Alweer een jaar voorbij.

Voor alle lezers van dit blog hoop ik dat 2009 een mooi en gezond jaar mag worden. Voor Moos, Ibella en Hendrike hoop ik dat de behandelingen het komend jaar verlichting mogen brengen.

Happy Newyear

Onderweg

Ik kon nog net in Alkmaar de trein inschieten met een grote kartonnen beker thee in mijn hand, het was zo'n trein met twee étages waar je altijd een trapje op of een trapje af moet om in een coupé te gaan zitten.
Het leek mij een wijs idee om dat maar niet te doen met een beker thee in mijn hand , de trein ging niet verder dan Haarlem en in het compartiment waar ik was ingestapt waren twee bankjes en wat klapstoeltjes.
Op de twee bankjes zaten twee oudere dames ,ik ging op één van de klapstoeltjes zitten en ik zette mijn beker thee op de grond om er canderel en melk in te doen.
De twee dames waren druk in gesprek. Ik besteedde er geen aandacht aan tot ik merkte dat één van de vrouwen wel verdomd hard praatte.
Ik keek op en zag dat zij een soort dragonder was, een zéér struise vrouw met een nogal vastberaden uitdrukking op haar gezicht.
Een no-nonsense type, kin naar voren en een triomfantelijke blik in haar ogen. Een echte battle axe. De andere vrouw was duidelijk zachtmoediger en had weinig in te brengen. De struise matrone ging steeds harder praten en langzaam ging het over in schreeuwen.
Ik overwoog nog om haar te vragen of ze wel een schreeuwvergunning had, maar het leek mij wijzer om het niet te doen. Daar zou alleen maar ruzie van komen en dit was toch wel een vrouw waarmee volgens mij niet te spotten viel. Ik besloot dus maar er het beste van te maken en het te zien als een vorm van entertainment.
Bij station Heiloo vroeg de zachtmoedige vrouw waar we nu waren en omdat ik dat traject uit mijn hoofd ken vertelde ik dat we nu in Heiloo stopten. Bij het volgende station keek ze me vragend aan dus ik vertelde dat we in Castricum waren.
Intussen werd het gesprek luidkeels voortgezet en kwam ik te weten dat de matrone de zachtmoedige vrouw had opgehaald in Heerhugowaard en dat ze samen naar Driehuis gingen naar het huis van de matrone: dat zou nog ongeveer drie kwartier duren en aan het eind van de rit wachtte ze dan een lekker kopje thee.
Ik schatte in dat ze dan in Beverwijk uit de trein zouden stappen dus ik bereidde me er op voor dat ik nog minstens tien minuten mee mocht genieten van het gesprek.
En zo kwam ik dus nog te weten dat de dikke dame anders altijd auto reed (hoe ze met zo'n lichaamsomvang nog in een auto paste begrijp ik ook niet) maar dat ze bang was voor gladheid en deze keer maar met de trein was gegaan.
En eenmaal thuis in Driehuis zou ze de laptop aanzetten want ze wilde iets laten zien. De zachtmoedige sputterde nog: 'ik dacht dat je een computer had?'
'Ách mens, een laptop ìs toch een computer,' was het vriendelijke weerwoord.
De zachtaardige vrouw keek me weer vragend aan want de trein stopte.'Uitgeest' zei ik.
'Óh ja, Uitgeest, dat zit er ook nog tussen,' sprak de dragonder. Ze ging verzitten en kermde dat haar rug zo'n pijn deed.
Dat belette haar niet om nog uitgebreid te vertellen dat ze de laatste tijd zo weinig thuis was dat Ben (whoever he is) tegenwoordig zei dat als je de directrice wilde spreken je tussen twaalf en één moest bellen want dan kwam ze thuis om te eten.
Inmiddels naderde de trein Beverwijk en met veel gesteun en gezucht kwam ze van de bank af, de dames wensten mij nog een goede reis.
'Nog een prettige middag,' wenste ik terug al had ik daar wat twijfels over.
'Dat gaat zeker lukken,' zei ze vastberaden en toen keerde de rust weer.

Ik ben even met kerstreces.

Luisteraars.

Woensdag tijdens de uitreiking van deel I en deel II van het verzameld werk van Karel van het Reve zag ik een omslag liggen met drie audio cd's met opnames van het Karel van het Reve zelf tijdens welke hij Luisteraars leest, columns die hij schreef voor de Wereldomroep.
Ben vertelde mij dat dit ook was opgenomen in het verzameld werk en ik besloot van de koop af te zien.
Achteraf had ik daar spijt van want het horen van zijn stem zou na het lezen van wat werk van hem toch wel toegevoegde waarde hebben.
Op internet zag ik dat Selexyz Verwijs de cd's op voorraad had maar toen ik daar maandagmiddag heen ging bleek het enige exemplaar dat ze nog hadden al gereserveerd te zijn.
Maar ik heb ze besteld en ik kon ze vanmiddag afhalen.
Ik heb de eerste column al beluisterd en dat wordt genieten! Hij heeft een heel karakteristieke stem die ik direct herkende. Ik moet hem dus eerder gehoord hebben.

Double D.

-Hoe was je naam ook weer?
-Ik heet Hadriana.
-Die naam bedoel ik niet, je hebt ook nog een andere naam, een bijnaam.
-Een bijnaam?
-Ja,een bijnaam.
-Oh, je bedoelt Dinah Daredevil?
-Ja, die bedoel ik, waarom noemen ze je zo?
-Omdat ik veel durf, denk ik.
-Durf je echt zoveel?
-Ik durf niet te vliegen.
-Maar je zei dat je zoveel durfde?
-Er zijn dingen die ik niet durf.
-Noem eens wat.
-Door de Velsertunnel rijden met mijn Smart.Eigenlijk durf ik helemaal niet op de grote weg met die Smart.
-Zijn er meer dingen die je niet durft?
-Nou, wat mij ook heel eng lijkt is bungee jumpen of tokkelen van de Euromast.
-Maar zijn er dan ook dingen die je wel durft?
-Ja hoor en dat wil je zeker graag weten?
-Liefst wel.
-Ik ben laatst op een zaterdagmiddag staand op mijn paard door de Kalverstraat gereden.
-Wow, toen had je zeker wel veel bekijks?
-Ja, de mensen stoven opzij toen ze me zagen. Tassen vielen op de grond en honden begonnen te blaffen.
-Dat kan ik me voorstellen.Waarom deed je dat eigenlijk?
-Het ging om een weddenschap, ik heb er duizend euro mee verdiend en een stukje in de krant waarin stond dat het winkelend publiek in de Kalverstraat werd opgeschrikt door een soort Dinah Daredevil die staande op haar paard door de Kalverstraat raasde.
-Ah, vandaar de naam.
-Inderdaad en ik mag nooit meer met een paard in de Kalverstraat komen.

Karel van het Reve.

Er is natuurlijk al het één en ander geschreven over de borrel ter gelegenheid van de publicatie van de eerste twee delen van het verzameld werk van Karel van het Reve. Ik ben er ook geweest. Het leek ons leuk om Wouter te onmoeten en Ben wilde natuurlijk ook graag de eerste twee delen van het verzameld werk in ontvangst nemen. Dat was een cadeautje voor de mensen die mee hadden geholpen met het corrigeren.
Het was nog best een ingewikkelde reis, eerst van Egmond naar Alkmaar met de bus, vervolgens met de trein naar Amsterdam. Ben dacht eerst nog dat we wel zouden kunnen lopen naar de Herengracht maar halverwege het Damrak bleek al dat ik het in ieder geval niet zou kunnen redden.
We hadden intussen tot ons grote genoegen al een man gespot met een bloempot op zijn hoofd. In de bloempot zat een plant die betere tijden had gekend. Waarom je zo´n plant nog zou willen vervoeren is mij een raadsel en wat die bloempot op zijn hoofd deed weet de man alleen.
Dit soort dingen zie je toch alleen in Amsterdam.
Ben zag een fietstaxi en kwam op het idee om de reis voort te zetten per fietstaxi. Dat was een prima idee want op die manier kon hij rondkijken en nog wat van Amsterdam zien, dat was eigenlijk ook de reden dat we wilden gaan lopen.
Dus wij stapten in de fietstaxi. het was ijzig koud maar wel zeer de moeite waard. Ik had erg veel respect voor de meneer die fietste want hij had er flink de sokken in en trapte erop los alsof hij nooit anders had gedaan.
Na ongeveer tien minuten zette de fietstaxi ons af bij de Herengracht en we hoefden nog maar een klein stukje te lopen om bij het pand te komen waar de receptie plaatsvond.
Ik had me voorgenomen om heel veel foto´s te maken dus ik had mijn Canon spiegelreflex bij me en een klein Olympus cameraatje voor het geval er iets mis zou gaan.
Het leek mij leuk om wat foto´s te maken van Wouter en Ben samen en als het was toegestaan ook van de toespraken.
We waren een beetje vroeg en we zaten te wachten op Wouter. Tot ons grote plezier had Wouter Carla meegenomen en gelukkig was er nog even tijd om wat te praten voordat de toespraken begonnen.
Toen de eerste spreker het woord nam en ik een foto wilde maken weigerde mijn Canon dus ik moest wel verder met dat kleine cameraatje. maar er zijn toch nog een paar leuke foto´s uitgekomen. Geen kunstwerken maar gewoon kiekjes. Eén daarvan is hier te zien.
Op de valreep hebben we ook nog even kennis gemaakt met Ileen Montijn. Zij heeft een prachtige blog. Als je de link volgt kom je er vanzelf.

De reis was de moeite waard, ik ben blij dat Ben met mij de reis wel wilde maken , het was best een hele onderneming voor ons allebei maar voor hem in het bijzonder.
Het is geweldig om mensen te zien die je alleen van hun blogs kent en in het geval van Carla van haar website.
Carla maakt prachtige foto´s zoals je op haar website kunt zien. Ik ben een groot bewonderaar van haar.

Schizofrenie (5)

Op 2 november 2007 heb ik hier een blogpost geplaatst over mijn zoon die schizofrenie heeft. (Ik zal hem hier R noemen om redenen van privacy.)

R is begin 2004 van de straat gehaald (hij was al vier jaar dakloos) en voor diagnose opgenomen in het Centrum voor Intensieve begeleiding in Monster. Dat was omdat niet duidelijk was of het om een borderline stoornis ging of om schizofrenie. Uiteindelijk kwamen ze toch tot de conclusie dat het om schizofrenie ging. Daarna is hij in een psychiatrisch ziekenhuis hier in de buurt opgenomen , hij werd ingesteld op medicatie en daarna ging het al snel beter met hem.
Toen er een plaatsje kwam bij een Beschermd Wonen project in Leidschendam leek het helemaal de goede kant op te gaan.

Op het moment dat ik dat schreef ging het al drie jaar goed met hem. Hij kreeg medicatie toegediend per depot (Risperdal) en hij leek vrij gelukkig met zijn situatie.
Maar aan alles komt een eind: dat dacht waarschijnlijk de psychiater ook toen ze in haar oneindige wijsheid besloot dat het met de medicatie wel wat minder kon. Ze wilde kijken of het dan goed bleef gaan.
Ondanks protesten van zijn case manager en van mij besloot ze haar plan ten uitvoer te brengen.
In het begin leek het inderdaad goed te gaan en langzaam werd de medicatie afgebouwd tot het moment kwam waarop het niet meer per depot toegediend kon worden.
M.a.w. er moesten tabletten geslilkt worden.
'Weet je wat? Het gaat zo goed met hem, ik geef hem die tabletten in eigen beheer,' zo dacht de psychiater.
Voordat ze dit deed werd ik nog uitgenodigd voor een gesprek met haar, de case manager en een persoonlijk begeleider.
Het leek een beetje op een tweekamp, aan de ene kant de case manager en ik, wij waren er vreselijk op tegen en aan de andere de psychiater en de persoonlijk begeleider die vonden dat het best kon. Als het mis zou gaan zou hij immers zo weer opgenomen kunnen worden?
Ondanks mijn protesten en die van de case manager heeft ze de medicijnen in eigen beheer gegeven. Ook ondanks het dikke dossier van R waarin stond wat er in de loop der jaren alzo was voorgevallen.
(En dat was niet weinig)
Het ging vrijwel onmiddellijk mis. Hij slikte waarschijnlijk de medicijnen niet en je kon hem met de dag verder zien afglijden.
Toen ik belde om te melden dat het mis aan het gaan was kreeg ik van de begeleider en van de psychiater te horen dat ze gesprekken met hem hadden gehad en dat ze niet vonden dat hij weer psychotisch aan het worden was. Hij bleek voor alles wat hij deed een plausible verklaring te hebben.
Ik heb toen gebeld met de case manager en die vertelde dat R verbaal zo begaafd was dat bijna iedereen erin tuinde. Ja, daar wist ik alles van, ik ben er zelf ook vaak genoeg in getuind.
Toch heeft de psychiater de medicatie verhoogd met 1 milligram en hij moet dagelijks naar het moederhuis van het Begeleid wonen project om daar de medicatie te slikken.
'Op die manier,' zo zei ze, 'was er in ieder geval zekerheid dat hij die medicijnen ook in zou nemen.'
Ze kent de truc dus niet van het tablet tussen je kiezen en je wang stoppen en zodra je de kans krijgt dat tablet uitspugen.
Maar het verhogen van die medicatie heeft ze niet zomaar gedaan, ik denk dat ze toch twijfelde.
Intussen ben ik ook al opgebeld door vrienden van R die hebben gemerkt dat het niet goed met hem gaat. Of ik dat wel wist?
Ja, natuurlijk weet ik dat, maar degene die het zou moeten weten laat het afweten.
Op 16 december heb ik weer een afspraak met de psychiater.

Ik vraag me af of zij beseft hoe het voelt als je je kind voor je ogen gek ziet worden.

Maar we zijn er uitgekomen!

Door mijn vrijwillgerswerk mail ik ook veel met Vlaamse mensen en tijdens die mailwisseling lopen we vaak tegen uitdrukkingen aan die òf voor de Vlamingen òf voor de Nederlanders hilarisch of onbegrijpelijk zijn. Datzelfde gebeurt vaak als wij Belgische blogs lezen.
Soms zijn het ook uitdrukkingen die wij wel begrijpen maar gewoon niet gebruiken.
Zo vond ik in een stukje van Masjenka vandaag de uitdrukking: een bakje bier. Voor de strekking van het verhaal maakte het niet uit wat ze daar precies mee bedoelde maar ik denk dat het om een kratje bier ging.
Maar toen ik een paar weken geleden van een mailmaatje het bericht kreeg dat ze een valling had ging het licht even uit.
Gelukkig kun je tegenwoordig dat soort dingen opgooglen en ik kwam erachter dat het ging om een acute virale nasofaryngitis oftewel een verkoudheid.
Wat ik zelf altijd interessant vind om uit te zoeken waar zo'n uitdrukking vandaan komt en ook hier verschafte Google het antwoord.

In de provincies West- en Oost-Vlaanderen, Antwerpen en Vlaams-Brabant is het dialectwoord voor een verkoudheid algemeen een valling, in West-Vlaanderen vollinge. Er is de neusvalling of kopvalling en borstvalling. Het woord betekent letterlijk natuurlijk 'het vallen, wat valt'. Het woord moet dus worden begrepen als 'kou die op een lichaamsdeel valt'. Zo zegt iemand die een neusverkoudheid had, wel eens 'de kou is op mijn borst gevallen'. Het woord is goed te vergelijken met het verouderde Nederlandse woord zinking, dat eveneens verkoudheid betekent en dat Van Dale omschrijft als 'aandoening waarbij kwade vochten naar een lichaamsdeel trekken en daar pijn veroorzaken'.

Het woord zinking kende ik ook niet dus het opzoeken was en passant nog leerzamer dan ik dacht.
Een Belgische vroeg een keer aan mij wat het woord bietsen betekende. Ik mailde haar terug dat het bedelen, klaplopen of schooien betekende. Toen moest ik uitleggen wat schooien was.
Het puzzelboek gaf de volgende synoniemen: bedelen, dalven, kantjagen (?), landlopen, toppen(?) en aalmoezen vragen.
En dat alles omdat ik in een mailtje had gezet dat iemand voortdurend sigaretten aan het bietsen was.
Maar we zijn er uitgekomen!

Vaag taalgebruik

Op Blog2.0 stond een link naar een website met de naam vaagtaal. Ik moet zeggen: het was een feest van herkenning.
Ook ik zat in een competence center dat weer was opgedeeld in teams.
Toen ik net in de automatisering zat kon je als programmeur er nog bijlopen zoals je wilde,op blote voeten, kapotte kleren: je had macht omdat je kennis had waar je baas weinig van begreep.
En als iemand er wat van zei ging je gewoon naar een andere baas.
Die tijden zijn nu voorbij.
Je werkt in teams aan projecten en als gevolg daarvan moet(?) er veel vergaderd worden.
Tijdens die vergaderingen ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Ik leerde woorden waar ik nog nooit eerder van had gehoord of woorden die ik wel kende maar alleen in een andere betekenis.
Hieronder een kleine bloemlezing:

• aantakken
  aansluiten op een reeds bestaande stroom data
  
• tafelen
  bepreken in een vergadering
  
• klankbordgroepje
  een groepje waar je tegen aan kan kletsen in de hoop wat verstandig commentaar te krijgen
  
• bidteams
  wat dat zijn weet ik nog steeds niet, bidden doen ze in ieder geval niet, althans niet in teamverband
  
• skillmatrix
  Een excel spreadsheet met namen en vaardigheden waarbij je de kunstjes die je beheerst aan kunt kruisen
  
• administrative officer
  administratieve kracht
  
• targets
  doelen, elk jaar krijg je een formulier waarop je moet zetten wat je doelen voor het komende jaar zijn. Om de drie maanden wordt dat besproken in een bilateraaltje
  Als je je doelen haalt of er ruim boven zit krijg je een grotere bonus.
  
• bilateraaltje
  een één op één gesprek (meestal) met je manager
  

Verder zijn er nog een aantal mensen (lees managers) die verbaal niet al te begaafd zijn maar die met een aantal standaardzinnen hun tijd wel volkletsen.

Wat dacht U bijvoorbeeld van:
'Ik zeg even nee vanuit de optiek dat ik ook ja had kunnen zeggen.'
'Kunnen we Anneke dat project niet inrollen?'
'Als ik dit bezie vanuit de filosofie van het pasje denk ik dat ons nog wat te wachten staat.'
'Kun je dit voor mij even evalueren, liefst niet meer dan een A4tje?'

Kijk toch uit met die Stradivarius!

Straks ga ik kijken naar De leugen regeert op Ned2 maar toen ik net mijn tv aanzette viel ik midden in een concert van André Rieu. Een ernorme happening kan ik je vertellen. Dit was een concert in Melbourne voor een zaal die echt helemaal vol zat en het was geen kleine zaal.
De man lijkt waanzinnig populair in Australië en ook in Amerika. Het is een vrolijke boel als hij optreedt, iedereen deint mee, jong en oud. Ik heb ook eens een stukje gezien van een concert in Amerika en daar begonnen mensen spontaan te walsen op zijn muziek.
Ik vind het eigenlijk heel intrigerend hoe deze man kans heeft gezien om in de semi-klassieke muziek een formule te vinden waardoor hij wereldberoemd is geworden.
Van zijn muziek ben ik geen liefhebber, zal ik nooit worden ook. Het spektakel vind ik ook matig, de grappen vind ik flauw maar hij flikt het desondanks om hele zalen mee te krijgen.
Als ik naar hem kijk en ik zie hem dirigeren en meedeinen maak ik me wel ernstig zorgen over die viool uit 1667 die hij in zijn linkerhand vrolijk mee laat deinen. Als dat maar goed gaat!
Ik denk overigens dat hij in het buitenland een stuk populairder is dan in Nederland.
Er zijn musici die geen goed woord over hebben voor zijn spektakel. Dat is ook heel begrijpelijk als je merkt dat het merendeel van de mensen toch houdt van gemakkelijker in het gehoor liggende muziek.
Dat zelfde verschijnsel vind je ook bij populaire muziek. Waarom krijgt Frans Bauer de Arena vol en bv Soesja Citroen niet? Niet omdat hij beter kan zingen.
Misschien spreekt muziek waarop je kunt meedeinen, inhaken bij je buurman/buurvrouw of met je brandende aansteker zwaaien meer aan.

The sound of silence

Goed, ik was er even niet. Ik ben een paar dagen weggeweest en toen ik terugkwam had ik last van overflow in mijn mailbox. Dat is niet omdat ik zo populair ben maar omdat ik door mijn vrijwilligerswerk erg veel mail ontvang, zeg maar zo'n 300 per dag.
Er waren ook nog de nodige blogs die ik wilde lezen dus ik heb zeker niet stilgezeten.

Maar die toren, dat doen we niet meer!

We waren met collega's de hele week in Frankfurt geweest bij de Lufthansa en we wilden die laatste dag gaan eten op/aan/om de Post Office tower. Als je de foto ziet is het wel duidelijk denk ik.
Een enorm hoog gevaarte waarbij vergeleken de Euromast een uitkijktoren is.
Het was een geweldige ervaring zo hadden ze ons verteld, bijna bovenin is een draaiend restaurant en als je daar zit krijg je een schitterend panoramisch uitzicht over Frankfurt.
Dus òp naar de Post Office Tower.Toen ik daar beneden stond was het wel even slikken, wat was dat ding hóóg!
Moed verzamelend stapte ik in de lift met Jean en Erica, de deuren gingen dicht en het ging met een vreselijke rotvaart naar boven.
Toen we boven stonden zat mijn maag ergens in mijn keel en ik was vreselijk duizelig. Ik stond te tollen op mijn benen.
We stonden in de garderobe en het akelige gevoel trok langzaam weg. We namen plaats in het restauran en NEEEEE!
Het restaurant draaide om de garderobe heen en buiten zag je Frankfurt draaiend aan je voorbijtrekken.
Dit was teveel voor mijn evenwichtsorgaan, ik werd weer draaierig en duizelig: met een ruk stond ik op, zei dat ik wegging, ondertussen pakte ik mijn jas uit de garderobe en liep naar een deur die ik al eerder had gezien. De deur leidde naar een trap en ik wilde voor geen goud die lift meer in.
Ik begon de trap af te draven met achter mij aan Erica en Jean die steeds maar riepen.Stop nou even, wat is er nou aan de hand?
Niets kon mij tot stoppen brengen, ik wilde naar buiten en wel zo snel mogelijk.
Helaas, ik kwam een hek tegen waar ik niet door kon en waaroor ik gedwongen werd alsnog de lift te nemen. Inmiddels hadden Erica en Jean zich weer bij mij gevoegd en we namen de lift naar beneden. Nu was ik voorbereid al voelde het alsof je in een vliegtuig zat met turbulentie.
Toen we beneden stonden keken we elkaar aan en Erica zei: het was wel een mooi gezicht hoor zoals jij die trap af rende met wapperende haren.
'Ja, dat zal wel'zei ik 'maar ik ben zo blij dat ik weer beneden op de grond sta. Nooit meer zal ik enige toren in- of opgaan.'
Intussen hadden we niets gegeten en in de omgeving van die toren waren ook geen restaurants.
Wel was er een soort Griekse taveerne waar we toen maar naar binnen zijn gegaan.
Ze keken er verbaasd op maar toen we vroegen of we wat konden eten werd het één en al bedrijvigheid. We kregen een glas ouzo, er werd muziek opgezet, geen sirtakimuziek maar meer oosters klinkende muziek, de kastelein kwam bij ons zitten en we moesten van alles vertellen, er werd nog een dansdemonstrtie gegeven. Het werd uiteindelijk de leukste avond die we die week in Frankfurt gehad hebben.
Maar die toren, dat doen we niet meer.

Vegetarisme(2)

Ik waag er nog een blogje aan. De stukjes van Wouter hebben me meer aan het denken gezet dan ik had verwacht.
Ik ben 20 jaar vegetariër geweest en op een gegeven moment begonnen de vegaburgers me ernorm te vervelen. De burgers die ik lekker vond werden òf uit de handel genomen òf ze verdwenen van het toneel omdat Marks en Spencer vertrok uit Nederland. (Dat was overigens een zwarte dag in mijn bestaan.)
Iglo had lekkere diepvries groenteburgers, hùp weg waren ze opeens. Valess had vegetarisch gehakt, dat verdween ook uit de schappen.
Ik ben toen af en toe weer vlees gaan eten en ook vis omdat het eten van vette vis me aangeraden werd door een arts.
Maar eigenlijk wil ik ook niet dat er voor mij meer dieren worden gedood dan strikt noodzakelijk is. Vis zal ik blijven eten maar voor de rest ga ik het vlees weer laten voor wat het is.
En ik was toch al niet van plan om het verzameld werk van KvhR in die leren uitvoering aan te schaffen. De gewone uitvoering is goed genoeg voor mij.

Neerlands hoop in bange dagen

Vegetarisme.

Binnen het vegetarisme heb je een aantal stromingen, maar doorgaans wordt onder vegetarisme het niet consumeren van vlees verstaan.
Je kunt om diverse redenen afzien van het comsumeren van vlees maar laten we er nu eens van uitgaan dat je geen vlees wilt eten omdat je niet wilt dat er voor jou meer dieren gedood worden dan nodig is.
Dan ben je er niet alleen met het niet-consumeren van vlees.
Je zult dan ook af moeten zien van toetjes van Mona (om maar een merk te noemen), daar zit gelatine in. In een kroket zit ook gelatine, zelfs in een groentekroket dus òf geen kroket òf je moet hem zelf maken.
Een donzen dekbed is ook taboe want daarvoor worden jonge eendjes en jonge ganzen kaalgeplukt en je kunt ervan uitgaan dat die eerst gedood worden voordat ze geplukt worden.
Om kaas te maken wordt stremsel gebruikt, gemaakt van de maag van jonge kalfjes dus dan moet je vegetarische kaas kopen bij de natuurwinkel.
En wat doe je verder met schoenen, riemen en tassen?
Schoenen lijken me onmisbaar in dit deel van de wereld dus daar moet je dan maar een concessie doen, voor riemen en tassen kun je nog een alternatief vinden. Evenals voor lederen schrijfmappen, handschoenen en wat je nog meer kunt uitvoeren in leer.

Maar wat moet je nou als het verzameld werk van Karel van het Reve uitkomt in een luxe uitvoering van leer? Dat vroeg Wouter van de Berg zich af in dit stukje en voor hem was het direkt duidelijk. Geen leren uitvoering voor hem van het verzameld werk.

Ik geloof dat ik het zelf in dit soort zaken nog nog wel eens op een accoordje zou willen gooien met mijn principes. Ik vind het eigenlijk wel bewonderenswaardig dat je zo principieëel kunt zijn

Nieuw op Youtube

Hespérion XXI & Jordi Savall

Folias Criollas
Folias Antigauas

Youtube

Het plaatje hierboven is een Viola da Gamba of Division Viol. Het leek mij gewoon een aardige illustratie bij dit bericht.
Eigenlijk wil ik graag af en toe de aandacht vestigen op het feit dat ik muziekkfilmpjes post op Youtube.
Eh, alleen klassieke muziek , Bach, Zelenka, Tallis, Hándel.
Die post ik onder naam xd02ab

Waar waren we ook weer?

Ergens gedurende de afgelopen week kon ik bij de longarts terecht omdat niet alles naar wens verliep. Op medisch gebied dan, voor andere dingen die niet naar wens verlopen zoek je andere oplossingen,

Ik had een luchtweginfectie die werd behandeld met twee Zitromax kuren, ik had geen koorts maar toen ik werd behandeld kreeg ik wel koorts. Net de omgekeerde wereld.
'Ik wil even luisteren' zei hij.''Ik denk eerder aan een KNO probleem''
Hij hoorde geen longproblemen, maar dit moest wel behandeld worden met Amoxilline/Clavulaanzuur 875/125, een kuurtje Zitromax 500 Mg een veerstuiver voor in mijn neus.
Ik heb het allemaal bij de apotheek gehaald en toen ben ik op de bank in slaap gevallen om daar de eerstvolgende vijf dagen alleen in uiterste noodzaak af te komen.
Ik heb wel braaf mijn medicijnen gebruikt dat kon ik zien, ik heb ook met B. gemaild, vnl wartaal en ik ben vijf dagen uit mijn leven kwijtgeraakt.
Die zal ik wel nooit meer inhalen maar het was mooi dat we in ieder geval dit weekend een extra uur hadden. Vanmorgen toch weer even op controle geweest bij de longarts en die heeft me de vijfde penicilline kuur voorschreven en nog een kuur Prednison,
Dus ik kan weer vooruit .

Treitercampagne

Gisteravond op Netwerk kwam het volgende aan de orde:

Ze gaan voor het eerst samenwonen. Kiki en Chaya, twee jonge Utrechtse studentes die een lesbische relatie hebben. Maar al snel blijkt dat buurtbewoners niet accepteren dat twee vrouwen samenwonen. Na een treitercampagne van vooral Marokkaanse jongeren vluchten de vrouwen hun huis uit. Nu durven ze niet meer naar hun huis terug te gaan. Ze zijn bang en ontgoocheld.

Er volgde een stukje van een filmpje waarop je kunt zien wat er zoal plaatsgevonden heeft.
De twee vrouwen woonden in een flat in Zuilen. Als je het filmpje wilt zien kijk dan hier
Ik vind het godsgeklaagd wat er gebeurd is en ik denk dat de tijd gekomen is om dit soort terreur keihard aan te pakken. Want een ander woord dan terreur kan ik er niet voor vinden.
In Nederland mag je homofiel zijn en dat moet zo blijven. Wie dat verwerpelijk vindt om wat voor redenen dan ook heeft een probleem.
Er gaan stemmen op om de ouders van deze jongeren te straffen maar de vraag is of die ouders op de hoogte zijn van wat hun kinderen doen.
Een oplossing voor het probleem zie ik ook niet één, twee, drie behalve het streng afstraffen van dit soort gedrag en duidelijk maken dat dit een samenleving is waar we anders denken over o.a. homosexualiteit. Die jongeren (en hun ouders?) zouden dat op zijn minst kunnen respecteren.
En als ze dat niet kunnen of willen moeten zij daar de gevolgen van dragen en niet de slachtoffers van die treiterpartijen.

38+

Kijk, ik heb natuurlijk al jaren ervaring ervaring in de modeindustrie. En wat mij al jaren ergert is dat daar van die gratenpakhuizen rondlopen, nou ja lopen kun je het niet eens noemen. Ze gooien hun benen vanuit hun heupen naar voren alsof ze de eerste de beste een schop willen verkopen.
Echte vrouwen zien er niet zo uit met zo'n uitgehongerd bekkie en een lijf als een strijkplank.
Mijn modellen zijn niet dik, maar gewoon een tikje gevuld op de daarvoor bestemde plaatsen.
De kleinste modellen hebben maat 38, de middelgrote maat 40 en de echte lange vrouwen mogen maat 42 of zelfs 44 hebben.
Dat zijn gewoon gangbare Hollandse maten zoals je ze ook ziet in de confectiezaken. Ze mogen niet teveel afvallen.
Hoe ik dat controleer?
Nou, reken maar dat ik ze in de gaten houd! Elke week worden ze gewogen , schoon aan de haak. Als ze afgevallen zijn gaan ze net zo lang aan de taart tot ze weer op gewicht zijn. Geen flauwekul en dooreten!
Nee, bezwaar maken ze daar niet tegen. Ik heb het contractueel vast laten leggen en als ze van die anorexianeigingen kijrgen dan is het hup en wegwezen!
Je moet gewoon de wind er een beetje onder hebben, ik betaal ze goed en ze weten precies wat ze kunnen doen of laten.
Als ze jarig zijn mogen ze met hun vriend, vriendin of voor mijn part hun vader en moeder uit eten op mijn kosten.Dat vinden ze allemaal geweldig.
Ze worden veel gevraagd om de nieuwe collecties te showen in de modezaken en het afsprakenboek zit vol tot eind 2009.

Voor de dames en heren van Lassie en Silvo.

Dit wil ik nu toch wel eens kwijt. Ik kook graag rijst, met name Basmatirijst bevalt me erg goed.
Vroeger haalde ik die in een Indiase winkel en dat was heel simpel. Je nam gewoon een kopje rijst en twee kopjes water, hup, wat zout erin voor de smaak en wat koenjit voor de kleur.
Je liet dat 15 minuten weken, dan zette je de rijst op het gas. Zodra die kookte nog 15 minuten op een heel laag pitje laten stomen en klaar is je Basmati rijst.
Die rijst was geurig en fluffy.

Maar nu is de Indiase winkel vertrokken en moet ik het hebben van Basmati rijst uit de supermarkt.

Je koopt in je argeloosheid een pak rijst om erachter te komen dat je eerst een ruime hoeveelheid water op moet zetten en aan de kook brengen. dan kiep je de rijst erin, 8 minuten koken , afgieten in een zeef, dan weer terug in de pan en nog 10 minuten laten staan.

Is het handiger? Nee!

Is het sneller? Nee!

Het is gewoon meer werk, je moet een extra zeef afwassen en de rijst is niet zo lekker en geurig.

So could you please stop tampering with the rice please??

En die stoel laat je staan!

Ongeveer een maand geleden voelde ik me ziek worden. Na zoveel jaren op de wereld te zijn geweest weet ik donders goed wanneer ik een verkoudheid heb, een griep of wanneer er een bronchitis is. Dit was een onvervalste echte bronchitis met alles er op en eraan.
Omdat ik toch naar de longarts moest liet ik hem er naar luisteren maar nee, hij hoorde geen bronchitis.
'Ja maar, ik voel me ziek' probeerde ik weer.
Maar hij wilde omdat ik geen koorts had liever geen penicilline geven i.v.m. mogelijk resistentie.
Hij besloot dat ik een longfunctie test moest doen, bloed moest laten prikken en een röntgenfoto moest laten maken. Nieuwe afspraak gemaakt voor over twee weken.
In de loop van de twee weken voelde ik me steeds beroerder worden en ik besloot om naar de huisarts te gaan waar je altijd dezelfde dag terecht kunt.
De huisarts luisterde, hoorde geen bronchitis , pakte de telefoon en belde Miel de longarts.
Ze overlegden. De huisarts zei dat hij geneigd was om toch penicilline te geven maar hij wilde dat ik even naaar het lab ging om bloed te prikken.
De volgende bleek er geen afwijking te zien die duidde op een infectie en hij besloot me Seretide voor te schrijven . En graag direkt bellen bij koorts dan schrijf ik meteen penicilline voor.
Geen koorts.
Maandag moest ik een longfunctie test doen waar ik niets van terecht bracht. Daarna ben ik weer naar het lab gegaan omdat ik voor de longarts ook nog bloed moest laten prikken.
Donderdag nog een longfoto en direkt daar achteraan de uitslag.
Een luchtweginfectie, duidelijk te zien op de longfoto . Ook aan het bloed was het te zien.
'Maar dat zei ik toch?' vroeg ik een beetje moedeloos.
'Ja, dat zei je maar het is nu pas zichtbaar in het bloed en op de foto. Ik ga je twee kuren Zitromax geven en een 10 daagse prednisonstoot van 20 mg. Over een maand wil ik dat je nog een foto laat maken en dan zie ik je weer.'

Ik stond op en bleef met mijn tas hangen aan de leuning van de stoel.
Een grijns van oor tot oor.
'En die stoel laat je staan!'

Perspectief?

Als je een WAO uitkering ontvangt krijg je automatisch het interessante magazine: Perspectief toegestuurd.
Meestal verdwijnt dat bij mij ongelezen in de papierbak maar deze keer besloot ik het eens te gaan lezen.
Op de voorpagina staat het al: Waarom werken belangrijk is?
Als je dan het blad openslaat staan er allerlei interviews in met mensen die ondanks hun handicap weer aan het werk zijn: een mevrouw met een persoonlijkheidsstoornis, een meneer met migraine, een lichamelijk gehandicapte jongen en nog een meneer die doordat hij zijn been brak ander werk moest gaan doen.
De algemene teneur van het blad is dat alleen het hebben van werk een mens gelukkig maakt.
Dus WAO''ers: aan de slag, niet zeuren maar zoekt naar aangepast werk.
Om je aan te moedigen is het blad gelardeerd met slogans zoals:

Werk is meer dan een inkomen.
Dit is mijn laatste kans.
Werk is erbij horen.

In de praktijk is het vinden van werk voor iemand met lichamelijke beperkingen nog steeds erg moeilijk zo niet onmogelijk
Als je arbeidsgeschikt wordt verklaard en je vindt geen werk verdwijn je na een tijd in de bijstand. Die bijstand krijg je alleen als je niet samenwoont met iemand die een inkomen heeft.
Met andere woorden, als je arbeidsgeschikt wordt verklaard kun je maar beter vliegensvlug werk vinden anders zou bittere armoede wel eens je lot kunnen zijn.
Daarover wordt niet gerept in perspecctief.

Arbeit macht Frei?

Praten met bomen

Een aantal maanden geleden ben ik op een cursus geweest waar je leert praten met bomen. Het was wel even een flinke financiële aderlating maar daar krijg je ook wat voor terug.
Die cursus was van die mevrouw, kom, hoe heet ze ook alweer? Oh, ja, mevrouw Liesterveld. Zij heeft er ook een boek over geschreven.
Sindsdien is er een wereld voor mij opengegaan. Wat een ervaring! Je omarmt een boom en je voelt als het ware het vuur van de aarde. Kijk, de boom heeft haar wortels diep in de aarde en als je haar (de boom dus) omhelst voel je de energie in je binnenste doordringen. Een diep gevoel van verbondenheid krijg je dan.
Je weet: ik ben niet alleen. Dan ga je zachtjes met de boom praten: je werpt als het ware je last bij de boom en plotseling voel je die machtige oertrilling. Dat is een ervaring om nooit meer te vergeten. Waarlijk, de hemel gaat open
Sommige mensen denken dat ik gek geworden ben, maar niets is minder waar. Ik kan het echt iedereen aanraden.

Kakmadam

-Mevrouw, ik neem aan dat u weet waarom u hier op het bureau zit?
-Geen flauw idee, agent
-Ik ben rechercheur en geen agent, mevrouw. De naam is Dooijewaardt.
-Neemt u me niet kwalijk rechercheur
-Er is een klacht binnengekomen van een dame, u zou een appeltaart in haar gezicht hebben gegooid.
-Ik heb helemaal geen appeltaart in het gezicht van een dame gegooid.
-U ontkent het dus?
-Ja, als ik een appeltaart had gegooid in het gezicht van een dame had ik dat wel bekend.
-Toch klopt het signalement dat die dame gaf precies.
-Welke dame was dat dan?
-Mevrouw van Haeften, die dame die daar op de hoek woont.
-Oh die?
-U kent haar dus.
-Ja, ik ken haar maar dat is bepaald geen dame hoor meneer Dooijewaardt,die mevrouw van Haeften, die kakmadam ,gooit alles wat ze overheeft bij mij in de tuin. Brood, afgekloven kippebotjes, aardappelschillen.Ik heb er al een paar keer wat van gezegd en dan draait ze zich om en roept heel hard dat ik een trut ben. Dames doen zoiets niet.
-Toch denk ik dat u het bent die die appeltaart in haar gezicht heeft gegooid.
-Kijk, meneer Dooijewaardt, u vroeg mij of ik een appeltaart in het gezicht van een dame had gegooid. Zij is natuurlijk geen dame.
-Maar u hebt wel een appeltaart in haar gezicht gegooid?
-Nee, meneer Dooijewaardt, het was geen appeltaart.
-Mevrouw, ik begin mijn geduld te verliezen, wat hebt u dan wél in haar gezicht gegooid?.
-Het was chocoladetruffeltaart die ik over had van het verjaarsbezoek van eergisteren. Bovendien was het niet een hele taart , dat is ze niet waard , het was slechts een stukske taart.

Vertalen.

Ik ben net begonnen in A Void van Georges Perec. De oorspronkelijke titel luidt : La Disparition.
In dit werk ontbreekt de letter e. Het lijkt mij al een heel moeilijke klus om een boek te schrijven in het Frans waarin de e ontbreekt, maar voor de vertaler moet dat ook een huzarenstukje zijn geweest.
Het lijkt mij overigens onmogelijk om dit werk in het Nederlands te vertalen, het eerste probleem waar je al tegenop loopt is dat alle lidwoorden in onze taal een e bevatten.

Veel geschreven.

De laatste jaren heb ik veel geschreven. Veel werken van mijn hand bestaan nog en worden nog steeds gelezen.
Voor mijn werk schreef ik functionele en systeem beschrijvingen. Ik heb een grote Intranetsite gemaakt waarop alle kennis die een beginnend programmeur nodig had te vinden was. Allemaal in het Engels. Feasability studies, draaiboeken, noem maar op.
Saaie, vaak technische materie, die ik probeerde boeiend te beschrijven en dat viel lang niet altijd mee. Eerst moest ik zelf begrijpen waar het over ging en dat vereiste lange interviews met gebruikers die zelf soms niet duidelijk konden maken wat ze wilden. Dóórvragen jongens, anders zitten we hier vanavond om 10 uur nog.

Ik houd van schrijven maar ik heb soms moeite om me los te weken van al dat technisch geschrijf. Korte zinnetjes, maak er een begrijpelijk logisch geheel van.

Soms lukt het, soms lukt het niet.

Beroep

Mijn beroep is royalty watcher, nee dat zijn echt niet alleen mannen, ook vrouwen kunnen royalty watcher zijn.
Laatst vroeg iemand: 'Zeg Hadriana, lig jij nou uren lang in de bosjes met een 500mm lens op je camera te wachten tot er iets gebeurt?'
Het antwoord daarop is: ja en nee.
Kijk, als ik denk dat er iets interessants gaat gebeuren spring ik in mijn voiture en hupsakee..
Ik woon niet ver van Huis ten Bosch en als ik een tip krijg ben ik er zo. Ook de Horsten is niet ver.
Ik ben kind aan huis in de paleistuinen.en ik weet waar de goede hoekjes zijn van waaruit ik het best kan fotograferen.
Vooral die schattige kleine prinsesje zijn altijd een leuk onderwerp. En met hun mooie moeder en die flinke Willem Alexander heb ik al heel wat leuke plaatjes geschoten.
Waarom ik dit werk doe?
Ach, ik ben altijd dol geweest op het Koningshuis en vooral op de roddel en achterklap.
En als ik weer een paar mooie foto's heb verkoop ik die voor grof geld aan de roddelbladen.
Maar het is wel zwaar werk en ik ben ook vaak verkouden van dat rondhangen in de bosjes.
Ach, het geeft ook veel voldoening als ik dan weer een blad opensla met een foto van mijn hand. Vooral als er een pittige insinuerende tekst naast staat.
Daar zullen de lezers weer van smullen denk ik dan!

Gebed

Onze vader die in de hemelen zijt.
Verlos mij van mijn afgebrande koelkast
Dan keer ik terug tot het geloof.
Nou ja, voor één dagje dan

Nieuwe Glossy

Een tijdje geleden had ik ook al een blogje gemaakt over de glossy's die als paddestoelen uit de grond schieten maar we hebben er weer een nieuwe bij: Maria Magazine. Hoe verzint iemand het?

Die andere glossy's waar ik het over had waren in ieder geval nog van levende coryfeeën maar de Maria waar deze glossy haar naam aan ontleent is al eeuwen geleden overleden.
Een kort bezoekje aan Google leverde mij de volgende informatie op.
Ik citeer uit het Parool:

KRO komt met glossy Maria

HILVERSUM - De KRO werkt aan een eigen glossy: Maria. Met het blad wil de omroep mensen bereiken die interesse hebben in de speerpunten van de KRO, liet een woordvoerster dinsdag weten. ''We willen een bredere doelgroep aanspreken.''

De omroep hoopt dat het eerste nummer in september in de kiosken ligt. Maria zou zeven keer per jaar moeten verschijnen. Het blad wordt uitgegeven door BV Programmabladen en Sanoma. Het Commissariaat voor de Media moet de plannen nog goedkeuren. Die instantie buigt zich nu over de aanvraag. (ANP)

Ik weet niet wat de speerpunten zijn van de KRO maar ik zie steeds billboards met de aankondiging van Maria met een foto van Anita Witzier.
Eén van de artikelen van het blad gaat over Spirituele Seks Zou dat wellicht één van die speerpunten zijn van de KRO?
Daar wist Maria natuurlijk alles van toen ze onbevlekt zwanger werd van ons aller Kerstkind.
Ik vraag me af wat Kapelaan Engelbertus van dit alles vindt
Wij waren thuis lid van de VARA en toen ik nog thuis woonde begon de dag met strijdliederen die vooraf gingen aan het nieuws.
Jaren later heb ik een tijd in Brabant gewoond en daar hoorde ik van de buren die katholiek waren dat bij de KRO de dag begon met de ochtendwijding.
Zij luisterden ook altijd tussen twaalf en twee ook naar een programma dat zo heette. Een melig programma dat gepresenteerd werd door Kees Schilperoort.(Aargh)
Over speerpunten werd nooit gerept dua wat die speerpunten nou zijn?
Maar goed Maria Magazine lijkt een blad voor vrouwen, de tijd zal leren of het blad goed verkocht gaat worden. Ik meende dat Catherine alweer ter ziele is.

Wij-voeren-uw oude-koelkast-af-draaikonterij

In een vorig bericht schreef ik over de deur van mijn oude koelkast die in brand was gevlogen.
Op maandag kwam een expert van de verzekering en die vertelde mij dat het schade bedrag zo spoedig mogelijk op mijn rekening zou worden overgemaakt.
Dus hupsakee naar de winkels om een nieuwe koelkast uit te zoeken.
Ik kwam terecht bij BCC waar een Siemens koelkast stond.
Aan één van de verkopers vertelde ik wat er gebeurd was en ik vroeg of de oude koelkast afgevoerd kon worden.
'Geen enkel probleem' werd mij verzekerd. Ik vertelde dat ik nog wat op wilde meten en dat ik de volgende terug zou komen.
Dat deed ik dus en ik trof een andere verkoper, zijn naam was K. Rebel.
Voor de zekerheid vertelde ik het verhaal nog een keer en ook bij deze verkoper kreeg ik te horen: 'geen enkel probleem'.
Enfin, koelkast gekocht en een afspraak gemaakt voor vrijdag 5 september.
Ze kwamen om 12.30 en toen de heren bezorgers zagen dat de af te voeren koelkast in brand was geweest keken ze bedenkelijk en vertelden dat ze daarvan niet op de hoogte waren. Het leek erop dat het wel een probleem voor ze was. Ze hadden er in ieder geval geen zin in, dat was duidelijk.
Uiteindelijk haalden ze een steekwagen en haalden de oude koelkast van zijn plaats.
De nieuwe koelkast was wat minder diep dan de oude dus die ging met gemak door de deuropening. Dat was maar goed ook want de heren vertelden mij dat als hij niet door de deuropening zou gaan dat ze dan de deuren er niet afhaalden want dat mochten ze niet.
De oude koelkast was te breed voor de deuropening maar ook hier weigerden de heren de deuren eraf te halen.
Ik vertelde ze dat dat onaanvaardbaar was en ik vroeg ze te wachten tot ik BCC had gebeld.
Daar kreeg ik de heer Rebel aan de telefoon die nu wel uit een heel ander vaatje tapte. Hij wist zich plots niet meer te herinneren wat ik voor afspraken met hem gemaakt. Hij stond gewoon glashard te liegen.
Ze hebben me dus ijskoud met een verbrande koelkast in de kamer laten zitten.
Het ziet ernaar uit dat die er zeker tot maandag staat.
Ik vind dat een zéér onfatsoenlijke behandeling van BCC en ik stuur nog een brief aan het hoofdkantoor.
Ook zal ik nooit meer iets bij BCC kopen.
Ik hoop dat als je dit leest je ook nooit meer iets bij BCC koopt,maar mocht je het toch doen laat alles dan schriftelijk vastleggen.
Als er dan iets misgaat en de verkoper blijkt ineens heel kort van memorie te zijn kun je je altijd op de schriftelijke afspraak beroepen.
Intussen geef ik die oude kast iedere keer een flinke schop als ik er langs loop, die schop is eigenlijk bedoeld voor de heer Rebel, de BCC draaikont,

De nieuwe koelkast is trouwens erg leuk: als je op de ijsblokjes knop drukt zegt hij: ding dong, vervolgens komt er een ijsblokje uit, net een kip die een ei legt.

Een dag om niet snel te vergeten

Gisterochtend werd ik rond 7.30 wakker van een geluid in de keuken. Het leek alsof er iets viel.
Slaapdronken draaide ik me nog een keer om en weer hoorde ik een geluid alsof er iets viel.
Tegelijkertijd hoorde ik alarmpiepjes uit de meterkast komen. Als ik die piepjes hoor weet ik dat de stroom uitgevallen is.
Er was iets niet helemaal pluis. Ik stond op en wilde de keuken inlopen maar de kamer stond helemaal vol rook en de keuken ook. Toen ik de keuken inliep zag ik allemaal brandende stukken kunststof van de deur van de side by side koelkast afkomen. In die deur zit een opening via welke je ijsblokjes kunt tappen en ijskoud gefilterd water.
Het enige dat ik kon uitbrengen was: Jezus Christ. Ik pakte een stapel keukenhanddoeken en maakte ze nat en probeerde de brand te blussen. Dat lukte niet best en de rook was zo scherp en walmde zo erg dat ik de deur naar buiten moest openzetten om lucht te krijgen.
Toen ging ik op zoek naar mijn GSM die ik 's nachts altijd binnen handbereik heb en ik belde 112.
Ik vroeg naar de brandweer, die ik direct aan de lijn kreeg. Ik zei: 'Brand' noemde mijn adres en plaatsnaam en een mannenstem zei : 'We komen eraan.”.
En in de verte hoorde ik de sirenes al. Binnen de kortste keren stonden er drie brandweerauto's en een politieauto voor de deur.
Imiddels had ik al haast geen lucht meer en ik rende naar buiten. Een heel rustige brandweerman zei dat hij een ambulance ging bellen, de rest van de brandweermannen draafde mijn huis in.
Aardige buren brachten me water en toen kwam de ambulance. Ik moest de ambulance in en ik werd direct aan de zuurstof gezet.en er werd een naald ingebracht voor een infuus.
“U gaat met ons naar de Eerste Hulp” zei de meneer van de ambulance. “Ja maar'' probeerde ik nog. ''Ik kan u niet weg laten gaan zonder dat u onderzocht bent” sprak de man.
“Maar laat dan iemand mijn tas pakken met mijn GSM en mijn papieren” zie ik wanhopig.
“De politie pakt uw tas en uw sleutels en brengt ze naar het ziekenhuis” stelde de man mij gerust.
Ik gaf me gewonnen, vreemde mensen in mijn huis, ik moest het laten gaan en erop vertrouwen dat alles goed zou komen.
Ik werd vastgebonden op de brancard en ze bleven zuurstof toedienen. Binnen no time waren we in het ziekenhuis en daar werd ik direct verneveld met Ventolin. Er werd bloed afgenomen, er werd een ECG gemaakt, bloeddruk opgemeten, saturatie gemeten , er werd een longfoto gemaakt.
De politie kwam de huissleutels brengen. Mijn tas met mijn papieren en mijn GSM? Nee, die hadden ze niet meegebracht.
Ach nou ja. Er kwam iemand langs van Salvage. Hij was al aan de deur geweest maar trof daar niemand aan, hij had van de buren gehoord dat ze mij met een ambulance weg hadden zien gaan.
Intussen kwam de arts me vertellen dat ik naar huis mocht en hij bood aan me thuis te brengen.
Toen we arriveerden nam hij de gegevens op, regelde een schoonmaakbedrijf die het bluswater opruimde en een apparaat plaatste om die rotlucht het huis uit te krijgen.
En toen was ik weer op mezelf aangewezen. Gelukkig maar!

All the lonely people, where do they all come from?

Ze zit op de bank bij Albert Hein, onze nationale grootgrutter. Ze heeft een beker koffie in haar handen. Prachtig lang zilvergrijs haar heeft ze: het is met een speld in een staart samengebonden . Sportief gekleed, kort jasje , lange broek en sportschoenen. Ik schat haar ongeveer 75 jaar.
Je ziet haar bij ook bij de koffiehoek van de Jumbo supermarkten in Voorburg en Leidschendam.
Het is duidelijk dat ze daar komt om niet alleen te zijn.
Ik ging een keer op de bank zitten bij AH omdat ik een mailtje wilde componeren, ze zat daar en groette vriendelijk.
Toen ik klaar was met het mailtje vroeg ze wat ik had gedaan. Ik vertelde haar dat ik een mailtje naar iemand had gestuurd vanaf mijn telefoon.
Haar ogen lichtten op en ze keek me geïnteresseerd aan. 'Een mailtje?' vroeg ze.
Daar had ze nog nooit van gehoord. Ik heb haar zo goed en kwaad als het ging uitgelegd wat een mailtje was. Toen kwam er een mailtje terug.
Ik legde haar uit dat iemand achter een computer mij dat mailtje had teruggestuurd. 'En waar zit degene dan die u dat mailtje stuurde?' vroeg ze.
'Zo'n 80 kilometer hier vandaan, in Noord-Holland', zei ik.
“Zò ver?” Ze schudde haar hoofd.
Veel begreep ze er niet van maar ik had er een vriendin bij.

Les 2 van tante Lies

Daag lieve mensen,

Ik zie dat jullie er weer allemaal zijn voor de tweede les. Adoe, gombal, ben jij er ook? Wat leuk! Jou ook weer een tijd niet gezien. Tante Tjoeki komt straks ook hoor! Zij heeft mij nog geschreven ja. Na de les van vorige keer.
Wat zeg je gombal? Je hebt je bril niet bij je? Oh, dan kom je toch dicht bij mij vooraan zitten..Ach, breng even een stoel voor mijn vriendin gombal. Zo gezellig dat je nu bij mij vooraan zit. Adoe zeg, wat zie je er beeldig uit!
Vandaag ga ik met jullie praten over de tjobeh en de oelekan. Daarmee wrijven wij de natte kruiden fijn.Daar steekt iemand zijn zijn hand op, toean vraagt u maar?
'Oh, u gebruikt altijd de keukenmachine, sayang sekali toean, er gaat echt niets boven de echte tjobeh en de oelekan hoor!
In de tjobeh kunt u alles fijnwrijven met de oelekan. Is zo klaar, en dan gaat het zo lekker ruiken in de keuken.
In de tjobeh gaan we lekkere sambal serdadoe maken voor bij de nasi belaser. We nemen 5 rode sjalotjes, 8 rode lomboks, 1 el pinda olie, 2 eetlepels ketjap manis en zout. De lomboks en de sjalotjes snijden we grof en dan maken we het verder fijn in de tjobeh met de oelekan. Dan verhitten we in de wadjan de olie en we bakken de puree van sjalotjes en lomboks. Daarna doen we de ketjap en zout naar smaak erbij en klaar is de sambal. Hij is wel pedis hoor! De belandas moeten de pitjes maar uit de lomboks halen.

Nasi goreng belaser

400 gram rijst

1 rode ui

2 teentjes knoflook

150 gram spitskool

3 el plantaardige olie

1 tl trasi bakar

1 tl gemalen ketoembar

1 tl laospoeder

2 tl sambal oelek

enkele el ketjap manis

Voor erbij

komkommer, tomaatjes

4 eieren en gefrituurde uitjes

• Kook de rijst gaar en laat hem afkoelen(Daar hebben jullie toch op geoefend?)
  Snijd de ui en knoflook fijn en snipper de kool.
  
• Verhit de olie in een wadjan, fruit de ui en de knoflook in 5 minuten lichtbruin , voeg de trasi , ketoembar , laos en sambal toe en roerbak 5 minuten. Schep de kool en de rijst erdoor en blijf omscheppen tot alles weer goed heet is.
  Meng er tenslotte de ketjap en de selderij door.
• Snijd de komkommer in schijfjes en de tomaatjes doormidden. bak vier spiegeleieren
• Leg de nasi belaser als en bergje op de borden en leg er een spiegelei bovenop. Schik er wat komkommerschijfjes en tomaatjes naast.

Selamat makan, doe doe en tot de volgende keer!

Ik ben niet alleen.

Ik heb een sprekende printer. Hij zegt: ''printing has now started" als hij begint met printen en "printing is complete" als hij klaar is met printen.
Hij laat mij dat weten via de luidsprekertjes van mijn laptop. Net alsof ik niet kan zien dat hij begint met printen.
Zouden ze bij Lexmark denken dat ik niet kan zien of horen?

Voor tante Tjoeki

Ach lieve tante Tjoeki,

Wat leuk dat jij reageerde op mijn eerste les, jij hebt geen les nodig dat weet ik wel, maar toch leuk dat je kwam kijken. Dat van dat vingerkootje is ook helemaal goed maar je weet hoe die belanda's zijn. Niet huilen he? Wij hebben allemaal last van tempo doeloe maar wij moeten ervan maken wat ervan te maken is, toch? Soms hoor ik ook de tokè in mijn gedachten en dan word ik verdrietig. Maar we hebben het toch goed ja?
Ik kom gauw terug met mijn volgende recept.

Liefs
Tante Lies

De eerste les.

Dag lieve mensen,

Daar ben ik weer. Ik kreeg zoveel brieven van jullie aardige mensen met de vraag of ik weer mijn lezingen wil geven over de authentieke Indische keuken.

Ik zei tegen mijn schattebout van djattihout: ' de mensen hebben me nodig. Ik moet nodig weer gaan praten over ons lekkere eten en hoe je dat moet koken.'

'Ach toet ' zei mijn schattebout, 'als jij wil gaan praten moet jij dat doen hoor!'

Dus hier sta ik dan in mijn mooiste sarong kebaja voor jullie. Ik heb jullie wel gemist hoor!

Ik heb ook weer veel recepten voor jullie dus laten we van start gaan.

We beginnen met de rijst. Wij Indo's noemen de rijst nasi of nasi poetih en dat mag nooit snelkookrijst zijn of toverrijst. Daar kan Tante Lies heel boos om worden hoor! Je moet gewoon rijst leren koken, pandan rijst of Surinaamse rijst.

Een klein kopje rijst per persoon, de rijst goed wassen tot het water helder is. Voor elk kopje rijst neem je twee kopjes water. Je laat het water koken en dan húp de rijst erbij. Zodra het water weer aan de kook is de pan op een vlamverdeler zetten en niet roeren. Je ziet dan in die rijst allemaal putjes komen, dat zijn stoomgaatjes en die moet je met rust laten. Na twintig minuten is de rijst klaar.

Volgende week kom ik weer, oefen maar flink op de rijst , volgende week geef ik jullie dan een recept voor authentieke nasi belaser.

Adoe zeg, wat heb ik jullie gemist, ik doe nog een recept voor jullie.

Frikandel tahoe dan oedang

300 gram tahoe

100 gram gekookte garnalen

1 rood sjalotje

1 teentje knoflook

1 tl sambal trassi

30 gram bloem

zout en zwarte peper

plantaardige olie

Voor de saus:

2 teentjes knoflook

2 bosuitjes

2 ½ dl bouillon

1 tl aardappelmeel

2-3 el ketjap manis

zout en zwarte peper

Bereiding:

• Hak de tahoe en de garnalen heel fijn. Pel het sjalotje en de knoflook en snijd ze ragfijn. Vermeng dit alles met de sambal, bloem en zout en peper maar smaak en vorm er balletjes van. Laat ze even rusten
• Pel voor de saus de knoflook en maakt de bosuitjes schoon; snijd de knofook fijn en de bosuitjes in ringetjes.
• Verhit een wadjan op hoog vuur en voeg 1 el olie toe. Draai het vuur iets lager en bak knoflook en bosui circa 3 minuten. Voeg de bouillon toe en breng aan de kook. Roer het aardappelmeel glad met 1 el ketjap en bind de saus ermee; laat hem 1 minuut koken. Breng de saus op smaak met ketjap, zout en peper.
• Verhit ruim olie in een wadjan en bak de tahoeballetjes rondom goudbruin. Schep ze eruit, laat ze even op keukenpapier uitlekken en serveer ze met de saus.

Selamat makan, doedoe en tot de volgende keer!

Toveren met tante Lies

Tante LiesIs terug met haar bekende lezingen over de authentiek Indische keuken.
Binnenkort in dit theater. Weer met heerlijke recepten, ook voor de vegetariër.

CYPTAM test

In mijn kleine smartje stoof ik (iets te laat) naar het Reinier de Graaf ziekenhuis in Delft. Ik moest op de 6e étage zijn bij de researchverpleegkundige omdat ik had toegezegd deel te nemen aan een klinische studie waarin de invloed van genetische (DNA) variaties van het enzym CYP2D6 op het metabolisme en effect van tamoxifen zal worden onderzocht .

Dit enzym zet in de lever tamoxifen om in een stof die nog werkzamer is dan tamoxifen. Deze stof heet endoxifen. Bepaalde DNA variaties zorgen ervoor dat het dat het enzym minder goed werkt waardoor er minder endoxifen gevormd wordt dan bij mensen die deze variant niet hebben.

Om te onderzoeken welke DNA variant ik heb zouden er twee buisjes bloed moeten worden afgenomen. Dit zou vanmiddag gebeuren. Toen Edith, de researchverpleegverpleegkundige bloed af wilde gaan nemen vroeg ze wanneer ik de laatste Tamoxifen had ingenomen.
Om 12.00 antwoordde ik. Toen ging het feest niet door want er moest 12 uur zitten tussen de laatste afname van Tamoxifen en het bloedonderzoek.
Voor niets naar Delft gereden dus. Maar morgen mag ik in Voorburg bloed af laten nemen en dat scheelt aardig wat reistijd.

Poederdot

Toen ik naar Voorburg verhuisde zag ik dagelijks een oude dame op een hallelujafiets door het dorp fietsen.
Ze had een perkamenten gezicht zoals je vaak ziet bij heel oude mensen. Haar gezicht was geplamuurd met make-up en roze poeder. Op haar wangen had ze paarse rouge.
Het haar was geblondeerd en hoog opgestoken met een tiara erin. Ze droeg vreemde gewaden met lange rokken en zoals ze daar fietste zag ze er erg hautain uit. Naast Poederdot werd ze dan ook wel de Koningin van Voorburg genoemd
Soms stapte ze van haar fiets af om bloemen te plukken uit tuinen die ze op haar weg tegenkwam. Niemand zei er wat van. Dat deed je niet bij Poederdot.
Ik weet eigenlijk niet of ze gewoon een beetje gek was of dement. Niemand wist dat.
Ze beeldde zich in dat ze een beroemd operazangeres was: in werkelijk was ze de dochter van een rijke zakenman. Ze hoorde gewoon bij het gezicht van Voorburg en toen ze overleed stonden de lokale sufferdjes er vol van. De Koningin is niet meer!
Voorburg zal nooit meer hetzelfde zijn zonder haar.

Dat zullen ze vast niet zeggen als ìk Voorburg verlaat.

Zo doe je dat!

Het was druk bij de NS loketten op het station Alkmaar. Er waren twee loketten open; voor het ene loket stond een lange rij en voor het andere loket stond een vrouw met een koffer en naast haar stond een rolstoel met een gehandicapte jonge vrouw erin.
De vrouw met de koffer was boos, dat was duidelijk te zien aan haar gezicht. Ze was een Duitse zo bleek later. Ze wilde hulp bij het instappen in de trein en volgens de lokettiste had ze dat twee uur tevoren moeten aanvragen. De vrouw argumenteerde dat ze dat niet wist, op de heenweg had ze ook geen problemen gehad. De lokettiste hield vol dat ze dat twee uur eerder had moeten aanvragen want dat waren de regels.
De Duitse vrouw vertelde dat dat in Duitsland niet hoefde waarop de lokettiste nogal venijnig antwoordde: Wir sind hier nicht in Deutschland, wir sind hier in Holland.
Het was duidelijk dat de Duitse vrouw daar geen boodschap aan had, ze bleef gewoon staan met een vastberaden blik in haar ogen. Een strategie die vruchten afwierp.
De lokettiste werd er nerveus van, ze had door dat ze die vrouw beter kon helpen omdat de rij aan het andere loket steeds langer werd.
Ze bood aan om de vrouw persoonlijk de trein in te helpen maar ze wilde nog bellen naar het aankomststation opdat daar ook iemand zou kunnen helpen bij het uitstappen.
Dat lukte niet meer en de lokettiste vertelde de vrouw dat ze bij het uitstappen maar een medepassagier moest vragen haar te helpen.
Toen verdwenen ze naar spoor 5 en de rust keerde weer.

Contactadvertentie

Briefwisseling tussen E.H. en mij.

Ernstige man, 31 jaar, 1.91 m, kaal, snor, verder geen beharing, bril, werkzaam in de boter- en zeepsfeer, geen culturele belangstelling, zoekt kalme vrouw die zijn huishouden wil runnen.

3 x raden. Unilever? Goed inkomen? Beschouw uw huishouden als gerund, mits op bepaalde plaatsen het haar mag teruggroeien. De naam is Carla Scheenbeen

Dag juffrouw,
Juist met het oog op de hygiëne (boter en zeep!) heb ik zes jaar geleden besloten mijn lichaam te harsen. Haargroei is daardoor helaas onmogelijk. Maar u kunt zo aan de gang in mijn ruime woning, juffrouw, ik zal u Carla noemen. Carla was ook de naam van mijn vorige liefde, en ik ben een standvastig man.
Uw Hendrik.

Dag Hendrik,

Ik begrijp dan niet helemaal wat precies uw werkzaamheden zijn in de boter en zeep.
Ik kan me voorstellen dat u boter op uw hoofd heeft maar op andere plaatsen?????
Daar vind ik eigenlijk zeep meer geschikt. Misschien kunt u uitleggen wat uw werkzaamheden precies zijn? Ik wil niet het risico lopen dat ik in de gang uitglijd over een pakje boter of een nat stuk zeep.
Uw Carla

Dag Carla,
Ik ben niet werkzaam bij Unilever maar bij het Westschouwenduivelandse Zebo BV, waar wij de natuurlijke zepen en boters fabriceren. Ik ben daar uitvoerder en heb twee (2) man onder mij werken, plus natuurlijk een hele machinerie, dat kunt u zich wel voorstellen. U kunt zich de drukte ook wel voorstellen die een dergelijke moeilijke functie met zich meebrengt. De enorme verantwoordelijkheid die alleen al gemoeid is bij het onderscheiden van de verschillende ingrediënten voor a) de boter en b) de zeep, maakt dat ik GEEN culturele bemoeienissen kan hebben. Ik zou dus vooral willen, Carla, dat je een kalme vrouw bent, die mijn huishouding op orde houdt, zonder mij daarbij te storen.
Je Hendrik.

Dag Hendrik,
Ik ben een heel kalme vrouw, ik spreek weinig en ik beweeg heel rustig op mijn pantoffeltjes door het huis. Ik ben ook heel mager dus ik ben voorbij voodat u er erg in hebt.
Maar wat stelt u tegenover mijn niet opdringerige aanwezigheid. Om het duidelijk te formuleren, what's in it for me?
Carla

Dag lieve Carla,
Je lijkt me wel de vrouw die ik nodig heb, ja! Want met mijn drukke werkzaamheden bij Zebo BV (waarvoor ik ooit nog eens een lintje hoop te krijgen!) is het heel belangrijk dat er zo'n vrouw achter de man staat. Wat is er voor u allemaal te behalen? Wel, ten eerste zijn de zeep en de boter natuurlijk gratis! Dat scheelt alvast in de dagelijkse boodschapskosten. Verder heeft u, uiteraard, behoefte aan mijn liefde. Welnu: u hoeft er niet aan te twijfelen, die heeft u! Dus deze dingen: kalmte van uw zijde, en van mijn zijde de compleet gratis verkrijgbare zeep en boter, én, ook gratis, mijn liefde. Wel zou het handig zijn als ook uw lichaamsbeharing een niet te onstuimig karakter zou hebben, maar daar doet u vanzelf wel uw best voor.
Uw Hendrik.

Dag Hendrik, mijn lieve zeepzieder,
Toen ik vroeg wat je tegenover mijn kalme en rustige aanwezigheid zou stellen dacht ik niet zozeer aan materiele zaken, zoals daar zijn zeep en boter.maar meer aan zaken die mijn geestelijk en lichamelijk welzijn kunnen bevorderen.
Dat je liefde gratis is, is niet meer dan logisch daar ik denk dat je van mij ook gratis liefde verwacht.
V.w.b. de lichaamsbeharing, alle beharing die er is zal zorgvuldig verwijderd worden met utzondering van mijn hoofdhaar, dat moet echt blijven al was het maar om mijn delicate hersenen wat bescherming te geven.

Je Carla

Lieve zeepziedster,
En nu komen we op het punt van de seksualiteit. Wat u daarvan zou mogen verwachten, met een zo drukke boter- en zeepfunctionaris. Want dat zou u wel willen weten, nietwaar? Welnu! Desnoods houdt u uw pantoffeltjes aan, dat scheelt mij niets. U komt in mijn keurige slaapkamer, zachtjes. U ziet mij liggen, onder de dekens. Geen probleem. U opent de dekens. U ziet mij dus in zijn geheel liggen, even. U gaat onder de dekens liggen, waardoor het geheel weer een cleane orde is. We liggen nu naast elkaar en we weten: NU gaat het gebeuren. NU. Geen twijfel mogelijk. Ik denk nog even aan de boter- en zeepmachinerie en aan de boter- en zeepmedewerkers die we hebben bij Zebo BV. Uiteraard denk ik daaraan, want u moet weten dat ik daar een enorm verantwoordelijke positie in bekleed, in het geheel. Op dat moment keert u zich naar mij toe. En u kust mij voorzichtig op de mond. Of op de wangen, dat is ook toegestaan. Dan volgt de begrijpelijke reflex mijnerzijds van de quu toto demandreville gazastrook veilig.-
Uw Hendrik.

Jaja, Hendrik de boterman,

Ik ben inderdaad heel benieuwd naar wat ik van uw liefde en in het bijzonder van de sexualiteit zou mogen verwachten.
Het lijkt erop dat u van mij dezelfde kalmte en rust in bed verwacht als in het dagelijke huishoudleven.alleen ligt het bij mij ietsje anders. Ik ben in bed helemaal niet kalm maar zeer gepassioneerd en wild. De energie die ik overdag besteed aan het kam en rustig blijven komt er 'snachts uit . Stille wateren diepe gronden Hendrik.
Pantoffeltjes aanhouden is er bij mij niet bij, die vliegen als eerste door de slaapkamer, gevolgd door mijn jasschort waaronder ik stiekem verleidelijke lingerie draag. En dan is een voorzichtige kus op uw wang of mond er niet bij hoor Hendrik. Werken zal je!

Dag zeer lieve Carla, Ahum. Je verrast me, wat meestal niet gebruikelijk is, voor een boter- en zeepspecialist zoals ik. Je denkt dat je in mijn aanwezigheid wild kan zijn. Wel. Ik sta hier beduusd van. Perplex. Wij hebben zo'n rustige dag achter de rug, en dan ga jij wild doen. Verleidelijke lingerie, zeg je. Ik zou het me niet kunnen voorstellen, die verleidelijkheid. Ik vind, doe gewoon je broekje aan: dat lijkt mij ruimschoots voldoende lingerie. Tenminste, zo vinden wij dat in het Westschouwenduivelandse.
Je Hendrik (nog steeds even verliefd, hoor!).

Ach lieve boter en zeep Hendrik,
Misschien wordt het tijd dat je wat minder Westschouwenduivelands wordt en wat meer met beide voeten in de echte wereld staat.
Een verleidelijk slipje is toch een leukere verpakking dat zo'n gewoon broekje, en dat geldt ook voor een behaatje met kant en frutsels.
Je moet je gewoon wat meer overgeven aan je gevoelens en wat minder denken aan boter en zeep. Dat is je werk Hendrik. buiten je werk moet je genieten van de kleine genoegens die het leven je te bieden heeft.
Boter en zeep? Geweldig maar niet in bed.
Liefs
Carla (ook verliefd)

Lieve Carla.
Dat is misschien wel waar, maar je moet ook niet vergeten dat onze zeep- en botermerken onder grote internationale druk staan! Een extra verantwoordelijkheid dus, dat zul je wel begrijpen. Temeer daar, maar we hadden het over de seksualiteit. De seksualiteit. Dat is het probleem. Zeep en boter. Boter en zeep. De gezondheidszorg. Internationale problemen. De trotse dollar. Pardon. Als jij - in verleidelijke kleding - mij zou, nou ja, verleiden tot, laat ons zeggen, wederzijds verleidelijk gedrag. Laat ons zeggen! En ook nog wild, irrationeel gedrag! Afkeurenswaardig, maar goed. Dan zou ik evengoed, ik weet niet hoe de computer dit weergeeft, quu toto mandreville gazastrook veilig. Dat begrijp je wel, lieve Carla, vrouw van mijn leven, vrouw van mijn huishouden, kalme vrouw (alsjeblieft!) die mijn leven bestiert!
Je liefhebbende Hendrik.

Lieve Hendrik,

Ik beloof je dat mijn wildheid zich zou beperken tot de slaapkamer en het zou best kunnen dat je gewoon opgewonden raakt als je mijn pantoffeltjes door de lucht ziet vliegen, gevolgd door mijn jasschort en je ziet een verleidelijke vrouw in mooie lingerie dan is dat toch heerlijk en speels en een leuk contrast met zeep en boter?
En ik weet zeker dat als je eenmaal kennis hebt gemaakt met de afkeurenswaardige wilde uitspattingen dat je je verantwoordelijke taak nog beter kunt uitoefenen.

Liefs
Carla


Dag Carla-lief, Een leuk contrast met zeep en boter, zeg je. Maar dan kun je toch beter stil gaan liggen, want dat is het contrast met die ziedende zeep- en boterwereld, waarin ik dag in dag uit verkeer. En waarin ik graag verkeer, laat ik daar duidelijk over zijn. Graag. Dus. Ik vraag het je nogmaals. Kun jij. Als het je normaal gevraagd wordt. Zoals nu. Gewoon. Normaal stil liggen. Als je dat niet kunt, dan zijn wij niet voor elkaar geschapen.
Je (nog wel verliefde, maar...)
Hendrik.

Wonder(2)

Uit welingelichte kringen heb ik vernomen dat het bord er al jaaaren hangt.

Eenzame man

Op een parkeerterrein bij een supermarkt loopt een man heen en weer.
Hij loopt daar dagelijks, hij begint bij de meest links geparkeerde auto , gaat dan alle auto's langs tot hij bij de laatste is. Dan draait hij zich om en sjokt dezelfde route terug.

Hij ziet er redelijk verzorgd uit, heeft een rugtas van het Leger des  Heils zag ik vanmiddag. Ik denk dat hij een jaar of 50 is. altijd is hij er, regen of wind, zomer of winter . Hij loopt daar heen en weer zoals je wel eens een gekooide leeuw ziet lopen in de dierentuin. Hij beweegt zijn lippen alsof hij voortdurend in zichzelf praat.

Hoe zo'n man dat volhoudt, vraag ik me dan af. En waarom loopt hij daar? Ik denk dat hij uit het psychiatrisch circuit komt. Ik heb het een keer binnen gevraagd bij de tabaksshop. 'Ach die vent is gewoon een bedelaar'', wist het meisje achter de toonbank me te vertellen. Het  leek mij geen sympathiek meisje.
Ik heb hem nooit zien bedelen, hij loopt daar alleen maar en vraagt of zegt nooit iets.

Vandaag stond hij binnen, hij had een blikje bier in zijn hand. Het kostte 35 cent. Naar zulke mensen gaat mijn medeleven uit. Hoe is dat zo gekomen? Waarom loopt hij daar de hele dag?

Misschien wil hij tussen de mensen zijn. Ik weet het niet. Maar ik blijf hem vriendelijk groeten.
Hij doet niemand kwaad. Misschien knoop ik nog wel eens een praatje met hem aan

Deze week heb ik uitgeroepen tot disasterweek.

Na het incident met met het kleingeld in de supermarkt kwam ik thuis met mijn boodschappen en zette ze in de keuken neer. Ik zag een pan die ik wilde afwassen, er zat nog spaghettisaus in dus ik haalde een leeg AH tasje om de rotzooi in te doen voordat ik de pan te lijf ging met afwasmiddel.
Ik was er duidelijk niet helemaal , nee helemaal niet bij met mijn gedachten en ik gooide de saus in de volle boodschappentas, aaaaaargh.
Ik ben even gaan zitten om de juiste strategie te bepalen, ik had eigenlijk weinig zin om met mijn blote handen door de spaghettisaus te graaien, maar ja,er zat weinig anders op.
Er volgde een schermutseling met de boodschappentas. Ik heb een aantal van mijn 
boodschappen af moeten wassen, zeer hygiënisch dat wel, al hebben niet alle boodschappen het overleefd.
Vervolgens heb ik de tas met de niet gewassen spullen in de container gemikt. 
Wel zonde maar met zo'n tas ga je niet meer de straat op, ik in ieder geval niet.

Maar dat was nog niet alles. Vanmiddag was ik even naar de Turkse winkel geweest.en ik weet heel zeker dat ik mijn huissleutels bij me had toen ik wegging. Die heb ik nl nodig om de deur op slot te doen.
Ik heb mijn tas omgekeerd op de voorbank van mijn auto maar geen sleutels te vinden., toen nog even gevoeld aan de voordeur of die echt op slot was. Ja, dat was-ie.
Wel had ik een sleutel van de achterdeur in mijn tas maar om bij de achterdeur te komen zou ik over de garage moeten klimmen. Dat is mogelijk, er staat nog zo'n oude antieke vuilnisbak en als je daarop gaat staan kun je je optrekken aan de dakgoot en op het garagedak klimmen. Dwz het is te doen als je niet in het bezit bent van een linkerarm zoals de mijne.
De buurman bracht uitkomst,zijn garage grenst aan de mijne en via zijn ladder ben ik erop geklommen. Toen ik bovenop die garage stond heb ik even genoten van het uitzicht en nog vriendelijk naar de achterbuurvrouw geknikt (ik ken haar verder niet maar haar stoofperen hangen in mijn tuin) die stond te kijken naar wat er allemaal gebeurde.
Ik wist dat er een ladder stond bij de garage, die wist ik te vinden en ik ben keurig met de ladder weer afgedaald.
Toen kon ik eindelijk naar binnen via de achterdeur. 
De sleutels heb ik later teruggevonden in de kofferbak, ach nou ja...

Wonder

Dit bord staat al zeker 10 jaar op de gevel van het Evangelisch Centrum van Johan Maasbach.
Het wonder laat helaas nog op zich wachten.

Computers

Mijn eerste computer kocht ik in 1983. Er waren toen 3 merken verkrijgbaar, de Commodore 64K, de Sinclair (was dat die met die rubber toetsjes?) en de BBC 32K.
Ik wilde een BBC. dus tijdens de HCC dagen húp naar Utrecht met een collega en daar stond een stand waar ze hem verkochten tegen de gelegenheidsprijs van 2100 gulden. Monitor erbij van 300 gulden. Een los toetsenbord was niet nodig, want alles was ingebouwd op de machine. Van een muis had toen nog niemand gehoord.
Waarom ik die machine wilde hebben?
Het had een ingebouwde BBC Basic interpretor en BBC basic was bijzonder omdat je tussendoor stukjes Assembler kon programmeren.
De monitor was monochroom maar wel met amberkleurige letters.
Dit was het startsein voor een al 25-jaar oude computerverslaving.
Nadat ik een tijdje Basic programma's had zitten schrijven wilde ik overgaan op Cobol.
Er moesten toen twee diskdrives komen. Je had toen nog van die 5 1/2 inch floppies die in het Vlaams flodderschijf werden genoemd. Dat was een juiste benaming want het waren flodderige dingen.Op zo'n schijf kon je 360 Kb opslaan, een lachertje als je bedenkt dat we nu in honderden Gigabytes denken.
Enfin in de éne diskdrive zat de Cobol compiler en de andere werd gebruikt om gegevens op te slaan.
Wat ik ook erg leuk vond was om programmalistings in te tikken voor spelletjes en dan kijken of je die werkend kon krijgen.
De volgende computer was al een PC, het was een Wang die je kon kopen via een PC-privé project.
Ze hadden dat mooi geregeld, je moest met een man/vrouw of 100 tegelijk naar de RAI en daar moest je zelf je computer bedrijfsklaar maken. Dat duurde de hele dag want de harde schijf moest eerst nog low level geformatteerd worden. Daarna volgde nog een formattering en toen kregen we de software die erop gezet moest worden.
Deze computer werd gevolgd door een 8086, een 286, een 386, een 486 en toen kwam de pentium, daar draaide Windows 3.11 op.
Daarna heb ik nog een PC gehad waar Winows NT4 server op draaide, nog een met Windows 98 en nog een beest van een computer waar Windows 2000 server op draaide.
Mijn zoon heeft die PC nu en ik heb er nu nog twee hier staan.
Maar de leukste herinneringen heb ik nog steeds aan die BBC

Clumsy (2)

Gisteren was ik in de supermarkt. Dat gebeurt wel vaker en daar ga ik natuurlijk geen blog aan besteden. Maar gisteren had ik een portemonnee bij me waarin ontzettend veel kleingeld zat. U voelt hem waarschijnlijk al aankomen.
Bij het afrekenen opende ik mijn portemonnee, betaalde mijn boodschappen en toen liet ik het ding vallen, hij was nog open en mijn volledige bezit aan kleingeld lag op de grond.
En dan blijkt dat de medemens best behulpzaam is want binnen drie minuten was alles opgeraapt.Ik heb de mensen dus drie minuten lang pittige lichaamsbeweging bezorgd.
De kassiëre die moe was en bijna in slaap was gevallen hielp ook mee, misschien was ze blij dat er wat leven in de brouwerij kwam zo tegen half zes.

Gesprek tussen Babs en meneer Van Hoff

Dit verhaal werd geschreven door E.H. en mij.

Goedemiddag meneer, wat is het schitterend weer vandaag hè? Ik zie dat u hier voor een leegstaand huis staat en dat u niet wilt dat de familie Marijsen hier komt wonen. Ik neem aan dat u daarvoor gegronde redenen hebt?

In. Der. Daad, mevrouw. Daaraan kunnen wij onze goedkeuring niet verlenen. Mijn naam is overigens Van Hoff met dubbel f.

Mijn naam is Babs van Leeuwen. Babs van Barbara maar dat is zo lang hè? Maar waarom kunt u daar geen goedkeuring aan verlenen, meneer Van Hoff? Is er iets mis met die mensen?

Ja. Zéé. Kèr is er iets mis met die mensen. Dat had u ook kunnen weten als u goed had opgelet, mevrouw Van Leeuwen. Want hoe vriendelijk u uw haar ook gekruld heeft vanochtend, bij een eerste kennismaking noem ik u geen Babs.

Ach, wat is dat jammer. Ik vind Babs zo’n leuke naam. Maar u mag mij wel mevrouw Van Leeuwen noemen hoor! Ja, mijn haar is vriendelijk gekruld en dat is het altijd, elke dag. Weet u, ik ben niet één van die mensen die altijd achter de vitrage staan te gluren om te zien wat er allemaal gebeurt om me heen, dus ik weet niet wat er mis is met die mensen. Wilt u het mij niet vertellen, meneer Van Hoff?

Ik heb al een brief aan woningbouwvereniging Vervecht geschreven, waarin al mijn bezwaren staan. Maar! Ik zal de brief nog eens voorlezen! (Haalt papier uit de binnenzak van zijn colbert, opent dit papier en gaat staan zoals een Nederlandse toneelspeler in zulke gevallen gaat staan.) Mijne Heren! Het pand Esterstraat 26 is leeg komen te staan, het pand waarin de heer Gerardus Gravemaker 38 jaar lang heeft gewoond samen met zijn vrouw Guusje Gravemaker-Gentenaar. De heer en mevrouw Gravemaker zijn verhuisd. Zij konden zich niet langer verenigen met de algemene mores die in de Esterstraat zijn ontstaan. Die mores zijn: a) wij leven zoals Jezus onze Christus ooit leefde; en b) wij dienen onze God door ’s zondags tweemaal ’s daags ter kerke te gaan in het huis van de heer Van Hoff, Esterstraat 28. Meer regels zijn er niet, dit is genoeg. Wel. Nu! (Spreker steekt een arm uit.) De voorgestelde bewoning van de heer en mevrouw Marijsen van pand Esterstraat 26 levert onoverkomelijke problemen op! Daar zijn geluidsproblemen, want dat is de reden geweest dat de heer en mevrouw Marijsen uit de Trompenaarstraat moesten verhuizen. Daar zijn echter ook, wat wij hier noemen, hygiënische problemen. Daarover kan ik u misschien nog tijdig inlichten. Ik ben, vriendelijk groetend, L.K.W. van Hoff.

Ik probeer het even op een rijtje te zetten meneer van Hoff. De heer en mevrouw Gravemaker zijn verhuisd omdat zij niet wilden leven zoals Jezus Christus ooit leefde en ook niet in uw huis ter kerke wilden gaan? De mensen weten gewoon niet wat goed voor ze is, meneer Van Hoff. Ik begrijp dat u de geestelijke hygiëne in de Esterstraat graag wilt behouden voor hen die dat waard zijn. Wit u mij echt geen Babs noemen? En nu bent u bang dat de mores uit de Esterstraat verdwijnen als de familie Marijsen daar komt wonen? Wat bedoelt u eigenlijk precies met de hygiënische problemen rondom het gezin Marijsen?

De kwestie is deze, mevrouw. Loopt u even achter mij aan, de steeg in. Hierdoor ja. En dan hierdoor. Juist. Dan komen wij bij de schuur achter het huis van nummer 26. Hier heb ik de Heilige Sleutel, ik open het Heilige der Heiligste: de schuur die alles bevat wat ons geloof zo mooi maakt. Even een lichtje aan. U ziet dat deze schuur volledig is ingericht voor de barmhartigheid. U ziet bijvoorbeeld de kazuifels hangen, de lendedoek van Jezus Christus, daar een doornenkroon van de Heer, daar een spijker, daar een stuk van het Kruis waaraan de Heer gestorven is. Gaan we nog even door, dan draai ik de Heilige Sleutel nog een keer in deze deur, en daar zijn we in de schuur van nummer 28. Mijn adres. Een doodgewone schuur, zoals u ziet. Geen heiligheden, maar een fiets, een zak aardappelen, wat gereedschap, wat oude troep. U snapt er niets van, zie ik aan uw gezicht. Welnu, mevrouw. Diefstal is een normale zonde, tegenwoordig. Maar de dieven zullen in elk geval niet de heilige dingen stelen. Zo heb ik het afgesproken met de heer en mevrouw Gravemaker, indertijd. Zij hebben hun schuur vrijwilig afgestaan aan de Volgelingen van Jezus Christus. En nu vraag ik u: hoe zou iemand als meneer Marijsen, met zijn voorliefde voor rokkumrolmuziek, ooit gratis en voor niets zijn schuur afstaan aan deze gemeente van God? Dus! Over de hygiënische problemen die wij kunnen verwachten met de heer en mevrouw Marijsen kan ik u alleen zéér privé mededelingen doen.

Oh, meneer van Hoff, nu begrijp ik uw problemen, wat hebt u daar een prachtige heiligdom in gericht. Zéér vernuftig mag ik wel zeggen.Maar misschien kunt u de buren op nr 24 kunnen vragen of zij hun schuur af willen staan. Wilt u mij nog steeds geen Babs noemen? Dat klinkt zo gezellig! Maar om nog even op de hygiënische problematiek terug te komen, kunt u niet een ietsepietsie meer vertellen? Ik zal het echt niet verder vertellen.

Dan zal ik het u vertellen, mevrouw Van Leeuwen. Babs, zo u wilt. Kijk, tot de mores hier behoort ook het tot zich nemen van bepaalde soorten voedsel. En wij weten dat de heer en mevrouw Marijsen soms (buigt zich over naar mevr. Van Leeuwen en fluistert in haar oor) spinazie eet. Spinazie! Spinazie! Het ongoddelijkste voedsel dat er op deze hele wereld bestaat! (Spreker wordt nu bijna wild en begint te profeteren.) Waar in den Bijbel wordt spinazie genoemd? Nergens, mevrouw. Of macaroni, of snijboon? Ook nergens. Dat zullen de heer en mevrouw Marijsen ook vast tot zich nemen! O, vertoornden! Rampzaligen! Vertrekt van hier! Gaat heen! Thor zal u treffen! Zij zullen ook zekerlijk niet willen meebetalen aan een goede bliksembescherming! O, zekerlijk niet! (Spreker valt op de grond en knielt.) God de Heer! Hoort Gij ons? Ja? Ons gebed luidt: verlos ons van de bezoekingen die de heer en mevrouw Marijsen ons zullen toebrengen! Als! Tu! Blieft! Dank u, goede God! Dank u!

Spinazie????? Dat meent u toch niet? Dat is buitengewoon goor, meneer Van Hoff. Wat een walgelijke gewoonte. Ik heb er geen woorden voor. En dan macaroni of snijboon, Weerzinwekkend. Smerige smurrie is het! Meneer Van Hoff, wat doet u nu? (Pakt gsm en kiest 112) Kunt u een ambulance sturen naar de steeg tussen Esterstraat 26 en 28? Er is iemand niet goed geworden.