Kerstblues revisited.

De kerstblues is voor mij het dieptepunt van het jaar. De zondagsblues waar ik ook jaren last van heb gehad kan ik tegenwoordig wel verdrijven door de kerkklokken te negeren en in de middaguren naar de Turkse supermarkt te gaan. In de binnenstad van Den Haag zijn ook alle winkels open op zondag dus ook daar kun je de calvinistische wolk uit je hoofd laten wegwaaien.
Voor mij is het voornamelijk het idee dat het kan, dat je de keus hebt om op een zondag hetzelfde te doen als op elke andere willekeurige dag.
Ik heb ook nog een tijd gehad dat ik naar de sportschool ging op zondag en op de terugweg de gereformeerden (vrijgemaakt) tegenkwam die met mij een beschuldigende blik aankeken.
Daar heb je weer zo'n Goddeloze zag je ze dan denken.
Alleen met Kerst lijkt het wel alsof de wereld gesloten is. De dagen ervoor wordt je al doodgegooid met kerstmuzak in de winkels of waar je ook komt. De Kerstmaffia slaat weer toe. En dan komt op 25 december het absolute dieptepunt. Verlaten straten, grijze luchten.
Vrolijk Kerstfeest!

Leve de trein!

Zoals altijd als ik naar Egmond ga neem ik het één en ander mee dat mijn tas of koffer behoorlijk zwaar maakt. Kleding neem ik al lang niet meer mee want mijn halve kledingkast is hier al naar toe verhuisd. Ik neem altijd 2 boeken mee en voor de rest de hoeveelheid electronica die ik denk nodig te hebben voor de duur van mijn verblijf. Deze keer was dat aardig wat omdat ik van plan was om een paar weken te blijven. En zonder oplader is zelfs het meest vernuftige apparaat niets waard dus die opladers moesten ook allemaal mee.
Ik heb een heel grote weekendtas die als je hem op zijn kant zet voortbewogen kan worden op wieltjes. Daar ging het spul in, de laptop in een paar handdoeken gewikkeld. Op weg naar de trein nog even 2 broodjes en een flesje drinken gehaald bij AH To go. En toen kwam het grote kunststuk; met handtas, weekendtas en een plastic tasje de trein instappen. Soms schiet iemand te hulp maar meestal niet. Toen dat eenmaal gebeurd was stond er nog een huzarenstukje op het programma. De Nederlandse treinen hebben twee verdiepingen dus als je ergens wilt gaan zitten moet je of een trapje af of een trapje op. Ik kies er altijd voor om de trap af te gaan omdat ik denk dat als er teveel mensen boven zitten en die trein een scherpe bocht maakt hij wel eens om zou kunnen vallen. Voor zover ik weet is dat nog nooit gebeurd maar je weet het maar nooit.
Helaas gaat het helemaal niet gemakkelijk om het trapje af te dalen met die tassen, vooral niet omdat je om de treincoupé binnen te komen ook nog door een klapdeur moet. Ik maakte een geweldige entree omdat mijn tas bleef steken in de deuropening; toen ik mijn tas in een positie manouvreerde dat hij wel door de deur kon viel mijn eerste broodje op de grond. Tijdens het oprapen van het eerste broodje viel het tweede broodje. Nadat ik alle etenswaren veilig had neergezet viel mijn weekendtas om, midden in het gangpad.
Mensen keken mij meewarig aan, dachten zeker dat ik een vrouwelijke Mr. Bean was. So what?
Ik vraag me wel eens af of ze bij Prorail wel eens hebben nagedacht over passagiers die met zware koffers reizen en die in de sneltreinen met die koffers ook nog trappen moeten lopen.
Ik weet niet hoe het in andere landen is maar dit is echt doodvermoeiend voor mensen die eigenlijk geen zware dingen kunnen tillen.
Deze keer ben ik niet in Alkmaar de trein uitgestapt maar in Heiloo. Prachtig station, geen trappen en je staat zo buiten bij de bushalte. Het scheelt ook nog zomaar een kwartier reistijd. Daar zouden ze in Castricum en Alkmaar wel een een voorbeeld kunnen nemen.

Het paard.

Vanmiddag moest ik even naar de Mediamarkt. Die zit in de binnenstad van Den Haag. Ik kom daar zelden, ik ben niet zo'n shopper. Ik besloot met de tram te gaan. Je kunt tegenwoordig in de tram ook met je OVChipkaart terecht.
Midden in de stad rijdt de tram diep onder de grond en ik reed natuurlijk een halte te ver door.
Never mind.
In de Mediamarkt was ik snel klaar en ik besloot door de Bijenkorf naar de tramhalte te lopen.
Op weg naar de Bijenkorf zag ik dat er in Den Haag een echte Chinatown zit met een prachtige Chinese toegangspoort. Helaas had ik mijn camera niet bij me anders had er een foto van boven dit stukje gestaan,
In de tram zie je nog eens wat. Als je in je auto zit hoor je op de weg te letten maar als je in de tram zit kun je heerlijk overal ongegeneerd naar binnenkijken en zo kwam dat ik langs een kantoorgebouw reed op de grens van Den Haag en Voorburg en daar zag ik het. Een levensgroot paard midden in een kantoorkamer. Het leek me geen levend paard , maar het leek verduiveld echt in die paar minuten dat de tram stond te wachten tot het licht op groen sprong.
Een paard in een kantoor had ik nog nooit eerder gezien en ik vroeg me af wat het daar deed.
Stond het daar ter decoratie? Kon je erop gaan zitten? Ik moet eerlijk zeggen dat het me al een tijdje bezighoudt. Wat moet dat paard daar? Anybody?

For dummies

Na een flink aantal boeken bij Gutenberg en Bebook gedownload te hebben wilde ik wel eens weten of er ook wat meer eigentijdse boeken in ebook vorm te downloaden waren.
Daarvoor ben ik bij usenet gaan kijken en dat bleek inderdaad het geval te zijn.
Er stonden boeken van Harry Mulish, Jan Wolkers en van Willem Frederik Hermans.
Van elke schrijver één boek. Niet veel dus.
Maar wat ik wel leuk vond is dat er ook boeken stonden over programmeren en computers in het algemeen. Ook stonden er ook heel veel boeken uit de for dummies serie.
Het lijkt wel alsof er geen onderwerp meer is waar geen for dummies book voor bestaat.
Zo zag ik de volgende titels langs komen:

• Cake decorating for dummies
• Fibromyalgie for dummies
• Schizophrenia for dummies
• Negotiating for dummies
  
• Eating disorders for dummies. (Ik weet niet of je uit dit boek kunt leren hoe een 'eating disorder' te krijgen of hoe je er één moet bestrijden.)
  

De laatste titel die ik zag vond ik toch wel heel erg vreemd: Grieving for dummies.
Dat schijn je dus uit een boek te kunnen leren. Ik vraag me af of je er ook examen in kan doen.
Nee, ik heb het boek niet gedownload, ook die andere vijf niet.

Cut and paste!

Veel Nederlanders houden van knippen en plakken. Als er op een pak een waardebon zit kun je er in de meeste gevallen donder op zeggen dat die wordt uitgeknipt en bewaard.
Zo kwam het dat toen mijn moeder naar een verzorgingshuis ging ze mij een plastic zak gaf met allerlei uitgeknipte zegels en bonnetjes, er waren volgens mij nog Douwe Egberts punten bij uit de zestiger jaren.
Thuis heb ik ze in een la gestopt en ik heb er jaren niet meer naar omgekeken behalve als ik zelf zo af en toe een zegel uitknipte uit een koffiepak of theedoosje en dat bij de voorraad in het laatje deed.
Van de week toen ik aan het opruimen ging besloot ik ze eens te tellen en ik kwam tot 6500 DE punten.
Daarna ben ik op de website gaan kijken om te zien wat je met 6500 punten kon doen. Toen rolde ik bijna van mijn stoel van het lachen. Een theemuts, of twee oilily kopjes. Veertig jaar bonnen uit lege pakken knippen om die in te kunnen ruilen voor een theemuts, wat een enorme tijdverspilling!
Omdat ik eigenlijk wel interesse had in een expresso machine heb ik eens berekend hoe lang je punten zou moeten sparen voor een espresso pistonmachine van 299 euro.
Bij gebruik van 2 pakken van 250 gram per week kom je dan op 57,5 jaar.
Voor een luxe uitvoering, de Philips One touch komt dat dan uit op 173 jaar.
We hebben het dan over twee pakken koffie per week.
Ik gebruik 1 pak koffie per twee weken dus voor die machine van 299 euro moet ik 230 jaar blijven knippen en voor de luxe uitvoering van 899 euro wel 692 jaar.
Het begrip eeuwig krijgt zo wel een heel nieuwe betekenis. Mijn god, zo raak je toch nooit uitgeknipt?

Stille hint...

Ed heeft gelijk, ik moet weer wat meer op mijn blog schrijven. Waarover dan? Over de reden waarom ik niet op mijn blog heb geschreven dan maar.
Daar zijn verschillende redenen voor. Ten eerste heb ik het nieuws over de ondergang van de DSB bank met veel belangstelling gevolgd, ten tweede hadden ze op de BBC een nieuwe serie Masterchef, die ik van mezelf moest volgen en ten derde heb ik me gestort op nieuwe studies.
Eerst een crashcursus CSS gedaan en daarna wilde ik Joomla gaan doen. Dat had nogal wat voeten in aarde want je moet dan eerst een webserver installeren met PHP en SQL.
Dat was allemaal nog niet zo moeilijk maar ik kreeg Joomla niet aan de praat. Achteraf bleek dat ik een oudere versie van PHP moest hebben omdat Joomla niet werkte met de versie die ik erop had gezet.
Maar alles werkt nu en als ik alles heb doorgrond wil ik voor mezelf beginnen met websites bouwen en templates maken voor blogger en Joomla.
Daar kun je het dus even heel druk mee hebben. Maar ik zal mijn leven beteren.

Lang geleden

Het is alweer enige tijd geleden dat ik iets op mijn blog heb gezet. Ik verkeer in blakende welstand dus daar ligt het niet aan. Nee, ik heb het druk met het sleutelen aan en vullen van een heel grote website.
Ter compensatie wilde ik een een mooi Youtube muziek filmpje plaatsen maar nee, de Buma-Stemra wil daar geld voor hebben. Voor 130 euro mag je 6 filmpjes plaatsen op je blog (of Hyves, of Facebook).
Als je een link naar hetzelfde Youtube filmpje plaatst hoef je daar niet voor te betalen.
Wat daar voor logica achterzit weet ik niet, misschien wil ik het ook niet weten.
Ik denk dat de Buma-Stemra het liefst Youtube helemaal zou willen opruimen maar dat zal wel niet gaan.

Identiteitsvervreemding?

Er blijkt iemand te zijn die eindelijk eens een keer heeft uitgezocht hoe dat nu zit met Geert Wilders.
Nee, niet met zijn haar natuurlijk. Dat zit voor geen meter, dat is overduidelijk. De kapper zou beter met een tondeuse over zijn hoofd kunnen gaan voor een budgetcoupe.

Nee, Geert Wilders heeft een tweede generatie Indisch trauma volgens antropologe Lizzy van Leeuwen. Deze mevrouw heeft een boek geschreven over de ídentitetisvervreemding van veel Indische Nederlanders en hun worsteling met het verleden.
Zij heeft onderzoek gedaan naar de voorouders van meneer Wilders en daaruit blijkt dat zijn familie van moeders kant uit voormalig Nederlands-Indië kwam.
Daar had ze geen onderzoek naar hoeven doen want dat kun je gewoon nalezen in Wikipedia of misschien heeft haar onderzoek zich beperkt tot het lezen van de informatie die op Wikipedia te vinden is.
Nog steeds, zo zegt van Leeuwen zijn veel Indo's erg conservatief en verbitterd over het verloren gegane Indië van weleer.
Ook de manier waarop de PVV-leider politiek bedrijft, past volgens van Leeuwen in deze traditie. Een guerillatactiek van iets roepen en dan niet in debat gaan.
Dat was bon ton in het Indié van voor de oorlog. Tropenjournalistiek heette dat.
Ik vind dat mevrouw van Leeuwen wel een beetje doorschiet door de oorzaak van Wilders' gedrag te zien als een gevolg van de identiteitsvervreemding van zijn moeder.
Het is gewoon gedrag van een despoot. Een despoot roept iets en wil niet in debat. Maar zelfs al zou zijn gedrag voortkomen uit een tweede generatie Indisch trauma, wat moeten we dan met deze informatie?

Een prachtige video.

Let yourself feel. from Esteban Diácono on Vimeo.

De meiden van het vlees

Alie en ik zijn nu 35 jaar. Alie is me zuster. En ik ben Miepie.Nee ze is niet mijn tweelingzus, zij is in januari geboren en ik in november van hetzelfde jaar.

Dus twee maanden per jaar zijn we even oud. Leuk hè?

We hebben ook allebei hetzelfde vak, dat komt: wij konden niet zo best leren op school en je moet toch wat doen voor de kost.

En omdat we allebei nogal stevig gebouwd zijn kwamen we in het vlees terecht.

Nee, ik zit je niet te dollen, we zitten natuurlijk ook goed in het vlees maar wij hebben van het vlees ons beroep gemaakt.

Wat wij precies doen in het vlees is het volgende: we hebben een grote bestelauto met stangen erin. Aan die stangen hangen haken en daar hangen halve koeien, halve varkens en af en toe een lammetje aan.

Die halen we op in het slachthuis en dat is nog een hele onderneming. Alie helpt mij dan om een halve koe op mijn schouders te hijsen en die hangen we samen aan de haak in onze bestelauto. Halve varkens en lammetjes kunnen we nog wel in ons eentje aan.

En als de auto vol is gaan we rijden langs de slagers. We hebben allebei een witte schort aan en een witte muts waaronder we onze haren wegstoppen.Die schort blijft natuurlijk niet lang wit, dat krijg je van al dat vlees.

Maar in onze auto liggen nog twee schone schorten en na de schaft trekken we weer een schone aan.

Laatst kwamen we bij een slager en die zei: daar heb je de mutsen weer. Die heeft meteen een dreun gekregen want dat pikken we natuurlijk niet.

Ik heb dat heel link aangepakt, hij stond naast me en ik had een half varken op mijn schouder. Even een kwart slag draaien en hij kreeg dat halve varken in ze nek. Eigen schuld. Ik heb nog wel sorry gezegd maar hij wist best dat ik het expres deed. Had-ie ze mond maar moeten houden, die droplul.

Alie stond d'r eigen rot te lachen.

Maar meestal zijn ze wel aardig hoor. We hebben altijd wel veel bekijks als we uit de bestelauto over de stoep lopen.

Ja, 't is een mooi beroep en je komt nog eens ergens.

Nee, zelf eten we niet veel vlees. Als je de hele dag met varkens en koeien loopt te zeulen hoef je dat 's avonds niet meer zo. Nou ja, een speklapje gaat er af en toe nog wel in maar meestal eten we een stukje kip of wat vis. Of in de winter lekkere erwtensoep met spek en worst.

Nou, de groeten, want we moeten weer verder.

Doeiii!

Cashloze supermarkten

Een week of wat geleden las ik in een krant dat supermarkten het liefst willen dat iedereen met zijn pinpas betaalt, sterker nog, men wil op de lange duur over naar cashloze supermarkten.

De reden daarvoor is dat men hoopt dat door deze maatregel het niet meer interessant is voor overvallers om een supermarkt te beroven.

Dat is natuurlijk zonder meer waar, geen cashgeld in de kassa betekent dat het weinig zin heeft om een overval te plegen.

Maar het geeft wel een aantal andere problemen. Zo zag ik gisteren een oud vrouwtje in de supermarkt een poging doen tot betalen met haar pinpas, ze had de pincode met een ballpoint op haar arm gezet want die kon ze maar niet onthouden hoorde ik haar zeggen. Ze had ook haar bril niet op en uiteindelijk moest de kassajuffrouw de pincode voor haar intoetsen.

En wat moeten toeristen die hier zijn en geen pinpas bezitten waarmee ze hier kunnen betalen?

Oh, die hoeven niets te kopen in een supermarkt? Ach ja, daar hoeven we geen rekening mee te houden natuurlijk.

En als je je zoontje van 13 vraagt om nog even bij de supermarkt op de hoek dat pak suiker te kopen dat je vergeten bent geef je hem ook gewoon je pinpas mee met de pincode. Geen enkel probleem.

En als iedereen braaf overal pint kunnen de skimmers weer vaker toeslaan, want die worden ook steeds brutaler.

Zelf pin ik niet graag. Zeker geen kleine uitgaven , die betaal ik liever contant.

Er zijn een aantal dingen die ik erop tegen heb:

1. Je kunt het slachtoffer worden van skimmen. Je krijgt misschien uiteindelijk het geld wat ze van je rekening halen wel weer terug, maar het is een hoop ellende.
2. Je koopgedrag wordt vastgelegd en nu gebeurt daar nog niets mee maar wie zegt dat in de toekomst levensverzekeringsmaatschappijen niet checken waar je je geld aan uitgeeft.
   Als ze kunnen zien dat je iedere dag een fles jenever koopt denken ze echt niet dat je dat aan de planten geeft. Maar ook de banken hebben inzicht in hoeveel geld je waaraan uitgeeft en je weet nooit of die gegevens niet in verkeerde handen komen.
3. Als je veel pint krijg je elke maand een dik pak bankafschriften en als je aan internetbankieren doet is het ook niet zo gemakkelijk om overzicht te krijgen van wat je betaald hebt.
4. Door gewoon wekelijks geld op te nemen voor je boodschappen weet je steeds hoeveel geld je nog hebt te besteden. Dat zal niet voor iedereen belangrijk zijn maar voor mensen met een krap budget is dat veel overzichtelijker. Natuurlijk kun je elke avond bij je bank inloggen om te zien wat je allemaal hebt uitgegeven maar er zijn nog steeds mensen die geen computer hebben en dus geen internet.
5. Voor oudere mensen met een slecht geheugen is dat gepin een ramp.
6. En last but not least het volgende: ik heb al twee keer meegemaakt dat het hele pingebeuren plat lag, één keer bij groothandel Ven en een keer bij de Konmar. Beide keren kon je alleen nog maar met contant geld betalen of je moest je boodschappen laten staan.
   Nog niet zo lang geleden was er ook een storing in de betaalautomaten van de parkeergarage in de Haagse Tramtunnel. Je kon alleen nog maar bij één automaat terecht waar je met contant geld kon betalen. En daar stond dan ook iedereen te vloeken en te tieren.

Als het in de toekomst niet meer mogelijk is om in winkels met contant geld te betalen neem ik gewoon een tweede rekening waar ik wekelijks geld op stort. Een rekening waar je niet rood mag staan. Als ik dan het slachtoffer wordt van skimmen is de schade in ieder geval beperkt.

Alleen hoe dat dan moet met die flessen jenever weet ik nog niet.

Bookcrossing

Als je, zoals ik, overvolle boekenkasten hebt en je wilt wat boeken kwijt kun je die te vondeling leggen in een trein, een bus, een wachtkamer of een café. Er zijn mensen die een boek ergens achterlaten met hun emailadres erin met het verzoek een mailtje te sturen als je zo'n boek gevonden hebt.

Je kunt het echter ook georganiseerd doen en je aansluiten bij Bookcrossing.

Er is ook een Nederlandse site waar je uitleg kunt vinden over wat het allemaal inhoudt maar je kunt je voorlopig alleen nog maar inschrijven op de Engelstalige site.

Als je je inschrijft krijg je een eigen pagina waar je details over de boeken in kunt zetten die je de wijde wereld in gaat sturen. Elk boek krijgt een uniek Bookcrossing Id. De vinder van ht boek kan dan (anoniem) bij Bookcrossing melden dat hij of zij een boek heeft gevonden met dat Id.

Het zou het leukst zijn als de vinder van het boek het na lezing ook weer ergens achterlaat zodat de oorspronkelijke eigenaar een beeld heeft van wat er allemaal met zijn/haar boek gebeurt.

Je kunt bij Bookcrossing etiketten kopen om in de boeken te plakken, je kunt ook zelf etiketten afdrukken , een voorbeeld staat hierboven, je kunt het verhaal ook in je boeken schrijven.

Er zijn ook al enthousiaste mensen die hun eigen etiketten hebben ontworpen.

Is er trouwens een betere plaats om het boek Roodkapje achter te laten?

Stroomstoring!

Vanochtend viel hier plotseling de stroom uit voor één of twee seconden. Daarna ging alles weer aan. dit werd gevolgd door een dingdong van mijn laptop die overging op de batterij.
Maar ook de oven en de magnetron piepten en mijn muzikale koelkast liet een jingle horen.
Toen moest ik alle klokjes weer bijzetten , ook de wekker boven was de tijd kwijt.
Dat waren wel even vervelende klusjes want ik moest wat gebruiksaanwijzigingen opzoeken.
Maar om één uur hoorde ik op het nieuws dat er een grote stroomstoring was in de regio Den Haag en dat Den Haag, Rijswijk en een gedeelte van Voorburg zonder stroom zaten.
Trams in Den Haag stonden stil en stoplichten werkten niet.
Eigenlijk moet ik dus niet mopperen over die vervelende klusjes want een lange tijd zonder stroom zitten is natuurlijk veel erger. Er bleken ook mensen zonder water te zitten omdat ergens een pomp van de waterleiding niet werkte.
Waarom hier direct weer stroom was weet ik ook niet. Er zal wel een hulpaggregaat ingeschakeld zijn.

De OV-chipkaart

Toen ik vorig jaar een voordeelurenabonnement nam bij de NS ontving ik een lange brief met daarin de mededeling dat het identiteitsbewijs tevens een persoonlijke OV-chipkaart was.
Op jubelende toon werd uitgelegd hoe handig dat wel niet zou zijn. Die kaart zou je op allerlei punten kunnen opladen.
Deze week ontving ik weer een brief omdat het abonnement verlengd moest worden , er stond ook in dat als ik het abonnement niet wilde verlengen ik het identiteitsbewijs altijd kon gebruiken als persoonlijke OV-chipkaart. Informatie over de OV-chipkaart zou ik kunnen vinden op de website.
Ik zag dat wel zitten, dat gehannes met die strippenkaarten vind ik niet zo handig dus húp naar de website.
Daar stond erg veel informatie over hoe je die ov-chipkaart moest gebruiken. Je moet inchecken en als je het OV verlaat moet je ook weer uitchecken, wat te doen bij verlies, wat kost een niet persoonlijke chip-kaart etcetera. Ook was er een handig kaartje waarop je kon zien in welke delen van Nederland de chipkaart al ingevoerd was met een lijstje van de OV-maatschappijen die meedoen.
In Noord-Holland en Zuid-Holland was de chipkaart inmiddels ingevoerd zag ik en de HTM en Connexxion stonden op het lijstje van deelnemende OV-maatschappijen.
Toen bleef er nog één grote vraag. Hoe krijg ik saldo op dat ding?
Welnu, bij een oplaadpunt. Dat ik daar niet eerder opkwam!
Er was ook een mogelijkheid om via internet automatisch saldo op je kaart te krijgen en als het saldo dan beneden de vijf euro liep, zou het automatisch weer aangevuld worden tot 25 euro.
Ik besloot om dat te doen en ik worstelde me door een paar schermen heen. Vlak voordat ik de transactie definitief af kon sluiten las ik dat je na de machtiging om de bedragen van je rekening af te schrijven je je chipkaart moest activeren. Daarbij stond een link met verkooppunten en oplaadpunten waar je dat kon doen. De link leidde naar een aantal adressen in Amsterdam en Rotterdam. Geen adressen in Den Haag en omstreken.
Ik besloot de transactie af te breken en maar eens op te bellen. Ik kreeg een heel vriendelijke juffrouw aan de telefoon die mij vertelde dat het klopte dat je het automatisch opladen van je OV-chipkaart alleen in Amsterdam en Rotterdam kon activeren.
Op de vraag waar ik dan handmatig saldo op mijn OV-chipkaart kon storten had ze geen antwoord. Ik moest dan maar de OV-maatschappij bellen waarmee ik wilde reizen.
Dat deed de deur dicht. Ik weet niet hoe lang ze nu al bezig zijn met die OV-chipkaart maar voorlopig lijkt het alleen in gebruik in Amsterdam en Rotterdam. En dat ze op hun website hebben gezet dat hij in heel Noord-Holland en Zuid-Holland geimplementeerd is zal wel wishful thinking zijn. Ik heb het nu al gehad met de OV-chipkaart.
Ik ga gewoon bij de supermarkt een strippenkaart kopen!

Geeks Anonymous

Ok, ik ben een nerd. Of liever gezegd een geek. Ontkennen helpt niet. Het is begonnen op de dag dat de eerste computer hier het huis in kwam (het was liefde op het eerste gezicht) en vele computers later is het nog steeds zo. Eigenlijk is het alleen maar erger geworden.

Zelfs mijn zoon zegt tegen iedereen: m'n moeder is een nerd.

Je ziet het niet meteen, ik voldoe niet aan het algemene beeld, ik zie er redelijk normaal uit vind ik zelf en bij mij thuis ligt het ook niet vol met lege pizzadozen, frisdrankblikjes en andere verpakkingen. Ik doe gewoon de was en de afwas en ik kook elke dag.

Boven heb ik twee computers, beneden heb ik een laptop en ik heb nog een netbook voor als ik onderweg ben, want ook in de trein wil ik kunnen internetten.

Daar heb ik een Web en Walk stick voor van T-Mobile. Een handig apparaatje dat je in een USB poort kunt stoppen, het installeert zichzelf en je zit binnen een paar minuten op het internet.

Eenmaal geinstalleerd vraagt hij bij een volgende keer om een pincode , je klikt op verbinden en daar gaat-ie.

Het enige probleem dat ik met dat apparaatje heb is dat het weliswaar in de trein en hier thuis prima werkt maar zodra ik in Egmond ben is het zo traag als als een slak.

Vandaag heb ik maar eens gebeld om te vragen hoe dat komt. Ik kreeg bij T-Mobile een jongen aan de telefoon die klonk alsof hij net uit de luiers was, nee niet zoals Marc Marie Huybregts, die ziet er trouwens ook nog uit alsof hij net uit de luiers komt maar daar gaat dit stukje niet over.

Na enig heen en weer gepraat begreep hij dat ik het over mobiel internet op de pc had en niet over mobiel internet op een GSM.

Hij vertelde mij dat de dekking niet overal in Nederland optimaal was en hij vroeg de postcode van Egmond aan Zee.

Toen ik hem die gaf vertelde hij dat de dekking daar niet optimaal was maar als ik naar buiten zou gaan zou het wel beter gaan.

Dus ik zou met mijn netbook op een stoel voor de deur moeten gaan zitten. Nou, daar beginnen we natuurlijk niet aan.

Ik zie het al gebeuren:

"Ik ga buiten zitten hoor met mijn netbook."

"Je lijkt wel gek, het vriest tien graden buiten, dat is toch veel te koud"

"Ja, maar de dekking is buiten beter."

Om een lang verhaal kort te maken, ik heb met hem afgesproken dat ik ga kijken hoe het op andere plaatsen werkt en als het daar ook zo traag gaat moet ik even met die stick naar T-Mobile.

Dus als je vandaag of morgen op een zonnige dag iemand aan de kant van de weg ziet zitten met een klein wit netbookje dan zou ik dat wel eens kunnen zijn.
Dan zit ik de dekkingsgraad te controleren.

Te land, ter zee en in de lucht.

Bij de TROS , onze nationale, publieke, gezellige familieomroep zenden ze al voor zolang ik me kan herinneren: Te land, ter zee en in de lucht uit.

Dat is een ontzettend feestelijk familieprogramma en het heeft een hoge amusementswaarde.

Het bestaat uit verschillende onderdelen:

• Fiets 'm d'r in
• Hoog en droog
• Gein op het plein
• Tobbedansen
• Snel naar de hel bel

Volgen mij heeft de variant: Vlieg er eens uit ook bestaan maar helemaal zeker ben ik er niet van.

De foto boven dit stukje is een opname van: Fiets 'm d'r in. Eigenlijk is dat wel het leukste onderdeel. De bedoeling is dat je met een zelfgemaakt voertuig met trappers over een smal plankier fietst, het liefst zo gek mogelijk uitgedost. Met een glunderend gezicht zie je ze bij de start verschijnen.

Uiteraard gaat bijna iedereen roemloos ten onder met voertuig en al . Hoe sneller hoe leuker.

Er is geen beter vermaak dan leedvermaak tenslotte. Als iedereen aan de beurt is geweest en met een vergenoegd gezicht het water in is gereden worden de winnaars bekend gemaakt.

Ik weet niet welke normen ze daarvoor hanteren maar ik denk dat degene(n) die het langst uit het water zijn gebleven de winnaars zijn.

Als iedereen weer droge kleren aan heeft getrokken treedt er nog vaak een artiest op zodat de verliezers en de toeschouwers ook nog een plezierige avond hebben. De aanstekers kunnen weer aan en iedereen zingt gezellig mee.

Aan het einde van de dag, op weg naar huis, kunnen we dan vreugdevol terugkijken op een echte Hollandse feestdag.

Maak van uw laptop een TV!

Een tijdje geleden heeft mijn TV in de huiskamer het begeven en een nieuwe aanschaffen zag ik niet zo zitten.
In mijn werkkamer staat een portable teeveetje en dat was eigenlijk meer dan genoeg tot ik vorige week terugkeerde van een (overigens heerlijke) week bij Ben.
Het was prachtig weer en we hebben heerlijk gewandeld, op terrasjes gezeten, genoten van muziek en van elkaars aanwezigheid maar ook van het Roland Garros tennistournooi dat in Parijs wordt gehouden.
En nu ik weer in Voorburg ben mis ik behalve Ben ook het tennissen. Ik weet wel dat het zondag weer is afgelopen maar over twee weken begint Wimbledon en dat wil ik ook wel erg graag zien.
Ik heb een Acer laptop en ik ben begonnen met het bellen naar Acer om te vragen of het type laptop dat ik bezit uitgebreid kon worden met een tv card tuner.
Ja, dat kon, in een vrij slot zou ik een PCMCIA TV kaartje kunnen plaatsen, geen probleem, een kind kan de was doen.
Maar hoe kom je nou aan zo'n TV kaartje? In een paar winkels hadden ze wel een USB stick met een antenne waarmee je digitale tv zou kunnen ontvangen en bij één bedrijf in Gouda hadden ze wel wat ik bedoelde maar daar zat een levertijd op van drie weken.
Opeens bedacht ik dat Computer Collectief in Amsterdam zoiets wel zou hebben en ja hoor!
Op hun website bleek dat je het daar zó kon bestellen. Gistermiddag heb ik de bestelling geplaatst, het kaartje was op voorraad en zou binnen één à twee werkdagen bezorgd worden.
Vanochtend om half negen ging de bel en daar stond TNT al met het pakje.
Volgens de gebruiksaanwijzing kun je niet alleen TV ontvangen (digitaal en analoog) maar ook opnemen op je harde schijf. Vanmiddag en morgenmiddag kijk ik naar de finale van het Ronald Garros tounooi op mijn laptop!

Anatomische les.

Op een blog van Ben uit 2007 las ik een keer de zin: ik legde het boek even op mijn billen.

Ik probeerde me daar toen een voorstelling van te maken en omdat ik niet beter wist dan dat je billen aan de achterkant zitten kreeg ik daar toch wel vreemde beelden bij.

Ik heb toen verder ook niet gevraagd wat hij nou precies bedoelde en in de loop van de tijd dacht ik er niet meer aan. 

Toen ik een tijdje geleden bij hem was zaten we te praten en hoe het gesprek erop kwam weet ik niet meer maar tijdens dat gesprek bleek dat hij met billen dijen bedoelt.

Ik was er even stil van. Spraakverwarring! En hoe zit het dan met billenkoek en dijenkletser?  

En die Duitse muzikanten in hun lederhosen slaan die dan op hun billen in plaats van op hun dijen? Toen ik daaraan dacht kreeg ik uiterst komische beelden voor mijn ogen.

Dit kwam allemaal weer naar boven toen ik op het blog van een Vlaamse een verslag van een voorstelling las, ik meen een cabaretvoorstelling.  Ze schreef dat het zo leuk was dat ze op haar billen sloeg van het lachen. Kijk, als je dan niet weet hoe het met die billen zit krijg je daar ook weer een heel verkeerd beeld van.

Toch zou ik wel willen weten hoe het nou precies zit als je je dijen billen noemt. Wat zijn dan je dijen?

Wolfram Alpha en de klerenkast.

Mijn vorig stukje over Wolram Alpha heb ik per ongeluk voortijdig wereldkundig gemaakt. Ik had er bv nog een link in willen zetten en een leuk plaatje erbij. Al mijn bevindingen stonden er ook nog niet in maar ik werd steeds minder enthousiast dus ik laat het er maar bij.
Bij deze dan de link
Van het plaatje zie ik verder maar af.
Toen ik op de blog van Madame las dat zij schoenen wilde opruimen maar uiteindelijk besloot om ze toch maar te bewaren kwamen bij mij de herinneringen boven aan vorig jaar toen ik ook een poging waagde om me te ontdoen van overbodige kleding en schoenen.
Kort daarvoor had zoonlief al eens opgemerkt dat mijn schoenenbezit op dat van Imelda Marcos begon te lijken. 
Het is mij nogal eens overkomen dat ik schoenen paste die in de winkel lekker zaten en toen ik er op begon te lopen behoorlijk begonnen te knellen. Ik heb nogal grote voeten en ik heb moeten leren accepteren dat sommige schoenen gewoon niet voor mij zijn. Grote handen heb ik ook, eigenlijk zijn het vlerken dus de meeste dameshandschoenen zijn me ook te klein.

Maar ik ben ook geen klein vrouwtje.

Met pijn in mijn hart heb ik de boosdoeners in een plastic zak gedaan, ze nog een dag laten liggen voor het geval ik er spijt van zou krijgen.Vervolgens heb ze in de Kici container gepropt en ze de zegen na gegeven.
Tja, en toen kwam ik bij de kleding. Dat vond ik nog moeilijker dan die schoenen. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat ik kledingstukken vond waarvan ik niet meer wist dat ik ze ooit gekocht had. Toen ik nog full time werkte wilde ik nooit mis grijpen als ik naar mijn werk ging en ik voerde dat als excuus aan als ik weer eens iets wilde aanschaffen.
Zelfs een mantelpakje en twee broekpakken had ik voor het geval we bezoek kregen van de Lufthansa, de SAS of Air France. 
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om die weg te doen maar toch heb ik vier vuilniszakken met kleding naar de Kici container gebracht. Het was een verschrikkelijke strijd. Wat ging er de zak in wat  niet? 

De strijd is overigens nog niet gestreden want er moet een tweede ronde komen.
Zal ik dan toch dat mantelpakje..?

Wolfram Alpha

Net als zovelen ben ik in de weer geweest met Wolfram Alpha, de nieuwe zoekmachine die geen lijst met links teruggeeft maar antwoord geeft op je vraag.

Om te beginnen moet je die vraag wel in het Engels stellen, doe je dat in het Nederlands dan vertelt hij dat Wolfram Alpha nog geen Nederlands ondersteunt. (In het Nederlands!) Ik vroeg: Hoe laat is het?
Toen ik dezelfde vraag in het Duits stelde kreeg ik als antwoord: Wolfram Alpha is't sure what to do with your input.

Omdat ik me afvroeg of WA keek naat het IP-adres en op basis daarvan bepaalde of de vraag in het Nederlands werd gesteld heb ik nog wat Duitse vragen gesteld en bij: Fahren wir ab? kreeg ik als antwoord: Wolfram-Alpha versteht noch kein Deutsch.

Ik weet dus nog steeds niet op basis waarvan hij bepaalt in welke taal je je vraag stelt.

Als je twee plaatsnamen invoert krijg je van beide plaatsen het aantal inwoners te zien, de afstand tussen die plaatsen in kilometers of mijlen, de lokale tijd en soms de vliegtijd.

Ik wilde eigenlijk weten of WA de namen van wat programmeertalen kende en ik voerde in: Cobol, Pascal, Fortran, PL/1, Java en C. Hij kende ze geen van allen.
Ik kreeg als antwoord: Wolfram Alpha is not sure what to do with your input

Voer je in; Last solar eclipse Amsterdam dan krijg je te horen dat dat op 1 augustus 2008 was om 12.21

Decimale getallen converteren naar hexadecimale getallen kan hij weer wel
Als je bv invoert: 43564 to base16 krijg je keurig als antwoord terug: aa2c 16.
Voer je daarentegen: aa2c to base 10 dan weet hij weer niet wat hij moet doen met je input.
Gelukkig weet de ingebouwde calculator van Windows wel raad met dat soort vragen

Frans Bauer gaat ons redden!

Ik zie een heleboel blogs over het Songfestival of liever gezegd over de voorronde waarbij de Toppers afvielen.
Ik heb van de eerste voorronde fragmenten gezien en die vond ik niet interessant genoeg om ook de tweede ronde te gaan zien.
Maar tijdens de praatprogramma's werd je toch op de hoogte gehouden en zo hoorde ik dan dat de Toppers niet mee mogen doen met het èchte werk. Dat is heel verdrietig voor ze. maar ze komen er wel weer overheen
Hier en daar zag ik nog opmerkingen over Russiche lellebellen dus het zal best een feest geweest zijn.
Ik kijk al jaren niet meer naar het Songfestival. Je moet je eerst twee avonden door de voorrondes heenworstelen en daarna kost het je nog een keer een avond om erachter te komen wie het gewonnen heeft. Dat kun je altijd nalezen op teletext.
Van mij hoeft Nederland niet meer mee te doen, ik denk niet dat er hier lellebellen zijn die ervoor in aanmerking komen.

Drie uur later:
Toen ik in de supermarkt was zag ik de kop van de Telegraaf en wat las ik daar????
Frans Bauer wil volgend jaar meedoen aan het songfestival.
Wow! Dat gaat het helemaal worden!
Niks lellebellen. Frans Bauer gaat ons redden!

Klacht

-Goedemorgen meneer, ben ik hier aan het juiste adres om een klacht in te dienen?

-Ja, mevrouw als u even uw naam en adres geeft maak ik er direct een aantekening van. Even mijn pen pakken en een klachtenformulier, zo, steekt u maar van wal.

-Mijn naam is Zaadt (met dt), mijn voornaam is Toos en ik woon op de Kruisingalaan 9 Ik wil u verzoeken mijn buurman het recht op boven mij wonen te ontzeggen.

-En waarom wilt u dat mevrouw?

-Ik begrijp dat u wilt weten waarom, nou dat ga ik u vertellen. Die man is een viezerik, een doodgewone smeerlap, hij maakt van mijn tuin een vuilnisbelt! Ik wil dat hij daar weggaat of dat u mij een ander huis aanbiedt.

-Ik neem aan dat u het over de heer G.L.C. Van der Hemd heeft, die het pand Kruisingalaan 17 bewoont? Wij hebben nooit klachten ontvangen over de heer Van der Hemd.

-Inderdaad meneer (uw naam was?). Het gaat om de heer Van der Hemd. Mijn tuin ligt direct in zijn schootsveld.
Laatst stond hij met een haring die hij met een kerstboomhaakje aan een stuk touw had gebonden op het balkon terwijl hij die haring naar beneden liet bengelen.
Ik vroeg: "wat doet u nou meneer van de Hemd?"
"Vissen" zei hij. "Oeps daar ontglipt hij me weer" en toen lag die haring in mijn tuin.
En ik kan u vertellen, het was geen verse haring. Ik kreeg antiperiscopische bewegingen in mijn maag toe ik die haring op moest ruimen

-Pardon mevrouw, mijn naam is de Buis, Gerard de Buis.
Wij van WBV De Wonderstaete kunnen ons voorstellen dat de speelsheden van de heer Van der Hemd u niet altijd bevallen. Toch zouden wij u willen voorstellen enige ruimte aan die speelsheden te gunnen. De heer Van der Hemd is nu eenmaal zo, het is niet anders: zijn medische achtergrond laat ons geen twijfel dat het meer dan speelsheid zou zijn.
U bedoelde zeker dat u antiperistaltische bewegingen in uw maag kreeg?

-Dat zei ik, meneer de Buis, maar dat is nog niet alles!
U spreekt over speelsheden maar ik vraag me af hoe u het zou vinden als er dagelijks halve omeletten of afgekloven boterhammen door de tuin zouden vliegen. Hij krijgt eten van zo'n cateringbedrijf en als het hem niet aanstaat dan denkt hij húp, over de reling.
Hij heeft vorige week ook nog een vuilniszak over het balkon leeggegooid en toen hoorde ik hem roepen: "Even de tuin van Spermatoosje oppimpen”
Nou vraag ik u? Dat kan toch helemaal niet! Mijn tuin is toch geen biobak?
Rita, mijn kleine Jack Russel terriër wordt er ook vreselijk nerveus van, als ze die man maar hoort kruipt ze al onder het bed.
Straks lopen de ratten bij mij door de tuin!

-Ik heb even nagegaan waar u woont, en u woont op het adres Kruisingalaan 9, alhier. Inderdaad heeft u een bovenbuurman, de heer G.L.C. van der Hemd, die het pand Kruisingalaan 17 rechtens bewoont.
Ons is niets bekend van moeilijkheden die de heer Van der Hemd u, of wie ook, zou bezorgen.

-Nee, maar iemand moet toch een keer met de waarheid komen over de heer van de Hemd?.
Bovendien woont hij recht boven mij en ik heb dus de tuin die binnen zijn bereik ligt.
De andere mensen hebben waarschijnlijk geen last van hem maar ik des te meer.

-Maar waarom doet u dan geen aangifte mevrouw Zaadt?

Dat heb ik gedaan, toen is de wijkagent bij hem geweest, die heeft hem verteld dat hij dat nooit meer mocht doen. Maar een uur later lag er weer een halve karbonade in de tuin.
Ik kan er niet meer tegen meneer de Buis, ik word er zenuwziek van.

-Ik ben toch bang, mevrouw Zaadt dat wij er op korte termijn niets aan kunnen doen.

-Oh nee, meneer de Buis? Dan weet ik wat me te doen staat.

-En wat mag dat dan wel wezen mevrouw Zaadt?

-Dat zult u wel zien, meneer de Buis, ik kan u verzekeren dat u en uw woningbouwvereniging nog niet van mij af zijn.
Goedendag!

Zo schreed de beschaving voort.

Als je op zaterdagavond uit bent geweest en je wacht op de laatste bus die je naar huis brengt laat die bus nog wel eens op zich wachten.
Geen nood, je ramt dan gewoon het glas uit de abri, dan ben je je frustraties kwijt.
Nog leuker is het om door te lopen naar de volgende halte en dan hoppa..,daar gaat het glas van de tweede abri.
Dat is allemaal heel normaal en begrijpelijk dus daar moeten we niet over zeuren.

The total woman.

Lieve dames,
U weet, de weg naar het hart van een man gaat door de maag, een ouderwets gezegde maar ook in de huidige tijd niet minder waar.
Mannen eten graag vlees. Vleesch ja.

-Wat zegt u mevrouw?

Veel vrouwen eten ook graag vlees, daar hebt u gelijk in.
Maar waar het hier vandaag om gaat is dat wij onze mannen willen plezieren door ze heerlijke maaltijden voor te zetten. Tongstrelende gerechten.
Dat is onze taak als vrouw, het scheppen van harmonie, het schoonhouden van het huis en heerlijk koken.
Natuurlijk mag het uiterlijk ook niet verwaarloosd worden maar daar hebben wij de kapper, de schoonheidsspecialiste en de modewinkels voor.

-Daar steekt die mevrouw weer haar hand op, zegt u het maar.

U vindt dat vrouwen meer in hun mars hebben dan alleen schoonmaken, koken en mooi zijn?
Nou, dat mag dan wel zo zijn maar hun voornaamste taak is het behagen van hun man en het opvoeden van de kinderen. Zo heeft onze Here dat bepaald en daar hebben wij ons als vrouw aan te houden.
Je kunt er, als je meer in je mars hebt, altijd nog hobby's op na houden. Maar carriëre maken moesten we maar overlaten aan de mannen. Die zijn daar meer voor in de wieg gelegd.
Waarom zouden wij ons vermoeien met het nastreven van een carrière als we het thuis zo gezellig kunnen hebben?
En één keer per jaar worden wij beloond voor onze diensten. Dan is het moederdag!
We krijgen dan ontbijt op bed en van manlief krijgen we meestal een mooi cadeau, zoals een nieuwe mixer , een mooi stoomstrijkijzer of misschien een heerlijke fles parfum.
Sommige mannen schenken zelfs mooie, dure lingerie aan hun lieve vrouwtje.

-Ja, u daar, u wilde weer wat vragen?

Oh, u vindt dat eigenbelang? Dit is nu al de derde keer dat u er tussendoor komt U moet gewoon niet zo zeuren.
Wat doet u hier eigenlijk? Ga dan gewoon naar een bijeenkomst van feministes maar val ons niet lastig met uw praatjes!

Daar zaten we dan!

Omdat ik veel bij Ben zit en van plan ben om dat in de toekomst nog vaker te doen tot het moment aanbreekt dat ik niet meer wegga heb ik een abonnement genomen op mobiel internet.
Je kreeg daar een alleraardigst minilaptopje bij, zeer licht van gewicht en dus gemakkelijk mee te nemen.
Alleen toen ik het ding in bedrijf stelde bleek het allemaal zeer traag te werken. Zo traag ongeveer als het inbellen bij je provider met een 56K modem. Ik zag wel steeds een onbeveiligd netwerk in de buurt maar echt netjes is het niet om daar misbruik van te maken. Het signaal was trouwens erg zwak.
Ik heb het kleine ding alleen kunnen gebruiken om mijn mail te lezen en dat was al tenenkrommend. Zo zaten we dus naast elkaar aan tafel. Ben met zijn Olidata á grande vitesse en ik met mijn mini Samsung die niet vooruit te branden was.

Gelukkig hadden we nog veel andere dingen op het programma, zoals kijken naar de snookerfinale tussen Shaun Murphy en John Higgins, wandelen door Egmond, op terrasjes zitten, naar muziek luisteren en Youtube video's bekijken. Tijdens de vrijmarkt op Koninginnedag hoopten we nog wat interessante boeken te kunnen scoren maar die waren niet te vinden.
Er lagen wel wat curiositeiten zoals een klein dansmeesterviooltje in een vioolkistje. maar het meeste was toch gewoon troep.

Helaas brak ook het moment weer aan voor de terugreis. In de trein wilde ik even uitproberen of mobiel internet daar ook werkt en verdomd! Ik was in de buurt van Leiden en een mailtje naar Ben sturen was zo gepiept. Waarom dat ding zo traag was in Egmond is mij nog steeds een raadsel. Ook op het draadloze netwerkje hier werkt het ding uitstekend en dat is maar goed ook want ik heb erg veel problemen gehad met mijn 'gewone' laptop. die inmiddels ook weer zijn opgelost. Maar het was toch wel heel plezierig om gewoon te kunnen blijven mailen en internetten.
Op de foto een kleine impressie van de vrijmarkt in Egmond op 30 april.

Leuk maar niet echt nodig.

Gisteren las ik bij www.blogger.com dat je met een mobiel apparaat , zoals een GSM ook kunt bloggen.
Zoiets vraagt erom om een keertje uitgeprobeerd te worden en dat heb ik dan gisteren ook gedaan.
Ik heb een G1 Android waarmee je kunt gmailen en na het sturen van een mailtje naar go@blogger.com kreeg ik een code.
Welnu, het werkt! Ik heb een nieuw mailadres gekregen waar ik mijn blogjes naar toe kan sturen.
Je kunt dan kiezen voor een nieuw blog of je kunt ze doorsluizen naar een blog dat je al hebt.
Ook kun je nog bepalen of het direct op je blog moet komen te staan of dat je ze nog even 'on hold' kunt zetten. Je kunt ook foto's meesturen die je eventueel met je telefoon hebt gemaakt.
Het is leuk dat het er is al zie ik mezelf daar nog niet veel gebruik van maken.
Dit blogje heb ik met mijn telefoon gemaakt.

De vreugde van het ongeloof

Wat is geloven eigenlijk? De bereidheid tot het opschorten van ongeloof? Het woord geloven impliceert in ieder geval dat je het niet zeker weet, anders zou het gewoon weten moeten zijn.
Sommige gelovigen beweren ook dat ze het zeker weten. En dat wat zij zeker weten is gebaseerd op iemands interpretatie van wat er in de geschriften staat en niet op wat zij met eigen ogen aanschouwd hebben. Omdat de interpretaties nogal uiteenlopen zitten we nu opgescheept met o.a. gereformeerden, hervormden, zevende dag adventisten, de pinkstergemeente, de jehova's getuigen, mormonen en er zullen er vast nog wel meer zijn. Oh ja, de volle evangelische gemeente van Johan Maasbach, die hoort er ook nog bij.
En dan hebben we het alleen nog maar over godsdiensten die op de bijbelse geschriften gebaseerd zijn.
Want we hebben ook nog de islam, die gebaseerd is op de koran.
Al die godsdiensten schreeuwen om het hardst dat ze het enige ware geloof verkondigen en vroeger sloegen ze elkaar de schedel in om hun woorden kracht bij te zetten.
Dat zouden ze misschien nu nog wel willen maar gelukkig laten ze dat uit hun hoofd.
Het elkaar de schedel inslaan wordt in sommige kringen nog wel beoefend na voetbalwedstrijden maar dat wordt toch wel als zeer primitief beschouwd.
De bijverschijnselen van al die godsdiensten liegen er ook niet om. Besnijdenis van jongetjes en ook van meisjes (ook al ligt de oorsprong daarvan niet bij de islam, het zijn alleen moslim meisjes bij wie dat gebeurt.) Een behoorlijk wrede, pijnlijke en doelloze ingreep.
Als je gelooft dat de mens geschapen is door god waarom moet je dan sleutelen aan zijn creatie?
Er zijn ook gelovigen die weigeren hun kinderen in te laten inenten tegen infectieziekten. Ook wreed, vraag dat maar eens aan iemand die zwaar gehandicapped is door polio en daarvoor niet ingeënt is omdat de ouders vonden dat dat tegen hun geloof indruiste.
Dan zijn er ook nog wat andere bijkomstigheden waarmee ze het leven onaangenamer kunnen maken.
Van sommige godsdiensten mag je bv op zondag niets want dan is het rustdag. Je moet dan naar de kerk en je mag desnoods wandelen maar verder mag je helemaal niks. Het gaat er gewoon om dat je niets leuks doet want wandelen en naar de kerk gaan is in mijn ogen niet hetzelfde als rusten. Zeker niet als je op zo'n harde kerkbank stil moet zitten.
Dan zijn er nog dingen zoals sex vóór het huwelijk, abortus, de pil, embryoselectie en vooral niet te vergeten de paus die vindt dat het uitdelen van condooms in Afrika niet een goede manier is om Aids te bestrijden.
Wat dan wel een goede manier is zegt hij niet concreet maar hij uit wat vaagheden. Hij zal wel bedoelen dat men maar in kuisheid moet leven. Hij kan het weten want dat doet hij al jaren, tenminste daar mag je vanuit gaan
Wat mij betreft mag het geloof afgeschaft worden. Lekker op zondag doen waar je zin in hebt.
De burka's uit. De zwarte kousen kunnen ook uit. Kruisjes, keppeltjes en hoofddoekjes kunnen in de kast.
Maak concertzalen of expositieruimtes van de mooiste kerken. Geen gesteggel meer over de inhoud van de bijbel of de koran. De homo's kunnen met rust gelaten worden en de moslima kunnen iedereen weer een hand geven.
Als we maar gewoon een beetje aardig voor elkaar zijn komt het best in orde.

Holadiee!

Vanochtend ben ik naar de neuroloog geweest voor de uitslag van de MRI scan. In een vorig stukje vertelde ik dat hij Pim heette en verdomd, hij was echt een man om Pim te heten.
Na een kort gesprekje controleerde hij de kracht in mijn handen en armen, daarna ging hij met een stokje langs alle zenuwbanen en keek of er gevoel zat in mijn vingertoppen.
Vervolgens keken we samen naar de MRI. Op de plaatsen waar ik pijn heb was volgens hem duidelijk slijtage te zien maar verder geen enge dingen. Ik heb een verwijsbrief gekregen voor een fysiotherapeut. 'Het ga je goed,' zei hij toen ik wegging.
Zo langzamerhand denk ik dat er meer foto's van mijn binnenste zijn dan van de buitenkant.
Echte schoonheid zit van binnen zeggen ze. Daar wil ik nog wel eens een boom over opzetten.

MRI-scan

Vandaag om drie uur brak het moment suprême aan. De MRI scan. De vorige keer was ik in slaap gevallen, vandaag had ik ook een tabletje ingenomen. Deze keer moest ik op mijn rug liggen. De assistente vroeg of ik muziek wilde horen, ik vroeg wat voor muziek en het bleek de radio te zijn. Ik vroeg of ik het kon uitzetten als ik het niet mooi vond. Nee, dat kon niet. 'Laat dan maar,' zei ik.
Braaf ging ik op een soort plank liggen en ik werd de MRI in geschoven. Toen ik de bovenkant van die buis zo vlek boven mijn gezicht zag, raakte ik heel even in paniek, maar ik heb mijn ogen dichtgedaan en daarna ben ik gaan denken welke stops de trein naar Alkmaar maakt als je in Den Haag instapt, wat je onderweg allemaal ziet en hoe je vervolgens naar het busstation loopt om daar bus 165 naar Egmond te nemen. Vooral niet mijn ogen opendoen dacht ik ook steeds
Het lukte wonderwel om me daarop te concentreren ondanks de harde geluiden die ik hoorde. Het waren steeds andere geluiden, ik herkende het geluid van een drilboor, een soort autoalarm en nog wat geluiden die ik niet thuis kon brengen.
En toen wass het voorbij. Ik zei tegen de assistente dat het achteraf allemaal wel meeviel en ze vond dat ik uitstekend stil had gelegen.
Toen ik thuiskwam ging mijn mobiel en een mevrouw van een uitvaartverzekering waar ik informatie over had gevraagd belde. Een perfecte timing. Ik werd toen getracteerd op de volgende vragen.

Wat wat voor kist wilt u?
Wat moet er met de as gebeuren?
Wilt u koffie met cake of koffie met broodjes?
Moeten er dankbetuigingen komen?
Hoeveel volgauto's wilt u?

Dat zijn heerlijke vragen zo op een zonnige dinsdagmiddag als je opgelucht uit het ziekenhuis komt. Ik wilde hard roepen dat ik bij nader inzien toch maar liever niet dood ging maar het eeuwige leven is alleen voor de gelovigen onder ons weggelegd.

Goede vrijdag?

Vandaag was ik een kwartier te laat voor mijn afspraak in het ziekenhuis. Dat kwam eigenlijk goed uit want ik was direct aan de beurt. Misschien moet ik dat vaker doen.
Eenmaal binnen zei de interniste dat ze geen uitslag had van de CT scan. Ik vertelde haar dat de CT scan was afgezegd nadat de radiologe had overlegd met de longarts en dat in plaats daarvan foto's waren genomen. Ze leek daar behoorlijk ontstemd over, ze zat wat te pruttelen terwijl ze aan het schrijven was in mijn dossier. Op de botscan waren geen bijzonderheden te zien alleen een overbelaste schouder.
Ik vroeg haar of dat kon komen van teveel achter de PC zitten en dat kon. Helaas had ze op de foto's wel iets gezien, ze had het over C3 , een van de nekwervels. 'Eigenlijk zit me dat dwars', vertelde ze. Tja, mij zit het ook dwars, daarom zat ik daar uiteindelijk. Ze ging Pim bellen, zei ze.
Pim bleek een neuroloog te zijn. Ze somde alle vreselijkheden die me zijn overkomen op aan de neuroloog en ze besloten samen dat er dan maar een MRI-scan (Magnetic Resonance Imaging) gemaakt moest worden om te kijken wat er aan de hand was en wel met spoed. Dat ze dat ook echt meenden bleek uit het feit dat ik dinsdagmiddag die scan al krijg. Zo'n scan is niet echt een lolletje, je ligt in een buis en terwijl ze aan het scannen zijn hoor je een oorverdovend lawaai.
Ik heb al eerder zo'n scan gehad dus ik weet wat me te wachten staat. Ik had toen een tabletje Lexotanil ingenomen en ik ben in slaap gevallen ondanks het lawaai.
Vrijdag 17 april hoor ik de uitslag.

Bezoek of bezoeking?

Of ze nou echt een oom en tante van me waren weet ik eigenlijk niet. Ze woonden op de Parallelweg in Meppel in een heel klein huisje. In mijn herinnering waren ze ontzettend oud.
Als ik met mijn vader en moeder in Meppel was moesten we er altijd een middag op bezoek.
We werden dan toegekeft door een heel klein zwart dwergpinchertje. Het beestje stond te trillen op zijn pootjes en bleef ons voortdurend in de gaten houden.
Oom Jasper had nog maar een paar tanden en kauwde voortdurend op pruimtabak. Als hij uitgekauwd was spoog hij dat met een boog in de kwispeldoor die achter de potkachel stond, een gewoonte die ik vreselijk smerig vond.
Tante Anna was een vriendelijke vrouw, een dikke schommeltante die op haar gemak door het huisje slofte. In huis rook het een beetje zurig alsof er nooit een raam openging en waarschijnlijk was dat ook wel zo.
Kinderen hadden ze niet, ze hadden het kleine hondje en dat werd vertroeteld als een kind.
Tante Anna schonk thee in voor de volwassenen en ik kreeg een glaasje ranja met een koekje.
Omdat het er zo vies rook wilde ik eigenlijk die ranja niet en ook het koekje leek mij niet zo smakelijk.
Maar ze hadden wel een mooi achtertuintje waar ik altijd even naar ging kijken: de ranja ging dan mee en het koekje ook. Zodra ik me uit het zicht wist van de volwassenen werd het glas ranja achter een plant geleegd. Het hondje ging altijd mee, die wist dat hij het koekje kreeg. Meestal kwam ik er op die manier vanaf maar soms schonk tante Anna een tweede glaasje limonade in als ik weer binnenkwam. Weer naar de tuin kijken zou wel al te opvallend zijn dus ik moest het wel opdrinken. Dan kwam na verloop van tijd het moment waarop het bezoek een bezoeking werd.
Ik moest dan plassen en oom Jasper en tante Anna hadden geen WC.
Achter het huis hadden ze een soort doos met een gat erin en het stonk er ontzettend. En dan heb ik het nog niet eens over de spinnen die ik daar zag zitten.
Ik kende dat helemaal niet. wij hadden een huis met een wc en zelfs een badkamer met ligbad.
Mijn moeder moest mee om de wacht te houden tot ik klaar was met plassen.
Oom Jasper en tante Anna zijn erg oud geworden.
Het hondje ging het eerst dood. Toen overleed tante Anna. Oom Jasper heeft er nog een tijdje alleen gewoond tot ook hij stierf.
Toen hij was overleden werd het huisje onbewoonbaar verklaard net zoals veel huisjes in de omgeving. En toen alle huisjes leeg waren kwam de sloper.
Ik ben later nog één keer langs de Parallelweg gelopen, maar ik herkende er niets meer.
Maar het gezicht van tante Anna zou ik nog steeds uit kunnen tekenen.

No scan today

Vier uur van tevoren mocht ik niet meer eten of drinken hadden ze me verteld toen ik een afspraak maakte voor een scan van mijn wervelkolom. Dit alles omdat ik me bij een controlebezoek bij de longarts had laten ontvallen dat ik al een paar weken pijn in mijn nek had. Ik heb een heel aardige longarts die als er iets is alles tot in de finesses uitzoekt. Toen ik hem dus vertelde van die pijn vond hij direct dat er maar een scan gemaakt moest worden.
Vrijdag ben ik voor een botscan in het ziekenhuis geweest, officieel heet dat een skelet-scintigram en vandaag stond een ct-scan van mijn wervelkolom op het programma.
Toen ik arriveerde (rammelend van de honger, ik kan zo vroeg niets door mijn keel krijgen) was ik dus voorbereid op een ct-scan.
Na tien minuten kwam er een radiologie assistente de wachtkamer in die mij vertelde dat ze telefonisch contact had gehad met de longarts en dat een ct-scan niet meer zou uitwijzen dan een botscan .Ze hadden besloten om in plaats van de scan foto's te maken.
Geen enkel probleem wat mij betreft maar ik vond het wel nodig om even te melden dat ik dan voor de kat zijn viool zoveel ontberingen had geleden.
"Hadden ze dan gezegd dat u nuchter moest zijn?" vroeg ze. ''Want dat hoeft alleen maar als we contrast vloeistof inspuiten en dat waren bij u niet van plan."
Dus ct-scan of niet ik had niet nuchter hoeven te zijn, je zou haast medelijden met jezelf krijgen.
De foto's waren gelukkig snel gemaakt en daarna heb ik drie koppen koffie gedronken en een broodje gegeten in het ziekenhuis. Het was vooral die koffie die alles goedmaakte.

Zaterdag 28 maart

Vandaag ben ik jarig. Er mag gejuicht worden, geneert u zich vooral niet.
Felicitaties en goede wensen zijn uiteraard ook van harte welkom.

Gelukkig stampt-ie weer

Ik heb buren van zo'n jaar of veertig, misschien iets ouder en zij hebben een zoon die midden in de puberteit zit.
Het is best een aardige jongen, hij racet rond op een opgevoerde brommer , houdt van gabberhouse en als zijn ouders er niet zijn kun je dat horen ook. Soms heeft hij slaande ruzie met zijn stiefvader en ook dat is loud and clear. Maar goed, zo is het leven en ik maak me daar niet druk over.
Hij heeft alleen één heel vreemde gewoonte of hobby, ik weet niet hoe je het moet noemen.
Eén of twee keer per dag komt hij thuis en dan rent hij stampend de trap op en af, soms wel vijf minuten achter elkaar. De trap van de buren grenst aan mijn huiskamer dus het is goed en duidelijk te horen. Na een aantal keer begon het me te irriteren maar het is nooit langer dan vijf minuten achter elkaar en ik houd niet van zeuren dus ik liet het maar over me heen komen.
Omdat het altijd op dezelfde tijd is ging ik eraan wennen en vreemd genoeg ook op wachten. Alsof je behoefte hebt aan je dagelijkse dosis stampwerk. Het was dan bijna een verademing als hij begon.
Toen ze vorig jaar met vakantie waren was het doodstil naast ons. Toen ik na drie weken hoorde dat ze weer thuis waren en ik een paar uur nog niets gehoord had ging ik me zelfs zorgen maken.
Maar verdomd! Om zeven uur 'savonds hoorde ik hem weer.
Ik kon maar één ding denken na al die dagen van doodse stilte: gelukkig stampt-ie weer!

Man aan de deur.

U kent dat wel, er staat zo'n vent aan de deur. Wat zegt u? Oh, bij u niet? Nou, bij mij wel.
Ik begin even overnieuw. Er staat zo'n vent aan de deur , meestal is het een nog net niet afgestudeerde student, die vertelt dat hij een fantastische aanbieding heeft. Ik ga dan al meteen in watjeookzegthetantwoordisnee mode dwz ik zet me schrap en dan komt het: 'Gaat u wel eens uit eten?' Eigenlijk vind ik dat hem dat geen bal aangaat dus ik vraag; 'Hoezo?' Hij denkt dat ik ja heb gezegd en hij gaat door met zijn zorgvuldig ingestudeerde verhaal.
"Ik mag u een fantastische aanbieding doen." Hij heeft zijn mond al open om zijn verhaal verder te vertellen maar ik val hem in de rede en vraag hem van wie hij die aanbieding mag doen. Even staat hij met zijn mond vol tanden en dan komt het: "Van de mensen waarvoor ik werk."
"Oh", zeg ik, "van de mensen waarvoor je werkt, wat aardig! Wie zijn dat dan?"
Het antwoord op die vraag staat dus duidelijk niet in zijn draaiboek, hij hakkelt wat en zegt: "voor de prijs van 45 euro per jaar kunt u een pasje krijgen en daarmee hoeft u maar voor één persoon af te rekenen als met zijn tweëen uit eten gaat."
Omdat ik altijd al een keer heb willen eten bij Savelberg vraag ik hem of het pasje voor elk restaurant geldig is wetend dat Savelberg niet op dat lijstje zal staan Nee, ik zou er dan een lijstje bij krijgen van de restaurants die meedoen met die aanbieding.
Op mijn vraag of ik mag zien welke restaurants er op dat lijstje staan antwoordt hij ontkennend.
Ik vat het kort samen: "jij wilt dus dat ik 45 euro betaal voor een pasje om korting te krijgen in een restaurant maar ik mag niet niet van tevoren weten om welke restaurants het gaat?"
"Ja," zegt hij "als u dat zo wilt stellen, daar komt het wel op neer."
"'t Is goed met je en met de mensen waarvoor je werkt, gewoon oplichterij is het.
Rechtsomkeert en wegwezen. Dag hoor!"

Ry Cooder

Dat ik heel veel van klassieke muziek houd wil niet zeggen dat ik niet ook een liefhebber ben van andere muziek. Ik vind bv Ry Cooder één van de grootste gitaristen die er bestaan. Clapton is God stond er vroeger op muren geschreven en toegegeven, hij is een geweldig gitarist maar ik ben een fan van Ry Cooder. Hij wordt trouwens the Master of slide genoemd.
Het blad Rolling Stone heeft hem uitgeroepen tot één van de beste gitaristen aller tijden.
Zijn muziek is een mix van blues, folk, rock, soul en niet-westerse invloeden.

Die liefde is begonnen toen ik een keer het album Chicken Skin Music van mijn broer had geleend. Ik denk dat ik al het werk van hem wel in mijn bezit heb. Het staat verspreid over cassettebandjes, LP's en CD's en niet te vergeten MP3's.
In 1980 ben ik een keer naar een concert van hem geweest in de Doelen. Een heerlijke ervaring. Niemand bleef zitten, dat is ook wel logisch als de mensen voor je gaan staan moet je wel staan als je nog iets wilt zien. Het was één grote dansende massa. Maar toch vond ik het niet zijn beste muziek die hij daar speelde.

Zijn allerbeste CD vind ik nog steeds: Talking Timbuktu, een CD waarop hij samen speelt met de Afrikaanse gitarist Ali Farka Touré De melancholie van het gitaarspel van Ali Farka Touré vult hij wonderschoon aan met zijn slide gitaar. Helaas is er niets van te vinden op Youtube, er heeft wel iets gestaan maar dat is weggehaald.

Ik kon verder ook niets interessants vinden op Youtube, ik heb zelf geprobeerd iets te uploaden maar de video werd geblokkeerd wegens copyrights.

En toen gingen we met vakantie!

Eens per jaar moesten wij net als iedereen met vakantie. D.w.z. het moest niet maar iedereen ging en dus kon ons gezin niet achterblijven. Als je niet met vakantie ging kon je nergens over meepraten. Mijn moeder had bedacht dat kamperen reuze leuk zou zijn, ik geloof dat mijn vader daar anders over dacht maar hij gaf toe. Ik was ook liever thuisgebleven maar dat vonden mijn ouders niet goed.
We zouden naar Menton gaan aan de Franse Rivièra. Mijn vader had in die tijd een Volkswagen, een kever, en hoe ze het voor elkaar kregen weet ik nu nog niet, maar er ging een grote bungalowtent in, vier luchtbedden , vier slaapzakken en uiteraard kleding, badhanddoeken enzovoorts.
In een Volkswagen zat de motor achterin , voorin was een bagageruimte en achter de achterbank was de zogenaamde kattenbak.
Mijn moeder was erg bezorgd dat we in Frankrijk geen goed eten konden kopen dus in de kattenbak lagen twee grote zakken aardappelen, blikjes gecondenseerde melk, conservenblikken met groenten en vlees, pakken koffie en pakken thee, koekjes en kaas.. En daarmee was de kattenbak dus vol. Nee, mijn moeder vertrouwde het Franse eten voor geen cent.
De achterbank kon naar voren geklapt worden en als je hem weer rechtop zette zat hij met twee dikke elastieken bevestigd aan haakjes. Op de achterbank lagen twee slaapzakken uitgespreid dus die namen verder geen plaats in. De tent met toebehoren ging voorin met de luchtbedden en de overgebleven slaapzakken en op de imperiaal stonden twee koffers. Tussen de passagiers op de achterbank stond nog een boodschappentas.
De auto werd de avond tevoren helemaal gepakt en om 7 uur in de ochtend reden we weg. Het was zaterdag dus het was niet druk op de weg. De eerste nacht zouden we stoppen in de buurt van Parijs, daar de tent opzetten om te overnachten, de volgende dag reden we dan naar Dyon, ook daar een overnachting en de volgende dag door naar de camping aan de Rivièra.
Bij Rotterdam ging het al direct verkeerd, mijn vader moest vol in de remmen, de achterbank was niet vastgezet , mijn broer en ik schoten naar voren, de achterbank ook, dus alle rotzooi uit de kattenbak kwam naar voren.
De auto moest aan de kant, mijn broer en ik moesten eruit terwijl mijn ouders steggelden over de schuldvraag. Ik geloof dat mijn vader het liefst dat incident had aangegrepen om direct terug te keren maar met een gezicht van ikheberzwaardepestinmaarikzegniets richtte hij de kattenbak opnieuw in en toen konden we verder.
Althans dat dachten we. We werden gepasseerd door een auto die toeterde en driftig wees naar het dak van onze auto. En weer moesten we aan de kant. Het bleek dat mijn vader´s colbertjasje nog op de imperiaal lag. Hij had dat uitgetrokken toen hij bezig was met de rotzooi uit de kattenbak.
Gelukkig verliep de verdere reis zonder incidenten. Nou ja, op de camping bij Parijs struikelde mijn moeder over een tentharing en moest de EHBO koffer eraan te pas komen. Ik verbond mijn moeders voet terwijl mijn vader de tentharing uitschold. Het was voor hem genoeg geweest die dag en de tentharing kreeg de volle laag. Maar goed, na een goede nachtrust gingen we weer verder richting Dyon. We kwamen nog langs Grasse, daar zijn we ook gestopt en Montélimar waar we nougat hebben gekocht.
Maar toen we uiteindelijk bij de azuurblauwe zee arriveerden kon de vakantie niet meer kapot en reden we langs de kust naar Menton.
Wordt nog eens een keer vervolgd....

Crème de légumes.

Regelmatig onderwerp ik me aan het Grote Gezondheids Offensief, ook wel genoemd het GGO.
Ik ga hier niemand lastig vallen met de achterliggende gedachte en de regelmaat van mijn onderwerping maar je kunt er zeker van zijn dat als ik het doe dat het grondig gebeurt.
Mijn eerste zorg was hoe ik genoeg groente binnen zou kunnen krijgen. Minimaal 2 ons is de aanbevolen hoeveelheid.
Echt opgetogen van groentesap uit de sapcentrifuge ben ik niet. Als het moet wil ik best een glas wortelsap drinken maar ik wilde dat je het ergens versgeperst zou kunnen kopen.
Het schoonmaken van een sapcentrifuge is een rotklus en ik heb daar echt niet elke dag zin in.
Ik heb wel een staafmixer. Correctie, ik heb er twee. Nog wel. Knipoog naar Ben.
Elke dag haal ik groente en voor de lunch snijd ik de helft fijn en laat het heel even koken in wat groentebouillon tot het beetgaar is. Ik doe er wat creme fraiche bij en soms wat blauwaderkaas en dan gaat de staafmixer erin. Dat moet je wel met beleid doen. Altijd zorgen dat het onderste gedeelte van je staafmixer onder de massa blijft anders wordt het een smeerboel. The ceiling is the limit, echt waar.
Als alles dan naar wens is verlopen heb je een kom zelfgemaakte dunne groentepuree, waar je evt nog wat kruiden overheen kunt snipperen. Ik vind het erg lekker met blauwaderkaas.
Vandaag had ik bloemkool met verse doperwtjes. Crème de choux-fleur et de petits-poids.
Ik heb nog niet geprobeerd of het koud ook lekker is.

De volgende fase is het fruit. Ik doe gewoon wat vruchten in een heel klein blendertje dat ik eens bij Blokker heb gekocht. Eén minuutje draaien en dan kun je aan het fruit. Dit kan evt ook met de staafmixer en een hoge smalle kom.
Als ik dat dan weggewerkt heb vind ik dat ik weer aan de minimale gezondheidseisen van de dag heb voldaan. Ik ga dan niet los op chocolade en chips maar ik voel me dan niet bezwaard als ik mijn bord niet leeggegeten heb

Over pillen gesproken

Over pillen ben ik nog niet uitgepraat. Vorige week was ik voor een controle bezoek bij de longarts.
Op de foto bleek dat er weer een ontsteking in mijn longen zat dus húp weer een nieuwe anti-biotica kuur van 14 dagen (Avelox) en een Prednison kuur.
Eerst een kuur van 20 Mg dagelijks zolang ik de anti-biotica slik en daarna nog een tijd 5 Mg per dag.
Maar toen was ik er nog niet. Omdat Prednison osteoperose kan veroorzaken krijg ik Calicichew-D3 forte (kalktabletten) en Actonel, dat is een botopbouwer.
Die Actonel moet je staand of zittend innemen, zo stond er op het etiket van de apotheker. Tot een half uur na inname mag ik ook niet gaan liggen. (Ik las in de bijsluiter dat dat is opdat die pil zo snel mogelijk door je slokdarm gaat)
En omdat al deze medicijnen maagklachten kunnen veroorzaken zat er ook nog een maagbeschermer bij.
In de bijsluiter stond dat je daar ook maagklachten van kon krijgen. Ach ja..

Je kunt in ieder geval niet zeggen dat het niet grondig wordt aangepakt.

Het Grote Genieten

Deze week stond er in de Varagids een advertentie voor een nieuw soort pil. Normaal word ik daar niet warm of koud van. Maar dit is echt geweldig!
De pil heet Neutricept:

U kijkt graag televisie. Na werk, school of gewoon wanneer u zin hebt. Maar u bent ook kritisch. Veel programma's spreken u niet aan en u kunt daardoor niet altijd ontspannen van televisie genieten.
Neutricept helpt u daarbij. Met Neutricept geniet u altijd optimaal van televisie, waar u ook naar kijkt.

Die laatste zin vind ik heel intrigerend vooral dat wààr u ook naar kijkt. Want dat houdt in dat wat je ook voorgeschoteld krijgt allemaal niet uitmaakt want je geniet er optimaal van. Laat ons eens kijken: Fiets 'em derin. Dat heb ik altijd tenenkrommend gevonden, daar kan ik nu van gaan genieten. The Bold and the Beautiful, GTST en last but not least: RTL boulevard.
Het Grote Genieten kan zó gaan beginnen. Heeft je partner geen zin om te kijken waar jij naar kijkt? Geen probleem. je gooit een pil in zijn/haar koffie en het probleem is opgelost.
Hadden we dat maar eerder gehad, veel echtelijke ruzies hadden voorkomen kunnen worden.

Toch blijf ik wel met één probleem zitten. Als ik ooit aangetroffen word bij het kijken naar Korenslag of het Elfde Uur en het lijkt alsof ik zelfs daárvan geniet dan wil ik dat me die pilletjes worden afgenomen en dat ik weggesleept word van de TV.
Er zíjn tenslotte grenzen!

Niets mis mee.

Voor het geval u zich afvraagt wie dit is, dit is Peter van de Vorst. Is daar wat mis mee? Welnee, het is een aardige jongen , een brave en lieve jongen zelfs.
Je kunt dat ook zien op de foto, hij heeft zo'n guitige blik in zijn ogen, vindt u ook niet?
Hij heeft politicologie gestudeerd en werd daarna verslaggever bij de Gay Krant.
Tegenwoordig zit hij samen met Albert Verlinde, onze nationale roddelkont als sidekick in het programma RTL Boulevard, een programma waarin je kunt zien wat er echt belangrijk is in de wereld.
Onze Peter van de Vorst heeft het geschopt tot Royalty deskundige. En in die hoedanigheid mag hij aanzitten bij RTL Boulevard als we weer eens getracteerd worden op het laatste nieuws uit de wereld der sterren.
Ook Bram Moszkowicz maakt daar regelmatig zijn opwachting. Oh ja, en niet te vergeten Peter R. de Vries en John van de Heuvel, misdaadverslaggevers.
Ik heb me vaak afgevraagd hoe je Royalty deskundige wordt. Gluren en stalken, zoiets moet het wel zijn. Ik las in de Vara gids van 17 januari dat hij bezig is aan een biografie van PWA. Ook heeel belangrijk natuurlijk.
Wel weggegooid geld, die studie Politicologie.

Vrouwenbesnijdenis.

Vorige week sprak Jet Bussemakers bij Nova over het mogelijk maken van het bestraffen van ouders als zij hun dochters in het land van herkomst laten besnijden.

De ingreep zou noodzakelijk zijn om de seksuele verlangens van vrouwen te beteugelen. Onbesneden vrouwen worden losbandig en brengen mannen in verleiding waardoor de stabiliteit van de samenleving in gevaar wordt gebracht, zo luidt de veelgehoorde verklaring.

Wat is de stabiliteit van de samenleving dan waard als je die moet bereiken door een groot gedeelte van diezelfde samenleving te onderdrukken?
Het lijkt mij meer op een poging om een rationele verklaring te geven voor het feit dat je vrouwen als inferieure wezens ziet, noodzakelijk voor het voortbestaan van de soort maar meer ook niet.
Het lijkt er ook op dat vrouwen in die samenlevingen zich erin geschikt hebben dat ze nauwelijks rechten hebben en dat ze afschuwelijk verminkt worden om uit te sluiten dat ze ooit sexuele verlangens zullen hebben.
Besnijdenis komt in ongeveer 28 landen voor, dus niet alleen in Soedan en Somalië maar ook in landen in het Midden-Oosten, Azië en Indonesié.
De vrouwen verzetten zich daar veelal niet tegen omdat er een kans is dat ze verstoten worden of dat ze geen geschikte huwelijkspartner kunnen vinden.
Vrouwenbesnijdenis wordt niet genoemd in de Koran : het hoort ook niet tot de Islam al zijn de families waarin de vrouwen besneden worden wel Islamitisch.

Vrouwenbesnijdenis, ook wel bekend als opzettelijke genitale verminking, is gemeengoed in Egypte. Naar schatting is 95 procent van de vrouwen van vijftien jaar en ouder besneden, zo blijkt uit het meest recente volkingsonderzoek, de Demographic Health Survey van 2005. Vrouwenbesnijdenis in Egypte betekent veelal een incisie of gedeeltelijke afsnijding van de clitoris. De zogenaamde faraonische besnijdenis waarbij de schaamlippen worden weggesneden en de vagina, op een plasgaatje na, wordt dichtgenaaid, komt in Egypte nauwelijks voor. In Soedan en Somalië wel.

Aan het woord kwam een besneden jonge vrouw die vertelde dat har besnijdenis zonder verdoving plaatsvond en dat ze daar vreselijke pijnen aan had overgehouden bij het plassen. Een operatie in Nederland had daar een einde aan gemaakt.
Zij vroeg zich of men in het westen niets kon doen om aan die vreselijke toestanden een einde te maken.
Jet Bussemaker wil dat de ouders van meisjes die naar het (risico)land van herkomst gaan een contract laten lezen en ondertekenen waarin staat dat het in Nederland strafbaar is om meisjes te besnijden. Vervolgens wil ze alleen een medisch onderzoek voor meisjes bij wie er een risico bestaat dat ze besneden worden. Dit zou dan moeten blijken via een meldpunt.
Dit in tegenstelling tot de VVD die wil dat elk meisje dat naar een risicoland gaat bij terugkomst onderzocht wordt.
Het laatste lijkt me heel effectief al vraag ik me af of dat jaar in jaar uit , het hele jaar door, vol te houden is.
Volgens Jet Bussemaker werkt het systeem van het ondertekenen van die contracten goed in Frankrijk en zou het hier ook moeten werken.
De tijd zal het leren.


Citaten zijn overgenomen van de website van de wereldomroep.