Schizofrenie (5)

Op 2 november 2007 heb ik hier een blogpost geplaatst over mijn zoon die schizofrenie heeft. (Ik zal hem hier R noemen om redenen van privacy.)

R is begin 2004 van de straat gehaald (hij was al vier jaar dakloos) en voor diagnose opgenomen in het Centrum voor Intensieve begeleiding in Monster. Dat was omdat niet duidelijk was of het om een borderline stoornis ging of om schizofrenie. Uiteindelijk kwamen ze toch tot de conclusie dat het om schizofrenie ging. Daarna is hij in een psychiatrisch ziekenhuis hier in de buurt opgenomen , hij werd ingesteld op medicatie en daarna ging het al snel beter met hem.
Toen er een plaatsje kwam bij een Beschermd Wonen project in Leidschendam leek het helemaal de goede kant op te gaan.

Op het moment dat ik dat schreef ging het al drie jaar goed met hem. Hij kreeg medicatie toegediend per depot (Risperdal) en hij leek vrij gelukkig met zijn situatie.
Maar aan alles komt een eind: dat dacht waarschijnlijk de psychiater ook toen ze in haar oneindige wijsheid besloot dat het met de medicatie wel wat minder kon. Ze wilde kijken of het dan goed bleef gaan.
Ondanks protesten van zijn case manager en van mij besloot ze haar plan ten uitvoer te brengen.
In het begin leek het inderdaad goed te gaan en langzaam werd de medicatie afgebouwd tot het moment kwam waarop het niet meer per depot toegediend kon worden.
M.a.w. er moesten tabletten geslilkt worden.
'Weet je wat? Het gaat zo goed met hem, ik geef hem die tabletten in eigen beheer,' zo dacht de psychiater.
Voordat ze dit deed werd ik nog uitgenodigd voor een gesprek met haar, de case manager en een persoonlijk begeleider.
Het leek een beetje op een tweekamp, aan de ene kant de case manager en ik, wij waren er vreselijk op tegen en aan de andere de psychiater en de persoonlijk begeleider die vonden dat het best kon. Als het mis zou gaan zou hij immers zo weer opgenomen kunnen worden?
Ondanks mijn protesten en die van de case manager heeft ze de medicijnen in eigen beheer gegeven. Ook ondanks het dikke dossier van R waarin stond wat er in de loop der jaren alzo was voorgevallen.
(En dat was niet weinig)
Het ging vrijwel onmiddellijk mis. Hij slikte waarschijnlijk de medicijnen niet en je kon hem met de dag verder zien afglijden.
Toen ik belde om te melden dat het mis aan het gaan was kreeg ik van de begeleider en van de psychiater te horen dat ze gesprekken met hem hadden gehad en dat ze niet vonden dat hij weer psychotisch aan het worden was. Hij bleek voor alles wat hij deed een plausible verklaring te hebben.
Ik heb toen gebeld met de case manager en die vertelde dat R verbaal zo begaafd was dat bijna iedereen erin tuinde. Ja, daar wist ik alles van, ik ben er zelf ook vaak genoeg in getuind.
Toch heeft de psychiater de medicatie verhoogd met 1 milligram en hij moet dagelijks naar het moederhuis van het Begeleid wonen project om daar de medicatie te slikken.
'Op die manier,' zo zei ze, 'was er in ieder geval zekerheid dat hij die medicijnen ook in zou nemen.'
Ze kent de truc dus niet van het tablet tussen je kiezen en je wang stoppen en zodra je de kans krijgt dat tablet uitspugen.
Maar het verhogen van die medicatie heeft ze niet zomaar gedaan, ik denk dat ze toch twijfelde.
Intussen ben ik ook al opgebeld door vrienden van R die hebben gemerkt dat het niet goed met hem gaat. Of ik dat wel wist?
Ja, natuurlijk weet ik dat, maar degene die het zou moeten weten laat het afweten.
Op 16 december heb ik weer een afspraak met de psychiater.

Ik vraag me af of zij beseft hoe het voelt als je je kind voor je ogen gek ziet worden.