaak genoeg in getuind.
Toch heeft de psychiater de medicatie verhoogd met 1 milligram en hij moet dagelijks naar het moederhuis van het Begeleid wonen project om daar de medicatie te slikken.
'Op die manier,' zo zei ze, 'was er in ieder geval zekerheid dat hij die medicijnen ook in zou nemen.'
Ze kent de truc dus niet van het tablet tussen je kiezen en je wang stoppen en zodra je de kans krijgt dat tablet uitspugen.
Maar het verhogen van die medicatie heeft ze niet zomaar gedaan, ik denk dat ze toch twijfelde.
Intussen ben ik ook al opgebeld door vrienden van R die hebben gemerkt dat het niet goed met hem gaat. Of ik dat wel wist?
Ja, natuurlijk weet ik dat, maar degene die het zou moeten weten laat het afweten.
Op 16 december heb ik weer een afspraak met de psychiater.

Ik vraag me af of zij beseft hoe het voelt als je je kind voor je ogen gek ziet worden.

Maar we zijn er uitgekomen!

Door mijn vrijwillgerswerk mail ik ook veel met Vlaamse mensen en tijdens die mailwisseling lopen we vaak tegen uitdrukkingen aan die òf voor de Vlamingen òf voor de Nederlanders hilarisch of onbegrijpelijk zijn. Datzelfde gebeurt vaak als wij Belgische blogs lezen.
Soms zijn het ook uitdrukkingen die wij wel begrijpen maar gewoon niet gebruiken.
Zo vond ik in een stukje van Masjenka vandaag de uitdrukking: een bakje bier. Voor de strekking van het verhaal maakte het niet uit wat ze daar precies mee bedoelde maar ik denk dat het om een kratje bier ging.
Maar toen ik een paar weken geleden van een mailmaatje het bericht kreeg dat ze een valling had ging het licht even uit.
Gelukkig kun je tegenwoordig dat soort dingen opgooglen en ik kwam erachter dat het ging om een acute virale nasofaryngitis oftewel een verkoudheid.
Wat ik zelf altijd interessant vind om uit te zoeken waar zo'n uitdrukking vandaan komt en ook hier verschafte Google het antwoord.

In de provincies West- en Oost-Vlaanderen, Antwerpen en Vlaams-Brabant is het dialectwoord voor een verkoudheid algemeen een valling, in West-Vlaanderen vollinge. Er is de neusvalling of kopvalling en borstvalling. Het woord betekent letterlijk natuurlijk 'het vallen, wat valt'. Het woord moet dus worden begrepen als 'kou die op een lichaamsdeel valt'. Zo zegt iemand die een neusverkoudheid had, wel eens 'de kou is op mijn borst gevallen'. Het woord is goed te vergelijken met het verouderde Nederlandse woord zinking, dat eveneens verkoudheid betekent en dat Van Dale omschrijft als 'aandoening waarbij kwade vochten naar een lichaamsdeel trekken en daar pijn veroorzaken'.

Het woord zinking kende ik ook niet dus het opzoeken was en passant nog leerzamer dan ik dacht.
Een Belgische vroeg een keer aan mij wat het woord bietsen betekende. Ik mailde haar terug dat het bedelen, klaplopen of schooien betekende. Toen moest ik uitleggen wat schooien was.
Het puzzelboek gaf de volgende synoniemen: bedelen, dalven, kantjagen (?), landlopen, toppen(?) en aalmoezen vragen.
En dat alles omdat ik in een mailtje had gezet dat iemand voortdurend sigaretten aan het bietsen was.
Maar we zijn er uitgekomen!