Onderweg

Ik kon nog net in Alkmaar de trein inschieten met een grote kartonnen beker thee in mijn hand, het was zo'n trein met twee étages waar je altijd een trapje op of een trapje af moet om in een coupé te gaan zitten.
Het leek mij een wijs idee om dat maar niet te doen met een beker thee in mijn hand , de trein ging niet verder dan Haarlem en in het compartiment waar ik was ingestapt waren twee bankjes en wat klapstoeltjes.
Op de twee bankjes zaten twee oudere dames ,ik ging op één van de klapstoeltjes zitten en ik zette mijn beker thee op de grond om er canderel en melk in te doen.
De twee dames waren druk in gesprek. Ik besteedde er geen aandacht aan tot ik merkte dat één van de vrouwen wel verdomd hard praatte.
Ik keek op en zag dat zij een soort dragonder was, een zéér struise vrouw met een nogal vastberaden uitdrukking op haar gezicht.
Een no-nonsense type, kin naar voren en een triomfantelijke blik in haar ogen. Een echte battle axe. De andere vrouw was duidelijk zachtmoediger en had weinig in te brengen. De struise matrone ging steeds harder praten en langzaam ging het over in schreeuwen.
Ik overwoog nog om haar te vragen of ze wel een schreeuwvergunning had, maar het leek mij wijzer om het niet te doen. Daar zou alleen maar ruzie van komen en dit was toch wel een vrouw waarmee volgens mij niet te spotten viel. Ik besloot dus maar er het beste van te maken en het te zien als een vorm van entertainment.
Bij station Heiloo vroeg de zachtmoedige vrouw waar we nu waren en omdat ik dat traject uit mijn hoofd ken vertelde ik dat we nu in Heiloo stopten. Bij het volgende station keek ze me vragend aan dus ik vertelde dat we in Castricum waren.
Intussen werd het gesprek luidkeels voortgezet en kwam ik te weten dat de matrone de zachtmoedige vrouw had opgehaald in Heerhugowaard en dat ze samen naar Driehuis gingen naar het huis van de matrone: dat zou nog ongeveer drie kwartier duren en aan het eind van de rit wachtte ze dan een lekker kopje thee.
Ik schatte in dat ze dan in Beverwijk uit de trein zouden stappen dus ik bereidde me er op voor dat ik nog minstens tien minuten mee mocht genieten van het gesprek.
En zo kwam ik dus nog te weten dat de dikke dame anders altijd auto reed (hoe ze met zo'n lichaamsomvang nog in een auto paste begrijp ik ook niet) maar dat ze bang was voor gladheid en deze keer maar met de trein was gegaan.
En eenmaal thuis in Driehuis zou ze de laptop aanzetten want ze wilde iets laten zien. De zachtmoedige sputterde nog: 'ik dacht dat je een computer had?'
'Ách mens, een laptop ìs toch een computer,' was het vriendelijke weerwoord.
De zachtaardige vrouw keek me weer vragend aan want de trein stopte.'Uitgeest' zei ik.
'Óh ja, Uitgeest, dat zit er ook nog tussen,' sprak de dragonder. Ze ging verzitten en kermde dat haar rug zo'n pijn deed.
Dat belette haar niet om nog uitgebreid te vertellen dat ze de laatste tijd zo weinig thuis was dat Ben (whoever he is) tegenwoordig zei dat als je de directrice wilde spreken je tussen twaalf en één moest bellen want dan kwam ze thuis om te eten.
Inmiddels naderde de trein Beverwijk en met veel gesteun en gezucht kwam ze van de bank af, de dames wensten mij nog een goede reis.
'Nog een prettige middag,' wenste ik terug al had ik daar wat twijfels over.
'Dat gaat zeker lukken,' zei ze vastberaden en toen keerde de rust weer.