En die stoel laat je staan!

Ongeveer een maand geleden voelde ik me ziek worden. Na zoveel jaren op de wereld te zijn geweest weet ik donders goed wanneer ik een verkoudheid heb, een griep of wanneer er een bronchitis is. Dit was een onvervalste echte bronchitis met alles er op en eraan.
Omdat ik toch naar de longarts moest liet ik hem er naar luisteren maar nee, hij hoorde geen bronchitis.
'Ja maar, ik voel me ziek' probeerde ik weer.
Maar hij wilde omdat ik geen koorts had liever geen penicilline geven i.v.m. mogelijk resistentie.
Hij besloot dat ik een longfunctie test moest doen, bloed moest laten prikken en een röntgenfoto moest laten maken. Nieuwe afspraak gemaakt voor over twee weken.
In de loop van de twee weken voelde ik me steeds beroerder worden en ik besloot om naar de huisarts te gaan waar je altijd dezelfde dag terecht kunt.
De huisarts luisterde, hoorde geen bronchitis , pakte de telefoon en belde Miel de longarts.
Ze overlegden. De huisarts zei dat hij geneigd was om toch penicilline te geven maar hij wilde dat ik even naaar het lab ging om bloed te prikken.
De volgende bleek er geen afwijking te zien die duidde op een infectie en hij besloot me Seretide voor te schrijven . En graag direkt bellen bij koorts dan schrijf ik meteen penicilline voor.
Geen koorts.
Maandag moest ik een longfunctie test doen waar ik niets van terecht bracht. Daarna ben ik weer naar het lab gegaan omdat ik voor de longarts ook nog bloed moest laten prikken.
Donderdag nog een longfoto en direkt daar achteraan de uitslag.
Een luchtweginfectie, duidelijk te zien op de longfoto . Ook aan het bloed was het te zien.
'Maar dat zei ik toch?' vroeg ik een beetje moedeloos.
'Ja, dat zei je maar het is nu pas zichtbaar in het bloed en op de foto. Ik ga je twee kuren Zitromax geven en een 10 daagse prednisonstoot van 20 mg. Over een maand wil ik dat je nog een foto laat maken en dan zie ik je weer.'

Ik stond op en bleef met mijn tas hangen aan de leuning van de stoel.
Een grijns van oor tot oor.
'En die stoel laat je staan!'

Perspectief?

Als je een WAO uitkering ontvangt krijg je automatisch het interessante magazine: Perspectief toegestuurd.
Meestal verdwijnt dat bij mij ongelezen in de papierbak maar deze keer besloot ik het eens te gaan lezen.
Op de voorpagina staat het al: Waarom werken belangrijk is?
Als je dan het blad openslaat staan er allerlei interviews in met mensen die ondanks hun handicap weer aan het werk zijn: een mevrouw met een persoonlijkheidsstoornis, een meneer met migraine, een lichamelijk gehandicapte jongen en nog een meneer die doordat hij zijn been brak ander werk moest gaan doen.
De algemene teneur van het blad is dat alleen het hebben van werk een mens gelukkig maakt.
Dus WAO''ers: aan de slag, niet zeuren maar zoekt naar aangepast werk.
Om je aan te moedigen is het blad gelardeerd met slogans zoals:

Werk is meer dan een inkomen.
Dit is mijn laatste kans.
Werk is erbij horen.

In de praktijk is het vinden van werk voor iemand met lichamelijke beperkingen nog steeds erg moeilijk zo niet onmogelijk
Als je arbeidsgeschikt wordt verklaard en je vindt geen werk verdwijn je na een tijd in de bijstand. Die bijstand krijg je alleen als je niet samenwoont met iemand die een inkomen heeft.
Met andere woorden, als je arbeidsgeschikt wordt verklaard kun je maar beter vliegensvlug werk vinden anders zou bittere armoede wel eens je lot kunnen zijn.
Daarover wordt niet gerept in perspecctief.

Arbeit macht Frei?

Praten met bomen

Een aantal maanden geleden ben ik op een cursus geweest waar je leert praten met bomen. Het was wel even een flinke financiële aderlating maar daar krijg je ook wat voor terug.
Die cursus was van die mevrouw, kom, hoe heet ze ook alweer? Oh, ja, mevrouw Liesterveld. Zij heeft er ook een boek over geschreven.
Sindsdien is er een wereld voor mij opengegaan. Wat een ervaring! Je omarmt een boom en je voelt als het ware het vuur van de aarde. Kijk, de boom heeft haar wortels diep in de aarde en als je haar (de boom dus) omhelst voel je de energie in je binnenste doordringen. Een diep gevoel van verbondenheid krijg je dan.
Je weet: ik ben niet alleen. Dan ga je zachtjes met de boom praten: je werpt als het ware je last bij de boom en plotseling voel je die machtige oertrilling. Dat is een ervaring om nooit meer te vergeten. Waarlijk, de hemel gaat open
Sommige mensen denken dat ik gek geworden ben, maar niets is minder waar. Ik kan het echt iedereen aanraden.

Kakmadam

-Mevrouw, ik neem aan dat u weet waarom u hier op het bureau zit?
-Geen flauw idee, agent
-Ik ben rechercheur en geen agent, mevrouw. De naam is Dooijewaardt.
-Neemt u me niet kwalijk rechercheur
-Er is een klacht binnengekomen van een dame, u zou een appeltaart in haar gezicht hebben gegooid.
-Ik heb helemaal geen appeltaart in het gezicht van een dame gegooid.
-U ontkent het dus?
-Ja, als ik een appeltaart had gegooid in het gezicht van een dame had ik dat wel bekend.
-Toch klopt het signalement dat die dame gaf precies.
-Welke dame was dat dan?
-Mevrouw van Haeften, die dame die daar op de hoek woont.
-Oh die?
-U kent haar dus.
-Ja, ik ken haar maar dat is bepaald geen dame hoor meneer Dooijewaardt,die mevrouw van Haeften, die kakmadam ,gooit alles wat ze overheeft bij mij in de tuin. Brood, afgekloven kippebotjes, aardappelschillen.Ik heb er al een paar keer wat van gezegd en dan draait ze zich om en roept heel hard dat ik een trut ben. Dames doen zoiets niet.
-Toch denk ik dat u het bent die die appeltaart in haar gezicht heeft gegooid.
-Kijk, meneer Dooijewaardt, u vroeg mij of ik een appeltaart in het gezicht van een dame had gegooid. Zij is natuurlijk geen dame.
-Maar u hebt wel een appeltaart in haar gezicht gegooid?
-Nee, meneer Dooijewaardt, het was geen appeltaart.
-Mevrouw, ik begin mijn geduld te verliezen, wat hebt u dan wél in haar gezicht gegooid?.
-Het was chocoladetruffeltaart die ik over had van het verjaarsbezoek van eergisteren. Bovendien was het niet een hele taart , dat is ze niet waard , het was slechts een stukske taart.

Vertalen.

Ik ben net begonnen in A Void van Georges Perec. De oorspronkelijke titel luidt : La Disparition.
In dit werk ontbreekt de letter e. Het lijkt mij al een heel moeilijke klus om een boek te schrijven in het Frans waarin de e ontbreekt, maar voor de vertaler moet dat ook een huzarenstukje zijn geweest.
Het lijkt mij overigens onmogelijk om dit werk in het Nederlands te vertalen, het eerste probleem waar je al tegenop loopt is dat alle lidwoorden in onze taal een e bevatten.

Veel geschreven.

De laatste jaren heb ik veel geschreven. Veel werken van mijn hand bestaan nog en worden nog steeds gelezen.
Voor mijn werk schreef ik functionele en systeem beschrijvingen. Ik heb een grote Intranetsite gemaakt waarop alle kennis die een beginnend programmeur nodig had te vinden was. Allemaal in het Engels. Feasability studies, draaiboeken, noem maar op.
Saaie, vaak technische materie, die ik probeerde boeiend te beschrijven en dat viel lang niet altijd mee. Eerst moest ik zelf begrijpen waar het over ging en dat vereiste lange interviews met gebruikers die zelf soms niet duidelijk konden maken wat ze wilden. Dóórvragen jongens, anders zitten we hier vanavond om 10 uur nog.

Ik houd van schrijven maar ik heb soms moeite om me los te weken van al dat technisch geschrijf. Korte zinnetjes, maak er een begrijpelijk logisch geheel van.

Soms lukt het, soms lukt het niet.

Beroep

Mijn beroep is royalty watcher, nee dat zijn echt niet alleen mannen, ook vrouwen kunnen royalty watcher zijn.
Laatst vroeg iemand: 'Zeg Hadriana, lig jij nou uren lang in de bosjes met een 500mm lens op je camera te wachten tot er iets gebeurt?'
Het antwoord daarop is: ja en nee.
Kijk, als ik denk dat er iets interessants gaat gebeuren spring ik in mijn voiture en hupsakee..
Ik woon niet ver van Huis ten Bosch en als ik een tip krijg ben ik er zo. Ook de Horsten is niet ver.
Ik ben kind aan huis in de paleistuinen.en ik weet waar de goede hoekjes zijn van waaruit ik het best kan fotograferen.
Vooral die schattige kleine prinsesje zijn altijd een leuk onderwerp. En met hun mooie moeder en die flinke Willem Alexander heb ik al heel wat leuke plaatjes geschoten.
Waarom ik dit werk doe?
Ach, ik ben altijd dol geweest op het Koningshuis en vooral op de roddel en achterklap.
En als ik weer een paar mooie foto's heb verkoop ik die voor grof geld aan de roddelbladen.
Maar het is wel zwaar werk en ik ben ook vaak verkouden van dat rondhangen in de bosjes.
Ach, het geeft ook veel voldoening als ik dan weer een blad opensla met een foto van mijn hand. Vooral als er een pittige insinuerende tekst naast staat.
Daar zullen de lezers weer van smullen denk ik dan!

Gebed

Onze vader die in de hemelen zijt.
Verlos mij van mijn afgebrande koelkast
Dan keer ik terug tot het geloof.
Nou ja, voor één dagje dan

Nieuwe Glossy

Een tijdje geleden had ik ook al een blogje gemaakt over de glossy's die als paddestoelen uit de grond schieten maar we hebben er weer een nieuwe bij: Maria Magazine. Hoe verzint iemand het?

Die andere glossy's waar ik het over had waren in ieder geval nog van levende coryfeeën maar de Maria waar deze glossy haar naam aan ontleent is al eeuwen geleden overleden.
Een kort bezoekje aan Google leverde mij de volgende informatie op.
Ik citeer uit het Parool:

KRO komt met glossy Maria

HILVERSUM - De KRO werkt aan een eigen glossy: Maria. Met het blad wil de omroep mensen bereiken die interesse hebben in de speerpunten van de KRO, liet een woordvoerster dinsdag weten. ''We willen een bredere doelgroep aanspreken.''

De omroep hoopt dat het eerste nummer in september in de kiosken ligt. Maria zou zeven keer per jaar moeten verschijnen. Het blad wordt uitgegeven door BV Programmabladen en Sanoma. Het Commissariaat voor de Media moet de plannen nog goedkeuren. Die instantie buigt zich nu over de aanvraag. (ANP)

Ik weet niet wat de speerpunten zijn van de KRO maar ik zie steeds billboards met de aankondiging van Maria met een foto van Anita Witzier.
Eén van de artikelen van het blad gaat over Spirituele Seks Zou dat wellicht één van die speerpunten zijn van de KRO?
Daar wist Maria natuurlijk alles van toen ze onbevlekt zwanger werd van ons aller Kerstkind.
Ik vraag me af wat Kapelaan Engelbertus van dit alles vindt
Wij waren thuis lid van de VARA en toen ik nog thuis woonde begon de dag met strijdliederen die vooraf gingen aan het nieuws.
Jaren later heb ik een tijd in Brabant gewoond en daar hoorde ik van de buren die katholiek waren dat bij de KRO de dag begon met de ochtendwijding.
Zij luisterden ook altijd tussen twaalf en twee ook naar een programma dat zo heette. Een melig programma dat gepresenteerd werd door Kees Schilperoort.(Aargh)
Over speerpunten werd nooit gerept dua wat die speerpunten nou zijn?
Maar goed Maria Magazine lijkt een blad voor vrouwen, de tijd zal leren of het blad goed verkocht gaat worden. Ik meende dat Catherine alweer ter ziele is.

Wij-voeren-uw oude-koelkast-af-draaikonterij

In een vorig bericht schreef ik over de deur van mijn oude koelkast die in brand was gevlogen.
Op maandag kwam een expert van de verzekering en die vertelde mij dat het schade bedrag zo spoedig mogelijk op mijn rekening zou worden overgemaakt.
Dus hupsakee naar de winkels om een nieuwe koelkast uit te zoeken.
Ik kwam terecht bij BCC waar een Siemens koelkast stond.
Aan één van de verkopers vertelde ik wat er gebeurd was en ik vroeg of de oude koelkast afgevoerd kon worden.
'Geen enkel probleem' werd mij verzekerd. Ik vertelde dat ik nog wat op wilde meten en dat ik de volgende terug zou komen.
Dat deed ik dus en ik trof een andere verkoper, zijn naam was K. Rebel.
Voor de zekerheid vertelde ik het verhaal nog een keer en ook bij deze verkoper kreeg ik te horen: 'geen enkel probleem'.
Enfin, koelkast gekocht en een afspraak gemaakt voor vrijdag 5 september.
Ze kwamen om 12.30 en toen de heren bezorgers zagen dat de af te voeren koelkast in brand was geweest keken ze bedenkelijk en vertelden dat ze daarvan niet op de hoogte waren. Het leek erop dat het wel een probleem voor ze was. Ze hadden er in ieder geval geen zin in, dat was duidelijk.
Uiteindelijk haalden ze een steekwagen en haalden de oude koelkast van zijn plaats.
De nieuwe koelkast was wat minder diep dan de oude dus die ging met gemak door de deuropening. Dat was maar goed ook want de heren vertelden mij dat als hij niet door de deuropening zou gaan dat ze dan de deuren er niet afhaalden want dat mochten ze niet.
De oude koelkast was te breed voor de deuropening maar ook hier weigerden de heren de deuren eraf te halen.
Ik vertelde ze dat dat onaanvaardbaar was en ik vroeg ze te wachten tot ik BCC had gebeld.
Daar kreeg ik de heer Rebel aan de telefoon die nu wel uit een heel ander vaatje tapte. Hij wist zich plots niet meer te herinneren wat ik voor afspraken met hem gemaakt. Hij stond gewoon glashard te liegen.
Ze hebben me dus ijskoud met een verbrande koelkast in de kamer laten zitten.
Het ziet ernaar uit dat die er zeker tot maandag staat.
Ik vind dat een zéér onfatsoenlijke behandeling van BCC en ik stuur nog een brief aan het hoofdkantoor.
Ook zal ik nooit meer iets bij BCC kopen.
Ik hoop dat als je dit leest je ook nooit meer iets bij BCC koopt,maar mocht je het toch doen laat alles dan schriftelijk vastleggen.
Als er dan iets misgaat en de verkoper blijkt ineens heel kort van memorie te zijn kun je je altijd op de schriftelijke afspraak beroepen.
Intussen geef ik die oude kast iedere keer een flinke schop als ik er langs loop, die schop is eigenlijk bedoeld voor de heer Rebel, de BCC draaikont,

De nieuwe koelkast is trouwens erg leuk: als je op de ijsblokjes knop drukt zegt hij: ding dong, vervolgens komt er een ijsblokje uit, net een kip die een ei legt.