Contactadvertentie

Briefwisseling tussen E.H. en mij.

Ernstige man, 31 jaar, 1.91 m, kaal, snor, verder geen beharing, bril, werkzaam in de boter- en zeepsfeer, geen culturele belangstelling, zoekt kalme vrouw die zijn huishouden wil runnen.

3 x raden. Unilever? Goed inkomen? Beschouw uw huishouden als gerund, mits op bepaalde plaatsen het haar mag teruggroeien. De naam is Carla Scheenbeen

Dag juffrouw,
Juist met het oog op de hygiëne (boter en zeep!) heb ik zes jaar geleden besloten mijn lichaam te harsen. Haargroei is daardoor helaas onmogelijk. Maar u kunt zo aan de gang in mijn ruime woning, juffrouw, ik zal u Carla noemen. Carla was ook de naam van mijn vorige liefde, en ik ben een standvastig man.
Uw Hendrik.

Dag Hendrik,

Ik begrijp dan niet helemaal wat precies uw werkzaamheden zijn in de boter en zeep.
Ik kan me voorstellen dat u boter op uw hoofd heeft maar op andere plaatsen?????
Daar vind ik eigenlijk zeep meer geschikt. Misschien kunt u uitleggen wat uw werkzaamheden precies zijn? Ik wil niet het risico lopen dat ik in de gang uitglijd over een pakje boter of een nat stuk zeep.
Uw Carla

Dag Carla,
Ik ben niet werkzaam bij Unilever maar bij het Westschouwenduivelandse Zebo BV, waar wij de natuurlijke zepen en boters fabriceren. Ik ben daar uitvoerder en heb twee (2) man onder mij werken, plus natuurlijk een hele machinerie, dat kunt u zich wel voorstellen. U kunt zich de drukte ook wel voorstellen die een dergelijke moeilijke functie met zich meebrengt. De enorme verantwoordelijkheid die alleen al gemoeid is bij het onderscheiden van de verschillende ingrediënten voor a) de boter en b) de zeep, maakt dat ik GEEN culturele bemoeienissen kan hebben. Ik zou dus vooral willen, Carla, dat je een kalme vrouw bent, die mijn huishouding op orde houdt, zonder mij daarbij te storen.
Je Hendrik.

Dag Hendrik,
Ik ben een heel kalme vrouw, ik spreek weinig en ik beweeg heel rustig op mijn pantoffeltjes door het huis. Ik ben ook heel mager dus ik ben voorbij voodat u er erg in hebt.
Maar wat stelt u tegenover mijn niet opdringerige aanwezigheid. Om het duidelijk te formuleren, what's in it for me?
Carla

Dag lieve Carla,
Je lijkt me wel de vrouw die ik nodig heb, ja! Want met mijn drukke werkzaamheden bij Zebo BV (waarvoor ik ooit nog eens een lintje hoop te krijgen!) is het heel belangrijk dat er zo'n vrouw achter de man staat. Wat is er voor u allemaal te behalen? Wel, ten eerste zijn de zeep en de boter natuurlijk gratis! Dat scheelt alvast in de dagelijkse boodschapskosten. Verder heeft u, uiteraard, behoefte aan mijn liefde. Welnu: u hoeft er niet aan te twijfelen, die heeft u! Dus deze dingen: kalmte van uw zijde, en van mijn zijde de compleet gratis verkrijgbare zeep en boter, én, ook gratis, mijn liefde. Wel zou het handig zijn als ook uw lichaamsbeharing een niet te onstuimig karakter zou hebben, maar daar doet u vanzelf wel uw best voor.
Uw Hendrik.

Dag Hendrik, mijn lieve zeepzieder,
Toen ik vroeg wat je tegenover mijn kalme en rustige aanwezigheid zou stellen dacht ik niet zozeer aan materiele zaken, zoals daar zijn zeep en boter.maar meer aan zaken die mijn geestelijk en lichamelijk welzijn kunnen bevorderen.
Dat je liefde gratis is, is niet meer dan logisch daar ik denk dat je van mij ook gratis liefde verwacht.
V.w.b. de lichaamsbeharing, alle beharing die er is zal zorgvuldig verwijderd worden met utzondering van mijn hoofdhaar, dat moet echt blijven al was het maar om mijn delicate hersenen wat bescherming te geven.

Je Carla

Lieve zeepziedster,
En nu komen we op het punt van de seksualiteit. Wat u daarvan zou mogen verwachten, met een zo drukke boter- en zeepfunctionaris. Want dat zou u wel willen weten, nietwaar? Welnu! Desnoods houdt u uw pantoffeltjes aan, dat scheelt mij niets. U komt in mijn keurige slaapkamer, zachtjes. U ziet mij liggen, onder de dekens. Geen probleem. U opent de dekens. U ziet mij dus in zijn geheel liggen, even. U gaat onder de dekens liggen, waardoor het geheel weer een cleane orde is. We liggen nu naast elkaar en we weten: NU gaat het gebeuren. NU. Geen twijfel mogelijk. Ik denk nog even aan de boter- en zeepmachinerie en aan de boter- en zeepmedewerkers die we hebben bij Zebo BV. Uiteraard denk ik daaraan, want u moet weten dat ik daar een enorm verantwoordelijke positie in bekleed, in het geheel. Op dat moment keert u zich naar mij toe. En u kust mij voorzichtig op de mond. Of op de wangen, dat is ook toegestaan. Dan volgt de begrijpelijke reflex mijnerzijds van de quu toto demandreville gazastrook veilig.-
Uw Hendrik.

Jaja, Hendrik de boterman,

Ik ben inderdaad heel benieuwd naar wat ik van uw liefde en in het bijzonder van de sexualiteit zou mogen verwachten.
Het lijkt erop dat u van mij dezelfde kalmte en rust in bed verwacht als in het dagelijke huishoudleven.alleen ligt het bij mij ietsje anders. Ik ben in bed helemaal niet kalm maar zeer gepassioneerd en wild. De energie die ik overdag besteed aan het kam en rustig blijven komt er 'snachts uit . Stille wateren diepe gronden Hendrik.
Pantoffeltjes aanhouden is er bij mij niet bij, die vliegen als eerste door de slaapkamer, gevolgd door mijn jasschort waaronder ik stiekem verleidelijke lingerie draag. En dan is een voorzichtige kus op uw wang of mond er niet bij hoor Hendrik. Werken zal je!

Dag zeer lieve Carla, Ahum. Je verrast me, wat meestal niet gebruikelijk is, voor een boter- en zeepspecialist zoals ik. Je denkt dat je in mijn aanwezigheid wild kan zijn. Wel. Ik sta hier beduusd van. Perplex. Wij hebben zo'n rustige dag achter de rug, en dan ga jij wild doen. Verleidelijke lingerie, zeg je. Ik zou het me niet kunnen voorstellen, die verleidelijkheid. Ik vind, doe gewoon je broekje aan: dat lijkt mij ruimschoots voldoende lingerie. Tenminste, zo vinden wij dat in het Westschouwenduivelandse.
Je Hendrik (nog steeds even verliefd, hoor!).

Ach lieve boter en zeep Hendrik,
Misschien wordt het tijd dat je wat minder Westschouwenduivelands wordt en wat meer met beide voeten in de echte wereld staat.
Een verleidelijk slipje is toch een leukere verpakking dat zo'n gewoon broekje, en dat geldt ook voor een behaatje met kant en frutsels.
Je moet je gewoon wat meer overgeven aan je gevoelens en wat minder denken aan boter en zeep. Dat is je werk Hendrik. buiten je werk moet je genieten van de kleine genoegens die het leven je te bieden heeft.
Boter en zeep? Geweldig maar niet in bed.
Liefs
Carla (ook verliefd)

Lieve Carla.
Dat is misschien wel waar, maar je moet ook niet vergeten dat onze zeep- en botermerken onder grote internationale druk staan! Een extra verantwoordelijkheid dus, dat zul je wel begrijpen. Temeer daar, maar we hadden het over de seksualiteit. De seksualiteit. Dat is het probleem. Zeep en boter. Boter en zeep. De gezondheidszorg. Internationale problemen. De trotse dollar. Pardon. Als jij - in verleidelijke kleding - mij zou, nou ja, verleiden tot, laat ons zeggen, wederzijds verleidelijk gedrag. Laat ons zeggen! En ook nog wild, irrationeel gedrag! Afkeurenswaardig, maar goed. Dan zou ik evengoed, ik weet niet hoe de computer dit weergeeft, quu toto mandreville gazastrook veilig. Dat begrijp je wel, lieve Carla, vrouw van mijn leven, vrouw van mijn huishouden, kalme vrouw (alsjeblieft!) die mijn leven bestiert!
Je liefhebbende Hendrik.

Lieve Hendrik,

Ik beloof je dat mijn wildheid zich zou beperken tot de slaapkamer en het zou best kunnen dat je gewoon opgewonden raakt als je mijn pantoffeltjes door de lucht ziet vliegen, gevolgd door mijn jasschort en je ziet een verleidelijke vrouw in mooie lingerie dan is dat toch heerlijk en speels en een leuk contrast met zeep en boter?
En ik weet zeker dat als je eenmaal kennis hebt gemaakt met de afkeurenswaardige wilde uitspattingen dat je je verantwoordelijke taak nog beter kunt uitoefenen.

Liefs
Carla


Dag Carla-lief, Een leuk contrast met zeep en boter, zeg je. Maar dan kun je toch beter stil gaan liggen, want dat is het contrast met die ziedende zeep- en boterwereld, waarin ik dag in dag uit verkeer. En waarin ik graag verkeer, laat ik daar duidelijk over zijn. Graag. Dus. Ik vraag het je nogmaals. Kun jij. Als het je normaal gevraagd wordt. Zoals nu. Gewoon. Normaal stil liggen. Als je dat niet kunt, dan zijn wij niet voor elkaar geschapen.
Je (nog wel verliefde, maar...)
Hendrik.

Wonder(2)

Uit welingelichte kringen heb ik vernomen dat het bord er al jaaaren hangt.

Eenzame man

Op een parkeerterrein bij een supermarkt loopt een man heen en weer.
Hij loopt daar dagelijks, hij begint bij de meest links geparkeerde auto , gaat dan alle auto's langs tot hij bij de laatste is. Dan draait hij zich om en sjokt dezelfde route terug.

Hij ziet er redelijk verzorgd uit, heeft een rugtas van het Leger des  Heils zag ik vanmiddag. Ik denk dat hij een jaar of 50 is. altijd is hij er, regen of wind, zomer of winter . Hij loopt daar heen en weer zoals je wel eens een gekooide leeuw ziet lopen in de dierentuin. Hij beweegt zijn lippen alsof hij voortdurend in zichzelf praat.

Hoe zo'n man dat volhoudt, vraag ik me dan af. En waarom loopt hij daar? Ik denk dat hij uit het psychiatrisch circuit komt. Ik heb het een keer binnen gevraagd bij de tabaksshop. 'Ach die vent is gewoon een bedelaar'', wist het meisje achter de toonbank me te vertellen. Het  leek mij geen sympathiek meisje.
Ik heb hem nooit zien bedelen, hij loopt daar alleen maar en vraagt of zegt nooit iets.

Vandaag stond hij binnen, hij had een blikje bier in zijn hand. Het kostte 35 cent. Naar zulke mensen gaat mijn medeleven uit. Hoe is dat zo gekomen? Waarom loopt hij daar de hele dag?

Misschien wil hij tussen de mensen zijn. Ik weet het niet. Maar ik blijf hem vriendelijk groeten.
Hij doet niemand kwaad. Misschien knoop ik nog wel eens een praatje met hem aan

Deze week heb ik uitgeroepen tot disasterweek.

Na het incident met met het kleingeld in de supermarkt kwam ik thuis met mijn boodschappen en zette ze in de keuken neer. Ik zag een pan die ik wilde afwassen, er zat nog spaghettisaus in dus ik haalde een leeg AH tasje om de rotzooi in te doen voordat ik de pan te lijf ging met afwasmiddel.
Ik was er duidelijk niet helemaal , nee helemaal niet bij met mijn gedachten en ik gooide de saus in de volle boodschappentas, aaaaaargh.
Ik ben even gaan zitten om de juiste strategie te bepalen, ik had eigenlijk weinig zin om met mijn blote handen door de spaghettisaus te graaien, maar ja,er zat weinig anders op.
Er volgde een schermutseling met de boodschappentas. Ik heb een aantal van mijn 
boodschappen af moeten wassen, zeer hygiënisch dat wel, al hebben niet alle boodschappen het overleefd.
Vervolgens heb ik de tas met de niet gewassen spullen in de container gemikt. 
Wel zonde maar met zo'n tas ga je niet meer de straat op, ik in ieder geval niet.

Maar dat was nog niet alles. Vanmiddag was ik even naar de Turkse winkel geweest.en ik weet heel zeker dat ik mijn huissleutels bij me had toen ik wegging. Die heb ik nl nodig om de deur op slot te doen.
Ik heb mijn tas omgekeerd op de voorbank van mijn auto maar geen sleutels te vinden., toen nog even gevoeld aan de voordeur of die echt op slot was. Ja, dat was-ie.
Wel had ik een sleutel van de achterdeur in mijn tas maar om bij de achterdeur te komen zou ik over de garage moeten klimmen. Dat is mogelijk, er staat nog zo'n oude antieke vuilnisbak en als je daarop gaat staan kun je je optrekken aan de dakgoot en op het garagedak klimmen. Dwz het is te doen als je niet in het bezit bent van een linkerarm zoals de mijne.
De buurman bracht uitkomst,zijn garage grenst aan de mijne en via zijn ladder ben ik erop geklommen. Toen ik bovenop die garage stond heb ik even genoten van het uitzicht en nog vriendelijk naar de achterbuurvrouw geknikt (ik ken haar verder niet maar haar stoofperen hangen in mijn tuin) die stond te kijken naar wat er allemaal gebeurde.
Ik wist dat er een ladder stond bij de garage, die wist ik te vinden en ik ben keurig met de ladder weer afgedaald.
Toen kon ik eindelijk naar binnen via de achterdeur. 
De sleutels heb ik later teruggevonden in de kofferbak, ach nou ja...

Wonder

Dit bord staat al zeker 10 jaar op de gevel van het Evangelisch Centrum van Johan Maasbach.
Het wonder laat helaas nog op zich wachten.

Computers

Mijn eerste computer kocht ik in 1983. Er waren toen 3 merken verkrijgbaar, de Commodore 64K, de Sinclair (was dat die met die rubber toetsjes?) en de BBC 32K.
Ik wilde een BBC. dus tijdens de HCC dagen húp naar Utrecht met een collega en daar stond een stand waar ze hem verkochten tegen de gelegenheidsprijs van 2100 gulden. Monitor erbij van 300 gulden. Een los toetsenbord was niet nodig, want alles was ingebouwd op de machine. Van een muis had toen nog niemand gehoord.
Waarom ik die machine wilde hebben?
Het had een ingebouwde BBC Basic interpretor en BBC basic was bijzonder omdat je tussendoor stukjes Assembler kon programmeren.
De monitor was monochroom maar wel met amberkleurige letters.
Dit was het startsein voor een al 25-jaar oude computerverslaving.
Nadat ik een tijdje Basic programma's had zitten schrijven wilde ik overgaan op Cobol.
Er moesten toen twee diskdrives komen. Je had toen nog van die 5 1/2 inch floppies die in het Vlaams flodderschijf werden genoemd. Dat was een juiste benaming want het waren flodderige dingen.Op zo'n schijf kon je 360 Kb opslaan, een lachertje als je bedenkt dat we nu in honderden Gigabytes denken.
Enfin in de éne diskdrive zat de Cobol compiler en de andere werd gebruikt om gegevens op te slaan.
Wat ik ook erg leuk vond was om programmalistings in te tikken voor spelletjes en dan kijken of je die werkend kon krijgen.
De volgende computer was al een PC, het was een Wang die je kon kopen via een PC-privé project.
Ze hadden dat mooi geregeld, je moest met een man/vrouw of 100 tegelijk naar de RAI en daar moest je zelf je computer bedrijfsklaar maken. Dat duurde de hele dag want de harde schijf moest eerst nog low level geformatteerd worden. Daarna volgde nog een formattering en toen kregen we de software die erop gezet moest worden.
Deze computer werd gevolgd door een 8086, een 286, een 386, een 486 en toen kwam de pentium, daar draaide Windows 3.11 op.
Daarna heb ik nog een PC gehad waar Winows NT4 server op draaide, nog een met Windows 98 en nog een beest van een computer waar Windows 2000 server op draaide.
Mijn zoon heeft die PC nu en ik heb er nu nog twee hier staan.
Maar de leukste herinneringen heb ik nog steeds aan die BBC

Clumsy (2)

Gisteren was ik in de supermarkt. Dat gebeurt wel vaker en daar ga ik natuurlijk geen blog aan besteden. Maar gisteren had ik een portemonnee bij me waarin ontzettend veel kleingeld zat. U voelt hem waarschijnlijk al aankomen.
Bij het afrekenen opende ik mijn portemonnee, betaalde mijn boodschappen en toen liet ik het ding vallen, hij was nog open en mijn volledige bezit aan kleingeld lag op de grond.
En dan blijkt dat de medemens best behulpzaam is want binnen drie minuten was alles opgeraapt.Ik heb de mensen dus drie minuten lang pittige lichaamsbeweging bezorgd.
De kassiëre die moe was en bijna in slaap was gevallen hielp ook mee, misschien was ze blij dat er wat leven in de brouwerij kwam zo tegen half zes.

Gesprek tussen Babs en meneer Van Hoff

Dit verhaal werd geschreven door E.H. en mij.

Goedemiddag meneer, wat is het schitterend weer vandaag hè? Ik zie dat u hier voor een leegstaand huis staat en dat u niet wilt dat de familie Marijsen hier komt wonen. Ik neem aan dat u daarvoor gegronde redenen hebt?

In. Der. Daad, mevrouw. Daaraan kunnen wij onze goedkeuring niet verlenen. Mijn naam is overigens Van Hoff met dubbel f.

Mijn naam is Babs van Leeuwen. Babs van Barbara maar dat is zo lang hè? Maar waarom kunt u daar geen goedkeuring aan verlenen, meneer Van Hoff? Is er iets mis met die mensen?

Ja. Zéé. Kèr is er iets mis met die mensen. Dat had u ook kunnen weten als u goed had opgelet, mevrouw Van Leeuwen. Want hoe vriendelijk u uw haar ook gekruld heeft vanochtend, bij een eerste kennismaking noem ik u geen Babs.

Ach, wat is dat jammer. Ik vind Babs zo’n leuke naam. Maar u mag mij wel mevrouw Van Leeuwen noemen hoor! Ja, mijn haar is vriendelijk gekruld en dat is het altijd, elke dag. Weet u, ik ben niet één van die mensen die altijd achter de vitrage staan te gluren om te zien wat er allemaal gebeurt om me heen, dus ik weet niet wat er mis is met die mensen. Wilt u het mij niet vertellen, meneer Van Hoff?

Ik heb al een brief aan woningbouwvereniging Vervecht geschreven, waarin al mijn bezwaren staan. Maar! Ik zal de brief nog eens voorlezen! (Haalt papier uit de binnenzak van zijn colbert, opent dit papier en gaat staan zoals een Nederlandse toneelspeler in zulke gevallen gaat staan.) Mijne Heren! Het pand Esterstraat 26 is leeg komen te staan, het pand waarin de heer Gerardus Gravemaker 38 jaar lang heeft gewoond samen met zijn vrouw Guusje Gravemaker-Gentenaar. De heer en mevrouw Gravemaker zijn verhuisd. Zij konden zich niet langer verenigen met de algemene mores die in de Esterstraat zijn ontstaan. Die mores zijn: a) wij leven zoals Jezus onze Christus ooit leefde; en b) wij dienen onze God door ’s zondags tweemaal ’s daags ter kerke te gaan in het huis van de heer Van Hoff, Esterstraat 28. Meer regels zijn er niet, dit is genoeg. Wel. Nu! (Spreker steekt een arm uit.) De voorgestelde bewoning van de heer en mevrouw Marijsen van pand Esterstraat 26 levert onoverkomelijke problemen op! Daar zijn geluidsproblemen, want dat is de reden geweest dat de heer en mevrouw Marijsen uit de Trompenaarstraat moesten verhuizen. Daar zijn echter ook, wat wij hier noemen, hygiënische problemen. Daarover kan ik u misschien nog tijdig inlichten. Ik ben, vriendelijk groetend, L.K.W. van Hoff.

Ik probeer het even op een rijtje te zetten meneer van Hoff. De heer en mevrouw Gravemaker zijn verhuisd omdat zij niet wilden leven zoals Jezus Christus ooit leefde en ook niet in uw huis ter kerke wilden gaan? De mensen weten gewoon niet wat goed voor ze is, meneer Van Hoff. Ik begrijp dat u de geestelijke hygiëne in de Esterstraat graag wilt behouden voor hen die dat waard zijn. Wit u mij echt geen Babs noemen? En nu bent u bang dat de mores uit de Esterstraat verdwijnen als de familie Marijsen daar komt wonen? Wat bedoelt u eigenlijk precies met de hygiënische problemen rondom het gezin Marijsen?

De kwestie is deze, mevrouw. Loopt u even achter mij aan, de steeg in. Hierdoor ja. En dan hierdoor. Juist. Dan komen wij bij de schuur achter het huis van nummer 26. Hier heb ik de Heilige Sleutel, ik open het Heilige der Heiligste: de schuur die alles bevat wat ons geloof zo mooi maakt. Even een lichtje aan. U ziet dat deze schuur volledig is ingericht voor de barmhartigheid. U ziet bijvoorbeeld de kazuifels hangen, de lendedoek van Jezus Christus, daar een doornenkroon van de Heer, daar een spijker, daar een stuk van het Kruis waaraan de Heer gestorven is. Gaan we nog even door, dan draai ik de Heilige Sleutel nog een keer in deze deur, en daar zijn we in de schuur van nummer 28. Mijn adres. Een doodgewone schuur, zoals u ziet. Geen heiligheden, maar een fiets, een zak aardappelen, wat gereedschap, wat oude troep. U snapt er niets van, zie ik aan uw gezicht. Welnu, mevrouw. Diefstal is een normale zonde, tegenwoordig. Maar de dieven zullen in elk geval niet de heilige dingen stelen. Zo heb ik het afgesproken met de heer en mevrouw Gravemaker, indertijd. Zij hebben hun schuur vrijwilig afgestaan aan de Volgelingen van Jezus Christus. En nu vraag ik u: hoe zou iemand als meneer Marijsen, met zijn voorliefde voor rokkumrolmuziek, ooit gratis en voor niets zijn schuur afstaan aan deze gemeente van God? Dus! Over de hygiënische problemen die wij kunnen verwachten met de heer en mevrouw Marijsen kan ik u alleen zéér privé mededelingen doen.

Oh, meneer van Hoff, nu begrijp ik uw problemen, wat hebt u daar een prachtige heiligdom in gericht. Zéér vernuftig mag ik wel zeggen.Maar misschien kunt u de buren op nr 24 kunnen vragen of zij hun schuur af willen staan. Wilt u mij nog steeds geen Babs noemen? Dat klinkt zo gezellig! Maar om nog even op de hygiënische problematiek terug te komen, kunt u niet een ietsepietsie meer vertellen? Ik zal het echt niet verder vertellen.

Dan zal ik het u vertellen, mevrouw Van Leeuwen. Babs, zo u wilt. Kijk, tot de mores hier behoort ook het tot zich nemen van bepaalde soorten voedsel. En wij weten dat de heer en mevrouw Marijsen soms (buigt zich over naar mevr. Van Leeuwen en fluistert in haar oor) spinazie eet. Spinazie! Spinazie! Het ongoddelijkste voedsel dat er op deze hele wereld bestaat! (Spreker wordt nu bijna wild en begint te profeteren.) Waar in den Bijbel wordt spinazie genoemd? Nergens, mevrouw. Of macaroni, of snijboon? Ook nergens. Dat zullen de heer en mevrouw Marijsen ook vast tot zich nemen! O, vertoornden! Rampzaligen! Vertrekt van hier! Gaat heen! Thor zal u treffen! Zij zullen ook zekerlijk niet willen meebetalen aan een goede bliksembescherming! O, zekerlijk niet! (Spreker valt op de grond en knielt.) God de Heer! Hoort Gij ons? Ja? Ons gebed luidt: verlos ons van de bezoekingen die de heer en mevrouw Marijsen ons zullen toebrengen! Als! Tu! Blieft! Dank u, goede God! Dank u!

Spinazie????? Dat meent u toch niet? Dat is buitengewoon goor, meneer Van Hoff. Wat een walgelijke gewoonte. Ik heb er geen woorden voor. En dan macaroni of snijboon, Weerzinwekkend. Smerige smurrie is het! Meneer Van Hoff, wat doet u nu? (Pakt gsm en kiest 112) Kunt u een ambulance sturen naar de steeg tussen Esterstraat 26 en 28? Er is iemand niet goed geworden.

Fiets

Goedemorgen mevrouw, ik zie dat u wat moeite hebt met lopen, voorzichtig dan maar, zo, gaat u maar even in die stoel zitten dan schuif ik even deze mappen opzij. Wilt u een kopje koffie? Melk en suiker? Zo, alstublieft.Waarmee kan ik u van dienst zijn?

Ik heb een verzoek ingediend voor een nieuwe fiets met voorzieningen voor invaliden omdat mijn oude fiets niet meer gerepareerd kan worden. Vorige week kreeg ik een brief , waarin stond dat mijn verzoek is afgewezen maar dat ik misschien wel in aanmerking kom voor een scootmobiel.

Ja, daar weet ik van, de regels zijn veranderd, de fietsen worden niet meer gesubsidiëerd , in plaats daarvan bieden wij scootmobiels aan maar daarvoor moet uiteraard wel een medische indicatie zijn.
Maar als u die fiets destijds op medische indicatie hebt gekregen zal er zeker geen probleem zijn.

Maar ik wil helemaal geen scootmobiel, ik wil gewoon een nieuwe fiets, de fiets die ik heb is al tien jaar oud en kan niet meer gerepareerd worden,.die fiets houdt mijn conditie op peil en ik kan er mee boodschappen doen en kennissen bezoeken.

Maar u kunt die dingen toch ook doen op een scootmobiel? U kunt dan een hometrainer kopen voor uw conditie.

Ik heb helemaal geen geld voor een hometrainer mevrouw, ik wil alleen een nieuwe fiets en dat kost heel wat minder dan een scootmobiel.

Het spijt me heel erg, maar zo zijn de regels en daar kan ik niet van afwijken.

Dat zijn hele rare regels, u wilt mij dus een scootmobiel aansmeren die 5 x zo duur is als een aangepaste fiets omdat dat de regels zijn. Dan moet ik ook nog een hometrainer kopen.
Wie gaat dat betalen?

U, mevrouw, u begrijp toch wel als wij u zo'n scootmobiel aanbieden dat we dan niet ook nog een hometrainer betalen?

Maar ik wil helemaal geen scootmobiel, ik wil een aangepaste fiets!

Wat nu?(2)

Daarnet heb ik alle moed verzameld en met het Blokker blaadje en de Voorburgse Courant de muis opgeschept en in de container gegooid.
In de tuin gooien heb ik nog even overwogen maar ik was niet zeker dat deze muis niet elders was vergiftigd, dus hup in de container ermee!
Een muizenleven is voorbij gegaan.

Wat nu?

Er ligt een dooie muis in de keuken, hij ligt in het hoekje bij de koelkast. Ik heb al een paar keer gekeken of er nog beweging in zat maar nee, hij is zo dood als dood maar zijn kan.
Ik ben niet bang voor muizen maar ik ben er ook niet dol op.
Maar nu moet die muis eruit en ik weet nog niet hoe. Ik vind zo'n dooie muis eigenlijk toch wel een beetje griezelig.
Wat als ik hem heel voorzichtig op een stukje karton schuif en hij blijkt plotseling tot leven te zijn gekomen? Een soort wederopstanding, zeg maar?
Ach jakkes, ik moet er niet aan denken.

Tijdschriften

Als je een Bekende Nederlander bent kun je ook je eigen glossy uit laten geven.
We hebben nu

• Catherine (presentatrice)
• Youp(cabaretier)
• Heleen(schrijfster, stout)
  
• Dinant(zanger van Kane)
  
• Linda(presentatrice, actrice)
  

Dat zijn dan de tijdschriften die ik gezien heb maar Joost mag weten wie er nog meer een glossy hebben. Wat moeten we daar toch allemaal mee? De Youp lag in het ziekenhuis en die heb ik gelezen. Ik vond hem best aardig, het was geen straf om hem te lezen. Maar toen ik las dat hij met Joop Braakhekke regelmatig kookte begreep ik het even niet meer.
De andere tijdschriften ken ik niet. Als ik in een winkel ben heb ik ook geen neiging om er even ééntje snel open te slaan.
En wat moeten we straks als ook Gerard Jolink, Gordon of Frans Bauer met zo'n glossy beginnen?
Ach God, daar moet je toch niet aan denken!

Bestraling-het is voorbij.

Vorige week dinsdag was de laatste bestraling en sindsdien ben ik vrij.
Was je dan niet vrij? zou iemand kunnen vragen. Maar als je dagen draaien om een rit naar het ziekenhuis en terug op allerlei tijdstippen, geeft dat een gevoel van gevangen zijn in een schema.
Toen ik van de Clinax af sprong en door één van de Radiologie assistenten begeleid werd naar het kleedhokje zei hij bij de deur: "Tot morgen".
Automatisch zei ik ook: "Tot morgen", gevolgd door een heel hartgrondig: "Nee, niet tot morgen".
We grinnikten allebei en zaten even te bedenken wat het dan zou moeten zijn.
We besloten dat het 'Tot ziens" ging worden al hoop ik dat ik nooit meer bestraald hoef te worden.
Woensdag ben ik naar de binnenstad van Den Haag geweest en vrijdag ben ik naar E.H. gegaan om het te vieren.
Vandaag is de eerste dag dat het echt tot me doordringt dat ik (voorlopig) geen poliklinieken hoef te bezoeken en ook niet meer hoef te werken.

Bestraling-de voorlaatste keer

Bestraling-the continuing story.

"Ja, dat had je gedacht" zei de bestralings assistente toen ik twee minuten te vroeg voor mijn afspraak de wachtkamer binnenliep met mijn croissantje in een servetje.
"Je kunt meteen doorlopen want je bent aan de beurt, dus je croissantje moet nog even wachten tot je terugbent.", vertelde ze opgewekt.
Ik vond dat uiteraard prima. Bij het instellen van de machine vonden ze dat mijn huid erg rood en schraal was en ze wilden de radiologe er toch nog een keer naar laten kijken.
Toen het bestralen voorbij was kwam ze samen met de assistenten binnen en na het bekijken van mijn huid besloot ze toch wat anders voor te schrijven.
Toen ik uit het kleedhokje kwam lag het recept al klaar. Er stonden drie (onleesbare) dingen op.
Morgen moet ik alles meenemen en dan gaat ze me vertellen hoe ik het moet toepassen.
Dat vind ik nou zo fijn aan dat ziekenhuis. De communicatie is heel snel en efficiënt en de dienstverlening is vriendelijk en prettig.
Nog maar vier bestralingen te gaan en dan is het alweer voorbij. Mijn croissantje heb ik uiteindelijk in de auto opgegeten.